Για το πρώτο μέρος του παραμυθιού, διαβάστε εδώ. Ακολουθεί το 2ο μέρος

Σκηνή 1η

Ρώμη, Foro Italico, 12/08. Το μεσημέρι μετά το πρωινό πρόγραμμα της κολύμβησης γυρνάω στο media center και κοιτάζω τις τελικές λίστες συμμετοχής, πιο τελικές δε γίνεται μετά από 4-5 μέρες προσθαφαιρέσεων. Σκρολάρω απευθείας προς το τέλος των λιστών των γυναικών. Αφού είχε αφαιρεθεί και η Γκλόρια Πριβιλέτζιο από τις λίστες του μαραθωνίου (η οποία την επόμενη μέρα έγινε μαμά) η μοναδική εκκρεμότητα ήταν μία: τι στο καλό κάνει ακόμα το όνομα της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη στα 20χλμ βάδην. «Πόσο δαιμόνιος πια αυτός ο Κεφαλόπουλος» σκέφτηκα, όσο η μίνι φοκάτσια στο χέρι μου έβρισκε μαρτυρικό θάνατο. «Τι πάει να κάνει;». Μέχρι να γίνει το τελικό ξεκαθάρισμα για το ποια θα βαδίσει τι από τις καλές ξένες βαδίστριες στις αρχές του Αυγούστου είχε νόημα να μείνει το όνομα της Ντρισμπιώτη και στα δύο αγωνίσματα, τα 20χλμ και τα 35χλμ, για να «κόψει κίνηση». Όλες όμως είχαν ήδη αποφασίσει και δηλώσει αγώνισμα στις 12/08 και η απόσταση μόλις 4 ημερών μεταξύ των δύο αγωνισμάτων, πολύ μικρότερη σε σχέση με το παγκόσμιο του Όρεγκον, ήταν οριακά απαγορευτική για το double. Η Ισπανίδα Perez και η Πολωνή Zdzieblo, οι μόνες επικίνδυνες, είχαν ήδη εστιάσει στα 20χλμ, και ήταν γνωστό τοις πάσι ότι η Ντρισμπιώτη πήγαινε για τον τίτλο των 35χλμ βάδην. Πλέον το μόνο σίγουρο ήταν ότι, για να μην πάρει πρόστιμο η ελληνική αποστολή, η Ντρισμπιώτη θα έπρεπε να βρεθεί στη γραμμή εκκίνησης ακόμα κι αν βάδιζε για δύο μέτρα και μετά σταματούσε. Της έστειλα μήνυμα και ρώτησα πως πήγε η προετοιμασία στο Λιβίνιο και αν υπάρχει 1% πιθανότητα να βαδίσει και τα 20χλμ βάδην, αλλά όπως είναι απόλυτα λογικό λίγες μέρες πριν τον αγώνα, δεν πήρα απάντηση στα ερωτήματά μου. Η συνέχεια μου απέδειξε ότι έτσι έπρεπε ένα γίνει.

 

Σκηνή 2η

Fastforward στο Μόναχο, 16/08. Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη έχει ήδη κερδίσει το χρυσό στο 35άρι (διαβάστε αναλυτικά στο 1ο επεισόδιο) και στη μεικτή ζώνη εύλογα τη ρωτάμε αν θα κατέβει στο 20αρι: «Θα δω πως θα πάνε οι προπονήσεις αυτές τις μέρες και θα μιλήσω και με τον προπονητή μου», είπε και συνέχισε «Σίγουρα πάντως θα πάρω θέση, θα ήθελα να ευχαριστηθώ τον αγώνα κι ό,τι βγει». Ένα-δύο μέρες μετά επιβεβαιώθηκε επίσημα η κανονική συμμετοχή της και στα 20χλμ βάδην, η μοναδική βαδίστρια που θα το αποτολμούσε. Στο μυαλό της ήδη… πετούσε.

