Η Άννα Βασιλείου για αρκετά χρόνια αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τον κρητικό στίβο πρωταγωνιστώντας μαζί με την δίδυμη αδελφή της, Ειρήνη, στα 400μ. Έχει να επιδείξει μία πλούσια αθλητική καριέρα που συνοδεύτηκε από σειρά μεταλλίων και συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό. Κυρίως όμως έχει καταφέρει να κλέψει την καρδιά του κόσμου με το χαρακτήρα της.

Το 2019 η Ηρακλειώτισσα πρωταθλήτρια αποφάσισε να κρεμάσει τα αγωνιστικά της παπούτσια καθώς το σώμα της αντιδρούσε στο συνδυασμό του εξαντλητικού ωραρίου στη δουλειά (είναι φαρμακοποιός) με τη σκληρή προπόνηση.

 

«Οι καταστάσεις με οδήγησαν να σταματήσω… Ενώ είχα πει ότι θα κατέβαινα και στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στα 800μ. δεν τα κατάφερα. Δούλευα πρωί βράδυ στο φαρμακείο και ενδιάμεσα έκανα προπόνηση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πάθω υπερκόπωση και δεν άντεχα άλλο. Οι προπονήσεις έβγαιναν πολύ δύσκολα οπότε είπα ότι θα έπρεπε να επιλέξω ένα από τα δύο και επέλεξα τη δουλειά», εξηγεί στο runbeat.gr η Άννα Βασιλείου, η οποία δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. «Όταν πήρα την απόφαση να σταματήσω τον πρωταθλητισμό δεν ήταν εύκολο για μένα. Η δουλειά με βοηθούσε πάρα πολύ στο να ξεχνιέμαι και να μη σκέφτομαι πολύ, έτυχε και ο covid οπότε είχα και μία δικαιολογία που δεν έκανα προπόνηση καθώς όλα τα στάδια ήταν κλειστά. Αλλά δυσκολεύτηκα γιατί είχα την αδελφή μου που συνέχιζε τις προπονήσεις και μου έλειπε κι εμένα όλο αυτό. Από την άλλη έβλεπα ότι όσο κι αν ήθελα το κορμί μου δεν άντεχε».

Επειδή, όμως μερικά πράγματα είναι να γίνουν και γίνονται, η Άννα Βασιλείου δεν έμεινε για πολύ εκτός προπόνησης. Έστω κι αν αυτή τη φορά είχε να κάνει με κάτι τελείως διαφορετικό.

«Κάπου στην καραντίνα, είχα γνωρίσει ένα φίλο που έκανε πολλά χιλιόμετρα και μου είπε “πάμε να τρέξουμε;”. Θυμάμαι όταν ξεκινήσαμε έλεγα “μακάρι να μπορώ κι εγώ να τρέξω 5 χιλιόμετρα”. Σιγά-σιγά, επειδή έβλεπα ότι έβγαινε και έβγαινε ωραία, έδωσα περισσότερη προσοχή. Δηλαδή έτρεχα 5 χιλιόμετρα; Μετά ήθελα παραπάνω και έβαζα λίγο ακόμα, λίγο ακόμα και συνέχιζα. Τον Ιούλιο του 2020 είχε έναν αγώνα στα Χανιά και μου λέει ο φίλος μου “πάμε να τρέξουμε;”, λέω “πάμε”. Είχε πάει πολύ καλά καθώς είχα καλή ψυχολογία και τερμάτισα τρίτη. Εκεί άρχισα να παίρνω λίγο τα πάνω μου».

Η αγάπη της για τις μεγάλες αποστάσεις ξεκινά από παλιά καθώς ως φοιτήτρια έτρεχε αρκετά πρωινά παρέα με φίλους στους δρόμους της Αθήνας. Ακόμα και ως αθλήτρια της άρεσαν τα χιλιόμετρα.

«Από μικρή μου άρεσαν οι μεγαλύτερες αποστάσεις και το συνεχόμενο τρέξιμο. Δεν είχα φανταστεί να το κάνω στην πράξη. Είναι τελείως διαφορετικό να το λες και τελείως διαφορετικό να το κάνεις. Όπως και με τον μαραθώνιο… Είχα στο μυαλό μου ότι ήθελα να τρέξω ένα μαραθώνιο, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να είσαι στη γραμμή εκκίνησης για να τρέξεις 42χλμ γιατί λες “θα τα καταφέρω, θα τερματίσω;”».

