To τρέξιμο είναι το άθλημα βάσης για όλα τα αθλήματα και ταυτόχρονα δείχνει να είναι το πιο απλό (λέμε δείχνει γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι. Μια από τις αποδείξεις είναι τα αναρίθμητα άρθρα που σας έχουμε παρουσιάσει ήδη).Ο εξοπλισμός είναι απλός. Παπούτσια, κάλτσες, σορτς, και ένα μπλουζάκι ή μπουστάκι για τις γυναίκες. Η δραστηριότητα είναι φυσική. Κάποτε τρέχαμε πίσω από ζώα για να καλύψουμε τις ανάγκες της τροφής και τώρα τρέχουμε σε παιδικές χαρές ως παιδιά. Ως επί το πλείστον, ανταγωνιζόμαστε τον εαυτό μας. Και επειδή είναι τόσο προσωπικό και τόσο στοιχειώδες, η αναπόφευκτη παρακμή που έρχεται με την ηλικία μπορεί για κάποιους να είναι τρομακτική.

 

Η γήρανση μειώνει την απόδοσή μας σε οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα, όσο ήπια κι αν είναι, αλλά μερικές φορές είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Δεν μπορούμε να κλωτσήσουμε τη μπάλα μακριά πλέον,οχι όσο στο παρελθόν ή ρακέτα του τένις που κρατάμε δεν αντιδρά το ίδιο γρήγορα. Ωστόσο όσο πιο περίπλοκο είναι ένα άθλημα, τόσο περισσότεροι συγχυτικοί παράγοντες —ή δικαιολογίες— υπάρχουν.

Στο τρέξιμο, τα στοιχεία είναι ακριβώς εκεί και έτσι τα πράγματα είναι πιο απλά. Τρέξαμε την ίδια απόσταση και πήγαμε πιο αργά, απ΄ότι παλιότερα. Η απόσταση για την οποία θέλαμε 10 λεπτά να τη διανύσουμε τρέχοντας τώρα μας «κοστίζει» 11 λεπτά. Τερματίζαμε Μαραθώνιο στις 3 ώρες και τώρα θέτουμε ως στοίχημα να βρεθούμε λίγο κάτω από τις 3,5 ώρες. Τα στοιχεία της ζημιάς που κάνει ο χρόνος στο σώμα μας φαίνονται αμείλικτα στα ρολόγια μας. Δρομείς που τρέχουν για δεκαετίες  σχεδόν μετά από κάθε αργό αγώνα ανησυχούν ότι έχουν βρεθεί σε μια κυλιόμενη σκάλα που κατευθύνεται αδυσώπητα προς τα κάτω.

Δεν υπάρχει, φυσικά, μια μαγική ηλικία στην οποία οι δρομείς αρχίζουν να χειροτερεύουν. Τα περισσότερα από τα ρεκόρ τρεξίματος απόστασης ανδρών και γυναικών σημειώθηκαν από άτομα που διένυαν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους (μεταξύ 20 και 30 ετών). Αλλά αυτό αφορά ελίτ δρομείς που ¨χρησιμοποιούν¨ το σώμα τους σκληρα και η ταχύτητά τους τείνει σε εξωπραγματικούς για το μέσο δρομέα ρυθμούς.

Οι ερασιτέχνες και χομπίστες δρομείς από την άλλη πλευρά, μπορεί να επιβραδύνουν πιο αργά. Η επιστήμη προτείνει ότι η καλύτερη ηλικία για τρέξιμο μπορεί να είναι τα 27 έτη για τους άνδρες και τα 29 για τις γυναίκες.Ο Eliud Kipchoge έσπασε για πρώτη φορα το παγκόσμιο ρεκόρ σε ηλικία 33 ετών ενώ μια μελέτη με μαραθωνοδρόμους στη Στοκχόλμη καθόρισε την πτώση στα 34 έτη.

