Σκηνή 1^η

Τρίτη 16/8. Από το ευρωπαϊκό κολύμβησης στη Ρώμη έφτασα στο αεροδρόμιο του Μονάχου λίγα λεπτά νωρίτερα από το αναμενόμενο και έτρεχα και τη βαλίτσα να βρω ταξί γρήγορα για να αξιοποιήσω τον κερδισμένο χρόνο. Με το που προσγειωθήκαμε άνοιξα δεδομένα και ανακουφίστηκα βλέποντας τα περάσματα στα χιλιόμετρα του αγώνα των 35χλμ που ήταν σε εξέλιξη. Καμία αρνητική έκπληξη στην κορυφή, η Αντιγόνη βάδιζε μαζί με τις πρώτες και ήμουν σίγουρος ότι, αν και δεν θα προλάβαινα τον τερματισμό, θα προλάβαινα να τη δω στη μεικτή ζώνη. Το κακό νέο ήταν ότι η Κυριακή (Φιλτισάκου) είχε εγκαταλείψει, ενώ η Έφη (Κουρκουτσάκη) συνέχιζε απτόητη στο ρυθμό της. Πρώτος σταθμός το κέντρο διαπιστεύσεων στο Ολυμπιακό στάδιο για να γίνει όσο πιο γρήγορα γίνεται η διαδικασία και να κρεμάσω τα δημοσιογραφικά διαπιστευτήρια στο λαιμό. Για να γλιτώσω χρόνο είχα ήδη τσεκάρει τη πιο σύντομη διαδρομή μέχρι το πλησιέστερο μετρό. Επτά στάσεις μακριά και θα έφτανα αύπνος, αλλά και τόσο ξύπνιος παράλληλα, στον προορισμό μου. Πέντε στάσεις μακριά είχαμε το χρυσό. Μου βγήκε μία αυθόρμητη κραυγή και ένας φιλήσυχος Γερμανός απέναντι με κοίταξε με μεγάλη περιέργεια και λίγη ενόχληση που εξέφρασα έτσι τα συναισθήματά μου. Φτάνω μεικτή ζώνη κάθιδρος από τη ζέστη με τη βαλίτσα στο χέρι και βλέπω την Ιωάννα Πουρλιοτοπούλου από τον ΣΕΓΑΣ, η Αντιγόνη μιλούσε ακόμα στην ΕΡΤ. Είχα προλάβει!

 

Σκηνή 2η

Έφτασε και η Έφη Κουρκουτσάκη που είχε μόλις τερματίσει, οι διοργανωτές όμως ήταν έτοιμοι για την απονομή και τις πήραν απευθείας με την υπόσχεση να της μιλήσουμε μετά. Αφήνω τη βαλίτσα στο media center και τρέχουμε με την Ιωάννα για την γραμμή εκκίνησης όπου θα γινόταν η απονομή. Μετά από λίγο ακόμα τρέξιμο βρήκαμε τους υπόλοιπους Έλληνες: αθλητές, προπονητές, στελέχη του ΣΕΓΑΣ, ομογενείς, ο μεγαλύτερος φαν του ελληνικού στίβου, Γιώργος Καπουτζίδης, και βέβαια και ο Άγγελος, ο σύζυγος της Αντιγόνης. Αγκαλιές και φιλιά, συγχαρητήρια, κλίμα πανηγυρικό και ενωτικό, όσο περιμέναμε να δούμε στο πρώτο σκαλί του βάθρου την λιλιπούτεια Καρδιτσιώτισσα με την τεράστια ψυχή. Έφτασε με ένα τεράστιο χαμόγελο και απολάμβανε κάθε στιγμή από αυτή τη μέρα που κάποτε ήταν για εκείνη ένα άπιαστο όνειρο. Φόρεσε το μετάλλιο, το έπιασε και ήταν αληθινό, άκουσε στα αλήθεια τον Εθνικό ύμνο. Έκλαψε και κλάψαμε κι εμείς μαζί της.

 

