Άλλο ένα βράδυ, βυθισμένος στις σκέψεις μου, οδηγούσα στην παραλιακή του Ηρακλείου. Βυθισμένος στις κοινές σκέψεις που κάνουμε όλοι τον τελευταίο καιρό. Πότε θα τελειώσει όλο αυτό, πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητά μας, πότε θα νιώσουμε ασφαλείς, πότε θα μπορούμε να μαζευτούμε μια παρέα φίλων να μιλήσουμε με φυσικότητα, πότε θα μπορούμε να βγούμε να αθληθούμε χωρίς να αγχωθούμε μήπως ξεφύγουμε από τα όρια του δήμου μας ή περάσει το χρονικό όριο των 21:00;

Εκεί που οδηγούσα λοιπόν, σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη όπου οι Ηρακλειώτες τρέχουν, την παραλιακή, το βλέμμα μου πέφτει, όπως πολύ συχνά συμβαίνει σε εμάς τους δρομείς, σε ένα παιδί που έτρεχε. Οι παραπάνω σκέψεις«διακόπηκαν» . Δεν θα ήταν πάνω από 15 χρονών. Φορούσε αυτά τα μεγάλα ακουστικά που συνηθίζουν τα παιδιά στις μέρες μας, είχε μακρύ μαλλί, φορούσε τον κλασσικό συνδυασμό σορτσάκι – βερμούδα και από μέσα κολάν.

Σταματάω ωστόσο άμεσα να τον παρατηρώ εξωτερικά, το τι φορούσε, τα αξεσουάρ που κουβαλούσε. Το αμέσως επόμενο πράγμα που παρατηρώ, είναι η στιγμή όπου μάλλον είχε τελειώσει κάποιου είδους γρήγορο κομμάτι στο πρόγραμμά τρεξίματός του, είχε σηκώσει ψηλά το κεφάλι για να πάρει απεγνωσμένα ανάσες και έβγαζε κάποια κραυγή (χαρακτηριστικό όταν έχεις φτάσει στα όριά σου). Είναι η στιγμή που σταμάτησε να τρέχει για να ηρεμήσει από την ένταση, να κάνει το διάλλειμά του.

Είχε, παρατήρησα, μια δόση χαράς και κρυφής ικανοποίησης αυτή η στροφή του βλέμματός του προς τα πάνω. Αν και κάποιος άλλος μπορεί να έλεγε, « τι κάνει αυτός ο παλαβός βραδιάτικο, γιατί τέτοια ώρα τρέχει και φωνάζει μόνος του και κουράζεται; Ποιο το νόημα για κάτι τέτοιο; » Ξαφνικά λοιπόν, ένιωσα κάτι σαν συμπόνια. Σαν μια αλληλεγγύη για το γεγονός ότι κάποιος άλλος «πονάει» εκεί έξω με τον δικό του τρόπο, για τους δικούς του λόγους.

Ταυτίστηκα αμέσως! Η σκέψη μου πήγε στις φορές που βγήκα εκεί έξω, μόνος, στο σκοτάδι, χωρίς να έχουμε εγκλεισμό. Πήγε στις φορές που βγήκα έξω τον πρώτο, αλλά και τον τωρινόεγκλεισμό , όπου το να στέλνουμε μηνύματα και να βάζουμε τον αθλητισμό σε όρια (μια από τις πιο ελεύθερες μορφές έκφρασης), έχει καταντήσει κουραστικό.

 

Η σκέψη μου λοιπόν, βλέποντας μια τέτοια απλή ας το πούμε – συνηθισμένη κατάσταση, ενός ανθρώπου να τρέχει, ταξίδεψε μακριά. Έφτασε σε κάτι αγνό και αληθινό. Έφτασε στο ότι, φίλε μου, εσύ που τρέχεις εκεί έξω αυτές τις μέρες δεν είσαι μόνος! Είναι σαν ένα ζευγάρι εξ αποστάσεως, που το βράδυ κοιτάει το ίδιο φεγγάρι, τον ίδιο ουρανό , νιώθοντας με αυτόν τον τρόπο ότι κανείς δεν είναι μόνος.

Όλοι τρέχουμε αυτήν την περίοδο. Χωρίς ξεκάθαρους στόχους, χωρίς ένα ξεκάθαρο τοπίο με αγώνες και «μαθηματικές» εξισώσεις σε επιδόσεις και ρυθμούς ανά χιλιόμετρο. Τρέχουμε γιατί είναι το αντικαταθλιπτικό μας, τρέχουμε για να νιώσουμε ελευθερία, τρέχουμε για την υγεία μας, τρέχουμε για εμάς, τρέχουμε για να ξεφύγουμε από τον σκοταδισμό που παρουσιάζουν τα Μ.Μ.Ε. , τρέχουμε για να διώξουμε κάθε αρνητική σκέψη, τρέχουμε για να φιλτράρουμε τις δικές μας αρνητικές συμπεριφορές προς τους γύρω μας, τρέχουμε για να χαμογελάμε στο τέλος. Αυτό το χαμόγελο μετά από ένα τρέξιμο! Είναι κάτι τόσο αυθόρμητο και αληθινό! Να χαμογελάτε για το δώρο της ζωής και για την ελευθερία που προσφέρει το τρέξιμο, ειδικά σε τέτοιες περιόδους που νιώθουμε πιο εγκλωβισμένοι από ποτέ. Ο εγκλεισμός αυτήν την περίοδο σε καραντίνα είναι ο κοινωνικός. Μεθαύριο που θα τελειώσει η καραντίνα, ο εγκλεισμός θα είναι ο ατομικός, αυτή η ψυχική αρνητική δέσμευση που δημιουργούμε μόνοι μας. Το άγχος της καθημερινότητας, η μιζέρια, η βαρεμάρα, η γκρίνια και οι χίλιοι δυο ανταγωνιστικοί τρόποι που ψάχνουμε να επιβληθούμε ο ένας επί του άλλου.

