«Την 1/11/2021 στη Γλασκώβη θα πραγματοποιηθεί η επόμενη Συνδιάσκεψη για την Κλιματική αλλαγή, για το μέλλον των παιδιών σας, για το μέλλον των γατιών μου. Να είμαστε όλοι εκεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...»

Έτσι έκλεινε το άρθρο μου στις 27/1.

Και όπως βλέπετε τελείωνε με τρεις τελίτσες, το σημείο στίξης που λέγεται αποσιωπητικά...

Κάτι αποσιώπησα...

Την απόφαση να... μετακινηθώ την είχα πάρει ένα μήνα νωρίτερα. Και αυτή η μετακίνηση θα ήταν πέρα από τις γνωστές έξι και θα είχε το νούμερο 7... Αποφάσισα λοιπόν να μετακινηθώ από τη ... θέση μου, την κανονικότητά μου, τη ρουτίνα μου και τη βολή μου για έναν καλό σκοπό.

 

Βαρβάτη μετακίνηση...

Βλέποντας το ντοκιμαντέρ του Αττέν μπορώ που με ενέπνευσε για το εγχείρημα, είδα με άλλο μάτι το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, γιατί ενημερώθηκα ειδικότερα. Εκείνο το βράδυ κλείδωσε στο κεφάλι μου να... ξαναβγώ στο δρόμο. Επτά χρόνια πριν είχα τρέξει 240 χιλιόμετρα για τον Αιγιαλό. Το σχέδιο τώρα θα ήταν να τρέξω από την Αθήνα μέχρι την πόλη που θα γινόταν η επόμενη διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή. Για καλή μου τύχη η πόλη ήταν ευρωπαϊκή, για κακή μου, βρισκόταν στην άλλη άκρη της Ευρώπης, στη Σκωτία, η Γλασκώβη...!

Θα ξεκινήσω λοιπόν 11 Αυγούστου από την Πνύκα για να καταλήξω 80 μέρες μετά και έχοντας διασχίσει 6 χώρες και τρέξει 2421 χιλιόμετρα, στη Γλασκώβη.

Γιατί το.., αποσιώπησα λοιπόν σε εκείνο το άρθρο και δεν το δημοσιοποίησα;

Πρώτον γιατί δεν είχε γερά θεμελιωθεί μέσα μου και δεν είμαι ...γραφικός, δεύτερον, γιατί εκείνες τις μέρες, 22/1 είχα κλείσει να παίξω πρώτη φορά Επίδαυρο, στις "Βάκχες".

Τέσσερις μήνες μετά έχουν γίνει πολλά. Κυρίως όμως έχω δέσει με ακαταμάχητο κεφαλοκλείδωμα και βαθύτερη πίστη τη δράση στην ψυχή μου και στο μυαλό μου και αυτό είναι πάνω από όλα.

Επανέρχομαι λοιπόν στις τρεις τελίτσες... και αναρωτιέμαι: «υπήρξε έστω ένας αναγνώστης ο οποίος πρόσεξε και έδωσε σημασία στο συγκεκριμένο σημείο στίξης;»

Πόσοι αντιλαμβάνονται τις τρεις τελίτσες σε γραπτό ή και προφορικό λόγο. Γενικά πόσοι καταλαβαίνουν το από κάτω κείμενο;

Κάνω μια δουλειά απόλυτα συνδεδεμένη με την ανάλυση του κειμένου και γιανα είμαι βάναυσα ειλικρινής, η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου αγνοεί ότι ένα σημείο στίξης, πόσο μάλλον μια λέξη ή μια παύση κλασικού θεατρικού έργου έχει ίση αξία με μια νότα Συμφωνίας του Μπετόβεν. Θα έβγαζε κανείς μια νότα από έργο του Μπετόβεν;

Ο «Γκούσταβ» των Δανειστών του Στρίντμπεργκ, στο τέλος του έργου, αποκαλύπτεται στην πρώην γυναίκα του κι αφού μέσα σε μια ώρα έχει φέρει τα πάνω κάτω στη σχέση της με τον νυν σύζυγό της. Ο νυν σύζυγος που έχει συμφωνήσει με τον καινούριο φίλο του τον Γκούσταβ να παίξουν ένα παιχνίδι για να ξεμπροστιάσουν τη σχεδόν βέβαιη -κατά Γκούσταβ- μοιχαλίδα Θέκλα που επιστρέφει από ολιγοήμερη κρουαζιέρα, παρακολουθεί πίσω από μια πόρτα, από την κλειδαρότρυπα και πολύ σύντομα καταλαβαίνει πως ο Γκούσταβ είναι ο πρώην σύζυγος ή αλλιώς ο σκελετός στη ντουλάπα του. Το «σπάσιμο» του τριγώνου γίνεται με συντριπτικό τρόπο και ο Γκούσταβ λέει στη Θέκλα πως δεν έχει σπίτι, δεν έχει γυναίκα, με λίγα λόγια έχει περάσει σε ένα άλλο επίπεδο ζωής. πιο απλής...

