Τη δική της εμπειρία εξιστορεί η Μαρία Πολύζου ενόψει του Μαραθωνίου της Βοστώνης μέσω του προσωπικού της λογαριασμού στο Facebook. Η ελληνίδα αθλήτρια αναφέρεται στους δύο Μαραθωνίους της Βοστώνης στους οποίους συμμετείχε και στις ιστορίες που διαδραματίστηκαν πριν τη συμμετοχή της.

Αναλυτικά όσα έχει γράψει η Μαρία Πολύζου στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook:

 

Δευτέρα του Πάσχα και όλοι ετοιμάζονται στην Μασαχουσέτη για τον Μεγάλο Μαραθώνιο της Βοστώνης.

Φέτος θα γίνει ο 127ος συνεχής μαραθώνιος .

Είναι ο πρώτος διεθνής μαραθώνιος που έγινε μετά τον Ολυμπιακό Μαραθώνιο του 1896 στην Αθήνα.

Από τότε δεν σταμάτησε ποτέ . Ακόμα και στην περίοδο του πολέμου , ο αγώνας πραγματοποιήθηκε με μορφή σκυταλοδρομίας.

Την πρώτη φορά που δοκίμασα να τρέξω στον φημισμένο αυτόν Μαραθώνιο ήταν το 1998.

Είχα διαβάσει τόσες ιστορίες και είχα δει αμέτρητες φορές στο RUNNNER WORLD, εξώφυλλο τον αγώνα με τους πιο διάσημους για την εποχή μαραθωνοδρόμους.

Ανάμεσα τους βέβαια η μεγάλη κυρία του αγωνίσματος Τζόαν Μπενόιτ μία γυναίκα θρύλος του μαραθωνίου δρόμου. Είχα ονειρευτεί πολλές φορές τον εαυτό μου να τρέχει στις ανηφόρες και κατηφόρες της Βοστώνης, όπως και στην περίφημη 'Heartbreak hill' ' που όπως έλεγαν σου έκοβε τα πόδια η μεγάλη ανηφόρα.

Ως Ελληνίδα είχα εμπνευστεί από την Νίκη του μεγάλου Έλληνα μαραθωνοδρόμου Στέλιου Κυριακίδη που το 1946 κέρδισε τον αγώνα.

Είχα μαζέψει πολλά αποκόμματα από εφημερίδες που είχα βρει και εξυμνούσαν τον άθλο του και την Νίκη του.

Ένα μεγάλο τέτοιο δημοσίευμα, το είχα κολλήσει στο δωμάτιο μου δίπλα από το κρεβάτι μου εκείνη την χρονιά, να το βλέπω και να σηκώνομαι να πηγαίνω για προπόνηση, όταν τα πόδια μου ήταν βαριά και ασήκωτα από τον όγκο χιλιομέτρων που διένυα.

Εκείνη την περίοδο ως πρωταθλήτρια, ο εβδομαδιαίος όγκος άγγιζε τα 210 χλμ την εβδομάδα με υψηλές ταχύτητες κάτω από 4:00 λεπτά στις χιλιομετρικές και κοντά στα 3 λεπτά το χιλιόμετρο σε διαλλειματικές προπονήσεις.

Στόχος μου στην Βοστόνη ήταν να σπάσω τις 2 ώρες και 30 λεπτά . Κάτι που ήταν εφικτό για μένα εκείνη την περίοδο καθώς ήδη είχα κάνει πανελλήνια επίδοση 2:33:43 και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα και το Παγκόσμιο της Αθήνας με 2:39:10 ήμουν μία έμπειρη μαραθωνοδρόμος και έτοιμη να σπάσω το φράγμα των 2 ωρών και τριάντα λεπτών.

Θυμάμαι, λίγο πριν φύγω για την Βοστόνη, έψαξα και βρήκα το σπίτι τής γυναίκας του Στέλιου Κυριακίδη, της Ιφιγένειας.

Χτύπησα την πόρτα μόνη μου και της συστήθηκα..

Είμαι η Μαρία Πολύζου και ήρθα να πάρω την ευχή σας για να τρέξω στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, όπως και ο περίφημος Στέλιος!

Κάτσαμε στο καθιστικό της και μου πρόσφερε λουκουμάκι και νερό.

Ξεκίνησε να μου λέει ιστορίες από την ζωή του Στέλιου και κυρίως για την περίοδο της νίκης του.

Μου εξιστορούσε πως έτρεχε στις ανηφόρες και κατηφόρες της Φιλοθέης και πως η διαδρομή στη Βοστόνη μοιάζει πολύ.