Μπορεί να είστε γρήγοροι Μαραθωνοδρόμοι αλλά κατα πάσα πιθανότητα δεν βρίσκεται στους ελίτ του κόσμου.Μπορεί να τρέχατε με επιτυχία στη σχολικη σας ηλικία αλλά να εγκαταλείψατε το τρέξιμο στο Πανεπιστήμιο και να επιστρέψατε καπου στα τέλη της τρίτης δεκαετίας της ζωής σας και ως ώριμος πλεον 30αρης να καταφέρατε αξιόλογους για τον μεσο ερασιτέχνη δρομέα, χρόνους. Επιδόσεις που επιβεβαιώνουν οτι μπορεί να είστε τόσο μεγάλος ηλικιακά πριν ξεκινήσεε να παρακμάζετε αλλά και αρκετά άπειρος για να συνεχίσετε να βελτιώνεστε. Μεταξύ 30 και 40 ετών αυτες οι δυο δυνάμεις–η εμπειρία που ωθεί προς τα εμπρός και η ηλικία ωθεί προς τα πίσω– πρέπει να διατηρηθούν σε ισορροπία. Συνήθως αυτό έχει ως αποτέλεσμα απο Μαραθώνιο σε Μαραθώνιο να τρέχετε λίγο πιο γρήγορα ή λίγο πιο αργά.Μέχρι να περάσετε απο την τέταρτη στην Πέμπτη δεκαετία της ζωής σας ξεκινώντας την ηλικιακή διαδρομή για τα πρώτα «ήντα» (δηλαδή μεταξύ 40 και 50 ετών).

Απο εκείνο το σημείο πολλοί δρομείς διαπιστώνουν ότι κάθε Μαραθώνιος αν δεν είναι χειρότερος από τον προηγούμενο ,σίγουρα νιώθουν οτι κοπιάζουν περισσότερο(προπονητικά και αγωνιστικά) για να διατηρηθούν στο ίδιο επίπεδο. Πέρα απο τις διακυμάνσεις σε οτι αφορά τους χρόνους, καθώς δεν αποκλείεται να σημειώσετε και ατομικο ρεκόρ, η γραμμή τάσης δεν δείχνει οτι αυτό μπορεί εύκολα να συνεχιστεί. Αυτό δείχνει η εμπειρία, αυτό λέει η επιστήμη αλλά σίγουρα ως «κανόνας» έχει και τις εξαιρέσεις του. Ιδιαίτερα για εκείνους που μπορεί να είναι ώριμοι ηλικιακά αλλά φρέσκοι δρομικά, δηλαδή να ξεκίνησαν το τρέξιμο μεταξύ 35 και 45 ετών.

Η φυσιολογία του τρεξίματος

Η φυσιολογία του τρεξίματος μπορεί να χωριστεί σε τρία μέρη. Υπάρχει η φυσική κατάσταση του σώματος. Δηλαδή ,πόσο γρήγορα μπορείτε να μεταφέρετε οξυγόνο στους μύες και πόσο γρήγορα μπορείτε να παράγεται «έργο» πριν συσσωρευτεί γαλακτικό στο αίμα. Στη συνέχεια, υπάρχει η ο δρομική οικονομία. Δηλαδή,η αποτελεσματικότητα με την οποία κινείστε. Και μετά υπάρχει η μάζα. Δηλαδή, πόσο ζυγίζετε. Πολλαπλασιάστε τη φυσική κατάσταση με την δρομική οικονομία και διαιρέστε με τη μάζα. Με αυτή τη σχέση θα έχετε το αποτέλεσμα για το πόσο γρήγορα μπορείτε να κινηθείτε.

Καθώς ένα άτομο μεγαλώνει, αυτές οι μεταβλητές δεν χρειάζεται να επιδεινώνονται αναπόφευκτα. Συχνά παίρνουμε βάρος, αλλά μπορεί να το χάσουμε ξανά. Αποκτούμε κακές συνήθειες από τραυματισμούς που αλλάζουν τη μορφή μας - ας πούμε, ένας δεξιός αστράγαλος μετά από διάστρεμμα μας κάνει να προσγειωνόμαστε πολύ σκληρά με το αριστερό πόδι για να μην επιβαρύνουμε το δεξί. Ωστόσο μια συνήθεια που προκαλείται από μια ασυνείδητη επιλογή μπορεί συνήθως να αντιστραφεί από μια συνειδητή.

