Ο Νάσος Γκαβέλας και ο Σωτήρης Γκαραγκάνης επέστρεψαν ως δίδυμο την περασμένη Κυριακή 2/5 αγωνιζόμενοι στο διεθνές μίτινγκ στίβου ΑμεΑ που φιλοξενήθηκε στο Παγκρήτιο Στάδιο του Ηρακλείου Κρήτης. Ο απολογισμός τους ήταν ένα Ευρωπαϊκό ρεκόρ στα 200μ. και μία πρώτη θέση στα 100μ. όχι με τον χρόνο που θα ήθελαν καθώς ο κόντρα άνεμος δεν τους το επέτρεψε.

Η προσπάθεια που καταβάλουν οι δύο αθλητές και το αποτέλεσμα που έχουν φέρει είναι αδιανόητο εάν σκεφτεί κανείς δύο παραμέτρους: Αρχικά ότι είναι  εξαιρετικά δύσκολο δύο σώματα να συγχρονιστούν και να κινηθούν ταυτόχρονα από την εκκίνηση μίας κούρσας ως τον τερματισμό και κατά δεύτερον οι συνθήκες υπό τις οποίες καλούνται να προετοιμαστούν δεν είναι οι καλύτερες δυνατές.  

 

Η κούρσα του τελικού στα 100μ. Τ11 στην Παραολυμπιάδα του Τόκιο που τους χάρισε το χρυσό μετάλλιο και το παγκόσμιο ρεκόρ ήταν ο τελευταίος τους αγώνας μέχρι την περασμένη Κυριακή. Αυτό ως γεγονός δεν ήταν επιλογή τους καθώς όπως εξηγεί στο runbeat.gr ο Νάσος Γκαβέλας «δεν υπήρχε κούρσα 100μ. μετά τους Ολυμπιακούς οπότε τώρα μας δόθηκε η δυνατότητα να τρέξουμε και τρέξαμε».

Είναι γεγονός ότι υπάρχουν ελάχιστοι αγώνες στίβου ΑμεΑ που διεξάγονται στην Ελλάδα κάτι που δυσκολεύει την προσπάθεια των αθλητών. Φέτος για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε μία διεθνής ημερίδα στίβου στη χώρα μας και έδωσε τη δυνατότητα στους αθλητές ΑμεΑ να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους. «Είναι η πρώτη διεθνής ημερίδα και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γι’ αυτό και εύχομαι να υπάρξουν και άλλοι αγώνες στην Ελλάδα γιατί δεν έχουμε αγώνες στη χώρα μας. Από εδώ και πέρα έχουμε να περιμένουμε μόνο το Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Κι εντάξει εγώ θα πάω και στο εξωτερικό να τρέξω, όμως για τους υπόλοιπους αθλητές δεν υπάρχουν επιλογές. Ούτε η ίδια άνεση να πάνε στο εξωτερικό. Ελπίζω και εύχομαι να γίνουν περισσότεροι οι αγώνες στην Ελλάδα», τονίζει ο χρυσός Παραολυμπιονίκης, ο οποίος θεωρεί ότι μετά την επιτυχία του Τόκιο «δεν άλλαξε κάτι συγκεκριμένο στη ζωή μου. Μόνο υπάρχει η αναγνώριση του κόσμου, αλλά το μυαλό πρέπει να είναι συγκεντρωμένο στη δουλειά γιατί για να επαναληφθεί κάτι θέλει πολύ περισσότερο μυαλό από το να το πετύχεις μόνο μία φορά».

Ο Νάσος Γκαβέλας και ο Σωτήρης Γκαραγκάνης αγωνίζονται ουσιαστικά σαν ένα άτομο. Ο συγχρονισμός και η συνεργασία μεταξύ τους μοιάζει πολύ εύκολη, όμως η αλήθεια είναι ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να το πετύχει κανείς αυτό. Κι όμως για τους ίδιους φαίνεται ότι όλα ήρθαν φυσιολογικά. «Η συνεργασία έρχεται φυσιολογικά μέσα από την προπόνηση. Τώρα είναι ουσιαστικά ο πρώτος καιρός που ξανακάνουμε προπόνηση μαζί γιατί είχε κάποια προβλήματα τραυματισμού ο Σωτήρης (σ.σ. Γκαραγκάνης), οπότε τώρα σιγά- σιγά ψάχνουμε πάλι τα πατήματά μας. Ήταν ένα ξεκίνημα και θα δείξει ο Θεός τι θα γίνει στη συνέχεια».

Ο Γκαβέλας απέκτησε φέτος και έναν νέο συνοδό, τον Γιάννη Νυφαντόπουλο, ο οποίος θα τον συνοδεύει σε περίπτωση που ο Σωτήρης Γκαραγκάνης δεν μπορεί.

Η φετινή χρονιά εξάλλου είναι για πειραματισμούς καθώς δεν περιλαμβάνει κάποια μεγάλη διοργάνωση.

