Όταν η θέληση συνδυάζεται με τη δουλειά και την επιμονή όλα μπορούν να συμβούν. Αυτό μπορεί με βεβαιότητα να το πει η Νικολέτα Ραφαϊλάκη, η οποία τον τελευταίο ένα μήνα ζει το όνειρό της φοιτώντας στο φημισμένο Southern Methodist University του Dallas με πλήρη υποτροφία.

 

Η νεαρή Αγιονικολιώτισσα από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήταν αθλήτρια. Δοκίμασε αρκετά αθλήματα πριν τελικά καταλήξει στα 3000μ. στιπλ και υπό τις οδηγίες του πατέρα της, Λευτέρη Ραφαϊλάκη, κατάφερε να διαπρέψει κατακτώντας πολλούς τίτλους. Κυρίως, όμως κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να πάρει υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Dallas. «Ήταν το όνειρό μου να πάω κολλέγιο στην Αμερική», εξηγεί στο «runbeat.gr» και εξομολογείται ότι «μεταξύ σοβαρού και αστείου το σχολιάζαμε με τους γονείς μου από τότε που ήμουν στο δημοτικό. Είχα και ως παράδειγμα την Δήμητρα Γναφάκη που πήρε υποτροφία στην Αμερική οπότε σκεφτόμουν ότι μπορεί και ένα παιδί από την Κρήτη να τα καταφέρει. Μου φαινόταν εφικτό. Το ήθελα, λοιπόν, και πέρυσι έκανα μία πολύ καλή επίδοση και από τότε αρχίσαμε να φτιάχνουμε χαρτιά, να κάνουμε αιτήσεις μέχρι που μας βρήκε ο Άρης ο Ζαφειράτος και ανέλαβε τις διαδικασίες και μίλησε με τους προπονητές και βρήκε αυτό το πανεπιστήμιο που για μένα είναι η πιο κατάλληλη επιλογή γιατί με νοιάζει περισσότερο το ακαδημαϊκό από το αθλητικό κομμάτι».

Να διευκρινίσουμε εδώ ότι το Southern Methodist University βρίσκεται στην 66η θέση του ακαδημαϊκού ranking της Αμερικής και ταυτόχρονα διαθέτει ένα εξαιρετικό αθλητικό πρόγραμμα που προσφέρει δυνατότητα ανάδειξης ταλαντούχων αθλητών.

Το στιπλ ήταν από την αρχή η επιλογή της στο στίβο

Έχοντας για πατέρα τον παλιό αθλητή των 800μ. και 1000μ., αλλά και γυμναστή μετέπειτα δε θα μπορούσε η Νικολέτα Ραφαϊλάκη παρά να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. «Δε θυμάμαι καν τον εαυτό μου να μην αθλούμαι και να μην είμαι σε γήπεδο. Ξεκίνησα από τις ακαδημίες, προχώρησα στο αγωνιστικό και τώρα είμαι εδώ πέρα…», τονίζει και εξηγεί πως μπήκε στη ζωή της το στιπλ. «Όταν ήμουν πιο μικρή είχα δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα. Δηλαδή είχα δοκιμάσει όλους τους χορούς, ενόργανη, ρυθμική, κολύμβηση, συγχρονισμένη κολύμβηση... Όταν ήταν να επιλέξω ήμουν ανάμεσα στο χορό και το στίβο, αλλά κοίταξα το μέλλον μου και άφησα τελείως το χορό και αφιερώθηκα στο στίβο. Θυμάμαι ότι είχε γίνει ένας αγώνας δρόμου στη Σητεία 1000μ. για παιδιά και μου είπε ο μπαμπάς μου να τρέξω παρότι ήμουν ακόμη Γ’ Δημοτικού. Έτρεχα με κορίτσια που πήγαιναν Ε’ και ΣΤ’ δημοτικού και ξαφνικά στην τελική ευθεία ήμουν 4^η. Βλέποντάς με ο μπαμπά μου, μου είπε ότι πρέπει να ασχοληθώ με την απόσταση. Μου άρεσε κι εμένα, ήμουν ικανοποιημένη που ανταγωνίστηκα μεγαλύτερές μου κι έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με την αντοχή. Το στιπλ σαν στίπλ μου άρεσε πάντα, το είχα με τα εμπόδια γιατί κάναμε προπόνηση με εμπόδια. Οπότε μόλις πήγα κορασίδα και είχα δικαίωμα να τρέξω στιπλ δεν το σκέφτηκα καν, το θεωρούσα δεδομένο».

