Η Δωροθέα Ποιμενίδου θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στο παραολυμπιακό τουρνουά της Τοξοβολίας στο Τόκιο με στόχο μία όσο το δυνατό καλύτερη παρουσία. Στη 2^η Παραολυμπιάδα της (ήταν παρούσα και στο Ρίο) θα παλέψει για το καλύτερο δυνατό, όπως κάνει από την ημέρα που γεννήθηκε.

Η 26χρονη αμαζόνα από τον Κορινό Πιερίας γεννήθηκε με φωκομέλεια, μία γενετική δυσπλασία και μη ανάπτυξη των κάτω της άκρων. Από ενός έτους φοράω τεχνητά μέλη και η ζωή της κυλάει έκτοτε με αυτή την σταθερά. Η αναπηρία της, πάντως, δεν την εμπόδισε να αγωνίζεται στο αγαπημένο της άθλημα την τοξοβολία τόσο ως ΑμεΑ όσο και ως αρτιμελής έχοντας στο παλμαρέ της πολλές διακρίσεις.

Ακούγεται παράξενο, αλλά στη ζωή της Δωροθέας Ποιμενίδου η τοξοβολία μπήκε γιατί δεν υπήρχαν υποδομές στην περιοχή της για κολύμβηση ΑμεΑ. Όπως εξομολογήθηκε στο επίσημο σάιτ της ΕΑΟΜ ΑμεΑ, «η οικογένειά μου έπαιξε τον πρωταρχικό ρόλο για την ενασχόλησή μου με την τοξοβολία. Κάνω 18 χρόνια τοξοβολία. Το 2003 σε ηλικία 8 ετών έπιασα για πρώτη φορά τόξο και δεν το έχω αφήσει μέχρι και σήμερα. Αρχικά ήθελα να κάνω κολύμβηση αλλά δεν υπήρχε για ΑμεΑ στο κολυμβητήριο. Έτσι άρχισα τοξοβολία που έκανε ο αδελφός του μπαμπά μου. Μου το πρότεινε, ενθουσιάστηκα και άρχισα τοξοβολία. Οι γονείς μου με στηρίζουν σε κάθε μου βήμα. Στο παρελθόν ήταν αυτοί που θυσίαζαν χρόνο για να κάνουν δρομολόγια από το πατρικό μου στον Κορινό Πιερίας ως τη Θεσσαλονίκη όπου είναι το προπονητήριο, θυσίαζαν δουλειές για να βρίσκονται στο πλάι μου και πολλά λεφτά από την τσέπη τους για να μπορώ να είμαι παρούσα σε κάθε προπόνηση, κάθε αγώνα και για να έχω πάντα τον κατάλληλο εξοπλισμό».

Εκτός από αθλήτρια, όμως η 26χρονη τοξοβόλος είναι και φοιτήτρια. Πιο συγκεκριμένα φοιτά στο τμήματος Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής στο Α.Π.Θεσσαλονίκης δείχνοντας ότι όλα μπορούν να συνδυαστούν. Για την ίδια η πρώτη τη συμμετοχή σε Παραολυμπιάδα ήταν αυτό που την έκανε να αλλάξει οπτική για πολλά πράγματα. Όπως λέει, «με τη συμμετοχή μου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο το 2016, ήρθα αντιμέτωπη με έναν καινούργιο κόσμο. Η στήριξη που έλαβα από οικογένεια, φίλους, γνωστούς, ακόμα και από ανθρώπους που δεν είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, ήταν συγκλονιστική. Ένιωθα ευγνωμοσύνη και υπερηφάνεια που τους έβλεπα να νιώθουν ατόφια χαρά και πάθος για τη συμμετοχή μου σε ένα σπουδαίο γεγονός με τη σημαία μας ως γνώμονα. Τους ευχαριστώ από καρδιάς και δε θα ξεχάσω ποτέ την συμβολή που είχαν στην πραγμάτωση του ονείρου. Μέσω της Ομοσπονδίας, καλούσε η διεύθυνση διάφορων σχολείων Παραολυμπιονίκες αθλητές να μιλήσουν στους μαθητές για το άθλημα και την αναπηρία τους. Είχα την τύχη να μοιραστώ τα βιώματά μου με τα παιδιά και να νιώσω τεράστια αποδοχή πράγμα που με συγκινεί. Από την άλλη πλευρά του νομίσματος, εκείνο το διάστημα είχε ακουστεί το όνομά μου αρκετά και άνθρωποι σε υψηλές θέσεις θέλησαν να με προσεγγίσουν, μου έταξαν οικονομική βοήθεια και εξοπλισμό. Χαμογελάσαμε, σφίξαμε τα χέρια και βγήκαμε φωτογραφίες. Έχοντας μάθει να παλεύω υπό αντίξοες συνθήκες, ένιωσα τότε ότι ίσως για πρώτη φορά γίνει κάτι ουσιαστικό και πάρω μία ανάσα. Δεν έγινε τίποτα. Μία μικρή ανακούφιση ήρθε το 2017 από το Πανελλήνιο Αθλητικό Σωματείο Γυναικών ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ. Ενίσχυση οικονομικής φύσεως, για την προετοιμασία τεσσάρων, μαζί με εμένα, Παραολυμπιονικών αθλητών για τους Παραολυμπιακούς αγώνες στο Τόκιο 2020. Αυτή η κίνηση μου επέτρεψε να είμαι σε θέση να συμμετάσχω σε αρκετούς εθνικούς αγώνες χωρίς να μπω στη διαδικασία να επιλέξω σε ποιους μπορώ να πάω ή όχι, με αποτέλεσμα να κερδίσω εμπειρίες, μετάλλια και σιγουριά για επόμενες διακρίσεις».