-Πότε μπήκε στο μυαλό σου ο μαραθώνιος;

«Το έβλεπα σιγά-σιγά από τις προπονήσεις που έκανα καθαρά για μένα. Ήθελα να βγω να ξεσκάσω και να συντηρούμαι. Είχα τρέξει και έναν αγώνα τον Νοέμβριο στο Ρέθυμνο στα Αρκάδια που ήταν 24 χλμ και τότε μου μπήκε στο μυαλό ότι θα ήθελα να προσπαθήσω και έναν μαραθώνιο. Άρχισα να τρέχω και να προετοιμάζομαι πιο πολύ για ημιμαραθώνιο όμως τον Μάρτιο που μας πέρασε είχα μία περιπέτεια με την υγεία μου. Ένιωθα εξουθενωμένη και πήγα και έκανα εξετάσεις αίματος και μετά από μία μέρα με πήρε τηλέφωνο η γιατρός και σκέφτηκα “αυτό δεν είναι καλό”. Η cpk μου ήταν 11.000. Το όριο είναι 200 και εγώ είχα 11.000. Η γιατρός μου είπε να σταματήσω ό,τι κάνω άμεσα. Για έναν μήνα δεν έκανα τίποτα. Αυτό οφειλόταν στην ορθοστασία που είχα στη δουλειά σε συνδυασμό με την άσκηση. Είναι πολύ έντονη η κούραση των μυών. Δεν ήταν εύκολο για μένα. Δηλαδή ζορίστηκα ψυχολογικά. Όταν επανέλαβα τις εξετάσεις μετά από τρεις εβδομάδες είχαν επιστρέψει τα επίπεδα σε φυσιολογικά πλαίσια. Τότε μου λέει πάλι ο φίλος μου “πάμε στα Χανιά να τρέξουμε τον Μαραθώνιο;” και του λέω “είσαι τρελός;”. Παρότι είχα μείνει σχεδόν ένα μήνα χωρίς προπόνηση η ιδέα του να αγωνιστώ με ιντρίγκαρε οπότε είπα να πάω καθαρά για δοκιμή. Όταν το είπα στον Αναστάση (σ.σ. Βλατάκης) που είναι ο άντρας της αδελφής μου και με συμβουλεύει στην προπόνηση και του είπα ότι ο αγώνας είναι σε τρεις εβδομάδες μου λέει “Άννα είσαι τρελή;” Η αλήθεια είναι ότι εάν σκεφτείς ότι μετά από την υπερκόπωση θα πήγαινα να τρέξω μαραθώνιο είναι όντως τρελό. Εμένα όμως με ιντριγκάρει αυτό. Ήθελα να τρέξω».

Έτσι, με τρεις εβδομάδες προετοιμασίας βρέθηκε σε θέση εκκίνησης στα Χανιά για τον πρώτο της μαραθώνιο…

«Την προηγούμενη μέρα σκεφτόμουν “Χριστέ μου τι πάω να κάνω;”. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να τερματίσω και να είμαι καλά. Παραδόξως είχα πολύ καλή ψυχολογία. Ήθελα πάρα πολύ να τρέξω, είχα πολλή ενέργεια. Το πρωί που βρέθηκα στην εκκίνηση ανυπομονούσα και ένιωθα πολύ καλά. Ξεκινάμε και πήγαινα στο ρυθμό μου. Έβλεπα τις δύο κοπέλες που προπορευόντουσαν και έλεγα “δε με νοιάζει εγώ στο ρυθμό μου θα πάω”. Κάπου στο 21^ο χιλιόμετρα μου λέει ο κριτής, “Άννα είσαι τρίτη” και έλεγα από μέσα μου “τι με νοιάζει εμένα η θέση, εγώ να τερματίσω θέλω”. Κάποια στιγμή στα τελευταία 7 χιλιόμετρα φτάνω τη 2^η και πηγαίναμε παρέα. Μία προπορευόμουν εγώ, μία αυτή. Υπήρχε αυτός ο συναγωνισμός που εμένα μου έδωσε κίνητρο καθώς έλεγα “δε θα σε αφήσω να με νικήσεις, δε θα σε αφήσω να με νικήσεις”. Είχα καθαρό μυαλό και διατήρησα το ρυθμό μου με σκοπό να κάνω την κίνησή μου στο τέλος του αγώνα. Ζορίστηκα στα τελευταία τρία χιλιόμετρα αρκετά. Δεν περνούσαν με τίποτα. Τότε είδα και την πρώτη και λέω “ωπ εδώ είμαστε”. Στο τέλος έλεγα “θα νικήσω”. Ήθελα να είμαι πρώτη. Ήταν σαν ικανοποίηση για τον εαυτό μου. Όταν τερμάτισα δεν είχα κουραστεί από αναπνοές, είχαν πονέσει τα γόνατά μου. Όταν κατάλαβα ότι ήμουν πρώτη χάρηκα πάρα πολύ. Πιο πολύ χάρηκα με τα μηνύματα που εισέπραξα. Το χάρηκε πολύς κόσμος που κέρδισα. Πάρα πολύς κόσμος μου έστειλε μήνυμα και ένιωθα ότι χαιρόντουσαν κι εκείνοι με τη χαρά μου. Συγκινήθηκα πάρα πολύ. Ήταν ωραίο που υπήρχε αυτός ο ανταγωνισμός στο τέλος. Ήταν αυτό που μου κράτησε το ενδιαφέρον. Όταν βλέπεις ότι είσαι πολύ κοντά στον τερματισμό και μπορείς να βγεις και πρώτη, αυτό σε ιντριγκάρει».

