Μπορεί να πει κανείς ότι έχει ζήσει δύο ζωές. Μία πριν μπει στη ζωή του το τρέξιμο και μία μετά. Παρότι το πρώτο κομμάτι είναι το μεγαλύτερο, ο Δημήτρης Χρόνης φαίνεται να το έχει αφήσει τελείως πίσω του. Το θυμάται μόνο για να δείξει σε όλους ότι με τη θέληση και την προσπάθεια όλα γίνονται.

 

Ο 70χρονος six stars finisher υπήρξε μανιώδης καπνιστής. Ήθελε τρία πακέτα τσιγάρα την ημέρα, ενώ είχε φτάσει τα όρια του υπέρβαρου ζώντας μία καθιστική ζωή χωρίς δράση. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να κλονιστεί η υγεία του και να καταλήξει στο νοσοκομείο. Θορυβημένος από τις επιπτώσεις που είχε στην υγεία του ο τρόπος ζωής του αποφάσισε να ξεκινήσει γυμναστήριο με σκοπό να κόψει το τσιγάρο και να χάσει κάποια κιλά. Κανείς δεν περίμενε ότι ο 47χρονος τότε καθηγητής μαθηματικών θα εξελισσόταν σ’ έναν φανατικό λάτρη του τρεξίματος και της υγιεινής ζωής. Όπως εξομολογείται στο «runbeat.gr» υπήρξαν πολλοί που τον χλεύασαν τότε με την επιλογή του, όμως εκείνος απέδειξε ότι με τη θέληση, το πείσμα και τη δουλειά όλα γίνονται. Σήμερα στα 70 του χρόνια έχει συμμετάσχει σε αμέτρητους αγώνες δρόμου, μαραθώνιους και υπερμαραθώνιους, ενώ πριν τρεις εβδομάδες κέρδισε το μετάλλιο των six stars finisher έχοντας τερματίσει σε έξι major marathons!

«Γεννήθηκα το 1951 στα Γιάννενα. Έχω τελειώσει το μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Υπηρέτησα τη δημόσια εκπαίδευση για 34 χρόνια και συνταξιοδοτήθηκα το 2009», εξηγεί στις πρώτες αναγνωριστικές μας κουβέντες, ενώ αναφέρεται με αγάπη στη σύζυγό του Ανδρομάχη και στα δύο παιδιά που έχουν αποκτήσει, ένα γιο που είναι ερευνητής και μένει μόνιμα στο Σικάγο της Αμερικής και μία κόρη που μένει στην Αθήνα και για χάρη της μετακόμισαν κι αυτοί στην πρωτεύουσα για να προσέχουν τα εγγόνια τους.

Ο κ. Δημήτρης είναι ένας φυσιολογικός παππούς ή μήπως όχι; Είναι ένας άνθρωπος που δε δίστασε στα 47 του χρόνια να αλλάξει πλήρως της ζωή του και να ασχοληθεί με ένα άθλημα που σήμερα ανθεί, αλλά εκείνη την εποχή θεωρούνταν πολύ δύσκολο. «Κατά τη διάρκεια που ήμουν εκπαιδευτικός ήταν τελείως διαφορετική η ζωή μου. Ήμουν μανιώδης καπνιστής και είχα και παραπάνω κιλά. Αυτό με οδήγησε να χάσω ένα μέρος της υγείας μου, δηλαδή, κάποια στιγμή έφτασα να νοσηλευτώ. Αυτό ήταν κάτι που με ταρακούνησε και με έβαλε στη διαδικασία να σταματήσω το κάπνισμα. Για να βοηθηθώ πήγα στο γυμναστήριο. Ήθελα παράλληλα να χάσω και μερικά κιλά. Εκεί σιγά-σιγά ξεκίνησα να κάνω διάδρομο και άρχισε να μου αρέσει. Μετά που είδα ότι ο διάδρομος δε με κάλυπτε άρχισα να τρέχω έξω», μας εξηγεί.

