Αναφέροντας το όνομα Μαρία Μπελιμπασάκη το μυαλό σου πάει σε συγκεκριμένα πράματα: Κρήτη, λεβεντιά, πείσμα, επιτυχία… Η αθλήτρια του Κώστα Ηλία έχει καταφέρει να κάνει το όνομά τη γνωστό μέσα από τα επιτεύγματά της και τον δυναμισμό που εκπέμπει ως χαρακτήρας. Πρωταγωνιστεί από πολύ μικρή ηλικία στα σπριντ, όμως χρειάστηκε να αλλάξει αγώνισμα, να αφήσει τα 200 για τα 400 μέτρα, προκειμένου τελικά να πανηγυρίσει ένα ευρωπαϊκό μετάλλιο.

Κι ενώ θα έλεγε κανείς ότι όλα άλλαξαν μαγικά ωραία το 2018 στη ζωή της Μαρίας Μπελιμπασάκη με την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Βερολίνου αυτή η μαγεία μετατράπηκε σε εφιάλτη καθώς μία σειρά τραυματισμών την έχουν αφήσει εκτός αγωνιστικής δράσης για περίπου δύο χρόνια. Τελευταίος της αγώνας ήταν στις 15 Ιουνίου του 2019 σε ένα μίτινγκ στο Σαμορίν της Σλοβακίας και έκτοτε παλεύει να επιστρέψει στα ταρτάν. Το πέρασμά της φέτος από τον κλειστό στίβο (συμμετείχε σε ένα μίτινγκ που έγινε στις 30 Ιανουαρίου στο Μοντεβίλ της Γαλλίας) δεν το εκλαμβάνει καν σαν αγώνα καθώς τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου όπως θα ήθελε.

Το «runbeat.gr» τη συνάντησε στο Ηράκλειο όπου συνεχίζει την προετοιμασία της και μας μίλησε για τις πολύ δύσκολες στιγμές που έζησε και συνεχίζει να ζει λόγω των αλλεπάλληλων τραυματισμών που την ταλαιπωρούν, για τους λόγους που τη διατηρούν ακόμα στον πρωταθλητισμό, για τους στόχους της, τα όνειρά της και τη νέα της θέση στα διοικητικά του ΣΕΓΑΣ. Η κουβέντα μας θα μοιραστεί σε δύο κομμάτια ξεκινώντας σήμερα από τα αγωνιστικά.

-Την τελευταία φορά που είχες έρθει ξανά για προετοιμασία στο Ηράκλειο ήσουν 200άρα...

«Και καλά έκανα (χαχαχα). Είναι τελείως άλλο αγώνισμα το 200άρι από το 400άρι. Η παρατεταμένη ταχύτητα είναι πολύ επίπονη τόσο στο προπονητικό κομμάτι όσο και στο αγωνιστικό. Το 200άρι, αντίθετα, είναι πολύ γρήγορο και δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πολλά πράγματα. Το 400άρι θέλει τεχνική, τακτική, να σκεφτείς τι περάσματα θα κάνεις, να μην κάνεις λάθος. Εάν πας πιο γρήγορα όλα τελείωσαν, χάθηκε ο πλανήτης, καταστράφηκες. Κατά τη διάρκεια του αγώνα πρέπει να σκέφτεσαι τι πρέπει να κάνεις για να φέρεις το κατάλληλο αποτέλεσμα. Να σκέφτεσαι τα περάσματά σου, πρέπει να έχεις πολύ μεγάλη αντίληψη ως αθλητής για να το κάνεις αυτό. Και θέλει και πολλή εμπειρία. Κάποιοι το έχουν και κάποιοι όχι με αποτέλεσμα να γίνονται λάθη και να βγαίνουν πολλοί αθλητές χωρίς δυνάμεις στα τελευταία μέτρα. Εγώ την έχω αυτή την αντίληψη. Μπορώ να καταλάβω μέσα στην κούρσα τι πρέπει να κάνω και την έχω από μικρή γιατί έκανα και αγωνίσματα μεγάλης απόστασης, δηλαδή έχω κάνει και 600άρι, και 800άρι σε πολύ μικρή ηλικία, οπότε είχα την αντίληψη και μπορούσα να καταλάβω τι πρέπει να κάνω.