 

Σκηνή 3η

Σάββατο 20/08. Ξυπνάω και βλέπω από το παράθυρο σύννεφα και ψιλόβροχo, η θερμοκρασία χαμηλή. «Είναι καλά και έχει τις συνθήκες που της αρέσουν, ίσως και να έχουμε μετάλλιο σήμερα, κανένα χάλκινο», σκέφτηκα χωρίς να έχω ιδέα τι θα ζήσω σε λίγες ώρες. Ο αγώνας των 20χλμ βάδην γυναικών ξεκινούσε 10:15 στην Odeonplatz στο κέντρο του Μονάχου, πιο κοντά στο σπίτι, η μισή ώρα κερδισμένου ύπνου όμως με αποσυντόνισε και έφτασα οριακά. Βγήκα από το μέτρο, πέτυχα τους Γιώργηδες (Καπουτζίδη και Κατσαρό) και κατευθυνθήκαμε μαζί με γρήγορο βάδισμα (για να μπούμε στο κλίμα) προς την εκκίνηση. Την προλάβαμε στην πιστολιά. Αφού φωνάξαμε και στην Αντιγόνη Ντρισμπιώτη και στη Χριστίνα Παπαδοπούλου στην πρώτη στροφή, έφυγα προς τη μεικτή ζώνη για να προλάβω να μιλήσω στους νικητές των ανδρών που προηγήθηκαν. Επί τη ευκαιρία πέρασα και από το μικρό media center και έβαλα στο ανακυκλώσιμο ποτηράκι μου (στη Γερμανία είμαστε, σύντομα ελπίζω και στην Ελλάδα) τη διπλή δόση εσπρέσο που μου έλειπε από το πρωί. Πλήρως εξοπλισμένος, επιστρέφω προς τον αγωνιστικό χώρο ενώ αρχίζει να βρέχει πιο δυνατά. Βρίσκω τους Έλληνες της ΕΡΤ, Τσώνη και Μακρή, αλλά και το Σάββα Ευαγγελίδη του trackfieldcy καθισμένους σε τραπεζάκι κάτω από μια ομπρέλα. Αφήνω -προσωρινά- το παγούρι με το νερό και το ποτήρι με τον καφέ πάνω στο τραπέζι, βάζω αδιάβροχο, ανοίγω ομπρέλα και πάω να βρω θέση στα banner για να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη για τις δύο Ελληνίδες που έφταναν.

 

Σκηνή 4^η

Η Αντιγόνη είχε ενσωματωθεί από την αρχή της κούρσας στο γκρουπ με τις προπορευόμενες. Δεν πήρε καμία στιγμή κεφάλι στην αρχή της κούρσας, άφησε τις άλλες να δώσουν ρυθμό και παραμόνευε για την… ενέδρα. Απελευθερωμένη πλέον από το άγχος των προσδοκιών, μπήκε, όπως είχε ήδη δηλώσει, για να ευχαριστηθεί τον αγώνα. Κάθε φορά που περνούσε μπροστά μου άκουγε τις φωνές, χαμογελούσε και κάποια στιγμή μάλιστα σήκωσε και τα γυαλιά της για να μου κλείσει το μάτι, κάτι που προσπάθησα να καταγράψω και σε φωτογραφία με χαρακτηριστική αποτυχία.

Η Παπαδοπούλου από την άλλη είχε πάρε από νωρίς δύο παρατηρήσεις (το πρόβλημα στο ισχίο δεν την αφήνει να τεντώσει το γόνατο με ευκολία), οπότε είχε ρίξει το ρυθμό και είχε μείνει πίσω. Στη μία φώναζα «Πάμε Αντιγόνη, το έχεις», στην άλλη «Πάμε Χριστίνα, μην τα παρατάς», ενώ βρισκόμουν ανάμεσα σε Ισπανούς που φώναζαν κι αυτοί στην Perez που εκείνη τη στιγμή είχε πάρει κεφάλι στην κούρσα. Πέντε λεπτά μετά δέχτηκε την 3^η της παρατήρηση και μπήκε στον ειδικό χώρο για την ποινή καθυστέρησης δύο λεπτών, ενώ η Ντρισμπιώτη ανέβαινε σταθερά θέση με θέση. Ανάποδα συναισθήματα με τους διπλανούς, αρκετά αμήχανο. Η Αντιγόνη έκανε την κίνησή της. Πέρασε την δις δευτεραθλήτρια κόσμου από την Πολωνία και άνοιγε σταθερά τη διαφορά. Τα τελευταία χιλιόμετρα πέρασαν τόσο γρήγορα, και τόσο έντονα. Μπαίνει τελευταία στροφή. Στήριζα την ομπρέλα με το κεφάλι μου και προσπαθούσα να ετοιμάσω από το κινητό το πανηγυρικό άρθρο, ενώ οι σταγόνες της -όλο και πιο δυνατής- βροχής που έπεφταν πάνω στην οθόνη αφής δυσκόλευαν πάρα πολύ τη διαδικασία. Είχαμε ήδη γίνει φίλοι με τον ένα Ισπανό δίπλα και βοήθησε κρατώντας την ομπρέλα, ενώ εγώ παράλληλα είχα το νου μου μην περάσει η Παπαδοπούλου και δεν φωνάξω. Η κάμερα δείχνει την Αντιγόνη που έρχεται θριαμβευτικά προς τον τερματισμό. Βουρκώνω, ανεβάζω το άρθρο και αρχίζω να τραβάω το βίντεο του τερματισμού. Μία σερβιτόρα από την Καρδίτσα μόλις είχε γράψει στα 38 της όχι μόνο ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή ιστορία στο στίβο.