Για να μπει το μικρόβιο του… αθλητή μέσα του, όμως έφταιξε ένας γυμναστής. «Είχα γνωρίσει ένα γυμναστή που είχε τρέξει σε μαραθώνιο και εκείνη την εποχή εγώ τους μαραθωνοδρόμους τους θεωρούσα κάτι υπερφυσικό. Κάποτε τον ρώτησα “μπορώ εγώ μετά από κάποιο διάστημα να τρέξω σε μαραθώνιο;” και μου απάντησε ότι εφόσον μπορώ να τρέξω στο διάδρομο 2,5 ώρες τότε μπορώ να τα καταφέρω και σε μαραθώνιο. Μετά από κάποιο διάστημα αποφάσισα να το κάνω. Θυμάμαι ότι κόντευα να λιποθυμήσω πάνω στο διάδρομο όμως από εγωισμό δεν εγκατέλειψα και ίσα ίσα που κατάφερα να φτάσω στα αποδυτήρια και να μην πέσω κάτω από την υπερκόπωση. Έτσι το 2002 αποφάσισα να τρέξω τον πρώτο μου μαραθώνιο παρότι άκουσα πολλά από φίλους, συγγενείς».

 

Ο Δημήτρης Χρόνης πήγε για πρώτη φορά στο γυμναστήριο το 1998 σε ηλικία 47 ετών. Σιγά-σιγά ανέβαζε τον όγκο των χιλιομέτρων και ο 2001 αποφάσισε να προετοιμαστεί για τον πρώτο του μαραθώνιο επιλέγοντας τον Αυθεντικό της Αθήνας. Έναν δύσκολο μαραθώνιο και χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία. Εξάλλου, όπως ομολογεί χωρίς δισταγμό «έχω κάνει λάθη πάρα πολλά και μέσα από τα λάθη μου σιγά-σιγά μάθαινα. Δηλαδή όταν αποφάσισα να κάνω τον πρώτο μαραθώνιο είχα ένα δίλημμα: Από τη μία μεριά σκεφτόμουν κατά πόσο ήμουν έτοιμος να μπω σε μία τέτοια διαδικασία και από την άλλη ήθελα πάρα πολύ να το κάνω. Ήθελα να δοκιμάσω μέχρι που μπορώ να φτάσω. Αυτό ήταν και το κίνητρο για να πάω στον Αυθεντικό Μαραθώνιο». Ερωτηθείς γιατί διάλεξε έναν τόσο δύσκολο μαραθώνιο για αρχή είπε:

«Ήμουν άσχετος τελείως, αλλά δεν υπήρχε και πληροφόρηση στα Γιάννενα. Όταν εγώ έτρεξα τον πρώτο μου μαραθώνιο υπήρχαν άλλοι δύο αθλητές από την περιοχή που το επιχείρησαν, ενώ τώρα υπάρχουν 350. Δεν είχα μία σωστή πληροφόρηση».

Η έλλειψη σωστής προετοιμασίας είχε τις επιπτώσεις της καθώς όπως λέει «στο 20ό χιλιόμετρο, επειδή δεν ήμουν έτοιμος προφανώς, τα πόδια μου με εγκατέλειψαν, κούτσαινα και θυμάμαι μία πιτσιρίκα 17-18 χρονών που με είδε τόσο ταλαιπωρημένο και σηκώθηκε από εκεί που καθόταν -κρατούσε έναν κλάδο ελιάς στο χέρι, τον οποίο και πήρα στο τέλος του αγώνα- και άρχισε να μου φωνάζει “θα τερματίσετε κύριε, θα τερματίσετε” και με ακολούθησε για περίπου 500 μέτρα φωνάζοντας “συνεχίστε, συνεχίστε”. Μου έδωσε απίστευτη ώθηση και τελικά τερμάτισα κακήν κακώς μετά από 5 ώρες και 38 λεπτά. Μου έτυχε ένα ακόμη παράδοξο στον συγκεκριμένο αγώνα καθώς περίμενα να δω τη γυναίκα μου και την κόρη μου κατά τον τερματισμό, όμως ήταν άφαντες. Βρήκα ένα τηλέφωνο και τις πήρα και τους είπα “που είστε’” και μου λένε “γιατί τερμάτισες; Εμείς νομίζαμε ότι θα τερματίσει μετά τις 5μ.μ.”. Τους είχα πει να υπολογίζουν πέντε ώρες και νόμιζαν ότι τους είπα 5 η ώρα. Έτσι ήμουν μόνος στον πρώτο μου μαραθώνιο στον τερματισμό».

