Η Ηρώ Μηλάκη έχει συνδέσει το όνομά της με το τάντεμ γυναικών ούσα από τα 18 της χρόνια πιλότος σε αθλήτριες με έλλειψη όρασης στους αγώνες ποδηλασίας ΑμεΑ. Έχει δύο συμμετοχές σε Παραολυμπιάδα και δύο έκτες θέσεις σε αυτές έχοντας για παρτενέρ την Αδαμαντία Χαλκιαδάκη, ενώ έχει κερδίσει πολλά μετάλλια σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και Κύπελλα.

Θα μπορούσε να έχει μία λαμπρή καριέρα ακολουθώντας το αγαπημένο της άθλημα, την ποδηλασία, σε ατομικό επίπεδο. Το έκανε για ένα διάστημα που έμεινε χωρίς παρτενέρ στο τάντεμ. Φαίνεται όμως ότι την ελκύει περισσότερο ο αθλητικός χώρος των ατόμων με αναπηρία.

Από το 2011 έως σήμερα έχει αλλάξει τρεις παρτενέρ, δεν έχει αλλάξει όμως το στόχο της που είναι ένα μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Όταν η συνεργασία της με την Αδαμαντία Χαλκιαδάκη ολοκληρώθηκε ο 2017, βρέθηκε στο δρόμο της η 15χρονη τότε Ελένη Καλαντζή, με την οποία είχαν αρκετές επιτυχίες πριν τελικά η νεαρή ποδηλάτισσα αποφασίσει να σταματήσει. Το 2019 η Καλαντζή επανήλθε, η συνεργασία με την Ηρώ Μηλάκη ξεκίνησε και πάλι και όλα έδειχναν ότι ο στόχος ενός μεταλλίου στο Τόκιο θα ήταν εφικτός. Πριν από ένα μήνα, όμως το όνειρο κατέρρευσε καθώς η Ελένη Καλαντζή αποφάσισε για προσωπικούς λόγους να εγκαταλείψει την Κρήτη και την ποδηλασία. «200 μέρες πριν το Τόκιο έμεινα χωρίς παρτενέρ», θα εξομολογηθεί στο «runbeat.gr», η Ηρώ Μηλάκη, η οποία όμως δε χάνει την αισιοδοξία της καθώς βρήκε νέα παρτενέρ και πλέον ξεκινά ένας αγώνας δρόμου για να μπορέσει να βρεθεί στην Παραολυμπιάδα του Τόκιο. «Ευτυχώς για εμάς βρήκαμε μία καινούργια αθλήτρια, η οποία λέγεται Εύη Σταμάτη και είναι από τη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε την ποδηλασία μόλις τώρα. Και με αυτή την αθλήτρια θα προσπαθήσουμε να πάμε στο Τόκιο. Θα πρέπει στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα που θα γίνει τον Ιούνιο να κάνουμε μία καλή εμφάνιση για να διεκδικήσουμε την πρόκριση». Δύσκολα πράγματα, όμως η ενασχόληση της ηρακλειώτισσας ποδηλάτισσας με τον αθλητισμό ΑμεΑ της έχει αποδείξει ότι όλα γίνονται.

Ας πάρουμε, όμως τα πράγματα από την αρχή. Όπως κάθε παιδί, έτσι και η Ηρώ Μηλάκη έκανε ποδήλατο στη γειτονιά της. «Μου άρεσε να κάνω ποδήλατο στη γειτονιά σαν ενασχόληση με τον ξάδελφό μου που ήταν μεγαλύτερος». Το ταλέντο της στην ποδηλασία δεν έμεινε απαρατήρητο από τον γυμναστή της στο σχολείο, τον Γιώργο Βαρβεράκη, ο οποίος της έδωσε το έναυσμα για να ασχοληθεί με την ποδηλασία. Κάπως έτσι πήγε σε σωματείο και έκτοτε υπηρετεί με περίσσια αγάπη την ποδηλασία έχοντας στο πλάι της μέχρι σήμερα τον ίδιο προπονητή. «Ξεκίνησα ποδηλασία όταν ήμουν 5^η Δημοτικού. Προπονητής μου ήταν ο Γιώργος Βαρβεράκης από τότε και παραμένει ως και σήμερα», θυμάται η Ηρώ Μηλάκη και εξηγεί το πώς μπήκε στη ζωή της το τάντεμ.