Η αλήθεια είναι ότι την κοιτούσα με δέος. Ακόμα και το γεγονός ότι για πρώτη φορά έμπαινα στο σπίτι αυτού του θρύλου ήταν για μένα μια έχτρα θετική ενέργεια. Σηκώθηκα με από την καρέκλα με αγκάλιασε με δάκρυα στα μάτια και μου ευχήθηκε καλό αγώνα και καλό τερματισμό!

Έφυγα και ένιωθα σαν να πετάω .. Λίγες μέρες μετά φύγαμε με τον προπονητή μου για την Βοστώνη.

Θα μέναμε στην ιερατική σχολή της Βοστώνης, καθώς δεν είχαμε πολλά χρήματα για ξενοδοχεία και φαγητά .

Έτσι θα με φιλοξενούσαν οι Έλληνες εκεί και θα διέμενα μέσα έπειτα από την μεσολάβηση του τότε πρόξενου μας στην Βοστόνη, Θοδωρή Πασσά.

Όταν φθάσαμε στην Βοστώνη, μετά από ένα μεγάλο ταξίδι με πολλές ενδιάμεσες στάσεις, ήταν Μεγάλη Τετάρτη. Μπήκαμε στο δωμάτιο και το ίδιο απόγευμα πήγαμε στην εκκλησία .

Πήρα τα παπούτσια μου, την στολή της εθνικής ομάδας και μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, έδωσα στο ιερέα την στολή που θα αγωνιζόμουν να την ευλογήσει, να την διαβάσει όπως λέμε, μία ευχή για να τιμήσω την Ελλάδα και να έχω καλό τερματισμό.

Από εκείνη την στιγμή δεν ξαναφόρεσα τον αθλητικό μου εξοπλισμό, παρά μόνο την ημέρα του αγώνα.

Εκείνη την περίοδο καθώς ήταν η Μεγάλη Εβδομάδα, εγώ νύστευα και δεν επιτρεπόταν να φάω κρέας.

Άλλωστε μέσα στην ιερατική σχολή υπήρχαν μόνο νηστίσιμα εδέσματα.

Τα πρωινά μέχρι τον αγώνα πήγαινα για χαλαρή προπόνηση στα ωραία πάρκα που έχει η Μασαχουσέτη και τα απογεύματα πήγαινα στην λειτουργία του ναού.

Πολλές φορές μετά το τέλος της εκκλησίας, οι Έλληνες που ζούσαν μέσα στο χώρο έρχονταν στο εστιατόριο και μιλούσαμε και σιγά σιγά όλη η ελληνική κοινότητα είχε μάθει ότι μια Ελληνίδα θα τρέξει τον Μαραθώνιο και ήθελαν να με γνωρίσουν.

Μάλιστα ετοίμαζαν και υποδοχή, όταν θα περνούσα από ελληνικές περιοχές, να βγουν έξω και να με φωνάζουν με την ελληνική σημαία .

Για κάτι τέτοιες στιγμές οι Έλληνες της ομογένειας το ζουν με την ψυχή τους και είναι περήφανοι.

Γιορτάσαμε την Θεία Ανάσταση και το Ελληνικό Πάσχα μέσα στην ιερατική σχολή και τότε έφαγα και κρέας.

Ο αγώνας της Βοστώνης είναι πάντα Δευτέρα του Πάσχα , είναι η ημέρα της Ανεξαρτησίας των Αμερικανών.

Φύγαμε με τις ευχές όλων για την εκκίνηση αφού νωρίτερα το Μεγάλο Σάββατο είχα κοινωνήσει.

Πάντα πριν τις μεγάλες μου κούρσες, το είχα ως τάμα να κοινωνάω. Έτσι το ένιωθα πάντα να κάνω.

Την Δευτέρα, η αγωνία μου και η ανυπομονησία μου να τρέξω επιτέλους ήταν πολύ μεγάλη.

Με τις επιδόσεις που είχα ήμουν πάντα στους ελίτ δρομείς και στην πρώτη γραμμή της εκκίνησης στην αφετηρία του Χόπκιντον .

Τα κορυφαία ονόματα του μαραθωνίου βρίσκονταν ήδη εκεί.

Τις ήξερα όλες τις δρομείς,

Άλλωστε με τις περισσότερες είχαμε συναντηθεί σε πολλές διοργανώσεις .

Έκανα την προσευχή μου και τον σταυρό μου και ξεκινήσα..

Είχε αρκετά κρύο, από αυτό που άντεχε το σώμα μου, αλλά πίστευα ότι σιγά σιγά θα ζεσταινόμουν μέσα στον αγώνα.

