Πολλές φορές χρησιμοποιούμαι τη φράση «δύναμη ψυχής». Στον χώρο του αθλητισμού ΑμεΑ αυτή είναι δεδομένη, όμως τι να πει κανείς για τον Δημήτρης Μπακοχρήστος, ο οποίος κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην Άρση Βαρών στην Παραολυμπιάδα του Ρίο έχοντας υποστεί κάταγμα στο χέρι! Η παραπάνω φράσει μοιάζει μικρή για να περιγράψει τα ψυχικά αποθέματα και τη θέληση του Μαποχρήστου, ο οποίος καθόλου δε στάθηκε εκεί καθώς όπως επισήμανε μιλώντας στο επίσημο σάιτ της ΕΑΟΜ ΑμεΑ, «μετά κοίταξα την επόμενη Παραολυμπιάδα. Και τώρα έχω βάλει ένα στόχο: Να ανέβω πάλι στο βάθρο των νικητών. Ανεξάρτητα τι χρώμα θα χει το μετάλλιο πιστεύω ότι μπορώ», τονίζει και δεν υπάρχει κάποιος που να μην το πιστεύει.

Έχοντας περάσει αρκετές δυσκολίες (πρόσφατα ξεπέρασε έναν ακόμη τραυματισμό) κρατά χαμηλούς τόνους, όμως πιστεύει στον εαυτό του. «Θέλω να πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Τώρα όλα παίζονται στον αθλητισμό. Πρέπει να σαι καλά σωματικά και ψυχολογικά, αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Τώρα έχω επανέλθει από τον προηγούμενο τραυματισμό».

 

Τα δείγματα για φέτος είναι θετικά καθώς στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Ντουμπάι κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. «Στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Ντουμπάι, παρ’ ότι κι εκεί είχα ένα πρόβλημα στον ώμο κατόρθωσα σιγά-σιγά και πήρα πάλι το χάλκινο μετάλλιο».

Ξέρει να μάχεται και δε σκέφτεται ότι δε θα υπάρχει κόσμος στην κερκίδα για να τον παροτρύνει. «Εμένα δεν θα με επηρεάσει αυτό. Όταν ανεβαίνω να αγωνισθώ δε βλέπω γύρω μου και δεν ακούω», λέει χαρακτηριστικά.

Ερωτηθείς για το πώς μπήκε στη ζωή του η Άρση Βαρών σε πάγκο εξηγεί ότι «ξεκίνησα όταν το 2010 ο Χρήστος Τριφύλλης -που είναι προπονητής του συλλόγου μου- με πλησίασε και μου έκανε μια κουβέντα ότι αυτό και αυτό είναι το άθλημα. Μου μίλησε για το ύψος μου. Αμέσως εγώ το δέχθηκα γιατί δεν παρεξηγώ τον άλλο που θα έρθει να μου μιλήσει λόγω διαφορετικότητας. Μου άρεσε το άθλημα. Μπήκα πολύ γρήγορα. Το 2010 μπήκα στο άθλημα και το 2013 μπήκα στην Εθνική ομάδα, με τον Ιωαννίδη».

Ο αθλητισμός αποτέλεσε πηγή χαράς για τον Δημήτρη Μπακοχρήστο καθώς όπως εξηγεί: «Πιο παλιά έπαιζα μπάλα. Αργότερα σταμάτησα και όταν ξεκίνησα την άρση μου άρεσε πάρα πολύ. Μου έδωσε πάρα πολλά ο αθλητισμός και ειδικά η άρση. Μου έδωσε χαρές. Είναι τρόπος ζωής ο αθλητισμός. Σε πολλά πράγματα. Έχω γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο».

Όσον αφορά στις στιγμές που ξεχωρίζει είναι οι εξής: «Η καλύτερη στιγμή που είχα είναι όταν ανέβηκα πάνω στο βάθρο και πήρα το μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς στο Ρίο. Η χειρότερη στιγμή είναι σε έναν αγώνα πριν δυο μήνες που ενώ ήμουνα μέσα στα μετάλλια με έπιασε ένας τραυματισμός και βρέθηκα στην έκτη θέση».

 

Μεγάλωσε με τις επιτυχίες του Πύρρου Δήμα και δεν ήταν δύσκολο να πει το «ναι» για την ενασχόλησή του με την άρση βαρών. «Την άρση βαρών όταν ήμουνα μικρός την έβλεπα. Έβλεπα τον Πύρρο Δήμα και έλεγα πόσο δυνατός είναι. Να μπορούσα και εγώ. Και έφθασε μια μέρα που και εγώ απέκτησα την ίδια δύναμη. Τώρα άλλος περισσότερα μετάλλια, άλλος λιγότερα δεν έχει σημασία. Τον έχω γνωρίσει, είναι πολύ φίλος με τον Τριφύλλη».

Τέλος αναφέρθηκε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπου «είδα την άρση, είδα σκοποβολή, την Κορακάκη, που της έχω μεγάλη αδυναμία. Την παρακολουθώ, είναι σαν αθλήτρια πολύ καλή. Είδα τον Ιακωβίδη, που σαν άθλημα είναι τα ίδια. Πολύ καλή κίνηση του κ. Κυριακού που ανέλαβε την χορηγία του. Μακάρι να υπήρχαν και άλλα άτομα που να βοηθήσουν κατά αυτό τον τρόπο».