Με αφορμή το ξεκίνημα του Runbeat.gr και γνωρίζοντας πόσο σημαντικό είναι για κάποιον ξεχωριστό, δικό μου δρομέα, είπα να σας πω και εγώ την ιστορία μου, ποια είμαι εγώ; Η σύντροφος!

Μεγάλο πράγμα παιδιά…Ναι, μη γελάτε. Είναι επίτευγμα να έχεις στις πλάτες σου, τον τίτλο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΔΡΟΜΕΑ. Αν δεν έχεις υπάρξει ούτε μια φορά μαζί με το πλάσμα αυτό, δεν ξέρεις τι χάνεις! Τα βασικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχεις είναι – κάτσε να σκεφτώ- υπομονή, υπομονή ααα και κατανόηση. Όχι μην το παίρνετε ως παράπονο, δεν είναι. Ακούστε τώρα τη μικρή μου ιστορία.

Όλα ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 2015. Γνώρισα έναν άνθρωπο που μοιραία μπήκε στη ζωή μου και μου έμαθε πως είναι να έχεις στόχους τους οποίους τους κατακτάς κιόλας. Δεν είναι ότι δεν είχα στόχους, απλά τους ονόμαζα κάπως αλλιώς, όνειρα ας πούμε, ως κλασσικό ονειροπόλο άτομο που είμαι από τη φύση μου.

Ένας από του δεκάδες στόχους του ανθρώπου αυτού ήταν να εκπληρώσει ένα στόχο δικό του αλλά και κάποιου δικού του ανθρώπου, του πατέρα του. Να τρέξουν μαζί έστω και ένα κλασσικό Μαραθώνιο, μπαμπάς και υιός.

Το πρώτο διάστημα δεν είχα κανένα σημάδι της συγκεκριμένης λόξας και να με συγχωρέσετε για το χαρακτηρισμό της αγαπημένης σας συνήθειας αλλά περί λόξας πρόκειται. Κάποιο συνηθισμένο απόγευμα σαν όλα τα άλλα, ανοίγω τη ντουλάπα του συντρόφου μου και τι να δω; Αθλητικά ρούχα! Μα αυτά δεν ήταν σαν εκείνα που είχα εγώ. Ιδιαίτερα μπλουζάκια για τρέξιμο, αντιανεμικό Jacket, κάτι κάλτσες περίεργες και ένα αλλόκοτο μαντήλι. Δεν περίμενα και πολύ, ρώτησα. Τι είναι αυτά; Τα ρούχα του τρεξίματος, απαντάει.

Τόσες ερωτήσεις στο μυαλό με μιας δεν έχουν ξαναπροκύψει. Γιατί τρέχει; Πού τρέχει; Το κάνει με παρέα ή μόνος; Πόση ώρα τρέχει; Πόση απόσταση τρέχει; και άλλες πολλές….

Σχεδόν κάθε μέρα πρωί- πρωί πήγαινε για προπόνηση. Μια τυχαία μέρα μου ανακοινώνει ότι κάθε χρόνο κάνει ένα ταξίδι στην πρωτεύουσα για ένα συγκεκριμένο λόγο. Τρέχει αγώνα δρόμου 10 χιλιομέτρων και ο τερματισμός γίνεται μέσα στο Παναθηναϊκό Στάδιο! Ναι! Ούτε που είχα ακούσει κάτι τέτοιο ΠΟΤΕ! «Ο πατέρας μου τρέχει τα 42χλμ, εγώ τα 10. Πιστεύω την επόμενη χρονιά να τα τρέξω και εγώ». Μετά από αυτά τα λόγια ο χρόνος πέρασε σα νεράκι και έφτασε η μέρα του αγώνα!

Αθήνα. Πλήθος κόσμου με τις αθλητικές τους περιβολές σε όποια γωνιά κοιτούσες. Χαρούμενα πρόσωπα που σου μοίραζαν μπανάνες, αποσμητικά, αναψυκτικά και στην ατμόσφαιρα θα έλεγε κανείς ότι υπήρχε ένα κλίμα γιορτής! Η ώρα του αγώνα των 10 χιλιομέτρων έφτασε!

Αποχαιρέτισα τον δρομέα μέσα από το πλήθος και μετά από λίγα λεπτά έγινε η εκκίνηση. Ο πατέρας του δρομέα είχε πάει από νωρίς στον Μαραθώνα και περίμενε την εκκίνηση και εκείνος με τη σειρά του. Κάποιες στιγμές αργότερα έγινε και αυτό.

Πριν καλά καλά ολοκληρωθεί μία ώρα, ο δρομέας των 10 έφτασε. Ήταν σε πολλή καλή κατάσταση, χαρούμενος και ταυτόχρονα αγχωμένος εν αναμονή του πατέρα.

Οι ώρες περνούσαν και οι γρήγοροι δρομείς είχαν φτάσει ήδη στον τερματισμό. Ήταν λες και παρακολουθούσα ταινία! Η αίσθησή μου ως θεατής αυτής της οργάνωσης ήταν συγκλονιστική. Γέλια, ικανοποίηση, επίτευξη στόχων…Το στάδιο είχε πλημμυρήσει ευχάριστα συναισθήματα.

Αργότερα είχε φτάσει η ώρα του τερματισμού του δρομέα μας που έτρεχε τα 42. Τερμάτισε σε πολύ καλή κατάσταση, αφού πλέον είχε στις πλάτες του και άλλους Μαραθωνίους. Ξάπλωσε στο χώμα λίγο έξω από το στάδιο για να πάρει μερικές ανάσες.

Όσο εμείς πανηγυρίζαμε για τον τερματισμό αλλά κυρίως για το ότι ήταν όλοι οι δικοί μας καλά, κοιτώντας γύρω μου δεν ίσχυε το ίδιο. Πολλοί δρομείς ήταν σε άσχημη κατάσταση. Χλωμοί, έτρεμαν έκαναν εμετό, είχαν πυρετό. Τότε κατάλαβα ότι δεν είναι παιχνίδι.

Μετά από αυτή την εμπειρία ακολούθησαν και άλλες. Πλέον κανείς από τους δικούς μου ανθρώπους δεν τρέχει τα 10 αλλά όλοι τα 42. Δεν ήταν εύκολο. Τίποτα δεν είναι. Πολλή προετοιμασία, πόνος, εξάντληση. Οι πιο «γκρίζες» μνήμες μου είναι από ένα πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί προκειμένου να παρέχει τις πρώτες βοήθειες στους δρομείς και όχι μόνο. Το χρειαστήκαμε. Αυτή τη φορά ήμασταν σαν εκείνους που κοιτούσα με φόβο. Το ξεπεράσαμε. Δεν το βάλαμε κάτω και δεν θα το βάλουμε. Συνεχίζουμε. Μην αναρωτιέσαι γιατί βάζω πληθυντικό. Βιώνοντας τόσο δυνατές εμπειρίες είναι σα να το βιώσαμε όλοι μαζί, όλοι η παρέα των δρομέων αλλά και οι σύντροφοί τους. Από την προετοιμασία μέχρι τον τερματισμό. Τελικά δεν είναι τόσο μοναχικό σπορ όσο νόμιζα. Ίσως είναι το πλέον ομαδικό!