Νομίζω ότι το έδειξα σε όλους τους αγώνες που έχω κάνει στα 400μ. Μόνο μία φορά έκανα λάθος στα περάσματά μου και μου κόστισε ίσως το όριο για το Τόκιο. Το 2019 είχα πάρει μέρος σε δύο αγώνες. Στις 9 Ιουνίου στα «Βενιζέλεια» και στις 15 Ιουνίου είχα πάει στο Σαμορίν στη Σλοβακία. Εκεί έκανα πολύ λάθος περάσματα, πολύ γρήγορα περάσματα χωρίς λόγο και κατέστρεψα μία κούρσα που θεωρώ ξεκάθαρα ότι θα μου έδινε το όριο για το Τόκιο γιατί είχα κάνει αντίστοιχη επίδοση στην προπόνησή μου οπότε είχα πάει εκεί με σκοπό το όριο. Καταστράφηκε η κούρσα, δε βγήκε και τελικά έκανα 51.96».

-Δεν τον λες και κακό χρόνο…

«Δεν ήταν κακός αλλά είχα πέρασμα στο 300αρι κοντά στα 35.80, δηλαδή πάρα πολύ γρήγορα και στερήθηκα των δυνάμεων στα τελευταία μέτρα. Από εκεί και μετά ξεκίνησαν και τα προβλήματά μου με τον δεξί αχίλλειο. Στο Ευρωπαϊκό είχα πρόβλημα στον αριστερό αχίλλειο. Πιο συγκεκριμένα από τον Απρίλιο του 2018 μέχρι και τον Νοέμβριο του 2018 είχα πρόβλημα με τον αριστερό αχίλλειο. Ο δεξής ήρθε πολύ πιο μετά. Λίγες μέρες μετά το Σαμορίν άρχισα να έχω ενοχλήσεις και γι’ αυτό και δεν πήρα μέρος σε άλλους αγώνες για να διεκδικήσω το ολυμπιακό όριο. Από τότε μέχρι σήμερα έχω αυτό τον τραυματισμό, ο οποίος σε όσους γιατρούς κι αν έχω πάει – που είναι πολλοί και καλοί γιατροί- δεν έχει βρεθεί μία ουσιαστική λύση. Πήγα και στον κ. Διονύση Χίσσα της Ομοσπονδίας και στον κ. Μπαδέκα τον Θανάση που είναι πολύ καλός ορθοπεδικός χειρούργος και στο ειδικό κέντρο που υπάρχει στη Γερμανία. Μου έχουν πει ότι ο αχίλλειος μου είναι εκφυλισμένος σε τέτοιο βαθμό που δεν επιδέχεται χειρουργείο για να μπορέσει να φτιαχτεί το πόδι και να μην πονάει. Θα πρέπει να μάθω να ζω με αυτό και να κάνω προπόνηση με αυτό. Εάν με αφήσει θα είμαι τυχερή, εάν δε με αφήσει θα πρέπει αναγκαστικά να μείνω εκτός. Μου έχει τύχει πάρα πολλές φορές να είμαι μέσα και έξω από την προπόνηση. Δηλαδή μπορεί να χτίζω κάτι στην προπόνηση, να πηγαίνω πολύ καλά και μία μέρα να αρχίσω να πονάω, οπότε θα πρέπει να περιορίσω την προπόνηση, να μείνω πίσω. Στο ιατρικό κομμάτι έχω κάνει χιλιάδες μαγνητικές, ενέσεις πολλές, χειρουργείο με βλαστοκύτταρα, ενέσιμη θεραπεία. Μέχρι και κορτιζόνη έκανα στον αχίλλειο πριν λίγο καιρό και δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνω. Συν το κομμάτι των θεραπειών που κάνω σχεδόν κάθε μέρα. Έχω μάθει να κάνω προπόνηση με αυτό. Και με έχει βγάλει πολλές φορές εκτός προπόνησης, εκτός προγράμματος».

