Η ζωή του Γιάννη Σαμόπουλου θα μπορούσε να γίνει ταινία. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις ανθρώπων που οι περισσότεροι τις θεωρούν τελειωμένες, χαμένες. Έχοντας μπλέξει με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τον τζόγο από τα 12 του χρόνια η πορεία της ζωής του φαινόταν να είναι απόλυτα προδιαγεγραμμένη και οδηγούσε κατευθείαν στην καταστροφή και το θάνατο. Μέσα στη θολούρα του μυαλού του, όμως κατάφερε να βρει το κουράγιο και τη δύναμη να αντιμετωπίσει τις εξαρτήσεις του. Εντάχθηκε στο πρόγραμμα απεξάρτησης, αποφοίτησε από το ΚΕΘΕΑ Ιθάκη και όταν είδε τον εαυτό του να κατρακυλά ξανά βρήκε τα ψυχικά αποθέματα για να αντιδράσει, το περπάτημα αρχικά και το τρέξιμο στη συνέχεια του έδωσαν τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του και σήμερα να διάγει μία ζωή μακριά από όλα αυτά που τον κρατούσαν δέσμιο και τον έφερναν ολοένα και πιο κοντά στο τέλος. Έχει ήδη τρέξει σε τρεις μαραθωνίους και πλέον ονειρεύεται τη στιγμή που θα βρεθεί σε θέση εκκίνησης στον αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας.

 

Έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου, έχοντας δει το θάνατο με τα ίδια του τα μάτια ο Γιάννης Σαμόπουλος έχει να υπερηφανεύεται ότι βγήκε από την ίδια την κόλαση και κάνει καθημερινό αγώνα να διατηρηθεί στο φως. Με σκοπό να τονίσει σε όλους ότι μπορούν να τα καταφέρουν δε δίστασε να μιλήσει στο «runbeat.gr» για τη ζωή του και το ρόλο που έπαιξε ο αθλητισμός και το τρέξιμο στην απεξάρτησή του.

«Η σχέση μου με τα ναρκωτικά ξεκίνησε στα 12 μου χρόνια»

«Η περιπέτειά μου με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τον τζόγο ξεκίνησε όταν ήμουν 12-13 χρόνων. Γενικά ήμουν ατίθασο παιδί, όπως είμαι και τώρα. Δεν μπαίνω σε καλούπια. Έκαναν παρέα με κάποια παιδιά που πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο και κάπως έτσι ξεκίνησε το τσιγάρο και το χασίς. Γύρω στα 13 έγιναν και οι πρώτες επαφές με ουσίες και χάπια. Από τα 15 μου και μετά έγινε συστηματικό αυτό. Ξεκίνησε η καθημερινή χρήση χασίς, το αλκοόλ και ο τζόγος. Παρόλα αυτά εγώ δούλευα. Δεν ήμουν στο δρόμο ήμουν από καλή οικογένεια. Και κρατήθηκα μέχρι και τώρα έτσι».

Στα 15 του χρόνια έχοντας ολοκληρώσει τη Γ’ γυμνασίου αποφάσισε να σταματήσει το σχολείο και πήγε στο εργοστάσιο του θείου του να δουλέψει, το οποίο ασχολείται με την επεξεργασία δέρματος. «Εκεί έμαθα τη δουλειά με το δέρμα. Από την επεξεργασία μέχρι το τελικό στάδιο και στα 20 μου χρόνια άνοιξα τη δική μου επιχείρηση δέρματος. Γενικά από τα 15 μου χρόνια μέχρι και το στρατό είχα να κάνω με ελαφριά ναρκωτικά.

Μετά το στρατό, μόλις απολύθηκα πήγα στη βιοτεχνία δέρματος που διατηρούσε ο άλλος μου θείος και μέσα σ’ ένα χρόνο έφτιαξα το δικό μου μαγαζί. Ήμουν είκοσι μισό, ήταν Αύγουστος του 1995 όταν έκανα τη δική μου επιχείρηση. Ξαφνικά βρέθηκα να διαχειρίζομαι πολλά λεφτά. Για μία πενταετία βρέθηκα με πολλά λεφτά στα χέρια μου. Από την πρώτη χρονιά που έκανα το μαγαζί ξεκίνησε η χρήση και βαριών ναρκωτικών: κοκαΐνη, χάπια LSD, μπήκα στα βαθιά. Ο τζόγος στο φουλ και σε καθημερινή βάση, χασίς αλκοόλ όλα μαζί και στο τέρμα».