 

«Επί της ουσίας σοβαρά τον αθλητισμό τον ξεκίνησα όταν ήμουν 15-16 χρονών. Όταν τελείωσα το σχολείο μετά τις πανελλήνιες εξετάσεις είπα θα ασχοληθώ σοβαρά με τον πρωταθλητισμό γιατί είχα ένα κίνητρο και αυτό λεγόταν τάντεμ. Το 2008, όταν ήμουν 16 χρόνων δηλαδή, είχε διοργανώσει εδώ στην Κρήτη, το σωματείο μας ο Τάλως ΑμεΑ, ένα Ευρωπαϊκό κύπελλο και τότε είχαν έρθει αθλητές πολύ υψηλού επιπέδου που ετοιμάζονταν για την Παραολυμπιάδα του Πεκίνου. Εγώ και κάποιοι συναθλητές μου είχαμε πάει για να βοηθήσουμε διοργανωτικά. Όταν είδα τότε τα τάντεμ μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Ήταν τάντεμ πολύ υψηλού επιπέδου, ήταν πρωταθλητές και Παραολυμπιονίκες αργότερα στο Πεκίνο. Είχαν έρθει τάντεμ από την Ισπανία, από την Πολωνία και άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το γεγονός ότι πήγαιναν πάρα πολύ γρήγορα. Είχα εντυπωσιαστεί με τις ταχύτητες που ανέπτυσσαν και μπήκε το μυαλό μου ότι θα ήθελα να ασχοληθώ κι εγώ με αυτό. Για να γίνεις πιλότος τάντεμ όμως θα έπρεπε να είσαι τουλάχιστον 18 ετών, οπότε εγώ δεν μπορούσα τότε καθώς ήμουν 16 και περίμενα απλά να ενηλικιωθώ. Ήξερα ότι όταν θα γίνω 18, λόγω και του προπονητή μου που ήταν ήδη προπονητής ατόμων με αναπηρία, θα ασχοληθώ με αυτό. Με την ενηλικίωσή μου ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με το τάντεμ με στόχο τη συμμετοχή στην Παραολυμπιάδα του Λονδίνου του 2012».

-Γιατί δε σκέφτηκες ποτέ να πας στην Ολυμπιάδα ως Ηρώ Μηλάκη, αλλά επέλεξες την Παραολυμπιάδα ως πιλότος.

«Από την πρώτη στιγμή που βγήκα για μία προπόνηση με το τάντεμ κατάλαβα ότι είναι κάτι που μου ταιριάζει. Μου αρέσει σαν ιδέα, σαν ποδήλατο, σαν σύστημα… Μου αρέσει ότι είμαστε δύο άτομα που πρέπει να γίνουμε ένα για να πετύχουμε το στόχο μας. Γενικά μου αρέσει ο χώρος των ατόμων με αναπηρία, έχω μάθει πάρα πολλά από εκεί, έχω πάρει απίστευτες εμπειρίες και μαθήματα τα οποία με έχουν βοηθήσει πολύ στη ζωή μου. Δεν ήταν ότι απέκλεια τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς, ούτε το αποκλείω ακόμα και τώρα. Γι’ αυτό συνεχίζω να κάνω και μονό ποδήλατο και τάντεμ και συμμετέχω σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ατομικά. Μου αρέσει πάρα πολύ το τάντεμ και με εξιτάρει το γεγονός αυτό. Το έχουμε μάθει τόσο καλά, έχουμε επενδύσει πάρα πολύ και έχουμε βάλει συγκεκριμένους και υψηλούς στόχους. Όταν μιλάμε για στόχους μεταλλίων και πρώτης θέσης σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα για παράδειγμα είναι κάτι που θέλω να το πετύχω και εάν το πετύχω μετά να βάλω κάποιον άλλο στόχο. Όμως αυτή τη στιγμή έχω στο μυαλό μου ότι αυτός είναι ο κύριος στόχος μου και το όνειρό μου».

-Έχεις ήδη δύο Παραολυμπιάδες δε θα ήθελες να έρθει και μία Ολυμπιάδα;

«Όπως προείπα δεν το αποκλείω. Απλά δεν έχω πετύχει το στόχο μου στο τάντεμ που είναι ένα μετάλλιο και γι’ αυτό το κυνηγάω».

