Ο Πλούταρχος Σαρασλανίδης μίλησε στον Χρήστο Κώνστα και τον ραδιοφωνικό σταθμό Politica 89.8, σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στον αθλητισμό της χώρας, τον ΣΕΓΑΣ, το όριο ηλικίας στην έκδοση αθλητικού δελτίου, αλλά και την παρουσία της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Ο Πλούταρχος Σαρασλανίδης μετράει πολλές διακρίσεις ως προπονητής στον στίβο στο παρελθόν, έχοντας ως κορυφαία στιγμή της καριέρας του το χρυσό μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης το 1992, ως προπονητής της. Έχει διατελέσει υπεύθυνος επιμόρφωσης προπονητών του ΣΕΓΑΣ την τετραετία 2006-2010, ενώ μεταξύ άλλων είναι και Αναπληρωτής καθηγητής κλασικού αθλητισμού στο ΤΕΦΑΑ-ΑΠΘ, αλλά και συγγραφέας.

 

Όσα δήλωσε στον Politica 89.8 ο Πλούταρχος Σαρασλανίδης:

«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ο μεγαλύτερος αθλητικός θεσμός του κόσμου. Φέτος είχαμε νέες συνθήκες λόγω του κορωνοϊού και της αναβολής της διοργάνωσης για έναν χρόνο, κάτι το οποίο βοήθησε κάποιους αθλητές, που ήταν πιο έτοιμοι, ενώ άλλοι ήταν μεγαλύτεροι ή όχι σε καλή κατάσταση και αυτό τους έκανε κακό».

«Ο αθλητισμός δεν είναι πρώτη προτεραιότητα αυτή τη στιγμή»

«Δεδομένων των συνθηκών η παρουσία της Ελλάδας ήταν πολύ καλή. Δεν συγκρίνουμε την παρουσία μας στην Αθήνα, αλλά σε σχέση με άλλους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν μακριά από την χώρα μας είχαμε ένα σημαντικό αποτέλεσμα, μία σημαντική παρουσία. Ο αριθμός των συμμετοχών μας ήταν μικρότερος σε σχέση με άλλες χρονιές, αλλά είναι λογικό, ήταν ειδικές οι συνθήκες φέτος. Τα τελευταία χρόνια, με όσα έχουν συμβεί και με αποκορύφωμα τώρα τις πυρκαγιές, ζούμε κατά κάποιο τρόπο μία εμπόλεμη κατάσταση σαν χώρα. Κακά τα ψέματα, ο αθλητισμός δεν είναι πρώτη προτεραιότητα αυτή τη στιγμή. Η κυβέρνηση βοηθάει αυτούς που περνούν δύσκολα, τα τελευταία χρόνια είναι θέμα επιβίωσης».

«Πολλές εγκαταστάσεις του 2004 αχρηστεύτηκαν»

«Πολλές εγκαταστάσεις του 2004 αχρηστεύτηκαν, μερικές άλλες, όπως στον στίβο αξιοποιήθηκαν πραγματικά. Τα οικονομικά δεδομένα δεν είναι όμως αυτά που είχαμε παλαιότερα. Για παράδειγμα, ο μισθός του ομοσπονδιακού προπονητή όταν ήμουν εγώ ήταν στα 600 ευρώ και τώρα έχει πέσει στα 100. Ναι μεν είχαμε τους Ολυμπιακούς, είχαμε εγκαταστάσεις, αλλά ήρθε και η οικονομική κρίση. Μετά από την Αθήνα δεν κερδίσαμε πολλά πράγματα»

«Κάποιοι άνθρωποι νόμιζαν ότι θα είναι ισόβια στις ομοσπονδίες. Όταν δουλεύεις έτσι, δουλεύεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο, δεν δέχεσαι την άποψη του άλλου και έχεις έναν εγωισμό. Το οικονομικό είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα σε σχέση με τον αθλητισμό προ 15ετίας».

