«Να εύχεσαι να μη σου στείλει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις…». Αυτό το ρητό έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου από την ημέρα που είχα αυτή τη μοναδική κουβέντα με την Κατερίνα Ροκάκη, έναν άνθρωπο που αντιμετώπισε αμέτρητες δυσκολίες στη ζωή της, αλλά δε λύγισε. Πάλεψε με όλες της τις δυνάμεις, στάθηκε στα πόδια της μετά από αμέτρητες… πτώσεις και σήμερα συνεχίζει να διεκδικεί όλα αυτά που την κάνουν χαρούμενη. Η Χανιώτισσα αθλήτρια του στίβου δεν έχει να επιδείξει πολλά μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις ή ρεκόρ, αλλά όλο της το σώμα μιλά για τα μετάλλια της ζωής που με κόπο, πίστη, πείσμα, επιμονή, υπομονή και πολύ πόνο έχει κερδίσει. Κάθε τομή και κάθε σημάδι πάνω της αποτελεί και μία ιστορία από εκείνες που οι περισσότεροι κλείνουν τα μάτια και τα αφτιά γιατί αποκλείεται να συμβεί σε αυτούς. Σύμφωνα με την ίδια δεν έχει πετύχει κάποιο κατόρθωμα. Σύμφωνα με εμάς αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση καθώς δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό της, την πίστη της και τελικά κατάφερε ξανά να σταθεί όρθια και να αντιμετωπίζει με αισιοδοξία τη ζωή.

Ήδη από τα μαθητικά της χρόνια και τα πρώτα της βήματα στον αθλητισμό και το στίβο φάνηκε ότι η ζωή της θα ήταν δύσκολη. Ο στίβος μπήκε στη ζωή της όταν μία μέρα το σχολείο της προγραμμάτισε εκδρομή στο Στάδιο των Χανίων και τα παιδιά συμμετείχαν σε διάφορα αγωνίσματα. Η ίδια ήταν πρώτη στα 30μ. κάτι που έκανε τον Γιώργο Γιατρουδάκη που ήταν από τότε πρόεδρος του Ελ. Βενιζέλου να της ζητήσει να επιστρέψει το απόγευμα της ίδια ημέρας στο στάδιο παρουσία της μαμάς της. Από εκείνη την ημέρα ο στίβος και πιο συγκεκριμένα τα σπριντ αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. Ο κλασικός αθλητισμός αποτέλεσε την αιτία για να φοιτήσει στο αθλητικό γυμνάσιο των Χανίων πάρα τις διαμαρτυρίες των δασκάλων της καθώς ήταν άριστη μαθήτρια.

Στη β’ γυμνασίου κάνοντας τρεις προπονήσεις στο αθλητικό σχολείο και άλλες δύο στο Στάδιο με τον Ελ. Βενιζέλο κατάφερε να πιάσει το όριο για το Πανελλήνιο πρωτάθλημα, όμως υπέστη θλάση στον προκριματικό και δεν είχε την επίδοση που θα ήθελε στον τελικό. Στην Γ’ Γυμνασίου μάζεψε υγρά στα γόνατα με αποτέλεσμα να χάσει όλη την αγωνιστική χρονιά. Οι γιατροί που την εξέτασαν αποφάνθηκαν ότι επρόκειτο για ρευματοειδή αρθρίτιδα που οφειλόταν στην απότομη ανάπτυξη του σώματός της (είχε πάρει 10 πόντους και 10 κιλά σε μικρό χρονικό διάστημα). Υπήρξε, ωστόσο και ένας γιατρός που της είπε ότι ίσως αυτό να ήταν σημάδι για καρκίνο, όμως κανείς δεν του έδωσε σημασία τότε. «Δεν το ψάξαμε παραπάνω. Μου έδωσαν κάποια φάρμακα και απορροφήθηκε το υγρό», θυμάται η Κατερίνα Ροκάκη, η οποία έκανε κολύμπι για ένα μήνα στο πλαίσιο της αποκατάστασης της υγείας της, όμως εκείνη ανυπομονούσε να επιστρέψει στο στάδιο. «Πήγα ένα μήνα καθαρά για την υγεία μου, μου είπε ένας προπονητής ότι είμαι καλή και θα μπορούσα να ασχοληθώ και με την κολύμβηση καθώς μπορούσα να κρατήσω την αναπνοή μου. Όμως εγώ δεν ήθελα. Ήθελα να επιστρέψω στο στίβο. Έτσι στο Λύκειο επέστρεψα στο στίβο και επιλέξαμε με τον προπονητή μου τα 200μ..