 

Σκηνή 5^η

Αυτές τις στιγμές νομίζω πως απλά πρέπει να τις ζεις, να μην λογαριάζεις τίποτα άλλο. Η Αντιγόνη τυλίχθηκε συγκινημένη με την ελληνική σημαία, και το πρώτο πράγμα που έκανε είναι να μιλήσει με τον σύζυγό της τον Άγγελο μέσω facetime, ενώ οι Έλληνες έκαναν πάρτι. Έρχεται ο Κεφαλόπουλος και της δίνει μία αγκαλιά που εκείνη τη στιγμή χωρούσε τον κόσμο όλο. Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι του είπε στο αυτί πέρα από το «ευχαριστώ» από τα βάθη της καρδιάς της. Ήρθε απέναντι, χαιρέτησε τον Πολωνό θρύλο του βάδην που καθόταν δίπλα μου και φίλο του Κεφαλόπουλου, Robert Korzeniowski, και μετά μου έδωσε κι εμένα μία μεγάλη αγκαλιά. «Μην κλαις», είπε συγκινημένη, «γιατί θα κλάψω κι εγώ». Πάει ξανά απέναντι στους Έλληνες, αθλητές, προπονητές, στελέχη του ΣΕΓΑΣ και φίλαθλοι της δίνουν αγκαλιές και φιλιά με τη βροχή να πέφτει απτόητη. Η κάμερα την ακολουθεί παντού ενώ εκείνη τη στιγμή τερματίζει και η Παπαδοπούλου. Δεν την ενδιαφέρει όμως τίποτα σχετικό με την απόδοσή της, τρέχει πάνω στην Αντιγόνη, τη συναθλήτριά της, τη συγκάτοικό της και τη συνοδοιπόρο της σε όλες τις προετοιμασίες, τις κακουχίες, τα ατελείωτα χιλιόμετρα. Το «Τι έκανες ρε;» έχει ήδη προλάβει να γίνει viral. Έρχεται από εμάς και η Χριστίνα που εδώ και χρόνια ζει μεταξύ Αθήνας και Brisbane με στερήσεις, χωρίς σωστή στήριξη και χωρίς τους δικούς της ανθρώπους για ένα όνειρο. Την αγκαλιάζω σφιχτά. «ΤΙ ΖΟΥΜΕ;» με ρωτάει, «ΔΕΝ ΞΕΡΩ» αποκρίνομαι. Μία εκστατική ευφορία, μία μεγάλη γιορτή.

 