Ένα άλλο που θυμάται έντονα από εκείνο τον πρώτο μαραθώνιο ήταν ότι «έλεγα μέσα μου όταν τερμάτισα “είμαι μαραθωνοδρόμος, είμαι μαραθωνοδρόμος”, από ενθουσιασμό. Όμως μελλοντικά άλλαξα γνώμη και είπα ότι μαραθωνοδρόμος είναι αυτός που θα τερματίσει σε πολλούς μαραθωνίους. Γιατί δεν έχει σημασία το να κάνεις κάτι δύσκολο μία φορά, αλλά να διαπιστώνεις ότι σου αρέσει και να ξαναζείς τα συναισθήματα αυτά τα έντονα που έχει σε όλη τη διαδρομή». 

 

-Μετά την εμπειρία του Αυθεντικού μαραθωνίου αρχίσατε να το βλέπετε πιο σοβαρά;

«Στη συνέχεια ήθελα να τρέξω και έναν μαραθώνιο εκτός Ελλάδας για να θεωρηθώ και διεθνείς μαραθωνοδρόμος. Έτσι το 2003 συμμετείχα στον μαραθώνιο της Ρώμης. Έτρεχα μόνος μου προσπαθώντας να κάνω περισσότερα χιλιόμετρα. Δεν έκανα διαλειμματικές, δεν έκανα μικρότερους αγώνες. Δεν ήμουν οργανωμένος. Απλά έκαναν πολλά χιλιόμετρα με σκοπό να μπορώ να κρατηθώ διανύοντας μία τέτοια απόσταση χωρίς να βλέπω χρόνους. Στους πρώτους μαραθώνιους δεν με ενδιέφεραν οι ρυθμοί και οι χρόνοι. Όσο περνούσαν τα χρόνια, όμως άρχισα να τα βλέπω και αυτά. Ωσότου κατανόησα ότι αυτό ήταν μάταιο και ήθελα να βγω έξω από αυτό το τρυπάκι. Έτσι μετά από αρκετούς μαραθώνιους-έχω κάνει πάνω από 25 μαραθώνιους- μεταπήδησα στις υπεραποστάσεις. Μπαίνεις σε ένα άλλο πεδίο όπου σε ενδιαφέρει μόνο ο αξιοπρεπής τερματισμός, σε ενδιαφέρει να διαπιστώσεις τα όριά σου. Σε ενδιαφέρουν άλλα στοιχεία και όχι ο χρόνος».

-Ο οργανισμός όμως ταλαιπωρείται πολύ από τους υπερμαραθώνιους…

«Όταν έκανα τους δύο πρώτους μαραθωνίους για να επανέλθει ο οργανισμός μου χρειάστηκε να περάσει ένα 20ήμερο. Ήμουν ταλαιπωρημένος, εξαντλημένος, όμως δεν είχα πίσω μου καμία υποδομή. Σήμερα, όμως για παράδειγμα που το σώμα μου είναι γυμνασμένο ο χρόνος αποκατάστασης έχει ελαχιστοποιηθεί. Θα σας φέρω για παράδειγμα το 2018 που συμμετείχα στον Σπάρταθλον διανύοντας 246 χιλιόμετρα και μετά από έξι μέρες συμμετείχα στον μαραθώνιο του Σικάγο. Θέλω να πω ότι το σώμα μου άρχισε να επανέρχεται σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα».

-Από τη στιγμή που δεν είχατε την υποδομή στους πρώτους μαραθώνιους το πληρώσατε αυτό με τραυματισμούς;

«Το κεφάλαιο των τραυματισμών είναι τεράστιο για εμένα. Πέραν από συνήθεις τραυματισμούς είχα και πολλούς περίεργους. Αχίλλειο τένοντα, κάκωση φτέρνας, τενοντίτιδες, ρήξη γαστροκνήμιου, αιματοουρίαση, πρόβλημα στους προσαγωγούς και τους κοιλιακούς, είχα μειωμένη κορτιζόλη, μερική ρήξη μηνίσκου όπου οι γιατροί μου είπαν να κάνω επέμβαση όμως εγώ το ξεπέρασα σιγά-σιγά. Ήθελα να τρέξω γιατί το τρέξιμο έγινε όλη μου η ζωή».

