Η Τατιάνα Γκούσιν είναι μια αθλήτρια που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια στα ελληνικά στάδια. Και το κάνει με τρόπο που εμπνέει και δίνει κίνητρο. Μεγαλωμένη με δυσκολίες, που τις μετουσίωσε σε ευκαιρίες και χαμογελαστή ακόμη κι όταν ο πόνος της τρύπαγε το …κόκκαλο. Η 30χρονη σήμερα αθλήτρια κατάφερε φέτος για πρώτη φορά στην καριέρα της να πάρει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Διεκδίκησε την πρόκριση και στις δύο προηγούμενες διοργανώσεις, ωστόσο η ζωή της τα έφερε έτσι ώστε το …χρίσμα να το λάβει λίγο μετά τα 30.

Πριν από αυτό είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί σε τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, σε τρία παγκόσμια πρωταθλήματα ανοιχτού και σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού. Τον Αύγουστο ήταν παρούσα στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού.

 

Διαβάστε παρακάτω την «Συνέντευξη του μήνα» στην επίσημη ιστοσελίδα του ΣΕΓΑΣ:

-Λίγο μετά τα 30 σου χρόνια ήρθε η πρώτη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς και μάλιστα συνοδεύτηκε με την πρόκριση στον τελικό, πως ήταν τελικά;

«Ήταν πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Οι Ολυμπιακοί είναι ένας διαφορετικός αγώνας. Είχα δυο συναισθήματα: αρχικά ότι άξιζε ο κόπος. Όλα αυτά που πέρασα έγιναν μικρά μπροστά σε αυτό που έζησα στο Παρίσι. Το δεύτερο συναίσθημα είχε να κάνει με το πως θα ήμουν στους Ολυμπιακούς του Παρισιού αν είχε προηγηθεί άλλη μία εμπειρία πριν τρία χρόνια στο Τόκιο».

-Σε πικραίνει ότι έμεινες εκτός οχτάδας;

«Αν η 8αδα είχε κλείσει στο 1,91 μ. θα ήταν κάτι που θα με βάραινε. Στην αρχή ήμουν πολύ στεναχωρημένη. Δε μου άρεσε που έκανα μόνο ένα άλμα στον τελικό, ήθελα να έχω κάνει και το επόμενο ύψος. Τελικά η 8αδα έκλεισε στο 1,95 μ., ύψος μεγαλύτερο από το ατομικό μου ρεκόρ. Δεν ένιωσα τόσο άσχημα αν και θεωρώ πως και το 1,95 μ. είναι μια επίδοση που μπορώ να κυνηγήσω».

-Οι δυσκολίες που αντιμετώπισες όλα αυτά τα χρόνια σε διαμόρφωσαν με θετικό τρόπο;

«Αυτό όπου είμαι σήμερα, είναι το αποτέλεσμα όλων όσων έχω κάνει στη ζωή μου και του τρόπου με τον οποίο αντιμετώπισα τις δυσκολίες. Πάντα έβρισκα τρόπο να ξεπερνώ τα προβλήματα είτε αυτά ήταν τραυματισμών, είτε καθημερινότητας. Από την άλλη βλέπω κάποιους ανθρώπους που τους έχουν έρθει βολικά τα πράγματα στη ζωή τους. Δεν είναι ότι τους ζηλεύω. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι πως θα εξελισσόταν η αθλητική μου καριέρα αν δεν είχα τόσες δυσκολίες»;

-Το 2024 ήταν μια επιτυχημένη χρονιά. Τι άλλαξε φέτος;

«Ήμουν από την αρχή αποφασισμένη για το τι θέλω να κάνω. Ξεκινώντας και κλειστό, όπου πραγματικά μου αρέσει πολύ, είδαμε τους αγώνες και από νωρίς καταλήξαμε σε ένα πρόγραμμα γιατί δεν ήθελα να μείνω εκτός διοργανώσεων για μικρές αστοχίες. Είπα στην Ιωάννα (σ.σ Σιώμου) θέλω να μπω Ολυμπιακούς από τον χειμώνα. Και θεωρώ πως οι εμφανίσεις μου στον κλειστό έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να είμαι τελικά στο Παρίσι. Ξέρω πως και ο ανοιχτός δεν μου πάει πολύ, χρειάζομαι αρκετό χρόνο για να βρω ρυθμό, οπότε είχα ποντάρει πολλά στον κλειστό. Στο χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς, η καθημερινότητα μου να ήταν μόνο αθλητική. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν δούλεψα κι έκανα όλα όσα έπρεπε για να φτάσω στο στόχο μου. Προπονήσεις, αποκατάσταση, ξεκούραση, σωστή διατροφή και χωρίς την πίεση της δουλειάς».

