«Σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες θα σηκωθείς». Το συγκεκριμένο απόφθεγμα αποτελεί καθημερινότητα για τους αθλητές και τις αθλήτριες καθώς οι δυσκολίες και οι τραυματισμοί πολλές φορές μπορεί να τους διαλύσουν όση προσπάθεια έχουν κάνει. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι βρίσκουν τα ψυχικά αποθέματα και επιστρέφουν με στόχο να κερδίσουν το χαμένο έδαφος και να κατακτήσουν τους στόχους τους. Η Αναστασία Μαρινάκου αποτελεί απτό παράδειγμα καθώς μετά από μία τετραετία που πάλευε με τραυματισμούς και… δαίμονες κατάφερε να επιστρέψει και μάλιστα εντυπωσιακά.

 

Ήταν η μεγάλη πρωταγωνίστρια στα 5 και 10 χιλιόμετρα του 38^ου Αυθεντικού Μαραθωνίου κατακτώντας την πρώτη θέση και στα δύο αγωνίσματα σημειώνοντας παράλληλα ρεκόρ διαδρομής, ενώ κατέκτησε την 1^η θέση, πάλι με ρεκόρ, και στα 5χλμ στη Θεσσαλονίκη πριν δύο μέρες. Εξαρχής στον 38^ο ΑΜΑ στόχος της ήταν το νταμπλ καθώς ήταν κάτι που δεν είχε πετύχει καμία άλλη αθλήτρια. Γενικά της αρέσει να σπάει ρεκόρ και να κάνει πράγματα που άλλοι δεν έχουν καταφέρει. Όπως εξομολογήθηκε στο runbeat.gr «ο στόχος ήταν εξαρχής αυτός. Βασικά ήταν να κάνω το νταμπλ γιατί δεν έχει ξαναγίνει και με ιντρίγκαρε όλο αυτό και σίγουρα θα με βοηθούσε πολύ και για την προετοιμασία μου και αποφάσισα να κάνω και τα δύο».

-Γενικά δείχνεις να σου αρέσει να βάζεις στόχους τα ρεκόρ…

«Μου δίνει κίνητρο αυτό το κομμάτι. Δηλαδή να κάνω την καλύτερη επίδοση, να κάνω κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Οπότε για μένα είναι ένα κίνητρο και με βάζει στη διαδικασία να θέτω ακόμα πιο υψηλούς στόχους».

-Πόσο δύσκολο είναι να μεταπηδάς από τα 800μ. στα 1500 και από εκεί στα 5χλμ και μετά στα 10χλμ;

«Ξεκινάς πολύ σταδιακά και ο προπονητή κρίνει την κλήση που έχεις. Ποιο αγώνισμα σου ταιριάζει. Δηλαδή εγώ ξεκίνησα από τα 800μ. σε πιο μικρή ηλικία μετά καταλάβαμε ότι είμαι για περισσότερα χιλιόμετρα, είδαμε ότι η κλήση μου ήταν στα 1500μ. και αυτό το απέδειξα γιατί έκανα και τις περισσότερες επιτυχίες μου σε αυτό το αγώνισμα. Μετέπειτα όμως με την εμπειρία και βγάζοντας περισσότερα χιλιόμετρα χρόνο με τον χρόνο κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω και 3χλμ και 5χλμ. Και θεωρώ ότι είμαι μία αθλήτρια που μπορεί να τρέχει όλα τα αγωνίσματα, εννοώ από 1500μ. μέχρι τα 10χλμ μπορώ να τρέχω σε καλό επίπεδο. Θεωρώ ότι η κλήση μου είναι περισσότερο στα 1500μ. και στα 5χλμ. Το 10αρι που έκανα στον Μαραθώνιο το έκανα για προπονητικούς λόγους».

-Δεν έχεις σκέψεις να τρέξεις και μαραθώνιο μελλοντικά;

«Όχι. μαραθώνιο όχι. Εάν τρέξω μαραθώνιο θα το κάνω στα τελευταία χρόνια της καριέρας μου για την εμπειρία. Δε θεωρώ δηλαδή ότι θα το γυρίσω μαραθώνιο με τίποτα».