-Θεωρείται ότι θα είχατε αποφύγει κάποια από αυτά εάν είχατε κάνει σωστή προετοιμασία με τη βοήθεια ίσως και ενός προπονητή;

«Δεν απευθύνθηκα ποτέ σε προπονητή. Θεωρώ ότι χρειάζεται ο αθλητής να έχει προπονητή, αλλά θα πρέπει ο προπονητής να παρακολουθεί τον αθλητή στο στάδιο. Να μπορεί να καταλάβει πόσο εύκολα ή δύσκολα βγάζει το πρόγραμμα της προπόνησης για να το προσαρμόζει αντίστοιχα.

Επειδή έχω τόσα χρόνια εμπειρίας δε νομίζω τώρα πλέον ότι θα μπορούσε να με βοηθήσει ένας προπονητής. Έχω πάθει τόσα πολλά που έμαθα. Τα λάθη με βελτίωσαν. Όταν τελειώνεις έναν αγώνα πετυχαίνοντας το στόχο σου γρήγορα θα τον ξεχάσεις. Έναν αγώνα που θα εγκαταλείψεις όμως μετά από μεγάλη προσπάθεια δεν τον ξεχνάς ποτέ».

-Πως φτάσατε να είστε πλέον six stars finisher;

«Αυτή η ιστορία ξεκίνησε το 2010 στη Βοστόνη. Είχαν καλέσει μία ομάδα δρομέων από την Ελλάδα με αφορμή τον εορτασμό των 2.500 χρόνων από τη διεξαγωγή του πρώτου μαραθωνίου στην Αρχαία Ελλάδα. Ανάμεσα στους δρομείς ήμουν κι εγώ. Μας φιλοξένησαν για μία εβδομάδα και ήταν μία φοβερή εμπειρία. Εκεί έκαναν τον πρώτο μου major marathon. Ακολούθησε ο μαραθώνιος της Νέας Υόρκης το 2013. Εκεί είχα δηλώσει ότι θα τον κάνω το 2012, πλήρωσα εισιτήρια για να πάω, ξενοδοχείο κτλ και δύο μέρες πριν τον αγώνα οι διοργανωτές τον ακύρωσαν λόγω του τυφώνα που έπληττε την περιοχή. Αυτή ήταν μία μεγάλη στεναχώρια που πήρα, όμως επειδή ήθελα πολύ να τον κάνω αυτό τον αγώνα το 2013 επέστρεψα και τον έκανα πράγματι. Μετά το 2018 έκανα τρεις majormarathons. Ήμουν πολύ τυχερός στις κληρώσεις. Επειδή θα έτρεχα στο Σπάρταθλον ήθελα να είμαι καλά προετοιμασμένος γι’ αυτό δήλωσα συμμετοχή στους μαραθώνιος του Τόκιο, του Λονδίνου και του Σικάγο. Ευνοήθηκα στις κληρώσεις και τους έκανα και τους τρεις το 2018.

Ήταν η πιο «γεμάτη» μου αγωνιστική χρονιά και ήμουν 67 ετών τότε, σήμερα είμαι 70. Έχω κάνει πάρα πολλά χιλιόμετρα, αλλά έχω και φοβερές εμπειρίες.

Με τον Μαραθώνιο του Σικάγο έφτασα τους πέντε και έμενε ένας για να φτάσω το sixstars. Έμενε αυτός του Βερολίνου. Ο συγκεκριμένος αγώνας γίνεται την ίδια ημερομηνία με το Σπάρταθλον. Το 2019, λοιπόν, επέλεξα το δεύτερο. Το 2020 ήμουν ελεύθερος. Είχα ξαναδηλώσει στο Σπάρταθλον, αλλά ήμουν χαμηλά στη λίστα. Έτσι δήλωσα να τρέξω το Βερολίνο. Λόγω του covid δεν έγινε ο αγώνας και μετέφεραν τη συμμετοχή μου για το 2021. Έτσι έτρεξα πριν λίγες ημέρες και πήρα τα έξι αστέρια».