-Πόσες παρτενέρ έχεις αλλάξει κατά καιρούς και ποιες ήταν οι μεγαλύτερες επιτυχίες σας;

«Μέχρι στιγμής έχω αλλάξει τρεις. Ξεκίνησα το 2011 με την Αδαμαντία τη Χαλκιαδάκη με την οποία συνεργαστήκαμε περισσότερα χρόνια και συμμετείχαμε σε δύο Παραολυμπιάδες, το 2012 και το 2016. Είχαμε μία πολύ καλή συνεργασία και είχαμε πολλές επιτυχίες τόσο στις Παραολυμπιάδες καθώς πήραμε δύο έκτες θέσεις όσο και στα Παγκόσμια πρωταθλήματα και Παγκόσμια Κύπελλα. Κάτι που μου μένει στο μυαλό και δεν το ξεχνώ ποτέ είναι η πρώτη φορά που ακούσαμε τον Εθνικό ύμνο. Είναι χαραγμένο στη μνήμη μου και όποτε το βλέπω ξανά σε βίντεο ανατριχιάζω και είναι πολύ ξεχωριστό. Αυτό έγινε το 2016 στη Ν. Αφρική στο 1^οΠαγκόσμιο Κύπελλο. Ξανακερδίσαμε πάλι το 2016 στο 3^ο Παγκόσμιο Κύπελλο που πήραμε και τη φανέλα του Κυπελλούχου κόσμου στην Ισπανία. Ήταν από τις καλύτερες στιγμές μας».

-Όταν έληξε η συνεργασία σου με την Αδαμαντία Χαλκιαδάκη ήταν δύσκολο να βρεις παρτενέρ;

«Με το που σταμάτησε η Αδαμαντία βρήκαμε αμέσως μία κοπέλα που ήταν 15 χρονών τότε και ονομάζεται Ελένη Καλαντζή. Θεωρούσαμε ότι έχει πολλές προοπτικές εξέλιξης καθώς ήταν μικρή ηλικιακά. Ξεκινήσαμε να προπονούμαστε μαζί το 2017. Πολύ σύντομα κάναμε μία πολύ μεγάλη διάκριση καθώς βγήκαμε τρίτες στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2017 κάτι που ήταν εξαιρετικό με βάση το χρόνο που προπονούμασταν μαζί. Και ήταν μόλις 15 ετών. Υπήρχε μία πολύ μεγάλη προοπτική, όμως η Ελένη σταμάτησε το 2017 μετά το Παγκόσμιο πρωτάθλημα για ένα χρόνο. Εγώ αυτό το χρόνο ασχολήθηκα επαγγελματικά με το μονό ποδήλατο. Εκεί πίστεψα ότι ήταν πολύ δύσκολο να βρω ξανά μία νέα κοπέλα να ξεκινήσουμε από την αρχή για να πάρουμε την πρόκριση για το Τόκιο.

 

Για ένα χρόνο έμεινα στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Ιταλία, όπου αγωνιζόμουν με μία επαγγελματική ομάδα. Είχα βρει τους ρυθμούς μου, οι στόχοι μου είχαν αλλάξει τελείως και άρχισα να σκεφτόμουν περισσότερο την Ολυμπιάδα παρά την Παραολυμπιάδα. Αυτό κράτησε ένα χρόνο περίπου γιατί το 2019 η Ελένη (σ.σ. Καλαντζή) επανήλθε στον αθλητισμό και πολύ σύντομα ξαναπήραμε μέρος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, όπου πήραμε την 5^η θέση, ενώ κατακτήσαμε την 3^η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο στον Καναδά. Έτσι αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα για τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο. Το 2020 στο ξεκίνημα της χρονιάς είχαμε το Παγκόσμιο πρωτάθλημα πίστας όπου πήραμε ξανά ένα μετάλλιο με την 3^ηθέση στο ομαδικό σπριντ (αγωνιστήκαμε μαζί με το αντρικό πλήρωμα) και όλα έδειχναν ότι είμαστε σε καλή κατάσταση και έτοιμοι να μπούμε στο τελικό στάδιο προετοιμασίας μας για το Τόκιο. Κάπου εκεί τα πάντα άλλαξαν. Ήρθε η πανδημία και όλες αυτές οι συνθήκες οι οποίες μας σταμάτησαν τις αγωνιστικές μας υποχρεώσεις. Δυστυχώς όλοι οι αγώνες μας ακυρώθηκαν και τώρα, πριν από ένα μήνα, μόλις 200 μέρες πριν το Τόκιο, η Ελένη σταμάτησε τον αθλητισμό για προσωπικούς λόγους. Το όνειρο της Παραολυμπιάδας, λοιπόν, κατέρρευσε ξανά. Είχαμε κάνει μία τεράστια προσπάθεια από το 2019 μέχρι και πριν από ένα μήνα και ενώ όλα έδειχναν ότι πάμε για μία πολύ δυνατή συμμετοχή στο Τόκιο με βλέψεις για μετάλλιο, όλα κατέρρευσαν. Ευτυχώς για εμάς βρήκαμε μία καινούργια αθλήτρια, η οποία λέγεται Εύη Σταμάτη και είναι από τη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε την ποδηλασία μόλις τώρα. Και με αυτή την αθλήτρια θα προσπαθήσουμε να πάμε στο Τόκιο. Θα πρέπει στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα που θα γίνει τον Ιούνιο να κάνουμε μία καλή εμφάνιση για να διεκδικήσουμε την πρόκριση».