 

-Πόσα χρόνια είχες να νιώσεις αυτό το συναίσθημα;

«Τόσο πολύ και σε τόση συγκίνηση από το Πανελλήνιο πρωτάθλημα του 2016 στην Πάτρα».

Σε εκείνο τον προκριματικό των 400μ. είχε τρέξει αρχικά η Ειρήνη Βασιλείου, η οποία είχε πιάσει το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και αμέσως μετά ακολούθησε η σειρά της Άννας, η οποία επίσης σημείωσε ατομικό ρεκόρ και έπιασε το όριο για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ήταν μία μοναδική στιγμή με τις δύο αδελφές να αγκαλιάζονται κλαίγοντας στο τέλος.

-Συνήθως λένε ότι μετά το 30^ο χιλιόμετρο ο δρομέας καλείται να πάρει μία απόφαση εάν θα συνεχίσει και θα τερματίσει. Εσύ το βίωσες;

«Αυτό μου το είχαν πει όλοι. Ότι θα έβλεπα ένα τείχος μπροστά μου. Εγώ δεν το ένιωσα. Ήμουν πάρα πολύ καλά. Ο ρυθμός μου δεν έπεσε. Μόνο στα τελευταία τρία χιλιόμετρα μπορώ να πω ότι δεν άντεχα άλλο όχι σωματικά, αλλά ψυχολογικά για το πότε θα τελειώσει».

-Θεωρείς ότι έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι έκανες πρωταθλητισμό και μάλιστα σε ένα αγώνισμα που ο ρυθμός παίζει καθοριστικό ρόλο;

«Νομίζω ότι είναι όλα μαζί. Σίγουρα το γεγονός ότι αρκετά χρόνια ασχολούμαι με τον πρωταθλητισμό έθεσε τις βάσεις. Πολλοί με ρωτούν πως ήρθε τόσο γρήγορα η μετάβαση από τα 400μ. στα 42χλμ. Σε όλους φαίνεται λίγο παράλογο. Εγώ πιστεύω ότι εάν κάνεις κάτι και το θέλεις γίνεται. Όταν τρέχεις είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Εάν δεν έχεις καθαρό μυαλό ή εάν σκεφτείς ότι δεν αντέχεις άλλο κατευθείαν δίνεται εντολή και σταματάνε και τα πόδια».

-Επίσης πολλοί λένε ότι μία κουβέντα του κόσμου μπορεί να βοηθήσει πολύ. Εσύ το ένιωσες αυτό;

«Ισχύει ναι. Στα Χανιά ήταν συνεχώς άνθρωποι απέξω και μας χειροκροτούσαν, μας φώναζαν και πραγματικά τους ευχαριστώ κιόλας. Μας στήριζαν όλους μας. Ένα χειροκρότημα, μία καλή κουβέντα μπορεί να σε ανεβάσει. Είναι η δύναμή μας εκείνη τη στιγμή. Ένας να σου πει “πάμε μπορείς” είναι ένα βασικό κομμάτι».

-Και τώρα ποια θα είναι η συνέχεια;

«Τώρα θέλω να τρέξω έναν ημιμαραθώνιο. Θέλω πάρα πολύ να τρέξω στο Αρκαλοχώρι. Και κάποια στιγμή θα ήθελα να τρέξω στον αυθεντικό μαραθώνιο για να ζήσω την όλη ιστορία. Δεν ξέρω εάν θα είναι φέτος, αλλά κάποια στιγμή θα το κάνω. Αρκεί να έχω την υγεία μου. Ο στόχος σου δίνει κίνητρο. Ο ημιμαραθώνιος μου αρέσει πιο πολύ. Μαραθώνιο θα ήθελα απλά να τρέξω στην Αθήνα. Μου έχουν πει ότι είναι δύσκολη διαδρομή. Και στα Χανιά θεωρείται δύσκολη η διαδρομή. Τα τελευταία πέντε χιλιόμετρα ήταν σε πλακόστρωτο και ήμασταν καταβεβλημένοι από τα προηγούμενα χιλιόμετρα και το ένιωσα στα πόδια μου. Όταν ήμουν στην εκκίνηση σκεφτόμουν μόνο να τερματίσω και να είμαι καλά».