Το τέλος της επιχείρησης, ο τζόγος και η ηρωίνη

Όπως ήταν λογικό οι καταχρήσεις είχαν τραγικές συνέπειες για την επιχείρησή του. «Ήμουν 25 ετών, έβγαζα πολλά λεφτά και στο τέλος τα έχασα όλα. Έχασα 100 εκατομμύρια σε πέντε χρόνια. Νόμιζα ότι έκανα τη μεγάλη ζωή με την κοκαΐνη, τη νύχτα, τον τζόγο. Αλλά ο τζόγος είναι καταστροφικός. Θυμάμαι ότι την τελευταία μέρα που έκλεισα το μαγαζί, πούλησα το εμπόρευμα και το έπαιξα στο καζίνο την ίδια μέρα. Την άλλη μέρα δεν είχα τίποτα. Αυτή είναι η τρέλα του τζόγου. Επικρατεί μόνο η παράνοια δεν υπάρχει λογική».

Το γεγονός ότι τα έχασε όλα δεν τον συνέφερε αντίθετα τον έριξε πιο βαθιά στον βούρκο. «Απογοητεύτηκα πάρα πολύ με την οικονομική μου καταστροφή και κάπου εκεί μπήκε στη ζωή μου η ηρωίνη. Έψαχνα γενικά τρόπους και ακραίους πολλές φορές για να έχω χρήματα. Έκανα μία ακόμη προσπάθεια στη δουλειά, έκανα μία βιοτεχνία, όμως οι εξαρτήσεις μου ήταν πολλές. Άφηνα το αλκοόλ, αλλά υπήρχε ο τζόγος, άφηνα τον τζόγο είχα τα ναρκωτικά. Γενικά έκανα κακό στον εαυτό μου χωρίς σταματημό».

 

«Περίμενα πότε θα πεθάνω»

Η ηρωίνη αποτέλεσε το χειρότερο εχθρό του καθώς «τα έχασα όλα σιγά-σιγά. Όλο αυτό κράτησε μέχρι τα 33 μου χρόνια. Έφτασα στο σημείο να μην έχω φλέβες και να ψάχνω σημεία στο σώμα μου για να βαρέσω την ηρωίνη. Περίμενα πότε θα πεθάνω. Το θάνατο τον μύριζα, ήταν κοντά μου. Σκεφτόμουν, σήμερα, αύριο μεθαύριο... Όταν κάνεις χρήση χαπιών μαζί με ηρωίνη είναι σα να λες “πάω στο θάνατο”. Ήταν κόλαση, δεν μπορώ να το περιγράψω. Τώρα είναι σα να ζω δεύτερη ζωή».

Παρά την απόλυτη εξάρτησή του από τα ναρκωτικά συνέχιζε να δουλεύει για να μπορεί να βρίσκει τη δόση του. «Όλα αυτά τα χρόνια παρότι έκανα χρήση δούλευα. Έβγαζα λεφτά. Παρότι στις επιχειρήσεις ήξεραν ότι είμαι εξαρτημένος με ήθελαν γιατί ήμουν καλός στη δουλειά μου. Ανέχονταν πολλά καθώς εγώ για να ανταπεξέλθω έπρεπε να κάνω χρήση και στη δουλειά. Πήγαινα στην τουαλέτα και χτύπαγα ένεση ηρωίνης».

«Πάνε 13 χρόνια τώρα που δεν έχω κάνει ναρκωτικά»

Όσο ο καιρός περνούσε η καθημερινότητά του δυσκόλευε ακόμα περισσότερο. Αυτό τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι το τέλος πλησίαζε και βρήκε τη δύναμη να αντιδράσει. «Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι πήγαινα ολοταχώς προς το θάνατο. Έκανα την τελευταία μου δόση το 2008 και πήγα στο ΚΕΘΕΑ Ιθάκη. Ακολούθησα για 14 μήνες το κλειστό πρόγραμμα. Ζούσα σε ένα τεράστιο κατάλυμα, όπου μου παρείχαν ψυχοθεραπεία και εργασιοθεραπεία. Έγινα, μάλιστα, συντονιστής σε ομάδες ψυχοθεραπείας. Έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με την ψυχοθεραπεία. Από το ΚΕΘΕΑ αποφοίτησα το 2011 και μετά μπήκα στην επανένταξη. Δεν ξαναέκανα χρήση ναρκωτικών. Πάνε 13 χρόνια τώρα που δεν έχω κάνει ναρκωτικά. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το πρόβλημά μου καθώς είχα εξάρτηση και απ’ τον τζόγο και από το αλκοόλ. Ο Τζόγος είναι χειρότερος γιατί είναι ατός που θα σε ρίξει παρακάτω».