Το πιο σημαντικό είναι ότι, οι μύες μας αλλάζουν με τρόπους που είναι καλοί και κακοί. Καθώς προπονούμαστε, με την πάροδο του χρόνου, τα μιτοχόνδρια μέσα στα μυϊκά μας κύτταρα γίνονται πιο αποτελεσματικά στη μετατροπή της ενέργειας. Αναπτύσσονται νέα αιμοφόρα αγγεία. Οι τένοντες ενισχύονται. Από την άλλη πλευρά, η άλιπη μυϊκή μας μάζα μειώνεται με την ηλικία, κάτι που είναι κακό για τους μαραθωνοδρόμους και ακόμη χειρότερο για τους σπρίντερ. Ωστόσο, η πτώση μπορεί να μην είναι απότομη.

 

Ο κύριος λόγος που οι δρομείς γίνονται σταδιακά πιο αργοί δεν είναι το σώμα μας. Είναι η ζωή μας. Παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά, δουλεύουμε περισσότερο, οι γονείς μας αρρωσταίνουν. Έχουμε πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε με τον χρόνο μας. Το τρέξιμο είναι ένα άθλημα που ανταμείβει τη συνεπή προσπάθεια και μόλις απομακρυνθείς είναι δύσκολο να επιστρέψεις. Το σώμα σας ¨ξεθωριάζει¨, κάτι που κάνει το τρέξιμο λιγότερο ευχάριστο, γεγονός που επιταχύνει την πτώση. Πηγαίνουμε πιο αργά καθώς γερνάμε, αλλά γερνάμε επίσης όταν αρχίζουμε να πηγαίνουμε πιο αργά.

Η εξέλιξη της προπόνησης των ελίτ

Πριν από έναν αιώνα, ο ταχύτερος δρομέας αποστάσεων στον κόσμο, ο Alfred Shrubb, έτρεχε με σταθερό ρυθμό για λιγότερο από μία ώρα την ημέρα, τρεις έως πέντε φορές την εβδομάδα. Σταδιακά, οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να γίνουν πιο γρήγοροι τρέχοντας περισσότερο και διαφοροποιώντας τον ρυθμό. Μέχρι τη δεκαετία του 1950, ο καλύτερος μαραθωνοδρόμος του κόσμου, ο Emil Zápotek, έτρεχε περισσότερες από δύο ώρες την ημέρα σε διαλειμματική προπόνηση.

Τώρα, το κλασικό πρόγραμμα προπόνησης που ακολουθούν οι ελίτ Μαραθωνοδρόμοι περιλαμβάνει διαλειμματικά τρεξίματα, γρήγορες σταθερές διαδρομές, μεγάλες διαδρομές και διαδρομές ανάκτησης. Τρέχουν δύο ή μερικές φορές τρεις φορές την ημέρα, πιέζοντας το σώμα τους μέχρι την κόκκινη γραμμή. Συνήθως καλύπτουν απο 180 χλμ εως 220 χλμ την εβδομάδα, κάτι που ακούγεται πολύ, αλλά στην πραγματικότητα δεν απαιτεί πολύ χρόνο. Ένας κορυφαίος μαραθωνοδρόμος μπορεί να ξοδεύει 15 ώρες την εβδομάδα τρέχοντας, ενώ ένας ποδηλάτης, κολυμβητής ή σκιέρ αντοχής μπορεί να αφιερώνει διπλάσιο χρόνο στην προπόνηση επειδή μπορεί να το κάνει χωρίς να τραυματιστεί. Όσο πιο εύκολο είναι ένα άθλημα στις αρθρώσεις σας, τόσο περισσότερος χρόνος χρειάζεται για προπόνηση ελίτ επιπέδου.