-Νιώθεις πως το 2024 μπορεί να ήταν μια χρονιά επανεκκίνησης για εσένα;

«Το σημαντικότερο για εμένα είναι πως εξελίσσονται θετικά τα προβλήματα με τα πόδια μου. Από τη στιγμή που πέρυσι βρήκαμε τρόπο να μη πονάει το πόδι τα πράγματα κύλησαν πολύ καλά. Πιστεύω πως έχω δύο με τρία χρονιά μπροστά μου να κυνηγήσω μεγαλύτερα ύψη και επιδόσεις πάνω από το ατομικό μου ρεκόρ. Θεωρώ ότι είμαι έτοιμη να πάω παραπάνω. Και αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχω βρει δουλειά. Θα προσπαθώ να ζήσω με τις οικονομίες μου και να πετύχω τους στόχους που θα βάλω».

-Θα άλλαζες κάτι από τη μέχρι τώρα διαδρομή;

«Δύσκολο να το πω αυτό. Ωστόσο αν γύριζα πίσω στον εαυτό μου όταν ήμουν 22 και 23 ετών θα του έλεγα να προσπαθήσει παραπάνω και να βάζει συγκεκριμένους στόχους. Σε εκείνη την ηλικία νιώθεις πως έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Όμως ο χρόνος κυλάει γρήγορα και πριν το καταλάβεις είσαι 30. Οπότε ναι αυτό που θα έλεγα τότε στον εαυτό μου είναι βάλε στόχους και μη νομίζεις πως έχεις όλο το χρόνο μαζί σου».

-Ενδιαφέροντα και προπόνηση;

«Με χαλαρώνει και με βοηθάει πολύ να κάνω πράγματα έξω από την προπόνηση. Ξεκίνησα πέρυσι γιόγκα με γυναίκες 45-50 χρονών που ήταν σε άριστη φυσική κατάσταση και το απολάμβανα. Διαβάζω πάρα πολύ και μου αρέσει να ζωγραφίζω. Τα χόμπι γενικά με βοηθάνε να έχω ισορροπία και να γεμίζω όμορφα τον ελεύθερο χρόνο μου».

 

-Έχεις σκεφτεί με τι θα ασχοληθείς μετά το τέλος του αθλητισμού;

«Είναι ένα θέμα που συζητάω συχνά με τις φίλες μου. Δε ξέρω σίγουρα, όμως, έχω σκεφτεί κάποια πράγματα πάνω στα οποία θα ήθελα να δουλέψω στην Αθήνα. Από την άλλη πάντα υπάρχει η σκέψη να τα παρατήσω για και να πάω στην επαρχία και να αποκτήσω μια φάρμα. Γενικά με ενοχλεί το τι τρώμε καθημερινά. Έχω μεγαλώσει σε φάρμα και μου άρεσε πολύ ότι τρώγαμε υγιεινά».

-Οι στόχοι σου για το 2024;

«Ξεκάθαρα το ευρωπαϊκό κλειστού και εννοείται και το Παγκόσμιο ανοιχτού, ενώ έχει και ευρωπαϊκό ομάδων. Οι χρονιές μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι λίγο πιο εύκολες, γιατί θεωρητικά το επίπεδο είναι πεσμένο. Πιστεύω πως θα είναι ωραία και ενδιαφέρουσα χρονιά και ανυπομονώ να τη ζήσω».

-Οι αθλητικές εγκαταστάσεις στην Αθήνα είναι μεγάλο ζήτημα για εσάς;

«Μας λείπει ένα κέντρο που μπορούν να έρχονται και οι ξένοι. Με ρωτάνε αθλητές, που θέλουν να έρθουν για προετοιμασία και τους λέω, που; Ελπίζω πως το 2025 θα είναι μια διαφορετική χρονιά για εμάς τους που γυμναζόμαστε στην Αθήνα. Γίνονται διαρκώς πράγματα στο ΟΑΚΑ και περιμένουμε και το κλειστό της Παιανίας. Θα ήταν διαφορετικά για μεγάλη μερίδα αθλητών και αθλητριών αν είχαμε στάδια. Επίσης θεωρώ πως πολλοί ξένοι θα επέλεγαν την πόλη για προετοιμασία και θα αποκτούσαμε αθλητικό τουρισμό».

– Συνεργάζεσαι με την Ιωάννα Σιώμου περισσότερα από 10 χρόνια, πως είναι αυτή η σχέση;

«Είμαι στην Ιωάννα από το 2011. Θεωρώ πως αυτή τη σχέση ήταν ανέκαθεν δυνατή. Για μένα η Ιωάννα είναι σαν δεύτερη μάνα μου. Από την αρχή με φρόντισε ακραία και συνεχίζει να το κάνει μέχρι και σήμερα. Μου λέει αυτά που δε βλέπω εγώ και με κάνει να πιστεύω σε εμένα ακόμη περισσότερο. Εξίσου δυνατή είναι και η σχέση που έχω με την Πεσιρίδου. Ήρθε στο γκρουπ περίπου ένα χρόνο μετά από εμένα και από τότε εντός σταδίου δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε μακριά η μία από την άλλη, παρότι είμαστε σε διαφορετικό αγώνισμα. Στους αγώνες είμαστε σαν δίδυμα. Αν και έχουμε πάει παρέα σε πάρα πολλές αποστολές, δυστυχώς δεν έχουμε καταφέρει να βρεθούμε μαζί στους Ολυμπιακούς Αγώνες και αυτό είναι κάτι που μας στενοχωρεί».