Είχα πιάσει ένα πολύ καλό ρυθμό και ο στόχος μου ήταν να σπάσω το πανελλήνιο ρεκόρ και το φράγμα των 2:30 . Ήδη από την αρχή του αγώνα από τα πρώτα μίλια , γιατί στην Αμερική μετράνε σε μίλια την απόσταση, κάτι που με δυσκόλευε αρκετά , καθώς την εποχή εκείνη, τα ρολόγια που είχαμε δεν είναι σαν τα συγχρονία που μετράνε αποστάσεις και χιλιόμετρα και σου δίνουν και το χρόνο που τρέχεις, και είναι πολύ εύκολα να βρεις ρυθμό. Εγώ είχα ένα απλό χρονόμετρο, που καθώς έτρεχα , παράλληλα στο νου μου έκανα και υπολογισμούς για να βλέπω αν είμαι μέσα στην επίδοση που είχα βάλει στόχο.

Εννοείται ότι δεν υπήρχαν τζελάκια και τα σούπερ παπούτσια που υπάρχουν τώρα στην αγορά.

Απλά πράγματα.. ISOSTAR , αραιωμένο αρκετά με νερό και τα δίναμε την προηγούμενη ημέρα στην διοργάνωση για έλεγχο και μετά να τα τοποθετήσει στους σταθμούς,

Εγώ πάντα έβαζα στα 8 μπουκάλια μου μία ελληνική σημαιούλα, να την ξεχωρίζω από μακριά και να μου δίνει δύναμη.

Έτρεχα με πολύ καλό ρυθμό περνώντας τα πρώτα 5χλμ λίγο πιο κάτω από τα 18 λεπτά και τα 10χλμ στα 36 λεπτά . Τα πρώτα μίλια του αγώνα της διαδρομής είναι κατηφορικά με ενδιάμεσα μικρά βουναλάκια.

Η αλήθεια είναι ότι η ώρα της εκκίνησης για μένα ήταν τελείως διαφορετική , καθώς και το τζετ λάγκ που ένιωθα από την αλλαγή της ώρα από την Ελλάδα με δυσκόλευε πολύ.

Η 5η μέρα που έτρεχα ήταν η χειρότερη ημέρα καθώς εγώ ένιωθα ότι ήθελα να κοιμηθώ και όχι να τρέχω με τόσο υψηλές ταχύτητες και πίεζα το σώμα μου , κάνοντας τα μαγικά μου να ξυπνήσει, αλλά δεν έπιαναν.

Πέρασα το πρώτο μισό του αγώνα - ημιμαραθώνιο σε επίδοση 1 ώρα και 15 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα , Επίδοση που πήγαινε για πανελλήνιο ρεκόρ και αν βελτιωνόμουν να φθάσω στο στόχο μου να σπάσω το φράγμα.

Στο 25χλμ της διαδρομής, νιώθω ένα έντονο πόνο στην μέση και στο ισχιακό νεύρο το οποίο είχε παγώσει από την χαμηλή θερμοκρασία που επικρατούσε.

Εκείνη την προπονητική περίοδο είχα σύνηθες τραυματισμό στην μέση μου και το ισχιακό νεύρο , ως τραυματισμό με δυσκόλευε πολύ στις προπονήσεις μου

Έτσι πολλές φορές σταματούσα την προπόνηση για θεραπείες ή άλλες έκανα προπόνηση με πολύ πόνο.

Έτσι στην διάρκεια του αγώνα με θυμήθηκε και πάλι, με αποτέλεσμα να νιώθω όλο το πόδι μου να μαγκώνει και η ταχύτητα μου να μειώνεται κατά πολύ.

Προσπαθούσα συνεχώς να ανεβάζω ρυθμό, αλλά ήταν αδύνατον . Έτσι από την μία ο τραυματισμός μου και από την άλλη το τζετ λάγκ που ένιωθα, έκανε τον αγώνα μου πολύ δύσκολο.

Με το ζόρι έτρεχα .

Όταν συνάντησα την μεγάλη ανηφόρα την περίφημη HEART BREAK HILL, εκεί όπου λένε οι Αμερικάνοι ότι πέφτεις πάνω στο τείχος, έχω ένιωσα μία μεγάλη κράμπα στο δεξί μου πόδι, όχι τόσο από ηλεκτρολύτες και κούραση, όσο ότι προσπαθούσα να τρέχω, σχεδόν κουτσαίνοντας.