-Πως μπορείς να κάνεις προπόνηση έχοντας πάντα στο μυαλό σου ότι μπορεί να πονέσει ο αχίλλειός σου και να καταστραφεί ό,τι έκτισες με κόπο;

«Είναι πολύ ψυχοφθόρο. Από το μετάλλιο και μετά αντιμετώπισα μία σειρά τραυματισμών που πραγματικά θεωρώ ότι μου έριξαν την ψυχολογία μου πάρα πολύ γιατί δεν ήταν μόνο ο αχίλλειος ήταν και άλλα θέματα κατά καιρούς. Έχω φτάσει να κάνω τέσσερις φορές restart. Να ξεκινώ από το μηδέν για να ξαναχτίσω ό,τι έχω χάσει από τους τραυματισμούς. Δεν ξέρω εάν άλλος αθλητής θα είχε το ψυχικό σθένος και τη δύναμη να το κάνει αυτό το πράγμα και το έκανα γιατί δεν θέλω να σταματήσω την καριέρα μου αφού ξέρω ότι είμαι καλή, δε θέλω να σταματήσω και να πω τραυματίστηκα τέλος. Το πάλευα πάντα».

-Τι κίνητρο μπορεί να έχει κάποιος που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση για να συνεχίσει;

«Έχω κάνει πολλά πράγματα. Έχω πάει σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, έχω συμμετάσχει σε ημιτελικούς παγκοσμίων πρωταθλημάτων, έχω πάει σε πάρα πολλά Ευρωπαϊκά, έχω πάρει μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό, έχω πανελλήνια ρεκόρ, έχω ζήσει πράγματα και δε μου λείπουν οι στιγμές. Δεν το κάνω για τις στιγμές. Είναι γιατί θεωρώ ότι δεν έχω κλείσει ακόμα τον κύκλο μου σε αυτά που μπορώ να κάνω. Για παράδειγμα πάντα κυνηγούσα ένα πανελλήνιο ρεκόρ στα 200μ. της Κατερίνας Κόφφα και τελικά πέτυχα κάτι τελείως διαφορετικό, καταρρίπτοντας το πανελλήνιο ρεκόρ της Φανής Χαλκιά στα 400μ. Ήταν κάτι τρομερό. Επειδή έχω δει τις επιδόσεις μου στην προπόνησή μου και μέσα από τους αγώνες μου θεωρώ ότι είναι κάποιοι χρόνοι που είναι εφικτό να γίνουν. Δεν είμαι αχάριστη βέβαια, ξέρω τι έχω κάνει. Το έχω συνειδητοποιήσει μέσα από μία πολύ επίπονη διαδικασία γιατί εγώ γενικά κάνω έναν αγώνα και μετά λέω πάμε στον επόμενο. Δεν δίνω πολύ βάση. Και στο Ευρωπαϊκό δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι έχω πάρει μετάλλιο. Έρχονται πολλοί και μου λένε “μπράβο Μαρία έχεις πάρει μετάλλιο”και τους λέω “εντάξει και τι έγινε πάμε για το επόμενο”. Οπότε θέλω να μπω λίγο στη διαδικασία να προσπαθήσω να συντηρηθώ σε καλή κατάσταση, να είμαι υγιής και να μπω στους αγώνες έχοντας βγάλει την προετοιμασία μου όπως θέλω. Γιατί πραγματικά με έριξε πολύ ψυχολογικά όλο αυτό που έχει γίνει. Τα 2.5 χρόνια που απέχω -τον αγώνα που έκανα στον κλειστό δεν τον υπολογίζω γιατί ήταν αισχρός για μένα- με έχουν ρίξει πολύ ψυχολογικά και έκανα μεγάλο αγώνα για να συνεφέρω τον εαυτό μου. Ήταν πολύ δύσκολο κάθε φορά που γινόταν κάτι να λέω “προσπέρασέ το, δεν πειράζει έχεις χρόνο”. Αυτό γινόταν συνέχεια. Μετά ήρθε και η καραντίνα και εκεί διέλυσαν όλα μέσα μου. Είπα “ώπα, τι κάνεις τώρα, πως πρέπει να κινηθείς. Πρέπει να κάνεις προπόνηση; Δεν πρέπει;”. Υπήρχε το ερωτηματικό θα γίνουν αγώνες, δε θα γίνουν; Όλοι οι αθλητές ήμασταν στην αβεβαιότητα και ήταν σπάσιμο νεύρων».