Σκηνή 3η

Αφού βγήκαν όλα τα χαρτομάντηλα και ηρεμήσαμε, επιστρέψαμε στη μεικτή ζώνη να την περιμένουμε. Μόλις έφτασε, πριν προλάβει ο Simon της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας να πει λέξη, την αγκαλιάσαμε σφιχτά. Θυμάμαι τη χαρά και την ανακούφιση στο μάτι της που γυάλιζε, μετά από μία πολύ αγχώδη για εκείνη περίοδο ανάμεσα σε Όρεγκον και Μόναχο. Αφού ξεμπέρδεψε με τους ξένους δημοσιογράφους με τη βοήθεια της Παπαδοπούλου, μας άνοιξε την ψυχή της για όσα είχε μόλις ζήσει: «Ο Άγγελος μου μιλούσε σε όλη τη διαδρομή, ήταν έξω από τα κάγκελα και πήγαινε πάνω κάτω με το πατίνι. Του απαντούσα κι εγώ σε όλη την κούρσα. Του είχα πει να μην έρθει στο Μόναχο αρχικά, αλλά χάρηκα πολύ που ήταν εδώ, τον ήθελα δίπλα μου. Γενικά το κλίμα ήταν πάρα πολύ καλό, είχαμε πολλούς Έλληνες στις εξέδρες και άκουγα ελληνικά σε όλη τη διαδρομή. Οι Ισπανοί φώναζαν και ήταν περισσότεροι από εμάς, κάποια στιγμή τους άκουσα να λένε στην Ισπανίδα ότι δεν θα μπορέσω να ανταποκριθώ και μπορεί να με περάσει. Τους κοιτούσα και γελούσα, είπα ότι δεν πρόκειται να γίνει αυτό σήμερα». Τέσσερα χρόνια πριν η Ντρισμπιώτη είχε πάρει την 13η θέση στο ευρωπαϊκό του Βερολίνου, σε μία κούρσα με κάκιστες συνθήκες στην οποία έπεσε 2 φορές, έσπασε το δόντι της και τερμάτισε με αίματα. Συγκρίνοντας το τότε με το τώρα, πρόσθεσε τα εξής: «Είναι αυτό που λέει ο προπονητής μου, όταν είσαι εκεί κοντά, κάποια στιγμή θα το πετύχεις. Ήταν αυτή η κατάλληλη στιγμή. Είχαμε δουλέψει πάρα πολύ. Προπόνηση και ξεκούραση εναλλάξ. Το να δουλεύεις πάρα πολύ δεν σε κάνει πρωταθλητή από μόνο του. Το ότι η οικογένειά μου μου έδωσε την ευκαιρία να σταματήσω για 3.5 μήνες τη δουλειά για να φύγω και κάνω το κομμάτι μου, συνέβαλε πολύ στο να κερδίσω το μετάλλιο και να πάρω το χρυσό. Τους ευχαριστώ που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία να βρίσκομαι εδώ».

 

Σκηνή 4η

Οι διοργανωτές την πήραν για τον επόμενο σταθμό, το αντι-ντόπινγκ. Είχαμε το χρόνο λοιπόν να μιλήσουμε με τις υπόλοιπες πρωταγωνίστριες του γκρουπ. Ξεκινήσαμε με την απαρηγόρητη Φιλτισάκου, την 22χρονη που ήδη μετρά μία Ολυμπιακή συμμετοχή και πολλές πολλές διακρίσεις, αλλά στο ευρωπαϊκό δεν μπόρεσε να δείξει τη φωτιά που καίει μέσα της: «Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικό αυτό που έγινε στον αγώνα και είμαι αρκετά απογοητευμένη από τον εαυτό μου. Καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει αυτό, μετά τον τραυματισμό μου, αλλά μου έχει μείνει η πίκρα. Προσπάθησα όσο μπορούσα αλλά δεν μου βγήκε. Το πρόβλημα που έχω στο δικέφαλο ξεκίνησε τον Απρίλιο. Δυστυχώς έχασα όλη την προετοιμασία του Ιουνίου και πήγα στο Όρεγκον με στόχο απλά να τερματίσω τα 20χλμ, τα οποία είναι πιο εύκολα να βγουν και για αυτό τερμάτισα στην 22η θέση. Στα 35χλμ όμως δεν είναι έτσι και δεν μπορούσαν να βγουν χωρίς προετοιμασία. Ο πρώτος μου στόχος για το μέλλον είναι να φτάσω τους περσινούς χρόνους στο 20αρι και ακόμα καλύτερους και στο 35άρι να συνεχίσω όπως ξεκίνησα τη φετινή χρονιά. Να βρω πάλι τον εαυτό μου ουσιαστικά γιατί νιώθω ότι τον έχω χάσει τελευταία. Θέλω καλά αποτελέσματα στον πρώτο αγώνα στο ευρωπαϊκό κύπελλο και έπειτα του χρόνου τον Αύγουστο στο παγκόσμιο στην Ουγγαρία. Και στο βάθος Παρίσι».