Σταμάτησα στην διαδρομή και έκανα διατάσεις και θυμάμαι το πλήθος του κόσμου να με παρακινεί και να με ενθαρρύνει με πάθος να συνεχίσω και να μην τα παρατήσω..

Ο πιο πολυπληθέστερος μαραθώνιος από φίλαθλους που παρακολουθούν τον αγώνα, είναι ο Μαραθώνιος της Βοστόνης.

Πάνω από 1 και μισό εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στα πεζοδρόμια , στα μπαλκόνια , στους στίλους των δρόμων σκαρβαλωμένοι και όπου μπορούν για να φωνάζουν τους δρομείς και τους ενθαρρύνουν να τρέξουν και να τερματίσουν.

Για μένα που έχω τρέξει σε τόσους μαραθώνιους η Βοστώνη είναι η ωραιότερος αγώνας, όσον αφορά τον παλμό και τον ενθουσιασμό του πλήθους .

Μακάρι και στην χώρα μας να ζούσαμε κάτι τέτοιο, όχι σε αυτόν το βαθμό, έστω στο 10 % της εκατό.. θα έκανε διαφορά στον αγώνα. Ελπίζω φέτος που θα γιορτάσουμε τον 40ο Αυθεντικό Μαραθώνιο, να δούμε τον κόσμο να βγαίνει στους δρόμους.!

Για να συνεχίσω την περιγραφή του αγώνα μου, από εκεί και πέρα μετά τις κράμπες άρχισα να τρέχω και να περπατάω , να κάνω διατάσεις και να συνεχίζω μέχρι και μπαίνοντας στο τελευταίο μίλι του αγώνα που μάλιστα πολλοί Έλληνες είχαν βγει με τις ελληνικές σημαίες και με φώναζαν με το όνομα μου..

Κάποια στιγμή, σταμάτησα μπροστά τους και τους αγκάλιασα και με φιλούσαν κλαίγοντας .. Ελληνίδα - Ελληνίδα φώναζαν και ζητωκραύγαζαν.

Είχε μείνει λιγότερο από ένα μίλι.

Τώρα πια ο στόχος μου που ήταν να κάνω Πανελλήνιο Ρεκόρ είχε απομακρυνθεί αρκετά.

Πάλευα τουλάχιστον να φθάσω στο τέρμα με την καλύτερη και μία αξιοπρεπή επίδοση που μπορούσα , προσπαθώντας να κοντρολάρω το μέσα μου και τον εγωισμό μου , και να μην ρίχνω το ηθικό μου.

Μάλιστα, σκεπτόμουν ότι εντάξει, δεν πειράζει, έτρεξα σε αυτόν τον φημισμένο μαραθώνιο που ήταν όνειρο ζωής και εννοείται ότι δεν θα τα παρατούσα, ότι επίδοση και αν έφερνα στο τέλος.

Τελικά πέρασα την γραμμή τερματισμού με πολύ πόνο στο πόδι μου και κουταίνοντας αρκετά, με επίδοση κοντά στο 2:40 καταλαμβάνοντας την 15η θέση στην γενική κατάταξη.

Είχα απογοητευτεί λίγο που δεν τα κατάφερα όπως ήθελα, οπότε πάλευα από την μία να περπατήσω και από την άλλη να σηκώσω το μέσα μου, που δεν σηκωνόταν με τίποτα! Έτσι είναι η ψυχολογία του πρωταθλητή.

Πήγαμε πίσω στο δωμάτιο και όλοι οι Έλληνες εκεί και οι ιερείς είχαν ετοιμάσει μία ωραία υποδοχή για μένα με λουλούδια , φαγητά και ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς.

Για αυτούς ότι έτρεξα και τερμάτισα ήταν το πιο σημαντικό. Για μένα ως πρωταθλήτρια όμως μία τέτοια επίδοση , δεν με αντιπροσώπευε.

Την επόμενη ημέρα, θυμάμαι πήγαμε βόλτα να δούμε την Βοστόνη και μπήκαμε σε πολλά εμπορικά κέντρα.

Θυμάμαι ότι όσοι είχαν τρέξει τον μαραθώνιο, κυκλοφορούσαν με το μετάλλιο στο λαιμό τους, όλο περηφάνια.

Εγώ που να τολμήσω να το κάνω αυτό.

Θεωρούσα αποτυχία ότι είχα τερματίσει σε τέτοια επίδοση

. Όταν με ρωτούσαν οι Αμερικάνοι αν έτρεξα τον αγώνα και τι επίδοση είχα τερματίσει, τους έλεγα 2:41 τρελαίνονται από την χαρά τους και ήθελαν όλοι να τους δώσω αυτόγραφο..

