Ο Λευτέρης Δήμος είναι ένας από τους τρεις Έλληνες που αγωνίστηκαν στον δύσκολο αγώνα extreme Ironman στην Παταγωνία, το Patagonman, καταφέρνοντας να ζήσει μία μοναδική εμπειρία, αλλά και να τερματίσει. Ο ίδιος, περιγράφει αναλυτικά όλα όσα έζησε στην… άκρη του κόσμου μιλώντας για τις δυσκολίες που έζησε, αλλά και για τους ανθρώπους που τον βοήθησαν να ολοκληρώσει τον άθλο του.

 

Όσα έγραψε ο Λευτέρης Δήμος στην ομάδα Feel Strong - Do Sports στο Facebook:

Μια μοναδική εμπειρία!

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια μοναδική εμπειρία που σκέφτηκα μια πολύ πιεστική περίοδο της ζωής μου, όταν έψαχνα να βάλω τον εαυτό μου σε μια δύσκολη δοκιμασία που όταν την ξεπερνούσα θα ήμουν ικανός θεωρητικά να ξεπερνάω τέτοιες πιεστικές περίοδους σαν αυτή που έζησα.

Και ήρθε η στιγμή να την ζήσουμε, παρέα με την σούπερ μαμά μας Κωνσταντίνα Σουροβέλη που έχει ξεπεράσει κάθε φόβο της και με τα φιλαράκια μας Παναγιώτη και Μαριλένα που πλέον όταν τους ανακοινώνω ότι έχω μια τρελη ιδέα η απάντηση ειναι «Ναι» πρίν προλάβω να την πω.

Το ταξίδι ξεκινάει για το «τέλος» του κόσμου όπως το αναφέρουν, την Παταγωνία στην Χιλή.

(Αλλά αφού η γη ειναι στρογγυλή πως γίνεται να ειναι το τέλος;

Μετά από 2 μέρες και 3 πτησεις των 20 ωρών φτάσαμε στο Balmaceda όπου μας περίμενε και 2 ώρες οδήγηση για να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας.

Το Puerto Aysen.

Τα μερη ήταν μαγικά, τα βουνά, οι καταρράκτες παντού, τα δέντρα, όπου και να κοίταζες γέμιζες όμορφες εικονες.

Πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να πάω να βουτήξω στην θάλασσα για να διαπιστώσω αν ήταν τόσο κρύα τα νερά όσο τα παρουσίαζαν!!

Τα νερά στους 9 βαθμούς…

Άλλο να το διαβαζεις και άλλο να το νιώθεις.

Οι υπόλοιπες 2 μέρες που ακολούθησαν πριν τον αγώνα είχαν προετοιμασία του εξοπλισμού και άλλη μια επαφή με τον νερό μπας και το συνηθίσω.

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου, η μέρα του αγώνα.

Εγερτήριο στην 1:30, όλη η ομάδα. Θα αφήναμε το σπίτι στο Aysen και θα αλλάζαμε πόλη.

Το κολύμπι ξεκίνησε στο Puerto Chacabuco.

Περίμεναμε την ημέρα του αγώνα η θερμοκρασία του νερού να είναι πάνω από 10 βαθμοί….

Τελικά ήταν 8,4 βαθμοί.

Το καράβι αναχωρεί στις 4:30, είσαι τρελός λεω μέσα μου.

Κοιτάω γύρω μου, είστε πολύ τρελοί ευτυχώς.

Μια αμηχανία στα περισσότερα πρόσωπα.

Έδω που φτάσαμε λεω, πήγαινε και ζηστο.

05:30 ώρα, το πλοίο κορνάρει, ο τεχνικός διευθυντής κάνει νόημα να βουτήξουμε, είμαι στην πρώτη σειρά, για μερικά δευτερόλεπτα κοιταζόμαστε με του άλλους συναθλητές και κάνεις δεν κάνει το βήμα.

Πάμε λιγοοο λεω και φευγω, βουτάω πρώτος από το καράβι!!