Είχα ερμηνεύσει τον Γκούσταβ. Δεν είχα καταλήξει τότε αν η δική του Γλασκώβη ήταν να εκδικηθεί τη Θέκλα, πάντως με παρόμοιο απόλυτο τρόπο πορεύομαι κι εγώ (Είχε κάνει σωστό κάστινγκ ο σκηνοθέτης). Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που το μέγεθος της Αρχαίας τραγωδίας και το μεδούλι της Φιλοσοφίας με έχει ποτίσει μιας και τυγχάνει (έχει σημασία το τυγχάνει) να έχω το χαρακτήρα που έχω. Κι ο χαρακτήρας αυτός με δυσκολεύει από την άλλη αφάνταστα στη βαθειά επικοινωνία , μιας και το επάγγελμα μου- ηθοποιός- έχει να κάνει απόλυτα με τον άλλον. Αυτό συμβαίνει λόγω της Ανάγκης μου τα πράγματα να έχουν την ένταση, το μέγεθος, το βάθος- ακόμα και σε φαιδρές στιγμές- όπως έχουν στο ιδανικό θέατρο. Κυρίως όμως να πλαισιώνονται από τις Αρχές και τις Αξίες.

Έζησα τα ωραιότερα χρόνια μου στο Θέατρο Εμπρός (1992-2007). Ίσως έχετε ακούσει ή δει τι συμβαίνει σήμερα, στο ιερό για μένα θεατράκι της Ρήγα Παλαμήδη στου Ψυρρή. Το ... από κάτω κείμενο όσων λέγονται για το θέμα αυτό, έχουν να κάνουνμε ένα εγωιστικό κομματικό παιχνίδι. Αυτό είναι το από κάτω κείμενο. Το από πάνω; Πως αυτός ο χώρος που είναι κατηλλειμένος αρκετά χρόνια από ένα μωσαϊκό ομάδων και ανθρώπων, είναι κάτι πρωτοποριακό, πανευρωπαϊκά μάλιστα, στο επίπεδο Πολιτισμός Δημοκρατία...

Σε αυτά τα 15 χρόνια της θητείας μου στο Εμπρός, στην προ ... πανευρωπαϊκότητας ίσως και υπερπανευρωπαικότητας του εποχής, κατάλαβα τόσα πολλά από αυτούς τους πραγματικούς εργάτες της Τέχνης, δασκάλους μου. Για να είσαι ηθοποιός πρέπει πάνω από όλα να εννοείς αυτό που λες, όχι όμως φέρνοντάς το στα μέτρα σου. Παλιά το έλεγαν μπέσα, πάντα όμως το λένε αξιοπιστία και συνέπεια, αλλά και βάθος. Και όταν το κάνεις επί σκηνής μαθαίνεις να το κάνεις και στη ζωή σου. Μάλλον όμως πρέπει να το έχεις στο χαρακτήρα σου ως πρώτη ύλη για να το φέρεις και επί σκηνής

Έρωτες, θέατρο, μαραθώνιος, υπεραπόσταση και ένα ... χρέος απέναντι στο ιδανικό όπως ...καταλογίζει ο Ίψεν σε έναν ήρωα του στην «Αγριόπαπια», ήταντα... πάθη μου. Πλέον έχει επέλθει μια ηρεμία οπότε όλα τα προαναφερθέντα αντιμετωπίζονται με φρόνηση (Μόλις τώρα συνειδητοποίησα πόσο ωραίος είναι ο τίτλος του έργου.. Η «Αγριόπαπια»! Εκεί έπαιξα ως φοιτητής, πρώτη φορά επί σκηνής, τον βασιλικό ακόλουθο με τη μυωπία. Ανέβηκε στο Εμπρός το 1994-1995.)

Αυτό είναι η ζωή για μένα. Ένας αδιάκοπος αγώνας για αυτοβελτίωση, δημιουργία και προσφορά.

Το «εννοείν» λοιπόν είναι από τα πιο σημαντικά. Και όλοι στη ζωή μας δεν ξεχνάμε τις στιγμές που «εννοήσαμε». Κανείς δεν ξεχνάει ένα εννοημένο «Σε αγαπώ» ή ένα «Σε θέλω» ή ένα «Μου λείπεις» ή ένα « Αντίο» ή ή ή...