-Εσένα όμως σου έδωσε χρόνο να συνέλθεις από τον τραυματισμό σου…

«Το ότι δεν έγιναν οι Ολυμπιακού Αγώνες το 2020 με ευνόησε. Βέβαια αυτή τη στιγμή εγώ συνεχίζω να κάνω την προετοιμασία μου, όμως δεν ξέρω κατά πόσο θα καταφέρω και κατά πόσο είναι εφικτό να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το προσπαθώ με νύχια και με δόντια, όπως κάνω πάντα, απλά θεωρώ ότι επειδή ήμουν εκτός προπόνησης για πολύ καιρό ίσως μου στερήσει αυτό που θέλω να κάνω».

-Ο στόχος είναι το ρεκόρ στα 200μ.;

«Αυτός είναι ένας στόχος που τον έχω πάντα στο μυαλό μου. Πλέον δεν τον έχω σαν πρωταρχικό. Αν βγει καλώς, εάν όχι δεν πειράζει. Ξέρω απλά ότι μπορώ να το κάνω. Από εκεί και πέρα στόχος είναι οι Ολυμπιακού Αγώνες, να πάω και μία τρίτη φορά. Θα μου πεις έχεις πάει και άλλες δύο, όμως σε άλλο αγώνισμα και υπό άλλες συνθήκες. Θέλω λοιπόν να πάω Ολυμπιακούς Αγώνες για τρίτη φορά και να βγάλω και τον εαυτό μου που ξέρω ότι είναι καλός. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για μένα. Και πραγματικά όταν αναβλήθηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες είπα “αυτό έγινε για εμένα, είμαι τυχερή”».

-Είναι ουσιαστικά το όνειρό σου ένας τελικός σε Ολυμπιακούς Αγώνες;

«Ναι σίγουρα. Ο τελικός στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα ήταν μεγαλύτερη επιτυχία ακόμα και από το ευρωπαϊκό μετάλλιο. Είναι καταπληκτικό να είσαι στους 8 καλύτερους αθλητές του κόσμου γιατί για να μπεις εκεί σημαίνει ότι έχεις κάνει κάτω από 50.30 στους ημιτελικούς όπου γίνονται συνήθως οι μεγάλες επιδόσεις. Θεωρώ ότι μία επίδοση από τα 50.30 και κάτω θα δώσει θέση στον τελικό. Φέτος είναι τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα γιατί όλοι οι αθλητές τους περιμένουν πως και πως λόγω της κατάστασης που δημιουργήθηκε με τον κορωνοϊό και είναι στερημένοι από διοργανώσεις και πιστεύω ότι το επίπεδο θα είναι πάρα πολύ υψηλό».

-Πως το έχετε προγραμματίσει με τον προπονητή σου; Θα κάνεις λίγους αγώνες κυνηγώντας το όριο ή έχετε σχεδιάσει κάτι διαφορετικό;

