Δεν είναι τα μετάλλια, είναι τα μαθήματα ζωής που μένουν απ’ την Παραολυμπιάδα
Νίκη Μηλιαράκη 10:49 08-09-2021
Έντεκα μετάλλια, εξαιρετικές επιδόσεις αλλά κυρίως αμέτρητες στιγμές συγκίνησης και υπερηφάνειας! Αυτός ήταν ο απολογισμός της ελληνικής αποστολής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο που έριξαν την αυλαία τους την περασμένη Κυριακή.
Χιλιάδες αθλητές ΑμεΑ από όλο τον κόσμο παρέδωσαν μαθήματα ζωής και απέδειξαν ότι όλα είναι δυνατά αρκεί να υπάρχει θέληση, πείσμα και διάθεση για δουλειά. Όσοι συμμετείχαν στην Παραολυμπιάδα του Τόκιο δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τους αντίστοιχους αθλητές και αθλήτριες της Ολυμπιάδας. Καμιά μορφή αναπηρίας δεν είναι δυνατή να καταργήσει το πνεύμα του αθλητισμού και του ευ αγωνίζεσθαι. Μόνο η «αναπηρία» του μυαλού που διαχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με τα σωματικά προσόντα τους. Από τα πρώτα βήματά μου στο χώρο της δημοσιογραφίας ήρθα σε επαφή με αθλητές ΑμεΑ και μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι είχα μόνο να κερδίσω από αυτούς. Η διαύγεια του μυαλού τους και η απίστευτη δύναμη που εκπέμπουν σε καθηλώνει. Σου δίνει τη δυνατότητα να καταλάβεις πόσο ανούσιο είναι να ασχολείσαι με μικρότητες, κακίες, ζήλιες και φθόνο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι παραδίδουν μαθήματα αποδεικνύοντας πόσο λίγοι είμαστε όλοι εμείς που θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο γιατί απλά μπορούμε και περπατάμε χωρίς τη βοήθεια καροτσιού ή πρόσθετου μέλους, σε όλου εμάς που έχουμε το φως μας, αλλά γκρινιάζουμε για τη μυωπία ή την πρεσβυωπία. Σε όλους εμάς που θεωρούμε τον εαυτό μας «φυσιολογικό» σε σχέση με τα ΑμεΑ. Σε όλους εμάς που θα καταλάβουμε με το αυτοκίνητό μας μία θέση Ατόμων με Αναπηρία και θα πούμε, «εντάξει τι έγινε αφού δεν το χρησιμοποιεί κανείς…». Σε όλους εμάς που θα βάλουμε ένα εμπόδιο στο πεζοδρόμιο ώστε να μην μπορεί να περάσει ένα αναπηρικό καρότσι ή ένας τυφλός. Σε όλους εμάς που θα κλείσουμε με το αυτοκίνητό μας τη σήμανση που επιτρέπει στους αναπήρους να κατεβαίνουν από το πεζοδρόμιο. Κυρίως όμως σε όλους εμάς που θα κοιτάμε με στραβό μάτι έναν ανάπηρο που «τόλμησε» και βγήκε από το σπίτι του για να κάνει τη βόλτα του ή να πιει αμέριμνος τον καφέ του.
Όποτε παρακολουθώ αγώνες ΑμεΑ -είτε αφορά ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός είτε απλά έναν αγώνα, ένα μίτινγκ, μία προπόνηση- σκέφτομαι πόσο λίγοι είμαστε όλοι εμείς μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους που είτε γεννήθηκαν με κάποια αναπηρία είτε την απέκτησαν μετέπειτα. Πόσο λίγοι για να κατανοήσουμε το μέγεθος της ψυχικής τους δύναμης και παράλληλα να προβληματιστούμε για τη δική μας μικρότητα που προτιμούμε να στρέψουμε το βλέμμα μας αλλού από το να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να μάθουμε από αυτούς.
Δε θέλω να σταθώ στα 11 μετάλλια που κέρδισε η Ελλάδα στο Τόκιο, άλλωστε όπως επανειλημμένα έχει πει ο Αντώνης Τσαπατάκης όσοι βρίσκονται σε ένα τέτοιο μεγάλο αθλητικό γεγονός είναι ήδη νικητές και η θέση που θα καταλάβουν έχει ελάχιστη σημασία. Θέλω να σταθώ στο ήθος που έδειξαν όλα αυτά τα παιδιά και στο γεγονός ότι χάρηκαν με την καρδιά τους κάθε στιγμή που πέρασαν στο Τόκιο. Θέλω επίσης να σταθώ στο γεγονός ότι τα περισσότερα μέλη της αποστολής δε διαπρέπουν μόνο στο χώρο του αθλητισμού, αλλά και στην προσωπική τους ζωή. Οι περισσότεροι έχουν ολοκληρώσει σημαντικές σπουδές, έχουν κάνει μεταπτυχιακά και κυνηγούν τα όνειρά τους… Πράγματα που πολλοί αρτιμελείς απορρίπτουν για πολύ ασήμαντους και ανούσιους λόγους.
Εγώ απλά θα πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα αυτά τα παιδιά που και αυτή τη φορά μου έδωσαν σημαντικά μαθήματα ζωής και με έκαναν να βλέπω με αισιοδοξία το μέλλον…
