Αποτελεί τη φωνή του κρητικού κλασικού αθλητισμού, αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας τα τελευταία 30 χρόνια περίπου. Είναι ο άνθρωπος που με τη φωνή και τις γνώσεις του καθηλώνει το φίλαθλο κοινό του κλασικού αθλητισμού και παράλληλα μεταφέρει τις πιο σημαντικές στιγμές των αγώνων στους θεατές.

Ο Ευάγγελος Στούπης από μικρή ηλικία είχε δείξει την αγάπη του στην εκφώνηση καθώς μαθητής του δημοτικού ακόμα άκουγε τα δελτία της κρατικής ραδιοφωνίας και στο σχολείο έκανε την ανάγνωση στην τάξη του. Ο στίβος μπήκε στη ζωή του τον Μάιο του 1982 όταν μαζί με τον πατέρα του πήγε στο Στάδιο των Χανίων για να παρακολουθήσουν τα «Βενιζέλεια» και κυρίως την Σοφία Σακοράφα που ήταν το μεγαλύτερο όνομα των αγώνων τότε. Από εκείνη την ημέρα ο κλασικός αθλητισμός έγινε αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή του ζαχαροπλάστη στο επάγγελμα, αλλά πτυχιούχου φυσιοθεραπείας, Ευάγγελος Στούπη. Περιγράφοντας τις σελίδες της ζωής του στο «runbeat.gr» καταλαβαίνει κανείς πόσο πολύ αγαπά αυτό που κάνει, αλλά και πόση προσπάθεια και μελέτη χρειάζεται για να μπορέσει κάποιος να κρατήσει ένα μικρόφωνο και να εκφωνήσει αγώνες.

 

«Όλα ξεκίνησαν από μία παρότρυνση του πατέρα μου τον Μάιο του 1982 να πάμε στο Εθνικό Στάδιο Χανίων να παρακολουθήσουμε τα Διεθνή «Βενιζέλεια» στίβου και βέβαια τη μεγάλη πρωταγωνίστρια των αγώνων, το όνομα της οποίας πρωτοείπε ο μπαμπάς όταν καθίσαμε στην κερκίδα του σταδίου. Αυτή η εξαίρετη κυρία ήταν η Σοφία Σακοράφα, σήμερα αντιπρόεδρος του κοινοβουλίου και πρόεδρος της αρχαιότερης Ελληνικής αθλητικής Ομοσπονδίας του ΣΕΓΑΣ», περιγράφει ο Ευάγγελος Στούπης, ο οποίος στάθηκε πολύ τυχερός καθώς είδε την σπουδαία ακοντίστρια να κάνει σπουδαίο αγώνα. «Είχε καταρρίψει το Πανελλήνιο ρεκόρ σε δύο διαφορετικές βολές. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της στον ίδιο αγώνα δεν είχε καταρρίψει δύο φορές το Πανελλήνιο ρεκόρ. Εμείς όμως εδώ οι Χανιώτες και οι λάτρεις του στίβου της Κρήτης είμαστε πολύ τυχεροί γιατί τέσσερις μήνες αργότερα στην 3^η και τελευταία ημέρα του Πανελληνίου πρωταθλήματος στίβου στις 26 Σεπτεμβρίου 1982 η Σοφία ήταν και πάλι παρούσα στο Στάδιο των Χανίων και στις 5 και 18 πρώτα λεπτά κατέρριψε το Παγκόσμιο ρεκόρ με 74.20μ. Εγώ τότε ήμουν μόλις 12 χρόνων. Ήμουν ένας εκ των τυχερών που είχαμε παραβρεθεί στο Στάδιο των Χανίων και με πολλή συγκίνηση άκουσα τον εκφωνητή στίβου του Σταδίου τον αείμνηστο Δημήτριο Ρούνιο του οποίου η φωνή με καθήλωσε πραγματικά να αναφέρεται στο ρεκόρ. Τον άκουγα τόσο στα διεθνή «Βενιζέλεια» που ερχόταν με την αγωνόδικο επιτροπή από την Αθήνα, αλλά και στα Πανελλήνια πρωταθλήματα που από μικρή ηλικία τα παρακολουθούσα κάνοντας ταξίδια στην Αθήνα ακόμα και στη Θεσσαλονίκη μία χρονιά για να ακούσω την εκπληκτική φωνή του κ. Ρούνιου».