-Ποιος είναι ο τρόπος προπόνησης που ακολουθείς;   

«Θεωρώ τα αγωνίσματα που κάνω χρειάζονται τα πάντα. Δηλαδή χρειάζεται αντοχή στην ταχύτητα και δύναμη. Τα 1500μ. πλέον έχουν γίνει παρατεταμένη ταχύτητα και το επίπεδο έχει ανέβει πάρα πολύ. Οι χρόνοι έχουν ξεφύγει και θεωρώ ότι χρειάζεται να έχεις τα πάντα. Και ταχύτητα και αντοχή και δύναμη είναι πολύ σημαντικό.  Πλέον οι γυναίκες κάνουν κάτω από 4 λεπτά στα 1500μ.».

-Σε τρομάζει λίγο αυτό;

«Με τρομάζει γιατί βρίσκομαι στην Ελλάδα και δεν υπάρχουν οι δυνατότητες που υπάρχουν στο εξωτερικό. Εκεί έχουν υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις, έχουν υψόμετρο γενικά είναι πολύ οργανωμένα τα πράγματα και επενδύουν πολύ στον αθλητισμό. Και γι’ αυτό βλέπουμε και τέτοιες επιδόσεις. Εδώ δυστυχώς δεν υπάρχει αυτό. Γενικά θεωρώ ότι δεν έχουμε αθλητική παιδεία. Το να επενδύσουμε σε έναν αθλητή και να φτάσει ο αθλητής σε ένα επίπεδο».

-Παρόλα αυτά και εσύ από την εμπειρία σου πήγες στο εξωτερικό, και άλλα παιδιά έχουν πάρει υποτροφίες και έχουν βρει ιδανικές συνθήκες προπόνησης και παρόλα αυτά δεν τα καταφέρουν. Για ποιο λόγο γίνεται αυτό;

«Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που μπορεί να γίνει αυτό. Δεν τα καταφέρνουν γιατί έχουμε μάθει τελείως διαφορετικά εδώ. Πάμε σε μία ξένη χώρα όπου έχουν άλλη νοοτροπία, άλλη γλώσσα, άλλο είδος προπόνησης, είναι πάρα πολλοί παράγοντες. Θεωρώ ότι εάν είχαμε γεννηθεί εμείς εκεί θα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Στην Αυστραλία ήταν ένας άλλος κόσμος, άλλη προπόνηση, άλλη νοοτροπία. Δεν είναι τόσο εύκολο, θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να προσαρμοστεί κανείς. Και η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο για να ανταπεξέλθεις σε όλο αυτό».

-Θεωρείς ότι στην Αυστραλία σου έλειψε η οικογένεια;

«Βασικά τη χρονιά που πήγα στην Αυστραλία ήταν από τις καλύτερές μου χρονιές. Σκέψου ότι πριν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είχα την δεύτερη καλύτερη επίδοση. Δηλαδή στόχος ήταν το μετάλλιο. Υπήρχαν πολλές δυσκολίες, υπήρχαν πολλές μετακινήσεις, δηλαδή έκανα μιάμιση ώρα να πάω στην προπόνηση και άλλη μιάμιση για να γυρίσω. Ήταν εντελώς διαφορετική προπόνηση από αυτή που είχα συνηθίσει. Σκέψου ότι στην Αυστραλία κάνουν προπόνηση σε βουνά σε πολύ, πολύ δύσκολες συνθήκες ήταν και άλλη γλώσσα. Δε με δυσκόλεψε τόσο η προπόνηση- γιατί είμαι σκληρή στην προπόνηση και την έβγαζα- όσο η επικοινωνία. Ότι δεν επικοινωνούσα με δικούς μου ανθρώπους και δεν ήμουν σε ένα δικό μου περιβάλλον. Με αποτέλεσμα αυτό να με ρίξει ψυχολογικά .Το ένα έφερε το άλλο και δεν άντεξα. Ακόμα και η Στεφανίδη όταν πρωτοπήγε Αμερική, παρότι μίλαγε τη γλώσσα πάρα πολύ καλά, χρειάστηκε μία τριετία-τετραετία για να προσαρμοστεί και να πηγαίνει καλά. Εγώ δεν ήξερα τη γλώσσα πολύ καλά, επίσης μιλάνε πολύ βαριά στην Αυστραλία που και πολύ καλά αγγλικά να ξέρεις πολλές φορές δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Και γενικά τα περισσότερα παιδιά αντιμετωπίζουν αυτές τις δυσκολίες. Ίσως να χρειάζεται περισσότερη υπομονή. Εγώ εξάντλησα την υπομονή μου. Έκατσα επτά μήνες και, επειδή δεν ήθελα να τη χάσω τελείως τη χρονιά γιατί θα μου στοίχιζε ακόμα περισσότερο ψυχολογικά, αποφάσισα να επιστρέψω για να γλιτώσω ότι μπορούσα».