«Φέτος δεν έχει μεγάλους αγώνες. Δεν έχει Ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είναι μία μεταβατική χρονιά. Συντήρησης, προπόνησης και προετοιμασίας. Ο στόχος είναι μακρινός και για να αντέξεις δεν μπορείς να είσαι μόνιμα στο 101%. Ακολουθώ ό,τι λέει ο προπονητής. Έχει κάποια καλά μίτινγκ στο εξωτερικό, όπου θα υπάρχει ανταγωνισμός ώστε να κυνηγήσω κάποιες επιδόσεις. Ελπίζω να πάει καλά η προετοιμασία. Του χρόνου έχουμε το Παγκόσμιο πρωτάθλημα και το 2024 έχει Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά και κυρίως την Ολυμπιάδα του Παρισιού. Το μυαλό είναι μόνιμα εκεί».

Για έναν αθλητή η κατάκτηση ενός χρυσού μεταλλίου σε Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί το σημαντικότερο επίτευγμα στην καριέρα του. Ο Νάσος Γκαβέλας και ο Σωτήρης Γκαραγκάνης στην πρώτη τους Παραολυμπιάδα κατάφεραν να κλέψουν τις εντυπώσεις. Σημείωσαν δύο φορές παγκόσμιο ρεκόρ και κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στα 100μ.

«Άμα το φαντάζεσαι πολύ καιρό δεν το πιστεύεις ότι έγινε και λες: ας το κάνω άλλη μία για να το συνειδητοποιήσω», λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου ο Νάσος Γκαβέλας, ο οποίος ξεκάθαρα θέλει να επαναλάβει το θρίαμβο στο Παρίσι.

Σωτήρης Γκαραγκάνης: «Η πρωτιά στο Τόκιο έφερε ανακούφιση και μετά ενθουσιασμό »

Για τον Σωτήρη Γκαραγκάνη από την άλλη ήταν «ανακουφιστικό κυρίως. Γιατί όταν το φαντάζεσαι, όπως είπε και ο Νάσος, θέλεις να το υλοποιήσεις κιόλας. Βλέπαμε ότι μπορούσαμε να το κάνουμε και ήταν κάτι που περνούσε από το μυαλό μας πολλές φορές. Όταν γίνεται και στα αλήθεια λες “να έγινε”. Υπήρξε αρχικά λοιπόν ανακούφιση. Μετά ήρθε ο ενθουσιασμός. Όταν το συνειδητοποιείς στην αρχή είναι απλά το “ουφ”».

Η φετινή χρονιά φαίνεται ότι είναι ιδανική για τον Σωτήρη Γκαραγκάνη να δουλέψει και σε ατομικό επίπεδο περισσότερο. Όμως όπως τονίζει στο runbeat.gr, «εξαρτάται πως θα συνδυαστούν οι αγώνες οι δικοί μου με του Νάσου. Είναι σίγουρα καλή ευκαιρία όχι να αφοσιωθώ σε μένα, αλλά να δώσω λίγο παραπάνω βάση. Δουλεύω και για τον εαυτό μου γιατί είναι έτσι η συνεργασία μας που μου το επιτρέπει αυτό. Θα ήθελα κι εγώ η αλήθεια είναι φέτος να βελτιωθώ και μακάρι να βγει».

Η βελτίωση του ενός, πάντως, δεν μπορεί να φέρει βελτίωση στο συνολικό αποτέλεσμα εάν δεν ακολουθήσει και ο άλλος. «Εάν γίνω εγώ πιο γρήγορος και ο Νάσος όχι δε θα βγάλει κάπου. Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα. Για να βελτιωθούμε πρέπει να γίνουμε και οι δύο πιο γρήγοροι. Από τη στιγμή που τρέχουμε σαν ένας πρέπει να γίνουμε και οι δύο πιο γρήγοροι». Μοιάζει απίστευτα δύσκολο όλο αυτό, ωστόσο, για τον Σωτήρη Γκαραγκάνη δεν είναι. «Εμένα μπορεί να μη μου φαίνεται τόσο δύσκολο γιατί είναι καλή η συνεργασία μας. Ίσως γενικά το έχω με τον ρυθμό και τον συγχρονισμό. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω για έναν που θέλει να το δοκιμάσει εάν θα του φανεί δύσκολο ή όχι. Εγώ προσωπικά εγκλιματίστηκα αμέσως στο νέο μου ρόλο».

Ήταν όμως το ίδιο αισιόδοξος και δεκτικός όταν άκουσε πρώτη φορά για τη συνεργασία με τον Νάσο Γκαβέλα; «Στο πρώτο τηλεφώνημα που δέχτηκα κι εγώ σκεφτόμουν κατά πόσο είναι εφικτό να γίνουν όλα αυτά που άκουγα και υπήρχε και λίγος «φόβος» γιατί ήταν ένας καινούργιος ρόλος με νέες ευθύνες. Ωστόσο ήρθαν όλα πολύ ομαλά. Δουλεύαμε μόλις τέσσερις μήνες μαζί όταν τρέξαμε τον πρώτο μας αγώνα και τερματίσαμε σε 11.06, δηλαδή πολύ κοντά στο παγκόσμιο ρεκόρ. Εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτά που άκουσα στο τηλέφωνο είναι εφικτό να γίνουν με δουλειά. Δυο μήνες μετά κερδίσαμε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα οπότε το αποτέλεσμα αυτό ήρθε και σφράγισε τις φιλοδοξίες μας».