Στη Β’ Λυκείου έπεσα και έπαθα ρήξη συνδέσμου και γενικά στις φάσεις που θα έπρεπε να βγάλω επιδόσεις γιατί είχα αγώνες πάθαινα τραυματισμούς. Τις επιδόσεις τις καλές τις έκανα μεγάλη.

Στην Γ’ Λυκείου έδωσα βαρύτητα στα μαθήματά μου, όμως έκαναν τρεις προπονήσεις την εβδομάδα. Δεν ασπάζομαι αυτό που λένε ότι δεν προλαβαίνουν να συνδυάσουν προπόνηση και μαθήματα. Στις Πανελλήνιες πέρασα Πληροφορική στο Ηράκλειο και τότε ως φοιτήτρια ξεκίνησα να γυμνάζομαι πιο συστηματικά. Στο 2^ο έτος έβγαλα το 12.84 στα 100μ. με τον Θρασύβουλο Κυριακουλάκη τότε προπονητή, ενώ την καλύτερή μου επίδοση την έβγαλα με τον Βαγγέλη τον Ασσαριωτάκη και ήταν 12.81».

Το έγκαυμα που της άλλαξε για πάντα τη ζωή

Κι ενώ όλα έδειχναν να παίρνουν το δρόμο τους συνέβη ένα περιστατικό που άλλαξε για πάντα τη ζωή της. «Προέκυψε ένα βαρύ έγκαυμα. Έριξα πάνω μου καυτό λάδι με αποτέλεσμα να προκληθούν εγκαύματα σε όλο το σώμα. Τότε ήμουν χάλια. Ήμουν δεμένη με γάζες, καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι, με φρικτούς πόνους. Έκαψα το 17% του οργανισμού μου. Έχασα πολλά κιλά. Βγήκα 40 κιλά από το νοσοκομείο και χρειάστηκε να κάνω μεταμόσχευση για να αποκατασταθεί ένα μέρος του καμένου δέρματος. Όμως κατάφερα να επανέλθω. Τότε που έπαθα το ατύχημα μου είχαν μείνει δύο εργαστήρια και δυο θεωρίες για να αποφοιτήσω. Είχα ζητήσει από τους καθηγητές να με εξετάσουν προφορικά καθώς δεν μπορούσα να γράψω. Το αριστερό μου χέρι (σ.σ. είναι αριστερόχειρας) ήταν καμένο και δεμένο με γάζες και με το δεξί δεν μπορούσα να γράψω. Κάποιος καθηγητής μου αρνήθηκε και μου είπε να δώσω το επόμενο εξάμηνο. Αλλά δεν είχα περιθώρια να χάσω το εξάμηνο γιατί δεν μπορούσα να δουλέψω με το κάψιμο και εγώ δούλευα για να σπουδάσω. Έτσι έμαθα να γράφω με το δεξί γιατί δεν είχε καεί όλο το χέρι και πήγα και του έγραψα 8 στα 10 θέματα. Με είδε με τις γάζες και σοκαρίστηκε και μετά δέχτηκε το εργαστήριο που το είχα χάσει γιατί όταν το εξέτασε ήμουν στο νοσοκομείο να μου βάλει τον ίδιο βαθμό με τα γραφτά. Όσον αφορά στους άλλους δύο καθηγητές, ο ένας δέχτηκε να με εξετάσει προφορικά και στον άλλο έγραψα πάλι με το δεξί και τελείωσα τη σχολή τότε. Λόγω των εγκαυμάτων έμεινα εκτός προπόνησης για ένα χρόνο καθώς έπρεπε να κάνω σειρά χειρουργείων για να ξεκολλήσουν τα δάχτυλά μου και να κάνουμε μεταμόσχευση δέρματος από το υπόλοιπο σώμα μου στα σημεία που υπήρχαν τα εγκαύματα».