Έχοντας ξεπεράσει την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά βγήκε στην κοινωνία και ξεκίνησε ξανά να δουλεύει, όμως οι περιπέτειές του δεν σταμάτησαν εκεί. «Άρχισα να δουλεύω μόνος μου από το σπίτι πάνω στο δέρμα, όμως έκανα μία σχέση που δεν έπρεπε να είχα κάνει και άρχισα να πίνω ξανά για να μπορώ να είμαι με αυτή τη σχέση. Έβλεπα να ακολουθώ την ίδια καταστροφική πορεία. Σκέφτηκα “που πάω;”. Τον Αύγουστο του 2013 η σχέση μου τελείωσε και έμεινα μόνος στο σπίτι μου. Έφτασα να είμαι πάνω από 105 κιλά και έπινα τσίπουρα από το πρωί ως το βράδυ, χωρίς φαγητό. Εκεί συνειδητοποίησα ότι ακολουθώ την ίδια πορεία και στο τέλος θα κατέληγα στα ναρκωτικά και κάπου εκεί θα έρθει το τέλος».

«Τρέχω καθημερινά για την υγεία μου για την ψυχοθεραπεία μου»

Το γεγονός ότι είχε επίγνωση του τι ακολουθούσε φάνηκε σωτήριο για τον ίδιο. «Σηκώθηκα από τον καναπέ και είπα θα κόψω το αλκοόλ και θα χάσω τα κιλά. Άρχισα να περπατάω όχι να τρέχω. Έκανα κάθε μέρα 5χλμ και μου φαινόταν βουνό. Την 1η φορά που έτρεξα, έκανα 30 μέτρα και έσκασα. Δεν τα παράτησα. Άρχισα να χάνω κιλά, έκοψα το αλκοόλ και αποφάσισα να πάω σ’ έναν πεζοπορικό σύλλογο που μου πρότεινε ένας φίλος μου. Έκανα πεζοπορίες βουνού. Μέσα σε τρία χρόνια έκανα πάνω από 100 εκδρομές. Μετά από ενάμισι χρόνο πεζοποριών ένιωσα το σώμα μου να δυναμώνει και μία φορά έγινε ένας αγώνας 16χλμ στο Σέιχ Σου, τον οποίο διοργάνωνε ο Σύλλογος Δρομέων Υγείας Θεσσαλονίκης με το ΚΕΘΕΑ. Ήταν ο πρώτος μου αγώνας. Μετά από αυτόν κόλλησα. Ερωτεύτηκα, είπα “αυτό είναι”. Έκανα μέσα σε 1,5 χρόνο 32 αγώνες. Ο τελευταίος μου αγώνας ήταν στην Κρήτη καθώς συμμετείχα στο Μινωικό άθλο τρέχοντας στη διαδρομή Φαιστός –Κνωσός. Έτρεξα και στον Μαραθώνιο της Τουρκίας στην Κωνσταντινούπολη. Μάλιστα ανάμεσα σε χιλιάδες τούρκους σήκωσα την ελληνική σημαία και ήταν φοβερά. Συμμετείχα στο μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης. Συμμετείχα στον Olympus Marathon τρέχοντας ανάμεσα σε τεράστιους αθλητές. Νιώθω πολύ γεμάτος. Στόχος μου ήταν να τρέξω ένα μαραθώνιο και έχω τρέξει τρεις μέχρι τώρα. Η πανδημία μας τα χάλασε, όμως πλέον το τρέξιμο είναι η ζωή μου. Τρέχω καθημερινά για την υγεία μου για την ψυχοθεραπεία μου. Είναι ο νέος μου εθισμός. Και το τρέξιμο θέλει το μέτρο του όμως και την ξεκούρασή του. Με βρίσκεις σε φάση που τα δίνω όλα για να χάσω ακόμα τρία τέσσερα κιλά και να φτάσω στο -30 από τότε που ήμουν 105 κιλά. Επίσης θέλω να κόψω το τσιγάρο.

Όλοι λένε τρέχω γι αυτό το λόγο για τον άλλο. Όλοι τρέχουν για την ενδορφίνη. Είναι το φυσικό ναρκωτικό. Όταν το ανακάλυψα είπα “τι βλάκας ήμουν”. Εγώ τώρα είμαι 46 χρόνων και είναι πολύ καλύτερα σε σχέση με το πώς ήμουν στα 25 μου. Πρότυπό μου είναι πλέον κάτι γεροντάκια που τα βλέπω να τρέχουν και λέω κι εγώ θέλω να πεθάνω φορώντας ένα σορτσάκι παρά να κάθομαι σε ένα καφενείο βλέποντας μπάλα ή παίζοντας χαρτιά. Θεωρώ ότι το τρέξιμο θα είναι ο σύμμαχός μου στον αγώνα μου γιατί οι εξαρτήσεις δεν τελειώνουν. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας».