«Το μόνο που μπορώ να πω αυτή τη στιγμή είναι ότι θα εξαρτηθεί από τα πόδια μου και την κατάσταση που θα βρίσκονται, εάν μπορέσω να κάνω την προετοιμασία που θέλω. Το χρονικό διάστημα που έχουμε μπροστά μας είναι πάρα πολύ μικρό, εάν σκεφτούμε ότι η διαδικασία πρόκρισης κλείνει τέλος Ιουνίου και τώρα πλησιάζουμε τέλη Απριλίου. Είναι πάρα πολύ μικρό το διάστημα. Έχω μέσα μου ενδοιασμούς. Δηλαδή σκέφτομαι και λέω από τη μία θέλω να πιέσω τον εαυτό μου να κάνω το κάτι παραπάνω στο προπονητικό κομμάτι και από την άλλη φοβάμαι με όλα όσα έχω πάθει μη μου παρουσιαστεί και κάτι καινούργιο και πάει όλος ο κόπος στράφι. Γι’ αυτό λέω θα κριθεί από το πόσο καλά είμαι. Εάν είμαι καλά θα μπω σε αγώνες και θα κάνω αυτό που πρέπει, δηλαδή μπορεί να κάνω παραπάνω από έναν αγώνα για να κυνηγήσω το όριο. Για να μπω στο ranking, επειδή τώρα δεν είμαι, θα πρέπει να κάνω πέντε κούρσες κάτω των 52 δευτερολέπτων. Απλά πρέπει να βρεις τους κατάλληλους αγώνες υψηλής κατηγορίας. Επομένως δε χρειάζεται να κάνεις το όριο απλά χρειάζεται να κάνεις κάποιες κούρσες πολύ καλές. Είναι κάτι θετικό αυτό αρκεί να μπορέσεις να κάνεις πέντε κούρσες…».

-Πότε υπολογίζεις ότι θα ξεκινήσεις τις κούρσες;

«Εάν όλα πάνε καλά πιστεύω ότι τέλος Μαΐου, αρχές Ιουνίου πρέπει να μπω στους αγώνες. Ουσιαστικά θα έχω ένα μήνα για να εξασφαλίσω μία θέση στο Τόκιο. Το ranking μοιάζει δύσκολο καθώς θα πρέπει να τρέξω πέντε κούρσες σε ένα μήνα».

-Δε σκέφτεσαι να μπεις νωρίτερα στους αγώνες;

«Είναι ρίσκο αυτό που κάνω, αλλά προσπαθώ να μπω στις κούρσες πιο μετά για να αναπληρώσω λίγο από το χαμένο έδαφος στην προπόνηση που δεν έχω κάνει. Μου λείπουν κάποια βασικά κομμάτια γιατί είμαι πολύ καιρό έξω. Δεν είμαι απαισιόδοξη απλά θεωρώ ότι είμαι ρεαλίστρια και βάζω τα πράγματα σε μία σειρά και βλέπω τι μπορώ να κάνω. Εάν είμαι καλά και τυχερή και πετύχω το στόχο μου καλώς».

-Θεωρείς ότι η αλλαγή αγωνίσματος έπαιξε ρόλο στους τραυματισμούς που την ακολούθησαν;

«Ναι. Δεν ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένη για τα 400μ. Τα ξεκινήσαμε με τον προπονητή μου μέσα στο 2018 και την ίδια χρονιά πήρα και το ευρωπαϊκό μετάλλιο. Μετά το Βερολίνο ένιωθα πολύ καλά, όμως σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα φάνηκε ότι το σώμα μου δεν ήταν καλά προετοιμασμένο και ο ένας τραυματισμός ακολούθησε τον άλλο».

-Ποιοι ήταν αυτοί που σε στήριξαν σε αυτές τις δύσκολες στιγμές;

«Ελάχιστα άτομα με έχουν στηρίξει. Δε θα σου πω το κλαστικό, η οικογένειά μου γιατί η οικογένειά μου είναι πάντα κοντά μου. Ειδικά οι γονείς μου είναι πάντα δίπλα μου. Ο προπονητής μου με έχει σηκώσει άπειρες φορές γιατί ζει την καθημερινότητά μου, βλέπει τα άγχη μου. Έχουμε αναλύσει τα πάντα που αφορούν τους λόγους που οδήγησαν στους τραυματισμούς. Με ζει κάθε μέρα, είμαστε μαζί πολλές ώρες στο γήπεδο, γνωρίζει όλη τη διαδικασία που έχω ακολουθήσει για να φτάσω ως εδώ. Με έχει σηκώσει πάρα πολλές φορές. Έχω πει πάρα πολλές φορές «φτάνει! Τα παρατάω, φεύγω, έκανα ό,τι έκανα δε θέλω να κάνω κάτι άλλο. Είμαι γεμάτη φτάνει!».