Σκηνή 6^η

Ποιος ενδιαφέρεται εκείνη τη στιγμή για τον καφέ και το παγουράκι; Ακριβώς, κανένας. Για αυτό και τα ξέχασα στο τραπέζι της καφετέριας και έτρεξα βουρκωμένος για τη μεικτή ζώνη. Δίπλα μου ο τεράστιος Κεφαλόπουλος, του ζήτησα μία γρήγορη ατάκα για αυτό που μας είχαν μόλις χαρίσει: «Οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες, αποδεικνύεται και στην πράξη» είπε αστειευόμενος για την ηλικία τις αθλήτριάς του, και συνέχισε: «2 στα 2, ας την κερδίσουν οι νεότερες. Περίμενα ότι κάτι θα καταφέρει μεγάλο αλλά αυτό που έγινε ήταν μόνο δικό της, μόνο η ίδια το ήξερε και μόνο η ίδια το πέτυχε». Ντρισμπιώτη-Παπαδοπούλου μιλάνε μαζί στην ΕΡΤ, βλέπω την τελική κατάταξη, γουρλώνω τα μάτια και φωνάζω από μακριά «Χριστίνα είσαι 12^η!» για να πάρω ένα βλέμμα απόλυτης έκπληξης, ενώ παράλληλα η υπεύθυνη της μεικτής ζώνης μου έκανε νόημα να κάνω ησυχία λόγω της συνέντευξης που έδινε η Γαλλίδα δίπλα μου. Συγχώρα με Clemence, από τον ενθουσιασμό δεν πήρα χαμπάρι. Πάλι δεν προλάβαμε τις αναλυτικές δηλώσεις γιατί θα ξεκινούσε η απονομή των μεταλλίων! Dejavu. Το είχαμε ζήσει πριν λίγες μέρες το ίδιο σκηνικό, μόνο που τώρα το πάρτι ήταν Χ2. Όλοι οι Έλληνες στην εξέδρα να φωνάζουμε το όνομα της, εκείνη να γελάει, μετά να παίρνει το μετάλλιο, να κλαίει, να ακούει τον εθνικό ύμνο, να ξανακλαίει. Ο Κεφαλόπουλος παραδοσιακά να κάνει live μετάδοση στο facebook, το δίδυμο Παπαδοπούλου-Κουρκουτσάκη να πειράζει την Αντιγόνη, ο Άγγελος να τη βλέπει από facetime και όλοι μαζί να χαράζουμε στη μνήμη μας αυτές τις στιγμές. Πίσω στη μεικτή ζώνη για τις δηλώσεις.

 

Σκηνή 7^η

Η Αντιγόνη ήταν επιτέλους μπροστά μας για να μας πει από πρώτο χέρι πως έζησε αυτή την ιστορική μέρα: «Απίστευτο! Δεν ξέρω τι να πω. Ήξερα πως είμαι καλά. Πίστευα σε γρήγορη κούρσα και ζήτησα να μπω. Μπορούσα να κάνω και το πανελλήνιο ρεκόρ. Μπήκα μπροστά και πήγα να τελειώσω την κούρσα γιατί ήξερα πως μπορούσα. Οι κοπέλες ανέβαζαν ρυθμό και έπεφταν. Εγώ ήμουν σταθερή. Δεν βιάστηκα, είχα υπομονή ήμουν σταθερή και μετά μπορούσα να ανεβάσω γιατί ήμουν ξεκούραστη. Τις περίμενα», ενώ για τις καιρικές συνθήκες πρόσθεσε: «Αγαπώ τους αγώνες με τη βροχή. Ήξερα πως ήταν η μέρα μου. Με ήλιο είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Σήμερα ξέκλεψα λίγο από τις οδηγίες του προπονητή. Ήμουν μπροστά και ήθελα την νίκη».

  

Για το πώς αποφάσισε να τρέξει μετά από λίγα 24ωρα που είχε ολοκληρώσει τον αγώνα των 35χλμ βάδην είπε: «Τη δεύτερη ημέρα ένιωθα καλά και ένιωθα πως μπορούσα να είμαι στη δεκάδα. Ήταν ο στόχος. Όταν είδα πως μπορώ να είμαι στην επτάδα ένιωθα καλά και ξεκούραστη. Όταν είδα τα κορίτσια να κουράζονται τα έδωσα όλα. Είχα ανάγκη τους Έλληνες που ήρθαν. Και εγώ και ο προπονητής μου είχαμε αμφιβολίες για το αν θα κατέβω. Ένιωθα καλά σε ένα 60%. Δεν πίστευα πως θα ήμουν στα μετάλλια. Στα 35χλμ ήταν πιο αργή η κούρσα. Σήμερα η κούρσα ήταν πολύ περίεργη. Ήξερα ότι έχω πολύ δυνατές αντίπαλες και έμεινα πίσω για να παρακολουθώ. Περίμενα να είναι η Πολωνή και η Ισπανίδα μπροστά. Δεν πίστευα ότι μπορώ να πάω τόσο καλά, αλλά ένιωσα πολύ καλά στον αγώνα. Το χάρηκα, βγήκα για να διασκεδάσω. Ήταν πολύ σημαντικό ότι όλη ομάδα ήταν εδώ γιατί πήρα τα πάνω μου. Το κλίμα ήταν απίστευτο, δεν έτρεξα μόνη μου σήμερα, έτρεξα για όλους όσους ήταν δίπλα μου και με πίστεψαν. Δεν αφήνω πράγματα στη μέση, δε θέλω να μου πουν ότι τα παράτησα. Πριν ένα χρόνο αμφισβητήθηκα σαν πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Κύπελλο. Ότι ήταν άδειο το αγώνισμα και κέρδισα. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς γιατί με βοήθησαν να φτάσω εδώ. Ήθελα να τους δείξω ότι δεν ήταν άδειο το αγώνισμα, αλλά εγώ ήμουν καλή και το κέρδισα δίκαια».

