Η Δώρα Πασχαλίδου δοκίμασε πολλά αθλήματα στη ζωή της, όμως αυτό που της έκλεψε την καρδιά και την έκανε να αφοσιωθεί στην αθλητική της καριέρα είναι το τζούντο. Παρά την ολική τύφλωση που έχει συναγωνίζεται αθλήτριες με μερική όραση και τα καταφέρνει πολύ καλά. Η Παραολυμπιάδα του Τόκιο θα είναι η πρώτη στην καριέρα της, προετοιμάζεται γι’ αυτή την τελευταία πενταετία και ευελπιστεί σε μία πολύ καλή παρουσία. «Είμαι πολύ χαρούμενη! Είμαι ευγνώμον, είμαι ευτυχής για την πρόκρισή μου! Είναι η πρώτη φορά που θα αγωνιστώ σε Παραολυμπιακούς αγώνες! Έχω δώσει όλες μου τις δυνάμεις!», λέει χαρακτηριστικά η νεαρή τζουντόκα στο επίσημο σάιτ της ΕΑΟΜ ΑμεΑ.

Εξηγώντας την πορεία της και την ενασχόλησή της με το τζούντο τονίζει: «Πριν το τζούντο έκανα και άλλα αθλήματα. Έκανα και κολύμβηση. Τίποτα όμως δεν με συγκίνησε. Σε ένα ταξίδι στη Κορέα, όταν συνάντησα τον δάσκαλο μου, μου είπε ότι θα ξεκινήσει να προπονεί. Του είπα ότι θα είμαι η πρώτη του αθλήτρια. Ο Προπονητής μου είναι ο Θεόκλητος Παπαχρήστου. Η ικανότητα του σώματος με την ικανότατα του πνεύματος είναι κάτι που με συναρπάζει. Ξεκίνησα τζούντο 6 χρόνια πριν. Τα τελευταία 5 προετοιμάζομαι για τους παραολυμπιακούς αγώνες. Ήταν πιο εύκολα τα πράγματα νωρίτερα, χωρίς το ζήτημα του κορονοϊού. Το τζούντο, αν και είναι ατομικό άθλημα, έχει ανάγκη την ομαδικότητα. Θέλει έναν αντίπαλο, συναθλητή, με τον οποίο θα εφαρμόζεις τις τεχνικές σου, θέλει έναν χώρο που δεν είναι πάντα εύκολο να τον εξασφαλίσεις. Αυτοί είναι ορισμένοι από τους παράγοντες που με δυσκόλεψαν πάρα πολύ! Έμεινα μεγάλο διάστημα εκτός προπονήσεων. Αυτό μου προκαλεί άγχος. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Στην Ελλάδα υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες στον αθλητισμό, πόσο μάλλον στον πρωταθλητισμό. Περιμένω με ανυπομονησία τους αγώνες! Θέλω πολύ να το ζήσω, παρά τις δυσκολίες που προκαλεί η πανδημία. Ξέρω πως δε θα είναι η αθλητική γιορτή όπως την ξέραμε. Αυτό είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες! Θα προσπαθήσω να το ζήσω δυνατά, όμορφα, σαν μια από τις καλύτερες αθλητικές αναμνήσεις μου!», λέει χαρακτηριστικά και ανυπομονεί για την 29^η Αυγούστου οπότε και θα μπει στη μάχη του Παραολυμπιακού τουρνουά τζούντο.

Το τζούντο είναι ένα άθλημα διαφορετικό, όπως εξηγεί και η ίδια. «Το τζούντο έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Μια από αυτές είναι πως όταν κληθώ να αγωνιστώ, πρέπει να κερδίσω την αντίπαλό μου για να συνεχίσω προς τον επόμενο αγώνα. Εάν χάσω, η πορεία μου εξαρτάται από την πορεία της αντιπάλου που με νίκησε. Εάν η αντίπαλός μου κερδίσει και την επόμενη αντίπαλό της από τον άλλο όμιλο, τότε εγώ ανεβαίνω και συνεχίζω. Εάν η νικήτρια του μεταξύ μας αγώνα ηττηθεί από την επόμενη αντίπαλό της του άλλου ομίλου και εγώ ακολουθώ την πορεία της και αποκλείομαι. Πέντε χρόνια σκληρής δουλειάς πάνε χαμένα. Δεν κάνω τίποτα. Μένω η τελευταία. Με την εμπειρία μου μπορώ να πω ότι 3 ή 4 αγώνες θα κληθώ να δώσω από την στιγμή που όλα πάνε καλά και συνεχίζω να είμαι στο παιχνίδι. Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια μέρα».