Πολλοί ερασιτέχνες δρομείς βάσει της περιγραφής του προπονητικού πλάνου που ακολουθούν δείχνουν να κινούνται εντος ενος σωστού πλαισίου. Εκτελούν επαρκή long run.Ο συνολικός χιλιομετρικός τους όγκος είναι ικανοποιητικός για το στόχο που έχουν θέσει και γενικά εμφανίζουν μια σχετικά επαρκή εικόνα προετοιμασίας. Όμως εάν ένας έμπειρος και κυρίως ειδικός στην προπονητική αναλύσει την προπόνηση τους ,συνήθως επιβεβαιώνει οτι μπορεί να είναι «εντάξει» το πρόγραμμα τους αλλά πολύ μακριά απο βέλτιστο των δυνατοτήτων τους.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Συνήθως δεν κάνουν αρκετή δουλειά για να βελτιώσουν τη VO2max(to μέτρο της ικανότητας του σώματος να φέρει οξυγόνο στα κύτταρα του αίματος κατά τη διάρκεια έντονης άσκησης) ή δεν κάνουν αρκετά για να βελτιώσουν το όριο του γαλακτικού οξέος(το μέτρο της ικανότητας του σώματος να καθαρίζει το γαλακτικό από το αίμα).Για να γίνει καλύτερα κατανοητή η συμβολή των δυο παραμέτρων μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι η VO2max ενός δρομέα είναι ισοδύναμο με το μέγεθος του κινητήρα ενός αυτοκινήτου και το κατώφλι του γαλακτικού είναι η κόκκινη γραμμή στο στροφόμετρο. Ο δρομέας-οδηγός πρέπει να βελτιώσει και τα δυο.

Η VO2max βελτιώνεται κυρίως μέσω των προπονήσεων ταχύτητας (από 400αρια έως 1.600αρια) μέχρι το σημείο πριν την εξάντληση, ξεκουράζεστε για λίγο και μετά τρέχετε ξανά. Το κατώφλι του γαλακτικού οξέος βελτιώνεται μέσω αυτού που ονομάζουμε τρεξίματα κατωφλίου. Τρέξιμο με απαιτητικό ρυθμό που ναι μεν είναι κουραστικό αλλά δεν σας γονατίζει.

Με αυτές τις δυο προπονητικές προσθήκες στο προπονητικό σας πρόγραμμα θα διαπιστώσετε βελτιώσεις μέσα στον πρώτο μήνα ακόμη κι αν η ηλικία σας ,σας έστελνε μέχρι τώρα αντιφατικά μηνύματα.

«Κλειδί» η παρακολούθηση των δεδομένων

Πολλοί δρομεις πιστεύουν οτι η σταθερή παρακολούθηση δεδομένων πέρα από τα πιο βασικά είναι μια απόσπαση της προσοχής. Θεωρούν οτι η καθημερινή ποσοτικοποίηση του εαυτού τους μπορεί να εξελιχθεί σε νεύρωση. Έτσι, για χρόνια παρακολουθούν τις διαδρομές τους με το χρονόμετρο τους και περιορίζονται στο να καταγράψουν απλά τον αριθμό των χιλιομέτρων που τρέχουν κάθε εβδομάδα. Ωστόσο τα δεδομένα ειναι εκεί. Έτοιμα να μας προσφέρουν πολύτιμες πληροφορίες που αν αξιοποιηθούν σωστά μπορούμε να βελτιωθούμε κόντρα στην απειλή της γήρανσης.

Ένα σύγχρονο ρολόι με ένα εξωτερικό όργανο ελέγχου καρδιακών παλμών και σένσορα καταγραφής κίνησης που μετρά πόσο ισορροπημένοι είστε καθώς τρέχετε ,μπορούν να κάνουν υπέροχη δουλειά.

Μπορείτε να έχετε ακριβείς πληροφορίες για το πόσο από την ενέργειά σας είχε διατεθεί για να προχωρήσετε και πόσο έχετε δαπανήσει κατά την ταλάντωση στη φάση της προσγείωσης στο έδαφος. Μπορείτε να δείτε πώς τα πέλματα σας πατούν και αν η καρδιά σας για παράδειγμα χτυπάει πιο γρήγορα ενώ τρέχετε με την ίδια ταχύτητα συγκριτικά με την ίδια προπόνηση και με τις ίδιες συνθήκες, δύο εβδομάδες πριν. Μπορείτε να μάθετε την ποσότητα ισχύος που παράγετε σε μια δεδομένη στιγμή. Το τρέξιμο με ρυθμό 5:00/km σε μια ημέρα με καλές καιρικές συνθήκες και σε μια επίπεδη διαδρομή μπορεί να απαιτήσει λιγότερη δύναμη και ενέργεια από το τρέξιμο με ρυθμό 5:30/km με κόντρα άνεμο και σε ανηφόρες.