«Ο αθλητισμός μου δίνει κίνητρο και ενέργεια»

Και κάπως έτσι μπορεί να πει κανείς ότι η ίδια έδωσε ένα σημαντικό μάθημα στους καθηγητές της. Ήταν άλλη μία απόδειξη του πείσματος, της θέλησης και της ψυχικής δύναμης που κρύβει μέσα της. Μάλιστα μόλις αποφοίτησε έδωσε ξανά κατατακτήριες για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. «Έδωσα κατατακτήριες και πέρασα στην αγγλική φιλολογία, την οποία ήθελα από την αρχή να σπουδάσω, αλλά οι γονείς μου δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να με στείλουν εκτός Κρήτης τότε. Δεν παρακολουθούσα μαθήματα, πήγαινα μόνο στα υποχρεωτικά και το 2011 πήρα το πτυχίο μου».

Δούλευε καθημερινά έξι ώρες, προπονούνταν και παράλληλα σπούδαζε. Όπως λέει, «ο αθλητισμός με βοηθούσε να ξεχνώ τα προβλήματα, να χαλαρώνω. Μου έδινε κίνητρο και ενέργεια».

Τελειώνοντας την αγγλική φιλολογία μετακόμισε στο Ηράκλειο καθώς αρραβωνιάστηκε τον Παντελή Αναστασάκη, έναν άνθρωπο που στάθηκε «βράχος» στο πλάι της σε όσα ακολούθησαν.

«Μία μέρα ξύπνησα και είχα αιμορραγία. Πήγα στο νοσοκομείο, έκανα εξετάσεις και μου είπαν ότι έχω καρκίνο στον τράχηλο της μήτρας, ο οποίο είναι μη χειρουργήσιμο. Ο καρκίνος προέκυψε το 2015. Ήταν σε πολύ προχωρημένο στάδιο και οι γιατροί μου έδιναν δύο χρόνια ζωής. Με έστειλαν Αθήνα, έκανα βραχυθεραπείες, ένα όργανο που πετάει ακτινοβολία εσωτερικά. Έκανα κάθε μέρα ακτινοθεραπείες, χημικοθεραπείες δύο φορές την εβδομάδα και έγινε το θαύμα. Πήγαινα και στο Ρέθυμνο στον παπά Σταύρο και με σταύρωνε. Μου στάθηκε ο Παντελής πάρα πολύ, η μαμά μου και ο Θεός έβαλε το χέρι του και μετά από πέντε χρόνια είμαι καλά».

«Αντέδρασα πολύ χάλια όταν μου είπαν για τον καρκίνο»

Παρότι υπήρχε ιστορικό στην οικογένειά της δυσκολεύτηκε να το αποδεχτεί στην αρχή. «Στην αρχή δε ήθελα να το δεχτώ. Έλεγα αποκλείεται. “Εγώ”, έλεγα, “ήμουν στον αθλητισμό”. Δεν κάπνιζα, δεν ξενυχτούσα, δεν έκανα κακή ζωή και όμως νόσησα. Αντέδρασα πολύ χάλια όταν μου είπαν για τον καρκίνο. Έλεγα στον Παντελή να χωρίσουμε, να με παρατήσει να φτιάξει τη ζωή του. Δεν ήθελα κανέναν. Μόνη μου παρηγοριά ήταν το στάδιο να έρθω να τρέξω και τα βιβλία γιατί μου αρέσει πολύ να διαβάζω. Είχαμε βέβαια ιστορικό στην οικογένεια καθώς έχουν καρκίνο η μητέρα μου, ο πατέρας μου, η θεία μου, η ξαδέλφη μου. Οι δύο τελευταίες μάλιστα πέθαναν από αυτό, όπως και ο παππούς μου. Ο πατέρας μου είναι 76 χρόνων έχει περάσει δύο καρκίνους, έχει κάνει χειρουργείο, έχει κάνει χημειοθεραπείες και είναι μια χαρά, οι εξετάσεις του είναι μικρού παιδιού. Η μαμά μου έχει λύκο και συνεχίζει να παλεύει. Κι εγώ, ενώ ήμουν στον αθλητισμό το είχα. Το πήρα πολύ βαριά. Ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος.