Έχει γίνει η ζωή τόσο εγκεφαλική , με τόση υστερική πολιτική ορθότητα, σε τέτοιο βαθμό που αυτός που εννοεί στις μέρες μας, είναι κάποιος απίστευτος, αλλούτερος τύπος, παράφωνος «Κακοφωνίξ». Και τελικά κανείς δεν τον ακούει μιας και μιλάει πια μια άλλη γλώσσα. (Θυμήθηκα τώρα τον Μπάροουζ που έλεγε χιουμοριστικά, πως η γλώσσα είναι ένας ιός που ήρθε από το διάστημα). Κι επειδή ο άνθρωπος ελάχιστα έχει «μετακινηθεί» από την εποχή που πρωτοανέβαζε παραστάσεις στην Επίδαυρο, όλα αυτά τα ζητήματα είναι διαχρονικά. Των Αρχών/ Αξιών/Αρετών και των αντίθετων τους , των Αμαρτημάτων και του δρόμου της Κακίας.

Ο άλλος ογκόλιθος, ο Χόκινγκ, έλεγε πως αν ο άνθρωπος δεν απαλλαγεί από τα εγωιστικά κι επιθετικά του ένστικτα δε θα καταφέρει να φύγει από τον πλανήτη που δε θα είναι κατοικήσιμος. Μισούμε τον Κόβιντ αλλά δεν έχουμε συναίσθηση πως για τον πλανήτη εμείς είμαστε ο Κόβιντ.

 

Η δράση «Μετακίνηση 7: Αθήνα Γλασκώβη» χτίζεται με αυταπάρνηση πέντε μήνες. Βασίζεται στην ψυχή. Υποτίθεται πως για να τερματίσεις έναν Υπερμαραθώνιο το 70% της δύναμης το δίνει η ψυχή και το πνεύμα. Δυστυχώς ή ευτυχώς στήριξη ή σύμπραξη δεν υπάρχει από πουθενά, εκτός από αυτή κάποιων παλιών ή καινούριων φίλων. Κανένας χορηγός ακόμα καμμιά εταιρεία παραγωγής. Έχουν μείνει δυο μήνες μέχρι την εκκίνηση και σε αντίθεση με τα εκατοντάδες λάικ και τις καρδούλες στα ποσταρίσματα μου, το crowdfunding έχει συγκεντρώσει από 23 ανθρώπους 519€, τα μισά δε από πέντε από αυτούς...

Πιστεύω πως ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο επειδή τα είχε πάρει πολύ με τους συμπολίτες του, είχε βαρεθεί κιόλας και ήθελε να τους τιμωρήσει, επειδή ήξερε πως μετά το θάνατο του θα συνέχιζε να είναι πιο ισχυρά παρών. Εγωίσταρος...Θεωρώ πως δεν είχε τέτοια αρνητικά αισθήματα ο Λιαντίνης που ακολούθησε την πορεία της απόλυτης αυταπάρνησης της ύλης αυτοβούλως.

Εγώ αγαπώ τη ζωή, κατανοώ τους πάντες και θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να είμαι συνεπής με τις τρεις τελίτσες. Να βρεθώ στη Γλασκώβη με τον άλλο τρόπο.

Ο πλανήτης και το περιβάλλον δε μας έχει καμία ανάγκη, να τρέχουμε για πάρτη του. Ίσως και να τους έχει λείψει να μεταβληθούν σε κάτι πιο θερμό. Να γίνουν Αφροδίτη των 250 Κελσίου και των όξινων βροχών ας πούμε.

Το να γράψω τώρα ξανά, περί κλιματικής αλλαγής ή να σας πω πως να ενημερωθείτε για την «Αποκάλυψη» που οι επιστήμονες προβλέπουν μέχρι το 2100 δεν έχει νόημα. Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο μου. Δείτε τα ντοκιμαντέρ και «ακολουθείστε» σοφούς ανθρώπους.

Εγώ δε θα τρέξω για το κλίμα.

Θα τρέξω για τους ελάχιστους ανθρώπους που έκαναν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη δράση δίκη τους και με υποστηρίζουν. Θα τρέξω για τις επόμενεςγενιές που σίγουρα δε φταίνε σε τίποτα. Πάνω από όλα όμως θα τρέξω για τις Αρχές και τις Αξίες. Αυτές τις 80 μέρες που θα διασχίσω όλη την Ευρώπη από τη μια άκρη της μέχρι την άλλη και θα μπω στη Γλασκώβη σαν άλλος «Braveheart» για να φωνάξω «Freedooooom» (από την ταινία με τον Μελ Γκίμπσον), θα συνομιλήσω με το Σύμπαν σε ένα υπερχρονικό διάλογο κι αρκεί.

Ραντεβού στα ... Γλασκωβάδικα και μην υποτιμάτε τις τρεις τελίτσες. Καμμιά φορά έχουν ψυχή αστείρευτη.

Στηρίξτε με όποιον τρόπο τη δράση και 1/11 θα είστε κι εσείς στο «πάρτυ» Γλασκώβη. Χωρίς «Μαρτίνι», No πάρτυ...

Οι πόλεις από τις οποίες θα περάσει: