Φέτος συμπληρώνω 50 χρόνια συνεχούς προπονητικής καριέρας και τα τελευταία 5 χρόνια, από επιλογή, γυμνάζω μόνο βετεράνους αθλητές του στίβου... Πραγματικά, αυτά τα τελευταία χρόνια βρέθηκα σε ένα ΝΕΟ κόσμο, που ουσιαστικά δεν γνώριζα. Σε παγκόσμιο επίπεδο η συμμετοχή αθλητών ηλικίας από 35+ έως 95+ σε διεθνείς θεσμικούς αγώνες(Ευρωπαϊκούς-Παγκόσμιους) είναι ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑ από τους αγώνες των ΝΕΩΝ αθλητών. Και βεβαια όλοι αυτοί οι αθλητές καλύπτουν ατομικά τα έξοδα τους για την μετακίνηση, διαμονή και συμμετοχή στους αγώνες.

Είχα την τύχη να γυμνάσω και να συνεχίσω να γυμνάζω βετεράνους αθλητές που έχουν επιλέξει να κάνουν τρόπο ζωής την ενασχόληση τους με τον αθλητισμό. Με την συμμετοχή τους σε αγώνες πανελληνίου ή διεθνούς επιπέδου κερδίζουν έντονες συγκινήσεις, κερδίζουν φιλίες και ταυτόχρονα κάνουν αθλητικό τουρισμό. Χαίρομαι γιατί οι αθλητές μου έχουν κατακτήσει μετάλλια σε Ευρωπαϊκούς και Παγκόσμιους αγώνες (Χριστοφορίδης Μάριος, Παναγιωτίδου Μάϊρα) σε Βαλκανικούς αγώνες (Μουρατίδου Μαρία, Μαστορίδου Σοφία, Χατζηιωακειμίδης Μπάμπης, Καπουσούζ Ιορδάνης) και έχουν πετύχει πολλά βαλκανικά και πανελλήνια ρεκόρ, όλα στους δρόμους ταχύτητας (όπου υπάρχει η μεγαλύτερη συμμετοχή) και εμποδίων. Πρόσφατα η Μουρατίδου πέτυχε βαλκανικό ρεκόρ και στο έπταθλο γυναικών (Κ55).

 

Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα των βετεράνων (6-7/7) βρεθήκαμε και συνομιλήσαμε με αρκετούς συναθλητές-συναγωνιστές των αθλητών μου. Στο εύλογο ερώτημα τους πως γίνεται και βελτιώνονται οι βετεράνοι αθλητές, ενώ όσο μεγαλώνουν σταδιακά μειώνονται οι βιολογικές τους ικανότητες απάντησα με βελτίωση της τεχνικής και της αγωνιστικής συμπεριφοράς.

Είναι γεγονός ότι η τεχνική είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος απόδοσης και με δεδομένο ότι στους δρόμους όσο μεγαλώνουμε μειώνεται ο διασκελισμός μας, θα πρέπει προπονητικά και με σωστή μεθοδολογία να μεγαλώσουμε το μήκος διασκελισμού. Επί πλέον πολλές φορές έχουμε δει, στους δρόμους ταχύτητας, αθλητές να προσπαθούν πολύ και να μην μπορούν να πετύχουν καλύτερη επίδοση. Αυτή η προσέγγιση γίνεται “αυτόματα” από την αίσθηση του αθλητή ότι πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο. Έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι, όταν θέλουν να υπερβούν τις ατομικές τους ικανότητες, σε οποιαδήποτε μέγιστη προσπάθεια. Στους αθλητές η φράση “προσπαθώ πολύ” δείχνει ότι αμφιβάλουν για τις ικανότητες τους και το πιο σημαντικό λάθος είναι η μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλουν. Ως προπονητική στρατηγική προτείνω, εκτός από την ανάπτυξη των βασικών φυσικών ικανοτήτων του αθλητή, να υπάρξει ένα μεγάλο διάστημα για εμπέδωση του κινηματικού μοντέλου στο σπριντ με υπομέγιστες εντάσεις (85-93%) χωρίς περιττές κινήσεις και μέγιστη δυνατή χαλαρότητα.

 

Συμπληρωματικά αναφέρω ότι στους περισσότερους αθλητές – πρωταθλητές η ψυχοσωματική διέγερση του αγώνα είναι δεδομένη και άρα ΔΕΝ πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια που οδηγεί σε έντονο μυϊκό σφίξιμο κι άρα σε γρήγορη εξουθένωση. Αντίθετα πρέπει να επικεντρωθούν στον αυτοέλεγχο της κινηματικής τους συμπεριφοράς, για να ξεπεράσουν τα όρια τους.              

Το συμπέρασμα είναι ότι στο σπριντ με λιγότερη προσπάθεια πετυχαίνεις καλύτερο αποτέλεσμα.