-Επηρέασε και το γεγονός ότι ήσουν σε καλή κατάσταση και λογικά περίμενες ακόμα καλύτερες επιδόσεις… Θα το περίμεναν και οι άνθρωποι που σε επέλεξαν στην Αυστραλία…

«Μπορεί συνειδητά να μην το είχα καταλάβει, αλλά υποσυνείδητα σίγουρα γιατί είχα πολύ βάρος πάνω μου. Ήταν το βάρος ότι πήγα επιτυχημένη, ήταν το βάρος να αποδείξω ότι μπορώ και εκεί να πετύχω. Ήταν πάρα πολλά πράγματα που με είχαν φορτίσει. Και ήμουν 20 χρόνων οπότε πολλά ήταν και υποσυνείδητα».

-Πόσο χρόνο σου πήρε να ξεπεράσεις αυτή την εμπειρία και να επιστρέψεις στις καλές επιδόσεις;

«Μου πήρε 4 χρόνια. Μου πήρε πάρα πολλά γιατί είχα πολλά προβλήματα. Όταν γύρισα από Αυστραλία είχα πάρει κάποια κιλά, είχα σταματήσει και προπόνηση για ένα χρονικό διάστημα και ουσιαστικά μέσα σε δύο μήνες προσπάθησα να καλύψω το χαμένο έδαφος με αποτέλεσμα να κάνω υπερβολική προπόνηση για να προλάβω το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, το οποίο και το κατάφερα, ωστόσο, αυτό μου δημιούργησε πάρα πολλά προβλήματα γιατί καταπόνησα πάρα πολύ τον οργανισμό μου και το σώμα μου και όταν γύρισα στην προπόνηση έβγαζα τραυματισμούς και αυτό έριχνε την ψυχολογία μου και είχα αυξομειώσεις με το βάρος μου…»

-Τι ήταν αυτό που έκανε το κλικ ξανά και άλλαξε την ψυχολογία για να επιστρέψεις δυναμικά;

«Είχα φτάσει σε άσχημη κατάσταση. Είχα σκεφτεί και να σταματήσω. Γιατί το να είσαι στην κορυφή και να κάνεις συνεχώς επιτυχίες και ξαφνικά να βρίσκεσαι στον πάτο είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς όλο αυτό».

-Και ειδικά όταν είσαι σε πολύ μικρή ηλικία…

«Αυτό ακριβώς. Αυτό που με κράτησε είναι η πίστη στον εαυτό μου γιατί πιστεύω ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα στον αθλητισμό και δεν έχω δείξει αυτό που μπορώ να δείξω. Με έχουν βοηθήσει οι άνθρωποί μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου που ήταν δίπλα μου. Χωρίς αυτούς δεν ξέρω εάν θα τα είχα καταφέρει».

-Τι ήταν όμως αυτό που σου έδωσε πάλι την πίστη σου;

«Είχα βάλει ένα χρονικό περιθώριο. Είχα βάλει αυτή τη χρονιά. Επειδή τα προηγούμενα χρόνια είχα πολλά προβλήματα με πολλούς τραυματισμούς, είχα πει ότι θα επενδύσω σε αυτή τη χρονιά. Θα τα κάνω τα πράγματα όσο μπορώ πιο σωστά, έναν τραυματισμό δεν μπορείς να τον ελέγξεις πάντα. Θα προσέξεις το σώμα σου, θα προσέξεις κάποια πράγματα, αλλά δεν μπορείς να τον ελέγξεις. Οπότε είπα εάν αυτή η χρονιά πάει καλά και δω εξέλιξη στον εαυτό μου θα επενδύσω σε αυτό το κομμάτι. Πήγε πάρα πολύ καλά, πρόσεξα πολύ τον εαυτό μου, άλλαξα και προπονητή, δηλαδή έκανα κάποιες αλλαγές και όλα πήγαν πάρα πολύ καλά και πίστεψα ξανά στον εαυτό μου: Ότι μπορώ να καταφέρω αυτά που ονειρευόμουν και να φτάσω σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Δηλαδή να βρεθώ σε πολύ καλύτερο σημείο από αυτό που είχα σταματήσει».