-Το συναίσθημα ποιο ήταν;

«Έκλεισε ένας κύκλος της αθλητικής μου πορείας. Είμαι ο 13^ος Έλληνας που παίρνει το μετάλλιο των Six Stars. Για μένα ήταν μία επιβράβευση σ’ ένα σημαντικό μέρος της αθλητικής μου πορείας».

-Τι είναι αυτό που σας προσφέρει η συμμετοχή σε έναν υπερμαραθώνιο;

«Ψάχνω να βρω ποια είναι τα όρια της σωματικής και ψυχικής μου αντοχής. Μου αρέσει να συναγωνίζομαι τον εαυτό μου να βελτιώνομαι. Όταν έκανα τα 100χλμ είπα θα κάνω και τα 120χλμ. Όταν τα έκανα κι αυτά έθεσα ένα νέο στόχο και έφτασα στο Σπάρταθλον να διανύω 246χλμ σε 36 ώρες με 75 σταθμούς αποκλεισμού. Όμως αυτό δε γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Τώρα έχω 23 χρόνια που το κάνω αυτό. Ανέβηκα σιγά-σιγά. Δεν μπορείς να πας από το γυμνάσιο στο πανεπιστήμιο εάν δεν περάσεις από το λύκειο. Μου άρεσε το στοίχημα που έβαζα με τον εαυτό μου. Με ενδιέφερε να τερματίσω μόνο τίποτα περισσότερο».

-Υπάρχει κάποιος από την οικογένειά σας που σας ακολούθησε στο σπορ;

«Ο γιος μου. Έχω τρέξει με τον γιο μου τρεις μαραθωνίους. Εκείνος έχει κάνει κι άλλους. Όμως έχει άλλο στόχο. Θέλει να ξεφύγει από τη δουλειά του. θέλει να κρατά μία καλή φυσική κατάσταση γιατί είναι πολλές ώρες μέσα στο εργαστήριο ως ερευνητής που είναι. Εγώ είχα άλλους στόχους. Το γεγονός ότι ο γιος μου είναι στην Αμερική με βοήθησε να κάνω και πολλούς μαραθωνίους εκεί. Έχω κάνει πολλά ταξίδια λόγω του τρεξίματος. Διαπίστωσα ότι μέσα από τα ταξίδια παύεις να είσαι ρατσιστής. Θυμάμαι όταν ήμουν φοιτητής στα Γιάννενα ήταν στη σχολή μου και ένας μαύρος και τον κοιτούσαμε όλοι καλά, καλά. Όταν ταξιδεύεις σε όλο τον κόσμο αυτό παύει να σου κάνει πλέον εντύπωση».

-Από τη στιγμή που πετύχατε το SixStars επόμενος στόχος ποιος μπορεί να είναι;