-Έχετε δηλαδή λιγότερο από 3 μήνες για να προετοιμαστείτε…

«Ο χρόνος μας πιέζει πάρα πολύ. Σίγουρα είναι κάτι που δε θα είναι εύκολο. Θα πρέπει να κάνουμε ένα μικρό θαύμα. Όμως έχουμε ένα πολύ σπουδαίο προπονητή που μπορεί σε μικρό χρονικό διάστημα να βγάλει από έναν αθλητή τον καλύτερό του εαυτό. Και ευτυχώς η Εύη είναι μία αθλήτρια που έχει πολύ καλή προσαρμοστικότητα και έχει πάρα πολλή όρεξη για δουλειά. Οπότε είμαστε αισιόδοξοι ότι θα το πετύχουμε. Τα πράγματα σίγουρα δεν είναι εύκολα. Απαιτεί πολύ συγκεκριμένη προετοιμασία, επειδή η Εύη είναι πολύ καινούργια σε αυτό το κομμάτι. Έχουμε να πετύχουμε ένα μικρό θαύμα».

-Τι απαιτήσεις έχει για να κάνεις πρωταθλητισμό στην ποδηλασία;

«Σε όλα τα αθλήματα για να κάνεις πρωταθλητισμό πρέπει να είσαι ένας άνθρωπος με πολύ μεγάλη υπομονή και πολύ μεγάλη επιμονή. Θεωρώ ότι αυτά τα δύο χαρακτηριστικά είναι τα πιο σημαντικά. Ταλέντα υπάρχουν πάρα πολλά, τα οποία όμως μπορεί να χαθούν στην πορεία γιατί τους λείπει κάποιο από τα παραπάνω στοιχεία. Πρωταθλητισμός δεν είναι μόνο το σώμα. Είναι να αντέξεις το συγκεκριμένο πρόγραμμα που πρέπει να έχεις στη ζωή σου. Πρέπει να είσαι πολύ συνεπής στην προπόνησή σου, στην αποκατάστασή σου, στη διατροφή σου, στην ξεκούρασή σου. Και αυτό δεν είναι εύκολο. Προφανώς θέλει πολλή υπομονή για να αντέξεις σε αυτό το κομμάτι. Και ο πρωταθλητισμός είναι ένα κομμάτι που μπορείς να δουλεύεις πολλά χρόνια και να μην πετύχεις τους στόχους σου. Και εκεί είναι που απαιτείται η επιμονή για να είσαι συγκεντρωμένος στο μεγάλο στόχο σου ώστε όταν έρχονται τα εμπόδια και οι αποτυχίες να μην το βάζεις κάτω. Να πιστεύεις στις δυνατότητές σου, στη δουλειά που έχεις κάνει, στον προπονητή σου για να φτάσεις στο στόχο σου. Και όταν θα φτάσεις στο στόχο σου τότε πραγματικά αισθάνεσαι ότι άξιζαν τον κόπο όλες αυτές οι θυσίες και ο χρόνος που έχεις αφιερώσει γιατί σίγουρα έχεις αφιερώσει πάρα πολύ χρόνο και έχεις κάνει πάρα πολλές θυσίες για να τα καταφέρεις. Τίποτα δεν έρχεται εύκολα».