-Πλέον που θέτεις τον πήχη σου;

«Το μεγάλο μου όνειρο είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο επόμενος μεγάλος στόχος μου είναι αυτός. Ιδανικά θα ήθελα να αγωνιστώ και στα 1500 και στα 5000 μέτρα. Θεωρώ ότι εάν τρέξω την επίδοση που θέλω στα 5χλμ θα τρέξω και στα 1500 εξίσου καλά. Πιστεύω ότι πηγαίνουν μαζί αυτά τα δύο. Εάν κάνω το ένα θα κάνω και το άλλο».

-Πως ένα παιδί επιλέγει μεσαίες- μεγάλες αποστάσεις κάτι που στην Ελλάδα είναι σπάνιο;

«Υπάρχουν δύο περιπτώσεις. Η μία είναι το παιδί να του αρέσει από μικρό να κάνει χιλιόμετρα και να του αρέσει η πολύωρη αυτή διαδικασία και είναι και το άλλο -που είναι η δική μου περίπτωση- που μέσα από την προπόνηση καταλαβαίνεις που είσαι καλός και το ακολουθείς. Εάν εμένα μου έλεγες πριν δύο χρόνια ότι θα τρέξω 5χλμ θα σου έλεγα δεν υπάρχει καμία πιθανότητα. Ήμουν πολύ αντιδραστική. Τώρα σκέφτομαι τελείως διαφορετικά και μου αρέσει η προπόνηση για τα 5χλμ. Βλέπω ότι είμαι καλή και όλο αυτό μου έχει αλλάξει την νοοτροπία μου».

-Γενικά στην Ελλάδα επαγγελματίες δρομείς μεσαίων- μεγάλων αποστάσεων δεν υπάρχουν…

«Ένας προπονητής μπορεί να δει ποια είναι η κλήση ενός παιδιού. Προφανώς εγώ δεν ήμουν για 100μ. και 200μ. Ουσιαστικά ξεκίνησα με 600μ., πήγα 800μ. και από εκεί και πέρα καταλάβαμε ότι είμαι για περισσότερα χιλιόμετρα. Ωστόσο θεωρώ ότι οι αποστάσεις είναι ένα δύσκολο αγώνισμα, όχι ότι αναιρω τις δυσκολίες που έχουν τα υπόλοιπα αγωνίσματα, απλά έχει κάποια στάνταρ πράγματα. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε μονές προπονήσεις, ούτε τις Κυριακές να καθόμαστε. Είναι πολύ απαιτητικό το πρόγραμμα. Είναι πολύ απαιτητικό, ψυχοφθόρο και σίγουρα δεν έχουμε τις συνθήκες που πρέπει να έχουμε. Δηλαδή δεν έχουμε υψόμετρο, θέλουμε πάρκα, πρέπει να τρέχουμε σε διαδρομές πράγματα που υστερεί η Ελλάδα. Δεν μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό το πράγμα».

-Από πολύ μικρή άρχισες να έχεις επιτυχίες αυτό πόσο επηρέασε τη ζωή σου;

«Από τότε που ξεκίνησα στίβο ήμουν πολύ πειθαρχημένη. Μου άρεσε τόσο πολύ ο στίβος, ήθελα τόσο πολύ να πετύχω που ήμουν τόσο αφοσιωμένη. Σίγουρα δεν έχω πολλές στιγμές με την οικογένειά μου, με τους φίλους μου, γιατί κάνω πρωί απόγευμα προπόνηση, πολλές φορές λείπω. Έχω τη ζωή μπροστά μου για να το ζήσω και αυτό το κομμάτι. Τον πρωταθλητισμό δεν θα τον κάνω για μία ζωή θα τον κάνω μέχρι τα 30 μου».

-Οι δρομείς έχουν περισσότερα χρόνια…

«Επειδή έχω περάσει πολύ δύσκολα δεν ξέρω εάν θα το κάνω μέχρι τα 35 μου. Ποτέ δεν ξέρεις. Εάν βλέπω ότι το σώμα μου πηγαίνει και κάνω τρομερές επιτυχίες δεν το συζητώ θα συνεχίσω όμως γενικά έχω βάλει ως ταβάνι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Βέβαια εάν πετύχω το στόχο μου και είμαι στους Ολυμπιακούς στα καλύτερά μου μπορεί να κάνω και άλλα δύο χρόνια. Πιστεύω ότι μέχρι τα 30 μου θα κάνω πρωταθλητισμό, αλλά από εκεί και πέρα θέλω να κάνω και άλλα πράγματα. Σπουδάζω δημοσιογραφία, φέτος θα τελειώσω, και θέλω να το συνδυάσω. Μετά τα 30 μου θέλω να δουλέψω και να κάνω και άλλα πράγματα στη ζωή μου».