«Το τρέξιμο είναι το φάρμακό μου»

Η απεξάρτηση αποτελεί καθημερινό στοίχημα τόσο για τον Γιάννη Σαμόπουλο όσο και για όσους έχουν βρεθεί εξαρτημένοι. Πλέον όμως έχει ένα βασικό όπλο στη φαρέτρα του. «Στις δύσκολες στιγμές μου χρησιμοποιώ το τρέξιμο. Όταν είσαι άτομο εξαρτώμενο, ο αγώνας να κρατηθείς μακριά από όλα αυτά που σε δέσμευαν είναι καθημερινός και θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι το τέλος της ζωής μου. Κανένας πρώην εξαρτώμενος δε σηκώνεται το πρωί και λέει τελείωσα με την εξάρτηση. Είναι καθημερινός αγώνας γιατί ένα λάθος μπορεί να σε γυρίσει πίσω. Το τρέξιμο είναι το φάρμακό μου. Πως ο διαβητικός θα πάρει το χάπι του κάθε μέρα το ίδιο είναι ο αθλητισμός για μένα. Πλέον προσπαθώ να βοηθήσω ανθρώπους να απεξαρτηθούν.

Στους αγώνες υπάρχουν πάρα πολλοί που τρέχουν γιατί έχουν προβλήματα ψυχολογικά, έχουν πρόβλημα με το αλκοόλ απλά δεν το λένε. Φοβούνται να μιλήσουν. Εγώ όταν ήμουν εξαρτημένος έβλεπα ανθρώπους που τα έχουν καταφέρει και έπαιρνα κουράγιο. Αυτό θέλω να δώσω κι εγώ με τη σειρά μου. Με βλέπουν παλιοί γνωστοί μου στο δρόμο τώρα, βλέπουν την αλλαγή μου και τους φαίνεται απίστευτο.

Είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Ακόμα και τώρα συναντώ ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να μου συμπεριφερθούν. Είναι καλό να εκτίθεσαι. Άνθρωποι είμαστε δεν υπάρχει κάποιος χωρίς προβλήματα και χωρίς αδυναμίες. Κάποιοι παίρνουν κουράγιο από την προσπάθεια που κατέβαλε κάποιος άλλος και τα κατάφερε. Παίρνουν δύναμη για να τα καταφέρουν και οι ίδιοι. Να ξεκινήσουν την προσπάθεια. Ήθελα να δείξω ότι ναι μπορούν να τα καταφέρουν. Δεν είναι μόνο το χρήμα και τα υλικά αγαθά. Κι εγώ μπορώ να το πιστοποιήσω αυτό στο 100%».

«Θέλω να τρέξω στον αυθεντικό μαραθώνιο»

Πλέον βάζει στόχους αθλητικούς και επαγγελματικούς αν και οι εποχές είναι πολύ δύσκολες. «Στόχος μου είναι να χάσω λίγα κιλά ακόμα με το σωστό τρόπο. Είμαι καθημερινά σε μία παραλία εδώ στη Θεσσαλονίκη. Προσπαθώ να χτίσω κορμό γιατί το κολύμπι βοηθάει πολύ στο τρέξιμο. Μεγάλος μου στόχος είναι να τρέξω στον κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας. Αγώνες δε γίνονται ακόμα εδώ στη Θεσσαλονίκη. Προσπαθώ να γυμνάζομαι καθημερινά και περιμένω να δω τι αγώνες θα γίνουν εδώ γιατί τα έξοδα για να πας μακριά από το σπίτι σου είναι πάρα πολλά. Ένας άλλος αγώνας που θα ήθελα να τρέξω είναι ο υπερμαραθώνιος του Ρίο που είναι 100χλμ. Επαγγελματικά λόγω του κορονοϊού σταμάτησα να δουλεύω πάνω στο δέρμα. Μετακόμισα στο πατρικό μου καθώς δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω οικονομικά. Ήταν δύσκολο γιατί βρέθηκα στη γειτονία όπου ξεκίνησε η σχέση μου με τα ναρκωτικά. Βρέθηκα με ανθρώπους με τους οποίους έκανα χρήση μαζί και σε μέρη που ήταν στέκια μου για τη δόση μου. Το αντιμετώπισα όμως και είμαι πολύ χαρούμενος. Τώρα δουλεύω με σύμβαση στο Δήμο, όμως σύντομα θα είμαι άνεργος. Δε φοβάμαι όμως κάτι θα βρω παρά τις δύσκολες εποχές που ζούμε».