Παράλληλα έχει να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι ενώ εκείνη έχει ολική απώλεια όρασης αρετές από τις αντιπάλους της βλέπουν μερικώς. «Οι περισσότερες αντίπαλοί μου έχουν μερική όραση και μάλιστα συχνά το πρόβλημα της όρασής τους είναι πολύ μικρό. Στην κατηγορία μου μάλιστα, μόλις 1 ή 2 ακόμη αθλήτριες έχουν ολική απώλεια όρασης. Στα μανίκια της στολής μας έχουμε 2 κόκκινα στρογγυλά σήματα, 1 σε κάθε μανίκι, έτσι ώστε οι κριτές να γνωρίζουν πως εμείς που έχουμε ολική απώλεια όρασης χρειαζόμαστε μεγαλύτερη υποστήριξη κατά την είσοδο και κατά την έξοδό μας από τον αγωνιστικό χώρο».

Παράλληλα θεωρεί ότι τα πράγματα θα ήταν πιο ευνοϊκά για την ίδια εάν υπήρχαν οι υποδομές. «Αν διαθέταμε στην Ελλάδα τον προπονητικό όγκο που χρειάζομαι, τις υποδομές και την στήριξη που έχουν οι συναθλήτριές μου στο εξωτερικό, τα πράγματα δε θα ήταν έτσι. Σίγουρα υπερτερεί απέναντί μου η αντίπαλος που βλέπει. Σημειώνω όμως πως έχουν καταγραφεί συγκλονιστικοί αγώνες κατά τους οποίους αθλητές με ολική απώλεια όρασης νικούν τους πάντες! Στο εξωτερικό οι συναθλητές μου που δεν βλέπουν, παίζουν με τους βλέποντες. Αυτό αυτόματα τους αναγάγει σε τρομερούς παίχτες! Δεν υστερούν σε τίποτα σε σχέση με τους βλέποντες».

Για την Δώρα Πασχαλίδου καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή της έπαιξε ο προπονητής της. «Το σημαντικότερο πρόσωπο είναι ο προπονητής μου, ο Κλήμης Παπαχρήστος. Τέσσερις φορές ολυμπιονίκης! Διαθέτει ένα τεράστιο αθλητικό βιογραφικό! Με σπουδαίες επιτυχίες! Ο τρόπος με τον οποίο αγωνίζεται στο τατάμι και η όλη του στάση και συμπεριφορά είναι για μένα πηγή έμπνευσης, είναι αυτό που με κάνει να βγάζω τον καλύτερό μου εαυτό! Αυτό συμβαίνει και στην προπόνηση και στον αγώνα! Βρισκόμουν στο μηδέν και ο Κλήμης με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στους πρώτους μου Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχει κάνει πολλές θυσίες ο ίδιος για να πετύχω αυτήν την πορεία! Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου! Για όλα όσα έχει κάνει για μένα! Ελπίζω να τον κάνω χαρούμενο στο Τόκιο!».

Τέλος η νεαρή τζουντόκα θέλησε να δώσει το δικό της μήνυμα… «Ο αθλητισμός είναι πολύ περισσότερα από όσα κάνουμε εμείς οι τζουντόκα, οι αθλητές στον στίβο και σε όλα τα αθλήματα. Είναι σύμπλεγμα υψηλών ιδανικών! Ο αθλητής θα πρέπει να έχει ήθος, να χαρακτηρίζεται από την ευγενή άμιλλα και από τα πάρα πολλά ιδεώδη που απαρτίζουν τον αθλητισμό! Ο αθλητισμός ενώνει όλον τον κόσμο! Όλος ο κόσμος σε μια παγκόσμια διοργάνωση! Η τιμή που αισθάνομαι κουβαλώντας στην πλάτη μου την χώρα μου, είναι τεράστια! Θα αγωνιστώ για την Ελλάδα! Είναι συγκλονιστικό για μένα αυτό που λέω αυτήν την στιγμή! Μέχρι τώρα αγωνιζόμουν για μένα! Αγωνιζόμουν για να προκριθώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Είναι η πρώτη μου φορά που θα αγωνιστώ για την χώρα μου! Για την Ελλάδα μου! Μπορεί να αντιμετωπίζει τόσες δυσκολίες αλλά ποτέ η Ελλάδα δεν το βάζει κάτω!».