Και βεβαίως μπορείτε όλα αυτά τα στοιχεία να τα βελτιστοποιήσετε με μια πιο επιστημονική και σίγουρα με μεγαλύτερη ακρίβεια, προσέγγιση, εκτελώντας ένα εργομετρικό τεστ.

Η VO2 max ενός δρομέα καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τη γενετική και είναι απογοητευτικά δύσκολο να αλλάξει. Οι σκληρές προπονήσεις το βελτιώνουν, αλλά σε περιορισμένο εύρος. Ο μέσος άνδρας σκοράρει περίπου 40. Ένας καλός ερασιτέχνης αθλητής θα σκοράρει 60. Ο περίφημος ποδηλάτης Lance Armstrong «έγραψε» 81,2 ενώ ο Kilian Jornet, ο μεγαλύτερος ορεινός δρομέας στον κόσμο, λέγεται ότι έφτασε το 92.

 

Ωστόσο πολλοί σπουδαίοι δρομείς έχουν σχετικά χαμηλές βαθμολογίες. Για παράδειγμα ο χρυσός ολυμπιονίκης του Μαραθωνίου Frank Shorter είχε φτάσει στο απόγειο της καριέρας του με μόλις 71,3. Αλλά, ως επί το πλείστον, η VO2max είναι το δρομικό πεπρωμένο. Αν γίνει ενα τεστ σε μαθητές γυμνασίου, τότε μπορούν μια σχετική ακρίβεια να συγκεκριμενοποιήσουν ποια παιδιά μπορούν να εξελιχθούν στο τρέξιμο.

Η πραγματική μέτρηση είναι ο όγκος (V, μετρούμενος σε χιλιοστόλιτρα ανά λεπτό) του οξυγόνου (O2) που μπορεί να μεταδώσει ένα άτομο μιας δεδομένης μάζας μέσω της κυκλοφορίας του αίματος κάθε λεπτό. Και ο τρόπος για να το μετρήσετε είναι με ένα εργομετρικό τεστ και μάγκα οξυγόνου στο διάδρομο μέχρι εξαντλήσεως.

Ο ρόλος των παπουτσιών

Το τρέξιμο όπω έχουμε ήδη εξηγήσει είναι-φαινομενικά- ένα απλό άθλημα. Αν ερωτηθεί οποιοσδήποτε δρομέας ποιο αντικείμενο/¨εργαλείο¨/αξεσουάρ θεωρεί ως το κρισιμότερο για το τρέξιμο του, τότε είναι κάτι παραπάνω απο βέβαιο οτι θα απαντήσει, τα παπούτσια. Τα πόδια χτυπούν συνεχώς το πεζοδρόμιο ή στο δρόμο. Με κάθε βήμα, το παπούτσι σας απορροφά τη δύναμη από τη σύγκρουση, επιστρέφει ενέργεια στα πόδια σας και βοηθά στη διαμόρφωση του διασκελισμού σας και στην κατανομή της πίεσης στο σώμα σας.

Το 2017 η Νike έκανε την μεγάλη τομή, παρουσιάζοντας το VaporFly 4% ,το οποίο έμελλε να αλλάξει το ρου της παγκόσμιας βιομηχανίας παπουτσιών αλλά και το ίδιο το άθλημα. Το τρέξιμο. Η γενική ιδέα είναι ότι βασίζεται σε τρεις καινοτομίες. Το πρώτο αφορά το βάρος. Όταν ένας δρομέας σηκώνει το πόδι του αφού χτυπήσει στο έδαφος, η κίνηση μοιάζει με αυτή ενός εκκρεμούς, που σημαίνει ότι η μάζα ενός παπουτσιού έχει μεγαλύτερη σημασία από τη μάζα οπουδήποτε αλλού αντικειμένου φέρει το σώμα μας. Ένα επιπλέον κιλό στη μέση σας θα είναι λιγότερο εμπόδιο από 50 επιπλέον γραμμάρια στο παπούτσι σας. Το αρχικό μοντέλο Vaporfly ζύγιζε 190 γραμμάρια το καθένα, που ισοδυναμεί περίπου με το να φοράς έξι ζευγάρια κάλτσες.