(Συζητιόνταν, ότι οι πρώτοι πάντα μένουν περισσότερο στο νερό μέχρι να βουτήξουν όλοι οι αθλητές και κρυώνουν περισσότερο)

Η θάλασσα γεμίζει με 200 τρελούς!

Ξεκινάμε με την δεύτερη κόρνα.

Ότι καλύτερο έχω ζήσει ήταν εκείνο το κολύμπι!!

Αφού δεν συναντήσαμε καμία φάλαινα, ολα πήγαν καλά…

Έξω από το νερό!

Τα πάντα παγωμένα πάνω μου. Εκεί με περίμενε το support μου ο Παναγιώτης, με μια ζέστη αγκαλιά μου πέρασαν όλα.

Στο πλάνο μας, γρήγορη αλλαγή όσο μπορούσαμε και φύγαμε για ποδήλατο.

Ξεκινάει το ποδήλατο.

Ένα από τα λάθη που έκανα ήταν ότι δεν έβαλα καλύμματα παπουτσιών. Μέχρι και που τελείωσα το ποδήλατο τα πόδια μου ήταν ακόμα μουδιασμένα από το κρύο.

Τα τοπία που βλέπαμε σε έκαναν να ξεχνάς τα πάντα…

Πολύ όμορφες εικόνες!!

Φτάνω στο 100κμ παρά πολύ καλα, σχεδόν αλλά 80κμ για να τελειώσει το ποδήλατο.

Τα 60 ανηφόρα με κόντρα αέρα και παγωνιά και τα υπόλοιπα κατηφόρα.

Πριν 2 μέρες το βουνό που ανεβήκαμε με το ποδήλατο ήταν μέσα στα χιόνια και σκεφτόντουσαν πλάνο B για αλλαγή του δρόμου.

 

Τελικά δεν χρειάστηκε, ο δρόμος ανοιχτός και το κρύο τσουχτερό εκεί πάνω.

Να ντύνεσαι γιατί κρυώνεις και να ζεσταίνεσαι επειδή ανεβένεις ανηφόρες….

Φτάνω στο Cerro Castillo, στην ζώνη αλλαγής για να αφήσω ποδήλατο, βρίσκομαι στην 9η θέση γενικής!!

Ξανά εκεί ο Παναγιώτης αναλαμβάνει δράση!

Τσακ μπαπ αλλάζουμε ρούχα και εξοπλισμό και φύγαμε για τον δύσκολο ορεινό μαραθώνιο!!

Πρώτα 3 χλμ πολύ καλά, στην πρώτη απότομη ανηφόρα ξεκινάνε κράμπες. Ευτυχώς για λίγο.

Μεταξύ 2κμ και 8κμ ήταν μια διαδρομή που σκαρφάλωνες και γενικά ήταν πολύ δύσκολη, περάσαμε ακόμα και μέσα από ποτάμι.

Περνάω και το 8κμ, τροφοδοσία και με ενημερώνουν ότι είμαι 10ος με αρκετή διαφορά οι επόμενοι αθλητές και ξανά μπαίνω στο κομμάτι της διαδρομής, βρίσκω πατήματα και ρυθμό και φτανω στο 17 περίπου όπου παίρνω λάθος μονοπάτι…

Κάνω 2κμ, το προαίσθημα μου έλεγε ότι έπρεπε να είχα πάει δεξιά…

Ψάχνω σήμα απεγνωσμένα, μετα από λίγο βρίσκω, βλέπω το χάρτη, είμαι λάθος…

Επιστροφή πίσω στην διασταύρωση και +4κμ τρέξιμο…

Νοιώθω στεναχώρια για λίγο και απογοήτευση…

Το ξανά σκέφτομαι, παμε λίγο μωρέ μου λέω!

Δεν γυρίζει πίσω, τρέχα πιο γρήγορα να μαζέψεις την διαφορά που έχασες.

Φτανω στο 30, τροφοδοσία και ραντεβού με τον Παναγιώτη που θα έτρεχε μαζί μου τα υπόλοιπα.

Είμαι διαλυμένος, νιώθω το σώμα μου απίστευτα εξαντλημένο.

Δεν έχω ξανα νιώσει έτσι…

Ο Παναγιώτης προσπαθεί να με πουσάρει.

