Γράφει ο Γιάννης Τοροσιάν, για τον πρώτο του μαραθώνιο το 2016

Η απόφαση να συμμετάσχω στον πρώτο μου μαραθώνιο δεν ήταν εύκολη. Ήταν μια πρόκληση που ήξερα ότι θα απαιτούσε αφοσίωση, επιμονή και πειθαρχία. Ωστόσο, η ιδέα να καταφέρω κάτι τόσο σπουδαίο ήταν αρκετά δυνατή για να με κινητοποιήσει

Η μεγάλη μέρα έφτασε πιο γρήγορα από ό,τι περίμενα. Εκατοντάδες δρομείς συγκεντρωμένοι, ο καθένας με τη δική του ιστορία και το δικό του κίνητρο. Όταν ακούστηκε το σήμα εκκίνησης, ξεκίνησα με την καρδιά γεμάτη ελπίδα και αυτοπεποίθηση.

Τα πρώτα χιλιόμετρα πέρασαν σχεδόν σαν όνειρο. Ήταν σαν να έτρεχα σε ένα μονοπάτι γεμάτο ενθουσιασμό και αδρεναλίνη. Ωστόσο, όσο περνούσε η ώρα, η πραγματικότητα της απόστασης άρχισε να γίνεται πιο αισθητή.

 

Τα πόδια μου άρχισαν να βαραίνουν και η αναπνοή μου γινόταν πιο δύσκολη. Αλλά εκεί, στη μέση της διαδρομής, βρήκα δύναμη σε κάτι απρόσμενο: στους άλλους δρομείς. Η αλληλοϋποστήριξη, τα χαμόγελα και τα ενθαρρυντικά λόγια ήταν μια συνεχής υπενθύμιση ότι δεν ήμουν μόνος σε αυτό το ταξίδι. Όλοι μας προσπαθούσαμε για τον ίδιο στόχο, και αυτή η αίσθηση κοινότητας ήταν ανεκτίμητη.

Κάθε βήμα ήταν μια μάχη με το σώμα και το μυαλό μου.

Όταν πλησίασα τα τελευταία χιλιόμετρα, η κόπωση ήταν αδιαμφισβήτητη, αλλά η θέλησή μου να ολοκληρώσω αυτό το ταξίδι ήταν ισχυρότερη. Το πλήθος που περίμενε στον τερματισμό, τα χειροκροτήματα και οι φωνές ενθάρρυνσης μου έδωσαν την ώθηση που χρειαζόμουν για να κάνω τα τελευταία βήματα.

Περνώντας τη γραμμή του τερματισμού, ένιωσα ένα κύμα συναισθημάτων: χαρά, υπερηφάνεια, ανακούφιση. Είχα καταφέρει κάτι που κάποτε φαινόταν αδύνατο. Αυτός ο μαραθώνιος δεν ήταν μόνο μια δοκιμασία αντοχής, αλλά και μια υπενθύμιση ότι με αποφασιστικότητα και στήριξη, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.

Αυτός ο μαραθώνιος ήταν μόνο η αρχή.

Στους δρόμους της ζωής, υπάρχουν πάντα νέες προκλήσεις να αντιμετωπίσουμε και νέες κορυφές να κατακτήσουμε.