-Τι μπορεί να σκέφτεται ένας αθλητής στη διαδρομή ενός αγώνα που αποτελεί το στόχο της χρονιά;

«Επειδή είναι πολλά τα χιλιόμετρα θα σου μπουν σίγουρα και αρνητικές σκέψεις. Τέτοιες σκέψεις μπορεί να σου μπουν ακόμα και στα 1500μ. πόσο μάλλον στα 5 και 10 χιλιόμετρα ή στο μαραθώνιο. Θεωρώ ότι πρέπει να είσαι πάρα πολύ συγκεντρωμένος με το σώμα και τη σκέψη σου. Μόλις έρχεται μία αρνητική σκέψη να πουσάρεις τον εαυτό σου θυμίζοντάς του ότι έχει κάνει πολλή προπόνηση. Να κάνεις υπομονή για να πετύχεις το στόχο σου».

-Μπορεί μία κουβέντα που θα ακούσεις στη διαδρομή να σε επηρεάσει;

«Συνήθως στους αγώνες έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε ενθαρρύνουν. Βοηθάει πάρα πολύ. Εμένα ειδικά μου δίνει μία απίστευτη ενέργεια και ένα έξτρα κίνητρο. Βλέπεις τους ανθρώπους να πιστεύουν σε σένα και αυτό σε βοηθάει. Ίσως να ξεχνάς και την κούραση εκείνη τη στιγμή. Ο τερματισμός είναι λυτρωτικός γιατί ανταμείβεσαι. Παίρνεις αυτό για το οποίο έχεις δουλέψει».

-Ποιες στιγμές δε θα ξεχάσεις και θετικά και αρνητικά.

«Αρνητικά νομίζω είναι οι χρονιές που ήμουν τραυματισμένη που ήταν πολύ δύσκολο για μένα ψυχολογικά.

Θετικά ξεχωρίζω φέτος που κατάφερα να πάω στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ήταν μεγάλη στιγμή για μένα γιατί ήταν ουσιαστικά μετά από 4 χρόνια και ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση και μεγάλη χαρά, δηλαδή ξαναπίστεψα στον εαυτό μου. Σίγουρα το Πανελλήνιο ρεκόρ που είχα κάνει στα 1500μ. με το 4:10 καταρρίπτοντας ρεκόρ που υπήρχε 30 χρόνια. Είναι και η 4^η θέση στην Ευρώπη U20 γιατί την προηγούμενη μέρα είχα τρέξει 3χλμ και στα τελευταία μέτρα δεν άντεξε το σώμα μου και τερμάτισα με μεγάλη δυσκολία. Την επόμενη μέρα είχα άλλο έναν αγώνα και επειδή ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση δεν ήθελα να αγωνιστώ όμως με πίεσε ο προπονητής μου και αγωνίστηκα και βγήκα 4^η».

-Κάνεις διπλές προπονήσεις επτά μέρες την εβδομάδα. Πως ζεις χωρίς να δουλεύεις;

«Είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει στήριξη καθόλου και όλοι οι αθλητές παλεύουμε μόνοι μας. Θα μιλήσω προσωπικά για μένα, αλλά νομίζω ότι ισχύει για τους περισσότερους. Εάν δεν υπήρχε η οικογένεια από πίσω να σε στηρίξει και να είναι δίπλα σου δε θα μπορούσα να είχα καταφέρει τίποτα γιατί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Ειδικά τα χρόνια που ήμουν τραυματισμένη δεν είχα καμία χορηγία μόνο την adidas που είναι πάντα πλάι μου είτε είμαι τραυματισμένη είτε όχι. Γενικότερα είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά δε γίνεται και να δουλέψεις. Εγώ για να πάω Ολυμπιακούς Αγώνες δε γίνεται να δουλεύω κιόλας. Όταν κάνω δύο προπονήσεις και το μεσημέρι πρέπει να έχω πλήρη ξεκούραση».