 

Ερωτηθείς γιατί δεν επέλεξε κάποιο άλλο αγώνισμα αντοχής εξήγησε ότι «στα 800μ. δεν είμαι τόσο γρήγορη για να είμαι ανταγωνιστική και τα 1500μ. και 5000μ. που είναι πιο κοντά στο στιπλ αποφάσισα να τα κάνω ως ενδιάμεσα αγωνίσματα. Το κύριο αγώνισμά μου είναι το στιπλ. Και στο Πανεπιστήμιο που με επέλεξαν, το έκαναν για το στιπλ».

Οι δύσκολες συνθήκες προσαρμογής

Η Νικολέτα Ραφαϊλάκη, λοιπόν, μάζεψε τα πράγματά της και από τις 12 Αυγούστου βρίσκεται στην Αμερική τόσο για να σπουδάσει όσο και για να εξελιχθεί ως αθλήτρια. Έφυγε από τον Άγιο Νικόλαο για να κυνηγήσει το όνειρό της κάνοντας μία τεράστια αλλαγή στη ζωή της. «Έπαθα τεράστιο πολιτισμικό σοκ φτάνοντας στην Αμερική. Όσοι είναι οι φοιτητές στο κολλέγιο είναι και οι κάτοικοι στον Άγιο Νικόλαο. Οι φοιτητές είναι από ό,τι χώρα υπάρχει στον κόσμο και αυτό είναι πολύ καλό γιατί γνωρίζεις νέα πρόσωπα, νέες κουλτούρες, ανταλλάσσεις απόψεις…», λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει: «Η Ελλάδα είναι πολύ πίσω. Το πανεπιστήμιό μου έχει 20 διαφορετικές εγκαταστάσεις, ενώ στην Ελλάδα είναι ένα κτήριο με τάξεις και τέλος. Εδώ μας παρέχουν τα πάντα. Από ρούχα μέχρι εξοπλισμό για αποκατάσταση. Όποτε χρειαστούμε υπάρχουν φυσιοθεραπευτές στη διάθεσή μας».

Το δυσκολότερο γι’ αυτήν είναι η απουσία των δικών της ανθρώπων. «Δεν περίμενα να είναι τόσο δύσκολο όταν ήμουν ακόμα στην Ελλάδα. Όταν ήρθα εδώ συνειδητοποίησα πόσο δύσκολα είναι. Η προσαρμογή ήξερα ότι θα είναι δύσκολη, αλλά δεν περίμενα να μου λείπουν τόσο πολύ οι δικοί μου άνθρωποι. Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα αυτή τη στιγμή. Είμαστε και 8 ώρες πίσω και δεν έχω χρόνο να τους μιλάω όσο θα ήθελα».

Παρόλα αυτά αναγνωρίζει ότι «είναι τεράστια ευκαιρία γι’ αυτό και την άρπαξα κατευθείαν και προσπαθώ τώρα να ξεπεράσω τις δυσκολίες. Θεωρώ ότι στο επόμενο εξάμηνο τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα και θα κάνω υπομονή».