Είχε χημειοθεραπείες και ήταν χάλια. Παρόλα αυτά ερχόμουν τρεις φορές την εβδομάδα στο στάδιο για προπόνηση για να ξεχνιέμαι από τα νοσοκομεία, αλλά ζοριζόμουν πολύ γιατί έκανα πολύ εμετό. Δεν μπορούσα να φάω και εκεί άρχισα να χάνω κιλά. Το χειρότερο ήρθε με τον ειλεό. Μου έκοψαν 20 εκατοστά έντερο και μου είχαν βάλει δύο σακουλάκια. Ο ειλεός προέκυψε από την ακτινοβολία που έκανα καθώς κάηκε το λεπτό έντερο και κόλλησε στη μήτρα και πήγε να κάνει περιτονίτιδα κι έτσι το έκοψαν.

Αυτό με τα σακουλάκια δεν το εύχομαι σε κανένα. Τα είχα 11 μήνες και υπήρχε η πιθανότητα να μείνω με αυτά για πάντα. Όταν μου το είπαν αυτό αποφάσισα ότι έπρεπε να συνεχίσω έτσι τη ζωή μου και επέστρεψα στο στάδιο. Είχα μείνει τότε 35 κιλά καθώς ότι έτρωγα έβγαινε από το σακουλάκι που μου είχαν τοποθετήσει αντί του εντέρου. Μέχρι τότε είχα τον Παντελή να μου κάνει και 10 φορές την ημέρα αλλαγές. Ήμουν καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι να βλέπω τηλεόραση και να διαβάζω. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Μόλις σηκωνόμουν όρθια ξεκολλούσαν. Είπα, όμως, “θέλω να πάω στο στάδιο”. Στην αρχή έκανα μόνο περπάτημα και όταν αποφάσισα ότι θα τρέξω για πρωταθλητισμό έκανα τα 100 μέτρα σε 25 δευτερόλεπτα και τα 200 σε σχεδόν δύο λεπτά. Δηλαδή χάλια. Όταν μου είπαν δύσκολα θα ξανατρέξεις σα να μου κάρφωσαν ένα μαχαίρι, σα να μου έκλεισαν το στόμα και να μην μπορούσα να αναπνεύσω. Δεν μπορούσα να το δεχτώ».

Η υδρονέφρωση και η πίστη της στο Θεό

Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται ήρθε ένα ακόμη «χτύπημα» το 2018. «Έπαθα υδρονέφρωση. Τα ούρα αντί να πηγαίνουν προς τα κάτω και να φεύγουν γυρνούσαν πίσω και χάλασαν το αριστερό νεφρό. Και το 2018 έβαλα ένα pig tail, ένα σιδεράκι που κρατά τον ουρητήρα ανοικτό να πηγαίνουν τα ούρα προς τα κάτω. Μπας και κρατηθεί το νεφρό μου στο 14% που λειτουργεί πλέον.

Κάθε δύο μήνες πρέπει να βάζω αυτό το σίδερο, δηλαδή έχω κάνει τρία χειρουργεία με τα σακουλάκια και 24 επεμβάσεις με το σίδερο. Μέχρι κάποια στιγμή ο νεφρός να πάει κάτω από το 10% και να αναγκαστούμε να τον βγάλουμε. Με τη βοήθεια του Θεού κατάφερα να σηκωθώ όρθια».

Οι συνεχόμενες περιπέτειες με την υγεία της την έκαναν να πιστέψει ακόμα περισσότερο στο Θεό. «Πάντα πίστευα», μας λέει, «αλλά όταν είδα ότι ενώ οι γιατροί μου έδιναν δύο χρόνια ζωής και μέσα σε ένα τρίμηνο με ακτινοθεραπείες και χημειοθεραπείες ο όγκος που ήταν 5,4 εκατοστά εξαφανίστηκε σκέφτηκα ότι εάν δεν το έκανε ο Θεός ποιος το έκανε; Σίγουρα βοήθησαν οι γιατροί και οι θεραπείες, αλλά νομίζω ότι βοήθησε και ο Θεός».