Η δεύτερη καινοτομία ήταν η εισαγωγή μιας νέας μορφής αντικραδασμικής προστασίας που ονομάζεται αφρός Zoom.Όταν το πόδι σας χτυπά στο έδαφος, το ιδανικό παπούτσι θα απορροφούσε το μεγαλύτερο μέρος της πίεσης καθώς ταξιδεύει στα πόδια σας. Η προσθήκη περισσότερου αφρού αυξάνει την απορρόφηση των κραδασμών, αλλά αυξάνει επίσης το βάρος.

Αυτός ο αφρός, σύμφωνα με τη Nike, είναι ο πιο αποτελεσματικός που έχουν βρει, έναν ισχυρισμό που υποστηρίζεται από τις εργαστηριακές δοκιμές. Δεν είναι ό,τι πιο όμορφο και σίγουρα φθείρεται γρηγορότερα από τα υπόλοιπα μοντέλα της αγοράς αλλά ποιος νοιάζεται όταν τα χρησιμοποιείτε μόνο σε αγώνες.

Η τελευταία καινοτομία ήταν η εισαγωγή μιας πλάκας από ανθρακονήματα στο εσωτερικό της σόλας που μοιάζει με κουτάλι. Η ιδέα είναι ότι κάμπτεται κατά την πρόσκρουση και προσφέρει μια ελαφρά προωθητική δύναμη. Στην αρχή οι επικριτές –και κυρίως ανταγωνιστές- υποστήριξαν οτι ήταν παράνομο στη συνέχεια μέσα στα επόμενα χρόνια προσαρμόστηκαν και πλέον δεν υπάρχει καμία γνωστή εταιρία που να μην διαθέτει μοντέλα με ανθρακονήματα.

Ο ρόλος των ρούχων

Και πάλι η ΝIke λάνσαρε το 2018 την σειρά Aero Swift σχεδιασμένη αρχικώς για τον Kipchoge. Ένα τεχνικό μπλουζάκι μπορεί να φαίνεται απλό αλλά χρειάζεται να εκτελεί μια ποικιλία λειτουργιών. Πρέπει να βοηθήσει το σώμα να κρυώσει, αφήνοντάς το να ιδρώσει και στη συνέχεια αφήνοντας τον ιδρώτα να εξατμιστεί. Πρέπει να ελαχιστοποιήσει την αντίσταση του κορμού στον αέρα. Πρέπει να είναι ελαφρύ και πραγματικά πρέπει να μην κολλάει στο δέρμα σας.

 

Ένα από τα μπλουζάκια που φόρεσε ο Kipchoge είχε μικρές αιχμές γύρω του που, σε δοκιμές αεροδυναμικής σήραγγας, μείωσαν την επίδραση του ανέμου.

Η μυϊκή ενδυνάμωση θα στηρίξει το τρέξιμο

Πάρα πολλοί δρομείς ακόμη και στις ημέρες όπου τόσες πολλές έρευνες έχουν δημοσιευθεί για τη συμβολή της μυϊκής ενδυνάμωσης στο τρέξιμο ενώ έχουν παραδεχτεί κορυφαίες δρομικές σχολές του κόσμου ,όπως στην Κένυα και την Αιθιοπία, οτι το «παιχνίδι» άλλαξε όταν ενέταξαν οι αθλητές τους τη μυϊκή ενδυνάμωση στην προετοιμασία τους, τρέχουν για χρόνια χωρίς να έχουν περάσει ποτέ τη πόρτα ενός γυμναστηρίου.

Το τρέξιμο καταστρέφει τα συστήματα και με τα χρόνια, εκδηλώνονται τραυματισμοί(μικροί ή μεγάλοι) σχεδόν κάθε μυϊκή ομάδα από το κάτω μέρος των ποδιών μου μέχρι τον κορμό-μέση. Οι ισχυρότεροι και πιο εύκαμπτοι μύες μπορούν να απορροφήσουν περισσότερο άγχος. Αυτός ο κύκλος προπόνησης προσθέτοντας διατάσεις μπορεί να συμβάλει για να μείνετε για περισσότερο χρόνο μακριά απο τραυματισμούς.