Περπάτημα ανηφόρες, τρέξιμο κατηφόρες..

Φτάνουμε στο 38κμ, μου δίνει κάτι μαγικά κράκερ, σαν σουβλάκια τα είδα εκείνη την ώρα.

Στο 40κμ με πιάσανε τα κράκερ.

Του λέω φύγαμε, πάμεεε!

Ανεβάζω ρυθμό, έχω στο νου μου ότι έχω +4κμ άρα στο ρολόι θα δω 46 κάτι.

Δίνω ότι έχω, μαζεύω κάποιους αθλητές και φτάνω στη τελική ευθεία του τερματισμού..

Βλέπω την Μαριλένα με τον μπέμπη, μου δίνει την ελληνική σημαία, δακρύζω..

Φτάνω πιο κοντά βλέπω την Κωνσταντίνα με τον Μιχάλη να μου φωνάζουν και εκείνη την καμπάνα, την πολυπόθητη!!!

Τερματισμός!!!

Τι έζησα σκέφτομαι!!! Που είμαι!! Τι εμπειρία ήταν αυτή!!!

Από μόνη της είναι μια μοναδική εμπειρία!

Το οτι την έζησα μαζί με την οικογένεια μου και τους φίλους μας την κάνει ακόμα καλύτερη.

Ένα ταξίδι τόσων ωρών με δυο μωρά δεν ξερω πολλούς που θα το τολμούσαν και αυτό ηταν ένα προσωπικό όριο που ξεπέρασε η Κωνσταντίνα μαζί με τις οποίες φοβίες και την ευχαριστώ που το ζήσαμε όλοι μαζί και με εμπιστεύτηκε οτι όλα θα πάνε καλά!

Χωρις τον Παναγιώτη και την Μαριλένα δεν θα ήταν το ίδιο αυτό ταξίδι.

Ο αγώνας απαιτούσε υποχρεωτικό support και ο Παναγιώτης φρόντισε άριστα για όλα.

Φυσικά, χωρίς προετοιμασία δεν πας σε έναν τέτοιο αγώνα και για αυτό φρόντισε ο Γρηγόρης Σουβατζόγλου που έκανε ότι μπορούσε να μαζέψουμε την «χαμένη» χρονικά χρόνια και να κάνουμε την καλύτερη δυνατή προετοιμασία.

 

Είναι πολύ οι άνθρωποι που συνέβαλαν σε αυτό τον στόχο, γιατί όπως λέει και μια παροιμία «μόνος σου θα πας πιο γρήγορα, μαζί με μια ομάδα θα πας πιο μακρυά.»

Και αυτό έχει σημασία, όπως σε αυτήν την ομάδα, ο ένας εμπνέει τον άλλον να γίνει καλύτερος και έτσι γινόμαστε όλοι καλύτεροι.

Αν κάτι μπορώ να σας πω με σιγουριά μέσα από τα δικά μου μάτια είναι ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για φοβίες, ανασφάλειες και αναβλητικότητα αλλά και παράλληλα τόσο μεγάλη να ζήσουμε πολλές τέτοιες εμπειρίες.

Είναι εύκολο; Όχι!

Ότι είναι εύκολο και περιστασιακό για έμενα δεν αξίζει τον χρόνο και τον κόπο.

Πάντα τα δύσκολα μονοπάτια να επιλέγετε και ας αποτύχετε, θα έχετε κερδίσει.

Μέσα από αυτήν την εμπειρία που ζήσαμε και σας την μετέφερα όπως την έζησα εγώ, σας ζητάω σαν παρακίνηση για εσάς να βάλετε έναν τρελο στόχο που πάντα θέλατε, αλλά για κάποιο λόγο τον αναβάλλετε και να δουλέψετε για αυτόν μεχρι να φτάσετε τόσο κοντά που να μην υπάρχει η επιλογή του να τον παρατήσετε.

Θα δείτε ότι αν σπρώξετε τον εαυτό σας μέχρι τα όρια του (ποια είναι αυτά;) τότε θα ανακαλύψετε ότι δεν υπάρχουν όρια!!!