«Άρχισα να ονειρεύομαι ότι θα τα καταφέρω κι άρχισα να θέτω στόχους»

 Όταν ήρθαν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα όσον αφορά στον καρκίνο η ζωή της απέκτησε ξανά νόημα. «Άρχισα να ονειρεύομαι ότι θα τα καταφέρω κι άρχισα να θέτω στόχους. Έλεγα, “τι θα κάνω τώρα;”. “Θα μάθω γαλλικά που το ήθελα από μικρή και δεν μπορούσα”. Έκατσα, διάβασα, έμαθα Γαλλικά και έδωσα το κρατικό και πήρα το lower. Χωρίς μαθήματα, χωρίς τίποτα. Βρήκα βιβλία διάβασα μόνη μου και κατάφερα να μάθω τη γλώσσα. Άρχισα να σκέφτομαι “ωραία τώρα θα αρχίσω να δουλεύω και πάλι”. Με πήραν στη δευτεροβάθμια και ξεκίνησα να δουλεύω. Ονειρευόμουν ότι θα τα καταφέρω ότι θα ζήσω, άρχισα να κάνω όνειρα ξανά με τον Παντελή ότι θα παντρευτούμε γιατί δεν έχουμε παντρευτεί. Μου έκανε πρόταση γάμου τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν είχαμε πάει σε κάτι αγώνες στην Αθήνα. Μου έκανε πρόταση μετά από τόσα χρόνια καθώς είμαστε μαζί από το 2008. Ξεπεράσαμε τις δυσκολίες οπότε κοιτάμε μπροστά. Άρχισα να βάζω στόχους και αγωνιστικά, γιατί μέχρι τότε γυμναζόμουν για μένα για να πάρω βάρος. Τώρα έχω φτάσει τα 53 κιλά με πολύ κόπο και πολύ φαγητό. Κάθε χρόνο πάω και καλύτερα και στον αθλητισμό. Και θα συνεχίσω όσο μου το επιτρέπει το νεφρό γιατί είναι ο μόνος παράγοντας που με εμποδίζει.

Με το νεφρό μού έχουν πει ότι δεν πρέπει να καταπονούμαι, δεν πρέπει να αφυδατώνομαι, να σηκώνω βάρη. Πολλά πράγματα που δεν μπορώ να τα κάνω με αποτέλεσμα να μην μπορώ να βγάλω και τις επιδόσεις που θέλω. Και το 100άρι που ήταν το αγαπημένο μου δεν μπορώ να το κάνω γιατί δεν μπορώ να κατέβω τα 14’’».

«Απολαμβάνω το να αγωνίζομαι»

Η Κατερίνα Ροκάκη από το 2019 κατεβαίνει και στους αγώνες βετεράνων, όπου μάλιστα έχει και σημαντικές διακρίσεις. «Με του βετεράνους ήταν η 1^η επαφή στο Βαλκανικό πρωτάθλημα. Το απόλαυσα πάρα πολύ καθώς ήταν η 1^η φορά που κέρδισα τα 100 μέτρα έχοντας να ανταγωνιστώ αθλήτριες από τη Ρουμανία, τη Σερβία, το Μαυροβούνιο, την Τουρκία... Και στα 200μ. είχα βγει δεύτερη και στα 400μ. 5^η και στη σκυταλοδρομία ήμασταν πρώτες. Ήταν καταπληκτική εμπειρία. Στους άλλους αγώνες με τα προβλήματα που έχω δεν μπορώ να συναγωνιστώ, αλλά το απολαμβάνω κι αυτό. Κάνω ό,τι μπορώ. Μόνο η αίσθηση ότι είμαι κοντά με κάποιους υγιείς αθλητές είναι σημαντικό. Δεν με πειράζει να βγω τελευταία. Μου λένε πολλές φορές γιατί καταπονείσαι; Αλλά εμένα μου αρέσει. Τι να κάνω να κάθομαι σπίτι να βλέπω τηλεόραση όλη μέρα;». 

