Ο Μανώλης Στεφανουδάκης για ακόμα μία φορά στην καριέρα του έδωσε αφορμή στους συμπατριώτες να είναι περήφανοι για εκείνον. Στην τέταρτη συμμετοχή του σε Παραολυμπιακούς Αγώνες κέρδισε το τρίτο μετάλλιο της συλλογής του, το πολυτιμότερο, και το πανηγύρισε στην αγκαλιά της οικογένειάς του.

Μπορεί στο Λονδίνο να ήταν τρίτος, στο Ρίο χρυσός Παραολυμπιονίκης, στο Τόκιο να έχασε το μετάλλιο για μία θέση και στο Παρίσι να ήταν και πάλι τρίτος, όμως η διάκριση του φετινού καλοκαιριού ήταν ξεχωριστή για τον Μανώλη Στεφανουδάκη, ο οποίος κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στον ακοντισμό F54: «Έχω όμορφες αναμνήσεις. Ήταν μία σημαντική διοργάνωση με πάρα πολύ κόσμο και το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής αποστολής κατάφερε να πετύχει τον στόχο του. Και εγώ ως αθλητής είμαι περήφανος, καθώς τα συναισθήματα που αποκόμισα ήταν αξέχαστα. Με την σειρά μου εκπλήρωσα έναν πολύ μεγάλο στόχο».

 

Από τους Παραολυμπιακούς του Παρισιού όμως δεν έχει να θυμάται μόνο το μετάλλιο. Είχε την ευκαιρία να κρατά την ελληνική σημαία στην τελετή έναρξης μαζί με την Δώρα Πασχαλίδου: «Το συναίσθημα είναι πολύ δυνατό όταν είσαι σημαιοφόρος. Προσωπικά ήταν κάτι που με έκανε πολύ περήφανο και η αξία του να σηκώνεις την ελληνική σημαία σε μία τόσο μεγάλη διοργάνωση είναι πραγματικά μεγαλύτερη από το χρυσό Παραολυμπιακό ή οποιοδήποτε άλλο μετάλλιο. Είναι ύψιστη τιμή για μένα σαν αθλητής».

Τι διαφορετικό όμως είχε το Παρίσι από όλες τις προηγούμενες διοργανώσεις Παραολυμπιακών Αγώνων που είχε συμμετάσχει; Η απάντηση είναι πολύ απλά και είναι η οικογένειά του: «Οι συγκεκριμένοι Αγώνες για μένα είχαν μεγαλύτερη αξία διότι είχα τους δικούς μου ανθρώπους κοντά μου. Είχα την γυναίκα μου, είχα τα παιδιά μου, τα αδέρφια μου, την μάνα μου και πολλούς καλούς φίλους από ολόκληρη την Κρήτη. Ήταν όλοι εκεί για να με υποστηρίξουν και να μου δίνουν έναν παλμό θετικό. Αυτό έδωσε μαγεία στο μετάλλιο μου, που αν και δεν ήταν χρυσό είχε πολύ μεγαλύτερη αξία. Ήταν πολύ σημαντική για μένα αυτή η στιγμή και για αυτό δεν είχε σημασία το χρώμα του μεταλλίου».