Ξέρω ότι μπορώ να κάνω πράγματα όπως το ξέρει κι αυτός και μου λέει πάντα, «δώσε χρόνο στον εαυτό σου», πάντα μου το λέει αυτό. Εγώ είμαι λίγο τρελή και όταν μου συμβαίνει κάτι θέλω τώρα να το τελειώνω να πάω παρακάτω. Πάντα όμως με βάζει στη διαδικασία να ακολουθήσουμε τη σωστή σειρά μέχρι να ξαναμπούμε στην προπόνηση.

Υπάρχουν και 2-3 άνθρωποι οι οποίοι με έχουν στηρίξει πάρα πολύ στο χορηγικό κομμάτι. Η καλύτερη χορηγία που έχω κάνει μέχρι στιγμές είναι η Stoiximan. Μετά το μετάλλιο μπήκα στην ομάδα τους και από τότε, παρότι δεν έχω τρέξει, δε σταμάτησαν ποτέ να πιστεύουν ότι μπορώ να πετύχω πράγματα. Τους θεωρώ δικούς μου ανθρώπους και δε με έχουν αφήσει ποτέ, είναι εκεί για μένα. Συν τους γιατρούς μου. Επιγραμματικά επιλέγοντας έχω το κ. Θανάση Μπαδέκα που τα τελευταία δύο χρόνια με έχει στηρίξει πάρα πολύ στο κομμάτι της αποκατάστασης και αυτός και η γυναίκα του η φυσίατρος Μαρία Τακβογιάν. Έχω τα συμπληρώματά μου την ethicsport. Πρόσφατα μετακόμισα και στην ομάδα της adidas οπότε έχω ανθρώπους πολλούς που με στηρίζουν.

Δεν μπορώ να παραλείψω την Ομοσπονδία και τους ανθρώπους της καθώς -παρότι δεν είμαι στο σχεδιασμό αφού δυο χρόνια απέχω από τους αγώνες- όταν χρειαστώ κάτι είναι πάντα στο πλευρό μου για να με βοηθήσουν».

-Φέτος που είστε τρία κορίτσια (σ.σ. προπονείται μαζί με την Κατερίνα Δαλάκα και την Κορίνα Πολίτη) στην ίδια ομάδα πως είναι;

«Είναι πάρα πολύ καλά τα πράγματα. Επειδή έχουν περάσει πάρα πολλά άτομα από τα γκρουπ του προπονητή μου είναι η πρώτη φορά που υπάρχει πολύ καλή χημεία μεταξύ μας. Κάθε αθλητής και κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική προσωπικότητα οπότε είναι δύσκολο να βρεις κάποιους να ταιριάζεις για να μπορέσεις να συνυπάρξεις. Υπάρχουν μέρες που κάποια από όλες μας δεν είναι καλά και εκεί υπάρχει καλό κλίμα και συνεργασία για να βγει η προπόνηση. Έχουμε πολύ καλή συνεργασία μεταξύ μας. Μπορεί μία μέρα να μην είμαι καλά εγώ θα με τραβήξουν τα άλλα δύο κορίτσια για να βγάλω το καλύτερο που μπορώ. Ή μπορεί να μη μου βγαίνει καλά ένα κομμάτι και θα προσπαθήσουν να με εμψυχώσουν για να τα καταφέρω ή εάν έχουμε κάποιο πρόβλημα θα το συζητήσουμε, θα το αναλύσουμε να δούμε εάν μπορούμε να βρούμε λύση πάνω στο αγωνιστικό κομμάτι ή στο προπονητικό. Έχουμε πάρα πολύ καλή συνεργασία. Δεν υπάρχει ίντριγκα όπως υπάρχει σε κάποια άλλα γκρουπ».