 

Δίπλα της ήταν και η Παπαδοπούλου η οποία σημείωσε φετινό ρεκόρ με 1:35.19 και πήρε τη 12^η θέση στην Ευρώπη. Για την κούρσα της αλλά και για την Αντιγόνη, δήλωσε: «Είχα πολλές δυνάμεις αλλά στα 10 πρώτα χιλιόμετρα είχα πολλές παρατηρήσεις, δύο γραπτές, και για να μην πάρω ποινή καθυστέρησης έπεσα μπροστά, άνοιξα το βήμα μου και χαλάρωσα το ρυθμό. Επειδή έχω το θέμα με το ισχίο μου μου ήταν πολύ δύσκολο να ανοίξω το βήμα γιατί πονούσα αλλά είχα πάρα πολλές δυνάμεις. Ο κόσμος βοήθησε, εσείς βοηθήσατε απέξω, παντού ήταν κάποιος και μας φώναζε και αυτό μας έδωσε πάρα πολύ μεγάλη ώθηση. Επίσης, στα τελευταία χιλιόμετρα κοίταξα την κάμερα που ήταν στους πρώτους και είδα την Αντιγόνη μπροστά, ενώ την είχα αφήσει πιο πίσω. Τι ρώτησα τι ακριβώς κάνει και έβαλε τα γέλια! Εκεί πήρα κι εγώ ένα boost και ανέβασα ρυθμό. Στα τελευταία χιλιόμετρα τα έδωσα όλα αλλά στο σύνολο ήθελα να τα πάω λίγο καλύτερα ως προς το χρόνο, ήθελα να γράψει το χρονόμετρο 1:34. Δεν μπόρεσα να το κάνω, αλλά τουλάχιστον η χρονιά έκλεισε με 12η στην Ευρώπη και φετινό ρεκόρ. Οι φυσικοθεραπευτές της ομάδας με έχουν σκλαβώσει, η κυρία Ελισάβετ με έβλεπε καθημερινά μετά το Λιβίνιο. Βάδισα με πολύ Voltaren και κάνοντας το σταυρό μου, και η Κουρκουτσάκη μου έδωσε και το κομποσκίνι της».

 

Σκηνή bonus

Δεν γινόταν μετά από τέτοιο κατόρθωμα να μην πήγαινα στο ξενοδοχείο να δω την υποδοχή της Ντρισμπιώτη από την υπόλοιπη ομάδα. Μετά από 3-4 φορές είχε γίνει πλέον συνήθεια για την αποστολή η υποδοχή με συνθήματα, χειροκροτήματα, την ελληνική σημαία και… μπίρες στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Όλοι ήταν εκεί, αθλητές, προπονητές, διοίκηση. Ακόμα και η Τζένγκο με την Πεσιρίδου που αγωνίζονταν το ίδιο απόγευμα. Φοβερό κλίμα στην ομάδα, πάντα τέτοια!

 

Επίλογος

Αυτό το παραμύθι τελειώνει εδώ για αυτή τη σπουδαία αθλήτρια, αυτό τον σπουδαίο προπονητή και την ομάδα τους που τα έχoυν βάλει με θεούς και δαίμονες για το happy end. Είναι ήδη όμως στα σκαριά η επόμενη ιστορία, το επόμενο παραμύθι, τύφλα να έχει ο Αίσωπος μπροστά στον Κεφαλόπουλο. Ας ελπίσουμε αυτή τη φορά όλοι οι θεσμικοί φορείς, τα ΜΜΕ αλλά και τα χορηγικά προγράμματα των εταιρειών να μην έχουν μνήμη χρυσόψαρου και να βοηθήσουν έμπρακτα την τετράδα και τον προπονητή τους στο δρόμο για το Παρίσι.