Πηγαίνοντας στην Αμερική είχε να αντιμετωπίσει και το γεγονός ότι είχε μείνει λίγο πίσω στις προπονήσεις. «Η αλήθεια είναι ότι μετά το Ευρωπαϊκό χρειάστηκα ένα διάλειμμα οπότε ήρθα εδώ και είχα να κάνω προπόνηση ένα μήνα, ενώ οι άλλες κοπέλες ήταν πιο έτοιμες. Οπότε είμαι αρκετά πίσω, αλλά δε με αγχώνει αυτό γιατί είμαι μόλις τρεις εβδομάδες εδώ. Έχουμε ξεκινήσει έτσι και αλλιώς με ανώμαλο δρόμο που δεν είναι και το αγαπημένο μου, οπότε έχω να δώσω πολλά στη συνέχεια».

Όπως εξήγησε και αρχικά οι ακαδημαϊκές σπουδές της έχουν προτεραιότητα. «Δε διαλέγουμε από το πρώτο έτος τον τομέα που θα ακολουθήσουμε, αλλά μου αρέσει πιο πολύ ο τομέας της επιστήμης, της φυσικοθεραπείας, της κινησιοθεραπείας, όπως το λένε εδώ γιατί δεν υπάρχει στην Ελλάδα».

Θέλει να εξελιχθεί τόσο ως φοιτήτρια όσο και ως αθλήτρια

Βέβαια την ενδιαφέρει και η αθλητική της εξέλιξη και την προβληματίζει το γεγονός ότι αρκετοί αθλητές που πήραν υποτροφία στην Αμερική έμειναν λίγο πίσω αθλητικά. «Είναι κάτι που με αγχώνει η αλήθεια είναι γιατί βλέπω τον εαυτό μου ως αθλήτρια και μετά το Πανεπιστήμιο και δε θα ήθελα να περάσουν αυτά τα τέσσερα χρόνια χωρίς να έχω εξελιχθεί, και να πετύχω κάτι καλό. Με αγχώνει, αλλά όπως προείπα βάλαμε σε προτεραιότητα το ακαδημαϊκό κομμάτι. Βέβαια εάν πάει πολύ χάλια θα το ξανασκεφτώ. Θέλω να πάρω ως παράδειγμα τη Δεληγιάννη, η οποία ήρθε στην Αμερική και εξελίσσεται. Το δικό μου αγώνισμα δεν είναι τόσο γαλακτικό και η προπόνηση που είχα κάνει τα προηγούμενα χρόνια με τον μπαμπά μου με έχει βοηθήσει στο να αντέξω σε ό,τι είδους προπόνηση έχω. Είναι τελείως διαφορετικό το μοτίβο προπόνησης εδώ, όμως θεωρώ ότι είναι στα πόδια μου και στο μυαλό μου τι θα κάνω.

 

Προς το παρόν το μυαλό και το σώμα μου προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, στα μαθήματα, στα αγγλικά, στο συνδυασμό: προπόνηση-μάθημα-διάβασμα. Τα πόδια μου θα αντέξουν δεν τα φοβάμαι, οπότε είμαι καλά προς το παρόν. Η οικογένειά μου είναι δίπλα μου με στηρίζει με καταλαβαίνει και για μένα είναι πολύ σημαντικό αυτό. Η σχέση μου με την προπονήτριά μου επίσης είναι προς το παρόν πολύ καλή και αυτό με βοηθά να προσαρμοστώ καλύτερα και γρηγορότερα».

Μένοντας στο Πανεπιστήμιο δεν έχει προλάβει ακόμα να δει και πολλά από το Τέξας, αλλά έχει διαπιστώσει ότι «όλα είναι πιο σύγχρονα εδώ πέρα».

Μόνο ο κορωνοϊός παραμένει κοινός και στις ΗΠΑ. «Το πανεπιστήμιό μου αυτή τη στιγμή έχει πρόβλημα με τον covid γιατί έχει πολλά κρούσματα. Η αλήθεια είναι ότι δεν προσέχουν και ιδιαίτερα. Δηλαδή όσοι έχουν τη δυνατότητα και δεν είναι αθλητές, βγαίνουν στα κλαμπ κάθε βράδυ οπότε είναι λογικό να υπάρχουν πολλά κρούσματα».