Οι καιρικές συνθήκες ανατρέπουν στόχους στο τρέξιμο

Την ημέρα του αγώνα η πιο σημαντική μεταβλητή-εφόσον όλα προηγουμένως έχουν γίνει σωστά- είναι οι καιρικές συνθήκες και ιδιαίτερα η θερμοκρασία σε συνδυασμό με την υγρασία. Αν σας φαίνεται οτι έχει κρύο για περπάτημα με θερμοκρασία στους 10 βαθμούς κελσίου ,τότε μάλλον είναι τέλεια θερμοκρασία για τρέξιμο. Από τους 16 βαθμούς και πάνω τα πράγματα περιπλέκονται ,ιδιαίτερα για αγώνισμα όπως στο Μαραθώνιο. Απο τους 21 βαθμούς και πάνω θα πρέπει σίγουρα να αναπροσαρμόσετε σοβαρά τους στόχους. Ενώ πάνω απο 27 βαθμούς θα ήταν ιδανικότερα να μην ταλαιπωρήσετε το σώμα σας με 3,4 και 5 ώρες τρεξίματος.

Ο άνεμος μπορεί επίσης να είναι ένας τεράστιος παράγοντας. Το 2007 στη Βοστώνη ο Μαραθώνιος διεξήχθη καθολη τη διάρκεια με κόντρα άνεμο. Ο νικητής τερμάτισε σε χρόνο 2:14.Το 2011 o ίδιος αγώνας διεξήχθη με τον αέρα στην πλάτη των δρομέων από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο νικητής έτρεξε 2:03. Ακόμη και όταν ο άνεμος είναι ελαφρύς, το να μπαίνεις πίσω από έναν άλλο δρομέα μπορεί να μειώσει την ενέργεια που ξοδεύεις με δεδομένο ρυθμό κατά περίπου 1%.

Όταν το τρέξιμο συναντά τη φθορά της ηλικίας

Το να τρέχεις πιο γρήγορα είναι πάντα καλό, αλλά το να τρέχεις πιο γρήγορα όταν γερνάς είναι καλό με διαφορετικό τρόπο. Όταν είμαστε νέοι, ξυπνάμε το πρωί γνωρίζοντας ότι είμαστε πιθανώς πιο δυνατοί και πιο γρήγοροι από την προηγούμενη μέρα. Θέλουμε να είμαστε μεγαλύτεροι γιατί θέλουμε να είμαστε στο απόγειό μας.

Κάποια στιγμή, αυτή η επιθυμία ξεθωριάζει και μετά ανατρέπεται. Ξυπνάμε γνωρίζοντας ότι είμαστε πιο αδύναμοι και πιο αργοί και πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να μείνουμε στο ίδιο μέρος με την προηγούμενη μέρα. Όλα αυτά είναι εν μέρει μια ψευδαίσθηση. Γερνάμε μια μέρα, είτε την περνάμε τρέχοντας στο βουνό είτε ξαπλωμένοι σε έναν καναπέ. Ωστόσο, το να πηγαίνουμε πιο γρήγορα σημαίνει ότι κάνουμε κάτι σωστά.

Γνωρίζουμε όμως οτι όλα αυτά θα τελειώσουν κάποια στιγμή. Οι αρθρώσεις θα εκτονωθούν, η πλάτη θα αρχίσει να πονάει και τα πόδια θα αρχίσουν να¨ κρεμάνε¨ σε δύσκολες προπονήσεις ή και αγώνες. Υπάρχουν πλεονεκτήματα στην εύρεση χόμπι που δεν εξαρτώνται από την εξάντληση και την εμμονή. Μια από τις διαστροφές του αθλήματος είναι ότι, όπως και ο τζόγος, είναι πολύ δύσκολο να τα παρατήσεις αφού τα έχεις πάει καλά στο παρελθόν.

Τα πράγματα σου έχουν πάει καλά και υπάρχει πάντα ένας τρόπος να σκεφτείς πώς θα μπορούσαν να έχουν πάει καλύτερα. Αυτό που χρειάζεστε είναι έναν νέο στόχο «κομμένο και ραμμένο» στα ηλικιακά σας μέτρα. Μόλις το ρυθμίσετε αυτό , τότε είναι βέβαιο ότι θα «ξαναπετάξετε» για τα δεδομένα της ηλικίας σας! Απλά μη καθυστερείτε να αποδεχτείτε τη πέρασμα του χρόνου...