Η Κένυα είναι γνωστή ως η υπερδύναμη των αγώνων απόστασης κι ενώ θα περίμενε κανείς να κυριαρχούν και στο βάδην κάτι τέτοιο δε συμβαίνει.

Δεδομένου ότι οι αθλητές της Κένυας έχουν κερδίσει τα πάντα, από αγώνες 4Χ400μ. έως τον μαραθώνιο τις τελευταίες έξι δεκαετίες, είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι δεν υπήρξε μεγαλύτερη επιτυχία σε αγώνες βάδην. Η Κένυα έχει κερδίσει 106 Ολυμπιακά μετάλλια μόνο στον στίβο και στους αγώνες μεγάλων αποστάσεων από το 1964 μέχρι σήμερα. Ανάμεσα σε αυτά βρίσκονται 34 χρυσά μετάλλια, παρότι η Κένυα δε συμμετείχε σε δύο Ολυμπιάδες.

 

Με δεδομένο ότι οι αγώνες βάδην απαιτούν ένα σταθερό ρυθμό αερόβιας προσπάθειας και αφορούν μεγάλες αποστάσεις θα πίστευε κανείς ότι οι Κενυάτες θα πρωταγωνιστούσαν και σε αυτό το αγώνισμα.

Κάτι τέτοιο δε συνέβαινε ωστόσο τα προηγούμενα χρόνια. Μέχρι που εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο Samuel Gathimba.

Ο 34χρονος κέρδισε το πρώτο μετάλλιο της Κένυας σε παγκόσμιο επίπεδο κατακτώντας την 3^η θέση στα 20 χιλιόμετρα βάδην στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ομάδων που πραγματοποιήθηκε στο Μουσκάτ τον περασμένο μήνα.

Μετά από 20 χρόνια προσπάθειας είχε επιτέλους πετύχει το στόχο του και γι’ αυτό το λόγο στον τερματισμό γονάτισε ευχαριστώντας το Θεό που τα είχε καταφέρει.

Ζητήθηκε από τον Gathimba να υπολογίσει πόσοι Κενυάτες ασχολούνται με το βάδην αυτή τη στιγμή και με βάση τα λεγόμενά του δεν ξεπερνούν τους 50 ανάμεσα σε 55 εκατομμύρια ανθρώπους.

Εάν το συγκρίνει κανείς με το ποσοστό όσων ασχολούνται με το τρέξιμο, τότε διαπιστώνει την τεράστια διαφορά.

Στην Κένυα, τα παιδιά αρχίζουν να τρέχουν μόλις αρχίσουν να περπατούν. Τις περισσότερες φορές διανύουν τρέχοντας μία απόσταση περίπου τεσσάρων μιλίων για να πάνε στο σχολείο τους. Είναι, λοιπόν, μέσα στην καθημερινότητά τους το τρέξιμο όχι όμως και το βάδην.

Όπως εξηγεί μιλώντας στο σάιτ της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, ο Gathimba, «το βάδην είναι ένα τεχνικό αγώνισμα. Τεχνικό με κανόνες, και αυτό δεν είναι για πολλά παιδιά. Βρήκα το ταλέντο μου σε νεαρή ηλικία. Άρχισα να κάνω βάδην στο δημοτικό, αλλά το έβλεπα περισσότερο ως χόμπι τότε, αλλά συνέχισα να κάνω το ίδιο και στο γυμνάσιο».

Με το βάδην ασχολείται έχοντας πολύ καλές επιδόσεις και η Emily Ngii, η οποία επίσης άρχισε να ασχολείται με το αγώνισμα όταν πήγαινε στο σχολείο. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει η απαιτούμενη οργάνωση με αποτέλεσμα οι βαδιστές να αδυνατούν ακόμα και να πάρουν μέρος σε σημαντικές διοργανώσεις. Όπως παραδέχεται ο επικεφαλής των αθλητών βάδην, George Kariuki, έχουν υπάρξει αναποδιές σε οργανωτικό επίπεδο, ωστόσο, αισιοδοξεί ότι δε θα ξανασυμβεί. Μάλιστα αποκάλυψε ότι έχει ήδη εξασφαλιστεί η συμμετοχή των Κενυατών αθλητών και αθλητριών στο Αφρικανικό πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί στον Μαυρίκιο στις αρχές Ιουνίου και από το οποίο θα προκύψουν οι συμμετέχοντες στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Όρεγκον.

Το γεγονός ότι παρουσιάζονται πλέον και άλλοι Κενυάτες νεαροί αθλητές και αθλήτριες που θέλουν να ασχοληθούν με το βάδην, ενώ και η Ομοσπονδία διοργανώνει κάποια καμπ προετοιμασίας για βαδιστές δείχνει ότι ίσως τα επόμενα χρόνια η Κένυα κυριαρχήσει και σε αυτό το αγώνισμα.

 «Φέτος διευκόλυναν τους βαδιστές που συμμετείχαν στο Μουσκάτ. Ήταν η πρώτη φορά που είχαμε ομάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ομάδων. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι περισσότερα προπονητικά κέντρα και ανταγωνισμός σε υψηλότερο επίπεδο», τονίζει ο Kariuki.

Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει μικρή ή καθόλου χρηματοδότηση για τους βαδιστές στην Κένυα. Όποιος προπονητής προσφέρει τις υπηρεσίες του, το κάνει δωρεάν. Ακόμη και ο Kariuki, που εδρεύει στο Ναϊρόμπι, στέλνει προγράμματα προπόνησης σε αθλητές, όπως ο Gathimba που εδρεύει τρεις ώρες μακριά στην πόλη Νιέρι.

Ταλέντα υπάρχουν πολλά στην Κένυα μένει να δούμε εάν θα δοθεί και η απαραίτητη προσοχή προκειμένου οι βαδιστές να φτάσουν το επίπεδο των δρομέων.