 

Παραδίπλα ήταν σε διαφορετική κατάσταση η Έφη Κουρκουτσάκη, η οποία είχε τερματίσει στη 16^η θέση με καλό χρόνο για τις συνθήκες. Θεωρώ ότι αν υπήρχαν 100χλμ βάδην εκείνη θα έφτανε στον τερματισμό μετά από 10 ώρες κι θα συνέχιζε να βαδίζει αμέριμνη, χωρίς καμία παρατήρηση. Μας είπε τα εξής: «Γενικά ως μικρότερη δεν είχα προκρίσεις σε ευρωπαϊκά, παγκόσμια κατηγοριών, οπότε μου φαίνεται απίστευτο ότι τώρα, στην κατηγορία γυναικών έχω τις προκρίσεις για παγκόσμιο και ευρωπαϊκό και παίρνω και αυτές τις θέσεις στην κατάταξη. Είμαι κάτι παραπάνω από χαρούμενη γιατί έχουν ανταμειφθεί οι κόποι χρόνων. Είμαι υπερευτυχισμένη με την Αντιγόνη που την έβλεπα μπροστά μου να κερδίζει. Είχα άλλες δύο στροφές και άκουγα το συρτάκι! Αυτό με έκανε να το παλέψω ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος μου ήταν ο 2ος καλύτερος στην καριέρα μου στα 35χλμ βάδην μέχρι τώρα, παρά τη ζέστη και την υγρασία. Είναι μία αξιοπρεπής εμφάνιση. Ευχαριστώ πάρα πολύ τον προπονητή μου για αυτές τις στιγμές και την ομοσπονδία που μας έχει στηρίξει ως ομάδα. Ανυπομονώ για τα επόμενα χρόνια. Η Αντιγόνη παίζει πολύ μεγάλο ρόλο γιατί μας δίνει κίνητρο, με αυτά που κάνει, με το χαρακτήρα της, είμαι απλά ευγνώμων και ευτυχισμένη για όλα όσα έχω ζήσει αυτή τη χρονιά».

 

Σκηνή 5η

Το τηλέφωνο στο βάθος είχε μόλις σταματήσει να χτυπά (για λίγο), και έτσι ήταν ευκαιρία να πούμε δύο λόγια με τον εμπνευσμένο «σκηνοθέτη» της παράστασης, τον Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο. Όποιος τον έχει γνωρίσει ξέρει πολύ καλά ότι το βάδην είναι η ζωή του. Ξυπνάει και σκέφτεται το βάδην, όλη τη μέρα «γκρινιάζει» για το βάδην, προπονεί βάδην, ενημερώνεται για το βάδην, και κοιμάται το βράδυ ίσως βλέποντας βάδην. Το μόνο που λείπει είναι να κάνει ο ίδιος βάδην (όπως παλιά). Τον τερματισμό της Ντρισμπιώτη δεν τον είδε, γιατί έμεινε στο σταθμό ανεφοδιασμού για να στηρίξει την Κουρκουτσάκη που ακόμα έτρεχε. Με την προτροπή της Χριστίνας Παπαδοπούλου που τον βοηθούσε, πήγε λίγο αργότερα στον τερματισμό για τη μεγάλη αγκαλιά της αυτό-ολοκλήρωσης. Για τον αγώνα των τριών κοριτσιών του και το χρυσό, μας έκανε παραστατική περιγραφή: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισα σε διαχείριση τακτικής λέγεται Αντιγόνη γιατί ήταν ανυπόμονη να πάρει κεφάλι στην κούρσα και να διασφαλίσει την 1η θέση, όχι απλά το μετάλλιο. Δίναμε μάχη σε κάθε στροφή στα νερά, της έλεγα μείνε πίσω, όχι ακόμα και πάντοτε την έβλεπα από μακριά ότι πέρναγε μπροστά και μετά έκοβε για να μην αρχίσω να φωνάζω. Την κράτησα όσο την κράτησα αλλά μετά το πάθος της την οδήγησε να κάνει τουλάχιστον 10χλμ μόνη της στην κορυφή και να παίρνει διαφορά, οπότε την άφησα να το χαρεί. Όταν έχεις δουλέψει τόσο πολύ αισθάνεσαι μία ικανοποίηση, το κινητό μου μπλόκαρε από εκατοντάδες μηνύματα και αυτό μου δείχνει ότι μάλλον κάτι σημαντικό κάναμε που δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Εμείς που εργαζόμαστε για αυτό το συνειδητοποιούμε τελευταίοι. Η Κουρκουτσάκη κατέκτησε με το σπαθί της τη 16η θέση στην Ευρώπη με ένα καλό χρόνο για τις συνθήκες Όταν έχεις ένα γκρουπ υπάρχουν και οι άτυχες μέρες και η Φιλτισάκου υπέστη μία από αυτές. Πιστεύω ότι την επόμενη φορά η τύχη δε θα σταθεί τόσο σκληρή απέναντί της και θα δείξει αυτό για το οποίο έχει δουλέψει. Είναι θέμα χρόνου, δεν μπορεί να κάνει πολλά ακόμα στην προπόνηση, πρέπει να πετύχει τον κατάλληλο αγώνα για να δείξει αυτό που έχει ήδη κεκτημένο».

 

Τέλος πρώτου επεισοδίου

Μείνετε συντονισμένοι για το δεύτερο (απίστευτο) μέρος του παραμυθιού.