-Ποια είναι τα “μυστικά” της ποδηλασίας;

«Η ποδηλασία είναι ένα ιδιαίτερο άθλημα. Ανάλογα με το αγώνισμα που ασχολείται κάποιος η προπόνηση διαφέρει πολύ. Ένας ποδηλάτης πρέπει να έχει διάφορα χαρακτηριστικά και η προπόνησή του να βασίζεται στο ποδήλατο. Χρειάζεται ώρες πάνω στο ποδήλατο, ωστόσο χρειάζεται να περάσει ώρες και στο γυμναστήριο. Ένας ποδηλάτης θα πρέπει να έχει και αντοχή και ταχύτητα και έκρηξη. Δεν είναι κάτι απλό, όμως το καλό με το ποδήλατο είναι ότι όσο περισσότερα χρόνια ασχολείσαι τόσο αυτό σε βοηθάει στο να παίρνεις εμπειρίες και να γίνεσαι καλύτερος. Ο ποδηλάτης, δηλαδή, δεν έχει όριο στην ηλικία τόσο πολύ όσο συμβαίνει σε άλλα αθλήματα, όπως η κολύμβηση, ο στίβος, όπως είναι αθλήματα που ξέρεις ότι μετά από κάποια χρόνια το σώμα σου δε σε βοηθάει πλέον. Το καλό με την ποδηλασία είναι ότι μπορείς να ασχολείσαι μέχρι μεγάλη ηλικία. Και όσο περισσότερο κάνεις τόσο καλύτερα είσαι αθλητικά.

Όλοι μπορούν να κάνουν ποδήλατο, το μαθαίνεις από πάρα πολύ μικρή ηλικία και είναι ένα άθλημα που δεν έχει επιβαρύνσεις στις αρθρώσεις και στα κόκκαλα. Είναι ένα άθλημα το οποίο έχει και λίγους τραυματισμοί. Οι περισσότεροι τραυματισμοί έρχονται από πτώσεις και όχι από προπόνηση. Είναι ένα άθλημα το οποίο δεν έχει όριο ηλικίας και το έχουμε δει στην πράξη καθώς υπάρχουν πολλοί παγκόσμιοι πρωταθλητές οι οποίοι είναι μεγάλη σε ηλικία».

-Έχεις σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείς με κάποιο άλλο άθλημα;

«Όχι. Με τίποτα. Δε νομίζω να μπορούσα να ασχοληθώ με κάποιο άλλο άθλημα. Από τη στιγμή που καταπιάστηκα με αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα. Θα μπορούσα να κάνω άλλο αγώνισμα ναι, αλλά άλλο άθλημα όχι. Έτσι κι αλλιώς πίστα κάνω, αλλά θα μπορούσα να εξειδικευτώ στην πίστα. Το Πανευρωπαϊκό που πήγα φέτος ήταν η πρώτη φορά που έτρεξα σε τόσο υψηλού επιπέδου αγώνα με το μονό ποδήλατο. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι είναι δύσκολο, θέλει εξειδικευμένη προπόνηση. Πρέπει να κάνεις προπόνηση σε ποδηλατοδρόμιο ή να πηγαίνεις πάρα πολύ συχνά. Δε γίνεται να κάνεις προπόνηση δρόμου, όπως κάνω εγώ, και να τρέχεις στην πίστα. Θα μπορούσα, όμως και το σκεφτόμουν ότι εάν θα κυνηγούσα μία θέση για την Ολυμπιάδα ίσως να την κυνηγούσα στην πίστα. Εύκολο δεν είναι, αλλά μου ταιριάζει. Θα πρέπει όμως να είμαι κοντά στο ποδηλατοδρόμιο για να προπονούμαι πιο σωστά».

 

-Γενικά πως το βλέπεις το επίπεδο της ποδηλασίας στο νησί;

«Εξελίσσεται πολύ καλά. Τώρα που θα ολοκληρωθεί το ποδηλατοδρόμιο στα Χανιά θα βοηθήσει πολύ. Νομίζω ότι η Κρήτη έχει βγάλει και συνεχίζει να βγάζει πρωταθλητές. Εξελίσσεται, γιατί αυτό που παρατηρώ είναι ότι σε κάθε νομό υπάρχουν πλέον δύο και τρία σωματεία. Θέλω να πιστεύω ότι θα εξελιχθεί ακόμα περισσότερο στις γυναίκες. Στόχος μας στην ομάδα του Ρεθύμνου, που είμαι κι εγώ προπονήτρια, είναι να εξελίξουμε τη γυναικεία ποδηλασία. Έχουμε κάποια μικρά κορίτσια που θέλω να πιστεύω ότι αργότερα θα τα μάθετε μέσα από τις επιτυχίες τους»…