«Προσπαθώ να απορροφήσω ό,τι μπορώ γιατί μπορεί σε ένα δύο μήνες να μην μπορώ»

Κι αν αναρωτιέστε τι είναι αυτό που της δίνει κίνητρο να συνεχίζει να προπονείται σκληρά παρά τους πόνους που νιώθει λόγω της κατάστασης της υγείας της η απάντηση για την ίδια είναι απλή. «Ανέκαθεν προσπαθούσα να βρω τη θετική πλευρά στα πράγματα. Όλα τα χρόνια που κάνω αθλητισμό κάθε χρόνο πάθαινα κάτι. Όταν πήγαινα να πετύχω ένα ρεκόρ κάτι γινόταν. Ίσως να το έχω και απωθημένο γι’ αυτό προσπαθώ όσο μπορώ να βρω κάτι ανεκπλήρωτο. Πάντα είχα το χαμόγελο. Μου αρέσει ο άνθρωπος να είναι επικοινωνιακός να γελά και να βρίσκει νόημα σε αυτό που κάνει. Εμένα ο αθλητισμός με γεμίζει. Τώρα που άνοιξαν τα σχολεία και είναι γεμάτες οι μέρες μου θα έρθω 9:30 το βράδυ να τρέξω έστω και για 20 λεπτά. Θα με βοηθήσει να καθαρίσει το μυαλό μου, να ξεχάσω τον πόνο που νιώθω. Ειδικά τώρα με την αλλαγή του καιρού το νεφρό πονάει. Θα έρθω και θα ξεχάσω. Έτσι λειτουργώ. Είναι μερικές στιγμές που σε παίρνει πολύ από κάτω, δηλαδή όταν έμαθα και για το νεφρό είπα, “εντάξει έχασα το έντερο, έχω γεμίσει τομές, δεν μπορώ να σηκώσω βάρη -ήταν στιγμές που δεν μπορούσα να ανέβω μία σκάλα δεν μπορώ να σκύψω για πολύ ώρα-, λέω τι άλλο θα πάθω ακόμα;”. Είναι στιγμές που σε παίρνει από κάτω και λες “δε θέλω άλλο”. Ποτέ δε σκέφτηκα “δεν ξανακάνω προπόνηση”. Μου λέει και ο προπονητής μου ο Γιώργος ο Κόκκινος “εντάξει κάνε για σένα, μην καταπονείς τον εαυτό σου γιατί να κατέβεις σε αγώνες;”. Το θέλω. Φαντάσου ότι μία εβδομάδα πριν το διασυλλογικό στις αρχές Μαΐου έπαθα διάστρεμμα. Δεν τα παράτησα, έκανα θεραπεία και έτρεξα. Θα δω τι μπορώ να κάνω με αυτό που έχω. Δε θα βγάλω τη μέγιστη απόδοση, αλλά δε με νοιάζει. Θα δω τι μπορώ να βγάλω με βάση την κατάσταση που βρίσκομαι. Θέλω να συμμετέχω. Προσπαθώ να απορροφήσω ό,τι μπορώ γιατί μπορεί σε ένα δύο μήνες να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Σκέφτομαι, “αν του χρόνου δεν μπορώ;”».

Το χειρότερο για την Κατερίνα Ροκάκη, αλλά κυρίως για την κοινωνία μας, είναι ο τρόπος που οι άλλοι αντιμετωπίζουν τα άτομα που μπορεί να περνούν ένα πρόβλημα υγείας. «Δυστυχώς καθένας κοιτάει τον εαυτό του και δε σου συμπαραστέκεται. Έχω παράπονο... Περίμενα οι φίλες που είχα από το σχολείο ότι θα ήταν πιο κοντά μου. Καμία δεν ήρθε να με δει. Είναι από τα πράγματα που με στεναχωρούν. Πληγώθηκα όταν είδα ότι παντρεύτηκαν και δε με κάλεσαν στο γάμο τους ή στη βάφτιση των παιδιών τους. Καρκίνο πέρασα, δεν έχω έιτζ».

«Δε δίνω βαρύτητα στον πόνο και κοιτάω να κάνω πράγματα που με γεμίζουν»

Έχοντας περάσει όλες αυτές τις άσχημες στιγμές στη ζωή της έχει μάθει να εκτιμά το κάθε λεπτό που της δίνεται. Δε δίνει σημασία στον πόνο. Προσπαθεί να τον δαμάσει και αυτό θα συμβούλευε και όλο τον κόσμο.