«Τα αθλητικά σωματεία κάνουν παιδομάζωμα για την οικονομική τους επιβίωση και όχι σχεδιασμό για την ανάπτυξη του αθλητισμού»

«Τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε μία ραγδαία αύξηση των αθλούμενων στον στίβο. Αλλά μειώθηκαν οι μισθοί και έπρεπε να βρεθούν τρόποι να έχουν χρηματοδότηση τα σωματεία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε και παιδιά από 5-6 ετών, ενώ παλαιότερα είχαμε παιδιά από 12-13 ετών. Τα αθλητικά σωματεία κάνουν παιδομάζωμα για την οικονομική τους επιβίωση και όχι σχεδιασμό για την ανάπτυξη του αθλητισμού. Δεν σημαίνει όμως ότι όλοι θα βγουν πρωταθλητές».

 

«Επειδή έγινε μία γιγάντωση των ακαδημιών, έπρεπε να δούμε τι θα κάνουμε με τα παιδιά που είναι αξιόλογοι αθλητές. Η ομοσπονδία έχει έναν σχεδιασμό που είναι αποδοτικός, λέει στα παιδιά ότι αν μπουν σε Ευρωπαϊκούς αγώνες και διακριθούν ότι θα τους χρηματοδοτήσουν για να συντηρούνται. Εκεί όμως είναι και η αντίθεσή μου με την ομοσπονδία. Τα νεαρά παιδιά όμως έως τα 23 δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Αυτά τα παιδιά πρέπει να στηριχθούν ακόμα και πριν πάνε σε αγώνες. Πρέπει να υπάρχει ένα αγκάλιασμα για τα παιδιά που μπορούν να προχωρήσουν. Να υπάρξει αγωνιστική και προπονητική στήριξη για να βρουν τις δυνατότητές τους. Έχουμε ένα θέμα μη υποστήριξης των ηλικιών άνω των 18, καθώς υπάρχουν αθλητές που δεν μπορούν να μεγιστοποιήσουν τις δυνατότητές τους».

«Τα αθλητικά σχολεία ήταν ένας πολύ καλός θεσμός»

«Δεν είχαν όμως τις εγκαταστάσεις να το στηρίξουν και τα παιδιά αναγκάζονταν να πηγαίνουν σε αθλητικά σωματεία. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί η πολιτεία να στηρίξει τον θεσμό, αλλά ο σωματειακός αθλητισμός μπορεί να το στηρίξει, αρκεί να υπάρξει και η κατάλληλη υποστήριξη».

«Πολλοί προπονητές έχουν φύγει από το άθλημα λόγω της κρίσης»

«Έχουμε μία απομάκρυνση του στελεχιακού δυναμικού επειδή δεν υπάρχουν κίνητρα. Έχουμε συναδέλφους καλούς, χωρίς οικονομικά κίνητρα. Θα έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι στον ρόλο του μέντορα, για να βοηθούν τους νέους. Έχει επίσης αυξηθεί και ο αριθμός των γυναικών προπονητών, που επίσης θέλουν κάποιες φορές βοήθεια από κάποιον πιο έμπειρο. Είχαν δημιουργηθεί στεγανά στις διοικήσεις του ΣΕΓΑΣ και δεν μπορούσαν να αλλάξουν αλλιώς. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αλλάξει το στελεχιακό δυναμικό. Ο χρόνος θα δείξει αν όλα αυτά έγιναν σωστά»

«Ο ΣΕΓΑΣ οφείλει να προσαρμοστεί και να άρει τον ηλικιακό περιορισμό των τριάντα πέντε ετών για την έκδοση αθλητικού δελτίου»

«Πονεμένη ιστορία το όριο ηλικίας στον αθλητισμό. Υπάρχουν πολλοί αθλητές που είναι σε υψηλό επίπεδο και σε μεγάλη ηλικία όπως για παράδειγμα η Felix. Γιατί να μην μπορείς να αλλάξεις άθλημα ή να κάνεις πρωταθλητισμό σε ηλικία 30 ή 31. Ο ΣΕΓΑΣ οφείλει να προσαρμοστεί και να άρει τον ηλικιακό περιορισμό των 35 ετών για την έκδοση αθλητικού δελτίου. Ακόμα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα αθλήματα αντοχής.

«Οι άνθρωποι της ομοσπονδίας στο παρελθόν είχαν κόντρες με συνδέσμους βετεράνων και αποφάσισαν να τους αφήσουν εκτός. Δεν λύνονται όμως έτσι τα προβλήματα, χρειαζόμαστε δημοκρατικές διαδικασίες».