«Όταν έκανα τους πρώτους μαραθωνίους δεν είχα κάνει μικρότερους αγώνες. Στη συνέχεια που έγινα πιο οργανωμένος έκανα πολλούς μικρούς αγώνες. Έχω κάνει 10άρια, ημιμαραθώνιους, 30άρια στη λίμνη των Ιωαννίνων. Αυτά με βοήθησαν. Τώρα που έχω φτάσει σε ένα σημείο τέτοιο δε μου δίνει κίνητρο κάποιος τέτοιος αγώνας. Για παράδειγμα έχω κάνει το Αυθεντικό Μαραθώνιος πέντε φορές, έχω κάνει το Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης τέσσερις φορές. Όταν επαναλαμβάνεις κάτι πολλές φορές σταματά να σε ενδιαφέρει. Εγώ έχω κάνει τόσους Μαραθώνιους, τόσους υπερμαραθώνιους με αποκορύφωμα τον Σπάρταθλον, τον Ολύμπιο δρόμο 180χλμ. ή τον 24ωρο στο NoFinishLine που έκανα 186χλμ γύρω από μία πισίνα. Έχω κάνει δύσκολους αγώνες και κάπως οι αγώνες δε μου δίνουν κίνητρο. Ψάχνω να κάνω κάτι δύσκολο. Ξέρω ότι όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης δεν παραλείπω να κάνω κάθε εξάμηνο πάρα πολύ λεπτομερείς εξετάσεις. Προσέχω πάρα πολύ σε αυτό τον τομέα. Στο μυαλό μου έχω στο μέλλον να κάνω πράγματα που δεν ξέρω εάν θα καταφέρω να τα κάνω ή αν θα είμαι γερός. Δεν μπορώ να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια σε αυτή την ηλικία. Έχω στο μυαλό μου όμως κάποιους στόχους. Προς το παρόν θέλω να ξεκουραστώ 2-3 μήνες. Μετά έχω σχεδιάσει να μετάσχω σε έναν μεγάλο αγώνα που πάλι αυτός θα με οδηγήσει κάπου αλλού. Αλλά ας μην κάνω δηλώσεις. Ας είμαστε καλά και βλέπουμε. Πάντως έχω σκοπό όσο μπορώ να συνεχίσω. Και εάν δεν μπορέσω να κάνω αγώνες σημασία έχει για μένα να μπορώ να είμαι γερός και να τρέχω έστω και λιγότερα χιλιόμετρα. Θυμάμαι όταν είχα πάθει τη ρήξη μηνίσκου, πήγαινα στο στάδιο και έβλεπα τους άλλους να τρέχουν. Ήμουν όλο παράπονο και έκανα μία προσευχή έλεγα, «Θεέ μου βοήθησέ με να ξανατρέξω κι ας κάνω μόνο 5χλμ». Ευτυχώς όμως ο Θεός ξέχασε αυτή μου την παράκληση και με άφησε να τρέξω πολύ περισσότερα.

Σημασία έχει να σηκωνόμαστε από τον καναπέ και να φορούμε τα παπούτσια και ό,τι μπορούμε να κάνουμε. Είτε να περπατάμε είτε να τρέχουμε. Αυτό είναι το πιο βασικό. Να μπορούμε να κινούμαστε γιατί η κίνηση είναι υγεία».

Ορισμένες εμπειρίες θα μείνουν αξέχαστες

Ο Δημήτρης Χρόνης σε αυτά τα 23 χρόνια έχει πάρα πολλές ιστορίες να πει. Υπάρχουν όμως κάποιες που σίγουρα ξεχωρίζουν.

Οι πιο συγκλονιστικές εμπειρίες του προέρχονται από τον Σπάρταθλον. Γιατί όταν τα όρια του ανθρώπου δοκιμάζονται οι αντιδράσεις του είναι απρόβλεπτες. «Στο Σπάρταθλον το 2018 ήταν σε εξέλιξη ο τυφώνας Ζορμπάς και τρέχαμε κάτω από καταιγίδα. Τρέχαμε μέσα σε ποτάμια νερού. Το βράδυ βλέπω με τον φακό μία λωρίδα ξηράς δεξιά. Και λέω, “κάτσε να ανέβω να πάρω μία ανάσα”, δυστυχώς όμως ήταν λάσπη και γλίστρησα και έπεσα σε μία χαράδρα 4-5 μέτρα και σταμάτησα σε ένα φυτό γεμάτο αγκάθια, τα οποία κάρφωσαν πάνω μου. Ήταν όμως τέτοια η αδρεναλίνη που είχα που το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να σκαρφαλώσω και να συνεχίσω τον αγώνα μου. Δεν αντιλήφθηκα τα αγκάθια που μου μπήκαν και την άλλη μέρα μου τα έβγαζε ένα-ένα η γυναίκα μου στο σπίτι.