Ξαφνικά η απογοήτευση και η λύπη μου άρχισε να εξαφανίζεται, χάρις τον ενθουσιασμό των θετικών ανθρώπων που έβλεπαν μόνο το καλό αποτέλεσμα. Την τελική προσπάθεια.. ότι έφθασα στο τέρμα.

Σιγά σιγά άλλαξε η διάθεση σου και σκέφθηκα.. εντάξει δεν πήγα και τόσο χάλια.. καλά πήγα και άργησα να ανεβαίνω μέσα μου και να νιώθω χαρούμενη μέχρι, που το ξέχασα τελείως και άρχισα να το απολαμβάνω.

Την επόμενη ημέρα πήραμε ενθουσιασμένοι το αεροπλάνο της επιστροφής.

Όταν μπήκα μέσα στο αεροπλάνο, πήρα από το πάγκο μπροστά μερικές ελληνικές εφημερίδες και κάποιες αθλητικές.

Έκατσα στην καρέκλα μου περιχαρής και άρχισα να ανοίγω τις εφημερίδες να δω αν έγραφαν κάτι για μένα . Ανοίγοντας την πρώτη αθλητική εφημερίδα , θυμάμαι πάνω - πάνω με μεγάλο έντονα γράμματα έγραφε με κεφαλαία: ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΖΟΥ ΣΤΗΝ ΒΟΣΤΩΝΗ !

και μέσα μία περιγραφή ανάλογη του τίτλου...

Ξαφνικά η χαρά μου έκανε περίπατο και ξαναέπεσα στα τάρταρα..

Όλες οι εφημερίδες είχαν αυτόν τον τίτλο ή κάτι σαν αυτόν ! Χάλια..

Σε όλο το ταξίδι της επιστροφής , είχα κάτι μούτρα ως τα πατώματα..

Αλλά πως είναι όμως ο μαχητής βρε παιδί μου.. αφού το επεξεργάστηκα αρκετές ώρες στο μυαλό μου, άργησα ξανά να αναδιοργανώνω τις σκέψεις μου και τις κινήσεις που έπρεπε να κάνω .

Πρώτα να θεραπευτώ γρήγορα και να μην χάσω την πολύ καλή φυσική μου κατάσταση που ήδη είχα και το ήξερα, απλά δεν μου βγήκε και δεύτερον οι Πανευρωπαϊκοί της Βουδαπέστης που ήταν τον Ιούλιο και είχα τρεις μήνες για να ξανατρέξω και να αποδείξω ότι η " Πολύζου δεν απέτυχε" απλά δεν πήγε καλά ένας αγώνας.

Δεν χρειάζονταν τόσο θάψιμο πια !!!

Και μια καλή κουβέντα βοηθάει τον άνθρωπο εκείνη την στιγμή..

Όχι να του δώσω μία ακόμα να πέσει και άλλο ! Και ήταν και Δευτέρα του Πάσχα.. της Αγάπης !

Έτσι με στόχο την γρήγορη επάνοδο και όνειρο μου μία διάκριση τους Πανευρωπαϊκούς , με αυτό κοιμόμουν και με αυτό σηκωνόμουν άφησα πίσω την μοναδική εμπειρία για μένα της Βοστώνης και έβαλα στόχο το Πανελλήνιο Ρεκόρ . Κάτι που τελικά κατάφερα και ένα Πανελλήνιο Ρεκόρ που κρατάει μέχρι και σήμερα 2:33:40 και 11η στην Ευρώπη.. Γιατί είπαμε... θα φθάσεις στην νίκη και πάλι μόνο αν δεν τα παρατήσεις, ακόμα και αν όλα τα πράγματα δείχνουν ότι δεν πάνε καλά

ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ ΒΟΣΤΟΝΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΕΙΣ ΚΑΛΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ !

Ως προπονήτρια μάλιστα είχα την χαρά να τρέξουν πολλοί δρομείς και να τερματίσουν στον Μαραθώνιο της Βοστώνης και ήταν μεγάλη τιμή για μένα να τρέξω το 2008 τον μαραθώνιο και πάλι καθώς και με την Φλόγα του Μαραθώνιου στο πρώτο μίλι του Αγώνα και να ανάψει η φλόγα πριν την εκκίνηση .

" Λεπτομερείς περιγραφή του αγώνα θα βρείτε στο βιβλίο με τίτλο ¨ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ" εκδόσεις Key Books Consulate General of Greece in Boston Boston Marathon Segas Greece