Πλέον πιο ώριμη κάνει τα όνειρά της για το Τόκιο. «Στοχεύω να ρίξω όσο καλύτερα μπορώ. Σίγουρα στη κατάταξη να είμαι ψηλά», τονίζει και προσθέτει: «Στη αρχή μου πήρε χρόνο μέχρι να βρω τους ρυθμούς μου. Μετά όμως όταν στη Τσεχία πήρα την πρόκριση κατάλαβα ότι είμαι καλά προπονημένη και τώρα τα χω δώσει όλα. Βέβαια ρόλο θα παίξουν οι καιρικές συνθήκες στο Τόκιο που είναι διαφορετικές από ότι εδώ. Σωματικά και νοερά το έχω θεωρώ. Ελπίζω να βγει και στο Τόκιο. Σίγουρα για τον κάθε αθλητή το Ολυμπιακό η Παραολυμπιακό μετάλλιο είναι το τέλειο. Για μένα είναι να ρίξω καλά. Επειδή ένας αέρας μπορεί να επηρεάσει το αποτέλεσμα το σημαντικό για μένα είναι να φεύγει το τόξο από πάνω μου. Εγώ θα ρίξω όσο καλύτερα μπορώ και φυσικά ένα Ολυμπιακό μετάλλιο είναι κάτι που ο καθένας αθλητής θα θελε στη συλλογή του».

Για να φτάσει να αγωνίζεται σε τόσο υψηλό επίπεδο κοπίασε αρκετά, όπως κάθε άλλος αθλητής. Παρόλα αυτά η τοξοβολία είναι το άθλημα που της δίνει κίνητρο να

συνεχίσει.

«Η τοξοβολία είναι ένα ανηφορικό μονοπάτι όπου ο αναβάτης χρειάζεται να είναι εξοπλισμένος με υπομονή και επιμονή, αποφασιστικότητα και προσήλωση, εγκράτεια και ταπεινότητα, ψυχική σταθερότητα και πίστη. Ο αναβάτης-τοξοβόλος όταν φτάσει στην κορυφή του μονοπατιού, τον περιμένει ένα αίσθημα απελευθέρωσης και ολοκλήρωσης.

Η τοξοβολία είναι ένα άθλημα όπου νους και σώμα σε απόλυτη αρμονία έχουν ως αποτέλεσμα την επίτευξη της τέλειας βολής. Μοναδικό βίωμα και εμπειρία για κάποιον που ασχολείται ειλικρινά και αμετάκλητα.

Στο πρακτικό κομμάτι, είναι ένα άθλημα που απαιτεί προφανώς εξοπλισμό και την ανανέωσή του όποτε κρίνεται απαραίτητο, μετακινήσεις-διαμονές για αγώνες. Άρα το κόστος είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει κατά νου κυρίως σε πιο σοβαρό βαθμό ενασχόλησης με το άθλημα.

Σε υψηλό επίπεδο, οι συμμετοχές σε Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα, οι διεθνείς φιλίες με αθλητές που θα δημιουργηθούν και οι χώρες που φιλοξενούν κάθε διοργάνωση, ολοκληρώνουν το πακέτο εμπειρίας που προσφέρει η τοξοβολία».

Για την Δωροθέα Ποιμενίδου το σημαντικότερο ρόλο για να φτάσει στο επίπεδο που είναι τον έπαιξε ο προπονητής της Αλέξανδρος Νασούλας. Όπως τονίζει: «Το μεγαλύτερο κίνητρο να ασχοληθώ με την τοξοβολία σε επίπεδο πρωταθλητισμού ήταν ο προπονητής, δάσκαλος και μέντοράς μου Αλέξανδρος Νασούλας. Την περίοδο που ένιωθα απίστευτα πιεσμένη και κουρασμένη ψυχοσωματικά, ήθελα να τα παρατήσω με την πρόκριση για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Γερμανία το 2015 στο χέρι. Σεβάστηκε την απόφασή μου και δε με πίεσε. Είχα ανάγκη να αποτραβηχτώ και να ηρεμήσω και ας ρίσκαρα κάθε κόπο και προσπάθεια δική μου αλλά και δική του. Πέρασαν σχεδόν δύο μήνες, όταν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι θα γίνουν ξανά αγώνες πρόκρισης και πως πιστεύει σε μένα. Πιστεύει σε μένα. Γι’ αυτή τη φράση και αυτόν τον άνθρωπο, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Επανήλθα με ατομικό ρεκόρ, κερδίζοντας την 11η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και τη συμμετοχή μου στην Παραολυμπιάδα του Ρίο. Ό,τι ακολούθησε και ακολουθεί, το οφείλω στην πίστη που έδειξε ο προπονητής μου σε μένα και στις ικανότητες μου».

Καταλήγοντας αναφέρεται στη μοναδική εμπειρία που έζησε στον πρώτο της διεθνή αγώνα… «Το 2011 ήταν η παρθενική μου εμφάνιση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιταλίας. Έπαθα πολιτισμικό σοκ. Δέος περιέλουζε κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, ερχόμενοι από κάθε γωνιά του πλανήτη, με αναπηρίες που δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν, μυρωδιές, χρώματα, κουλτούρες, γλώσσες, είχαν μαζευτεί όλοι σε ένα χώρο, για έναν κοινό σκοπό, μία κοινή αγάπη. Σε κάθε διαφορά, έβρισκα και μία ομοιότητα. Έχουν περάσει 10 χρόνια και κάθε φορά που είμαι μέλος μιας τέτοιας διοργάνωσης, οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι το ίδιο έντονα όπως την πρώτη φόρα… ολότητα, πληρότητα και ευλογία, ένας παγκόσμιος παλμός για έναν κοινό στόχο»…