Πολλοί γράφουν και συζητάνε για την μοναξιά του δρομέα! Μπορεί πρακτικά το τρέξιμο να είναι ένα μοναχικό άθλημα. Ωστόσο από την στιγμή που όλοι βρισκόμαστε κάτω από τον ίδιο ουρανό, για το ίδιο πάθος, σε κάθε είδος τερέν, υπό οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, με τους παλμούς να χτυπάνε και τις ανάσες να ακούγονται δυνατά, τότε δεν είμαστε μόνοι! Κάτι μας ενώνει, έστω και αν δεν τρέχουμε παρέα με κάποιον άλλον. Έτσι να νιώθεις κάθε φορά που ξεκινάς να βάζεις τα παπούτσια σου, να δένεις τα κορδόνια σου, στο κατώφλι του σπιτιού σου. Ότι αυτήν την στιγμή , κάπου, κάποιος άλλος, κάνει το ίδιο. Δεν είσαι μόνος!

 

Δεν είστε μόνοι όσοι βρίσκεστε εκεί έξω. Είμαστε πολλοί, έστω και υποσυνείδητα, είμαστε ένα, είμαστε ενωμένοι. Θέλουμε όλοι να πάρουμε τα βουνά και δεν μπορούμε (εκτός κάποιον εξαιρέσεων). Θέλουμε όλοι να βγούμε έξω την βόλτα μας ελεύθεροι χωρίς να στέλνουμε μήνυμα ή να φοβόμαστε μην ξεπεράσουμε το χρονικό όριο. Έχουμε κοινό σκοπό στον αθλητισμό: Θέλουμε όλοι να αθληθούμε! Ας το κρατήσουμε και μετά την καραντίνα. Όχι μόνο την άθληση, αλλά και αυτήν την αλληλεγγύη! Αυτές τις μέρες βλέπω όλο και περισσότερο κόσμο να χαιρετάει τον άγνωστο συναθλητή του που θα πετύχει κάπου στο σκοτάδι. Αυτό θέλουμε και για τους επόμενους μήνες & χρόνους. Να μην ξεχάσουμε, να μην λησμονήσουμε αυτήν την αθλητική «συναδελφικότητα» . Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ μας ενώνει. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Πόσο μάλλον το τρέξιμο που πλέον διαθέτει τόσο μεγάλο αριθμό αθλητών. Για όσους είναι παλιοί και έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να χαιρετάς κάποιον έξω χωρίς να τον γνωρίζεις, για όσους είναι νέοι και νιώθουν ότι το να τους πει κάποιος ένα καλησπέρα είναι περίεργο, σας παρακαλώ, μάθετε πως δεν είμαστε μόνοι! Είμαστε μαζί σε όλο αυτό. Χαμογελάμε!

Έτσι λοιπόν και αυτό το παιδί που είδα. Το πάθος εκείνης της στιγμής, αυτό το αυθόρμητο γεγονός, με έκανε να νιώσω πως είμαι δίπλα του. Έτσι και όλοι εμείς, που βγαίνουμε έξω. Δεν είμαστε μόνοι! Τρέξε πιο γρήγορα για να ικανοποιήσεις μια γεμάτη ενέργεια μέρα ή φόρεσε τα ακουστικά σου, βάλε κλασσική μουσική ( πχ όπως εμένα με τον Vivaldi) και τρέξε πιο αργά για να διώξεις το άγχος και τις σκοτεινές σκέψεις από μια δύσκολη μέρα! Πάρε έναν φίλο σου που τρέχετε συχνά μαζί και βγες έξω να πεις μια κουβέντα ή αν δεν έχεις φίλο που τρέχει, πάρε τον για μια βόλτα και ξεκίνα να τρέχεις! Θα σε ακολουθήσει σίγουρα, καθώς θα θέλει και αυτός να «ξεφύγει» μαζί σου σε λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς!

Μια προπονητική συμβουλή, πέρα από τις ψυχικές & πνευματικές μου ανησυχίες , θεωρώ πως είναι καιρός για τον επόμενο τουλάχιστον μήνα να δουλέψουμε τις αδυναμίες μας. Είναι η στιγμή όπου μπορούμε να δούμε αυτές τις μικρές «ενοχλήσεις» που μας ταλαιπωρούν τον τελευταίο χρόνο όσο τρέχουμε, τις ανισορροπίες στα πόδια μας και να αντικαταστήσουμε τις ξέφρενες καθημερινές «γρήγορες» προπονήσεις με αργά χαλαρά τρεξίματα σε καινούργιες διαδρομές. Όλα αυτά σίγουρα θα μας βοηθήσουν ψυχικά και σωματικά να ξεκινήσουμε περισσότερο ώριμοι την νέα μας χρονιά!

Με αμέριστη αγάπη προς τους δια-βίου αλλά και «νέους» αθλητές,

Κωνσταντουλάκης Εμμανουήλ,

δρομέας υπεραποστάσεων και προπονητής της ομάδας «Χοχλιός team»