«Όσο δύσκολο κι αν είναι να προσπαθούν να βάλουν στην άκρη τον πόνο, να προσπαθούν να τον δαμάσουν, να ζήσουν με αυτό. Μπορεί να πονάω, δεν πειράζει θα σηκωθώ και θα προσπαθήσω. Θα θέσω ένα νέο στόχο και θα προσπαθήσω να τον πετύχω. Έτσι το μυαλό θα αρχίσει να ξεχνά τον πόνο κι ας πονάει. Εγώ είναι στιγμές που δεν μπορώ να σηκωθώ εύκολα, δεν μπορώ να σκύψω. Θέλω να βάλω ένα πλυντήριο και δεν μπορώ να το απλώσω. Λέω όμως “ωραία σήμερα θα πάω στο στάδιο να κάνω τρία 200άρια” που χθες μπορεί να μην μπορούσα να κάνω ούτε ζέσταμα. Δυστυχώς σε κάποιες παθήσεις θα τον έχεις για μια ζωή. Δε δίνω βαρύτητα στον πόνο και κοιτάω να κάνω πράγματα που με γεμίζουν. Εμένα όχι τους άλλους, τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, τους φίλους μου, την κοινωνία. Έρχομαι και κάνω προπόνηση. Μπορεί οι γιατροί να διαφωνούν και να μου λένε συνεχώς ότι δεν πρέπει να καταπονούμαι, όμως εμένα μου δίνει ζωή. Εγώ θέλω να γυμνάζομαι. Ένα χρόνο θα αντέξω, δύο, όσο αντέξω. Αυτό μου δίνει ζωή. Μετά θα βρω κάτι άλλο. Θα βρω όμως κάτι άλλο. Δε θα κάθομαι σπίτι μου να τρώω μόνο σαβούρες και να βλέπω ταινίες και να περνά η ώρα κλαίγοντας τη μοίρα μου. Αυτό δε λύνει το πρόβλημα μόνο το χειροτερεύει. Δε τα παρατάμε. Ο Θεός είναι μεγάλος είναι μαζί μας. Να περιβαλλόμαστε από ανθρώπους που πραγματικά μας αγαπάνε. Εμένα δε μου στάθηκαν. Εάν εξαιρέσουμε τον Παντελή και τη μητέρα μου δε με βοήθησε κανείς. Και ο ΟΦΗ με στήριξε. Ήρθαν λΉρθαν στο νοσοκομείο να με δουν και στους αγώνες με δέχτηκαν παρόλο που φοβόντουσαν. Όποτε τους έλεγα θέλω να τρέξω με έβαζαν κι ας μην είχα πιάσει το όριο. Ποτέ δε με έχουν στεναχωρήσει.

Πρέπει να βρούμε κάτι να μας γεμίζει και να αποτελέσει πηγή ενέργειας. Εγώ εκτός από το στίβο μου αρέσει να συναναστρέφομαι με παιδιά. Δεν μπορώ να κάνω παιδιά δυστυχώς, μου αρέσει να τους κάνω μάθημα. Κάθε άνθρωπος πρέπει να βρει τι είναι αυτό που του αρέσει και να προσπαθεί να το κάνει. Και να μην επηρεάζεται ούτε να δίνει σημασία στα κακά τα λόγια. Κι εγώ ακούω συνέχεια “μα ακόμα είσαι εδώ, μα πως είσαι έτσι;”. Μετά τα εγκαύματα με είδε ένα συμφοιτητής μου και μου είπε “πως είσαι έτσι, παραμορφώθηκες”. Ε, λοιπόν, μη με κοιτάνε. Πέρασα κι εγώ τέτοιες φάσεις. Κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέπτη όταν είχα μείνει 35 κιλά και έλεγα «κοίτα πως είμαι» κι όμως ο Παντελής δεν έφυγε. Θα μπορούσε να φύγει. Έξι φορές τον έδιωξα. Να όμως που έμεινε και στάθηκε δίπλα μου. Μού μαγείρευε, με τάιζε, με φρόντισε και τώρα είμαι μία χαρά. Εγώ λέω ότι ο Θεός μου τον έστειλε».

Κι ενώ στα δικά μας τα μάτια όλα αυτά φαίνονται σχεδόν ακατόρθωτα η ίδια δίνει το δικό της φινάλε στην κουβέντα μας λέγοντας ότι «το ότι έρχομαι και τρέχω δεν είναι κατόρθωμα. Εγώ το είχα στη ζωή μου από μικρή και απλά προσπαθώ να το ξαναχτίσω. Δεν έχω κάνει κάποιο κατόρθωμα»...