Μία άλλη φορά, πάλι στο Σπάρταθλον, είχα χάσει την αίσθηση του χωροχρόνου. Είχαμε ξεκινήσει 7 το πρωί, είχαν περάσει 15 ώρες και τρέχαμε μέσα στη νύχτα και έπιασα τον εαυτό μου να κάνει ζιγκ ζαγκ. Ενώ ακολουθούσα την άσπρη γραμμή της ασφάλτου αντιλήφθηκα ότι έκανα ζιγκ ζαγκ και βγήκα δύο φορές εκτός δρόμου. Είχα απώλεια της αίσθησης του χωροχρόνου για ένα διάστημα μισής ώρας και συνήλθα ρίχνοντας νερό, δίνοντας χαστούκια στον εαυτό μου και συνέχισα την πορεία μου. Λίγο πιο κάτω συνάντησα έναν άλλο αθλητή ασιατικής καταγωγής που έκανε το αεροπλάνο στη μέση του δρόμου. Ήταν ακίνητος στη μέση του δρόμου με ανοικτά τα χέρια και περνούσαν αυτοκίνητα. Ευτυχώς τον μάζεψαν γρήγορα και δεν έγινε κάποιο ατύχημα. Αυτό γίνεται λόγω της υπερκόπωσης».

Θυμάται όμως και ένα περιστατικό που συνέβη στον Μαραθώνιο του Τόκιο, όπου τον υποδέχτηκαν σαν ήρωα επειδή το 2017 είχε τρέξει στον Σπάρταθλον. «Στην Ιαπωνία ο Μαραθώνιος είναι σαν Εθνικό σπορ. Μου ζήτησαν να δώσω συνέντευξη επειδή είχα τρέξει στο Σπάρταθλον και θεωρείται κάτι πολύ σπουδαίο. Επειδή εγώ δε μιλάω αγγλικά μου έστειλαν μία κυρία, η οποία ήταν πρόεδρος της Ελληνοιαπωνικής συνεργασίας στην Ελλάδα και κατέχει μεγάλη θέση. Την αναφέρω γιατί ήρθε και μου μίλησε ελληνικά και τη ρώτησα που τα έμαθε. Τη ρώτησα εάν σπούδασε εδώ και μου είπε ότι της άρεσε η ελληνική μουσική, αλλά επειδή ήθελε να κατανοήσει την ουσία των ελληνικών τραγουδιών αυτό την ώθησε να μάθει την ελληνική γλώσσα και ήξερε ό,τι ελληνικό τραγούδι ήθελες».

Ετοιμάζει βιβλίο με τη ζωή του

Οι παραπάνω ιστορίες είναι ελάχιστες μπροστά σε όσα έχει βιώσει στην αθλητική του καριέρα. Κι επειδή έχει πλούσιο φωτογραφικό υλικό αποφάσισε με την προτροπή και της οικογένειά του να κάνει την αυτοβιογραφία του. «Το έχω σχεδόν έτοιμο το βιβλίο. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο μπορεί να ενδιαφέρει τον κόσμο, αλλά σκοπός μου δεν είναι να δηλώσω όσα εγώ έχω κάνει, αλλά με τις εντυπώσεις μου θέλω να περάσω ένα μήνυμα: ποτέ, σε όποια ηλικία κι αν είσαι, δεν πρέπει να σταματήσεις να ονειρεύεσαι και να κάνεις σχέδια. Και όσο βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο πάντα θα φτάνεις εκεί που θέλεις όσο μακριά και εάν είναι. Θέλω να περάσω μηνύματα και στους νεότερους με την αθλητική μου πορεία. Το πώς ξεκίνησα, πως ήμουν και πως έχω φτάσει να είμαι. Δεν είχα σκοπό να γίνω αθλητής. Εφόσον ένας άνθρωπος αυτής της ηλικίας επιτυγχάνει να κάνει τέτοιες αποστάσεις για τους νεότερους θα είναι πολύ πιο εύκολο. Και σε άτομα που είναι της ηλικίας μου να μη σταματούν ποτέ και να περιθωριοποιούνται, αλλά να συνεχίζουν να ζούνε να μην το βάζουν κάτω και να λένε ότι ποτέ δεν πρέπει να σταματούν αλλά να συνεχίζουν. Μπορεί το βιβλίο να μην έχει επιτυχία, αλλά θα αποτελέσει παρακαταθήκη για τα εγγόνια μου».