Η μέρα που συμμετείχα στο πρώτο μου Μαραθώνιο, τον Κλασικό Μαραθώνιο Αθήνας.

Από τους πιο δύσκολους, όπως λένε πολλοί.

Η συμμετοχή σε έναν μαραθώνιο δεν ήταν ποτέ όνειρο ζωής.

Ήμουν μάλιστα αντίθετος με ένα τέτοιο εγχείρημα.

Αυτά που είχα διαβάσει και συζητήσει μέχρι εκείνο το διάστημα για τη καταπόνηση του σώματος και της καρδιάς, με απέτρεπαν από το να μπω σε μια τέτοια διαδικασία.

Πιο πολύ όμως με απέτρεπε το γεγονός ότι δεν ήμουν ποτέ ένα άτομο της πειθαρχίας, της συνέπειας στις σκληρές προπονήσεις, στη προσεγμένη διατροφή και στο περιορισμό των απολαύσεων (για το αλκοόλ εννοώ που μου έλειψε 3 μήνες).

Πριν ξεκινήσει ο αγώνας, το άγχος με είχε καταβάλει. Τις τελευταίες μέρες αν και θα έπρεπε να κοιμάμαι περισσότερο για να ξεκουραστώ, ξυπνούσα από τις 4 και κοιτούσα το ταβάνι. Στριφογυρνούσα στο κρεβάτι για να με ξαναπάρει ο ύπνος αλλά μάταια.

Η Κυριακή 13/11/2022 είχε ξημερώσει.

Τρώω το τελευταίο μου ρυζάκι (δε θέλω να το ξαναδώ μέχρι το επόμενο δρώμενο), κατεύθυνση Σύνταγμα και από εκεί Μαραθώνα.

Στο λεωφορείο συναντάς γνωστούς και φίλους και έτσι το άγχος μειώνεται ή μοιράζεται και όλα είναι καλύτερα.

Η αλήθεια είναι ότι όταν είσαι σε μια ομάδα δρομική όλα είναι καλύτερα!

Είχα τις σημειώσεις μου στο χέρι με τα περάσματα ανά 5αρι, αλλά από την άλλη δεν ήθελα να κολλήσω στο να κοιτάω το ρολόι και να χάσω την επαφή με αυτό το υπέροχο ιβέντ.

Με την πρώτη συμμετοχή στο κλασικό μαραθώνιο (Το γράφω και δε το πιστεύω ακόμα).

Ακολούθησα (τόλμησα!) λοιπόν ένα γκρουπ ανθρώπων με έναν pacer που ο χρόνος που έγραφε στη σημαία του ήταν περί 15’ πιο κάτω από αυτό που υπολόγιζα να τερματίσω. Ένιωθα πολύ καλά και λέω πάμε και ό,τι γίνει, δεν είχα μάθει και πολύ καλά να «διαβάζω» το ρολόι, κι έτσι μέχρι τα μισά της διαδρομής των 42,2 km τον ακολούθησα.

Μετά παρά το ότι γνώριζα ότι θα έχουμε ανηφόρα για 10 km ένιωθα τόσο καλά που πέρασα και τον pacer. Επίσης δε ασχολιόμουν με το ρολόι, σκεφτόμουν αν με περάσει ξανά σημαίνει ότι έχασα λίγο χρόνο. Ε, και τί έγινε.

Ξέχασα να αναφέρω ότι είχα βγάλει σε προπόνηση χαλαρού ρυθμού μέχρι 32km.

Το σώμα μου λοιπόν, αν και προπονημένο, είχε άγνοια της μεγάλης αυτής απόστασης και σε ρυθμό αγώνα.

Στο 30ο km και αφού θεωρητικά είχαν τελειώσει οι πολλές ανηφόρες, έβλεπες κόσμο να τα παρατάει από θλάσεις στα πόδια, κράμπες και τα ασθενοφόρα πήγαιναν και ερχόντουσαν. Πάτησα ακόμα περισσότερο «γκάζι», λέω θα κάνω πολύ καλό χρόνο.

Η ζέστη όμως είχε διαφορετική άποψη.

Αν και η ενυδάτωση - υδατανθράκωση τις προηγούμενες μέρες ήταν καλή, οι κράμπες ξεκίνησαν να εμφανίζονται.

Προσπάθησα να μη το σκέφτομαι και να αρχίζω να «τινάζω» πόδια χέρια μιας και ένιωθα ότι θα τεντώσει έτσι λίγο το σώμα και θα ξεχαστεί. Ευτυχώς για καλή μου τύχη σε εκείνα τα σημεία ξεκινούσαν και τα τύμπανα, οι μουσικές και έτσι δε φαινόμουν και τόσο γελοίος με το τρέξιμο μου.

Φτάνουμε στο 38-39 km και οι κράμπες όχι μόνο δεν περνούσαν αλλά έκαναν την εμφάνιση περιμετρικά του ποδιού. Θες δικέφαλο, τετρακέφαλο, προσαγωγό, γάμπες. Και κάπως έτσι βλέποντας κι άλλο κόσμο να εγκαταλείπει είχε αρχίσει ο φόβος να με κυριεύει.

Εκεί, η μόνη μου σκέψη ήταν να κρατήσω ρυθμό και να σκέφτομαι το τερματισμό με τα αγαπημένα πρόσωπα να με περιμένουν.

Νομίζω το μυαλό μπορεί να σε κάνει να ξεχνάς τους πόνους. 

Η στιγμή που όλοι γι’ αυτή μιλάνε, η στιγμή που μπαίνεις στο Καλλιμάρμαρο, η στιγμή που αντικρίζεις το γήπεδο γεμάτο κόσμο να σε ενθαρρύνει έφτασε!

Το σώμα άρχιζε τώρα να χορεύει και δεν ήταν μόνο από τις κράμπες! Τεράστια χαρά! Μεγάλη ικανοποίηση! Απίστευτη συγκίνηση! Οι κόποι και οι θυσίες των τελευταίων μηνών έπιασαν τόπο.

Μετά το τερματισμό (έχοντας τόσους πόνους στο σώμα) σκέφτηκα ότι δε θα το ξανακάνω.

Μια μέρα μετά, παρά το ότι το σώμα είναι βαρύ και ασήκωτο, η πρώτη μου κίνηση ήταν να «μπω»’ στο Runbeat.grψάχνοντας για τα επόμενα δρομικά σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι τίποτα δε θα ήταν το ίδιο αν δεν υπήρχαν άνθρωποι δίπλα σου σε αυτό το εγχείρημα που να σε βοηθήσουν για το στόχο σου.

Βρες έναν προπονητή να σε εμπνεύσει και να σε πάει ένα βήμα πιο μπροστά. Να μοιράζεσαι το άγχος σου και τους προβληματισμούς για το τρέξιμο και όλα θα είναι καλύτερα!

Στα επόμενα δρομικά λοιπόν!

Καλή αποκατάσταση!