Μάλιστα θυμάται ότι «πολλά χρόνια αργότερα μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεκφωνήσουμε μαζί μετά από μία πρόσκληση που είχα από τον κ. Μάρκο Καλούδη, τεχνικό ανάπτυξης του ΣΕΓΑΣ τον οποίο γνωρίζω από το 1985 και στον οποίο οφείλω τα πάντα στο χώρο των εκφωνήσεων διότι με έχει βοηθήσει στο έπακρον. Είχα βρεθεί σε ένα νησί ανατολικά της Χίου, στο νησί Οινούσες, είναι το νησί των εφοπλιστών και την παραμονή των αγώνων μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο με τον κ. Ρούνη και θεώρησε καλό ο κ. Καλούδης να μου τον συστήσει. Μου λέει, “Βαγγέλη πάμε να κάτσουμε στο σαλόνι που σε περιμένει κάποιος κύριος”. Αυτός ο κύριος ήταν η φωνή η οποία αποτέλεσε πρότυπο για μένα και ακόμα και τώρα πολλές φορές πληκτρολογώ στο youtube Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πληθυσμού 1982 για να τον ακούσω να περιγράφει την βολή της Άννας Βερούλη στον ακοντισμό γυναικών που μετρήθηκε στα 72.02μ. Ασφαλώς καθοριστική σημασία έπαιξε και μία εκφωνήτρια σε μένα και αυτή αείμνηστη το όνομα της οποίας είναι Μαρία Βέργου. Εκφωνούσε στη γαλλική και αυτή είχαμε την τύχη και τη χαρά να την παρακολουθούμε σε ετήσια βάση στα «Βενιζέλεια» όπου εκφωνούσε στα Γαλλία. Ήταν εργαζόμενη του ΣΕΓΑΣ. Και όλως τυχαίος η κόρη της, η Καλυψώ Βέργου κι αυτή εργάζεται στον ΣΕΓΑΣ και σήμερα είναι υπεύθυνη δημοσίων Σχέσεων. Ήταν μία εκ των δύο εκφωνητών στα αγωνίσματα στίβου των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας».

Ο μπαμπάς του διατηρούσε και συνεχίζει να διατηρεί αρτοποιείο στα Χανιά και δεν είχε καμία σχέση με τον στίβο. Παρόλα αυτά όπως μας εξηγεί ο Ευάγγελος Στούπης, «ήταν λάτρης του αθλητισμού. Ήταν παλιός ποδοσφαιριστής και το 1981 είχα πάει μαζί του σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου στο γήπεδο των Μουρνιών να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα τοπικού πρωταθλήματος της Α’ κατηγορίας της ΕΠΣ Χανίων. Σε ένα σκληρό μαρκάρισμα δύο αντιπάλων ο ένας χτύπησε σοβαρά. Εγώ βλέποντας αυτή την εικόνα δε μου άρεσε. Ο μπαμπάς μου είδε αυτομάτως ότι γύρισα το κεφάλι μου και του είπα “μπαμπά αυτό το άθλημα δε μου αρέσει. Δε με αγγίζει γιατί ο θάνατός σου είναι η ζωή μου”. Αυτό μου έδειξαν αυτοί οι δυο ποδοσφαιριστές. Ο μπαμπάς μου λοιπόν το έβαλε στο μυαλό του. Είχε ενημερωθεί μέσα από τον χανιώτικο Τύπο ότι θα γίνουν τα «Βενιζέλεια» κι έτσι θεώρησε καλό να πάμε στο στάδιο να δούμε την Σοφία Σακοράφα για την οποία άκουγε από την κρατική τηλεόραση που ήταν η μόνη που εξέπεμπε τότε. Σε εκείνο τον αγώνα η Σοφία Σακοράφα ήταν εκπληκτική ίσως γιατί ήταν χαλαρή, ίσως γιατί απουσίαζε η μεγάλη της αντίπαλος η Άννα Βερούλη, η οποία βρισκόταν στις ΗΠΑ για να αγωνιστεί σε ένα διεθνές μίτινγκ μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο ΟΑΚΑ».

Τα αυτοσχέδια ακόντια και ο πρωταθλητισμός

Εκείνη η πρώτη επαφή του με τον στίβο τον σημάδεψε βαθιά και τον έκανε να ασχοληθεί με τον ακοντισμό. «Ασχολήθηκα με τον ακοντισμό. Αρχικά σε ένα τεράστιο πάρκο που έχουμε απέναντι από το αρτοποιείο μας. Βρήκα τρία σκουπόξυλα, τα έκοψα στην άκρη, αφαίρεσα αυτή την υποδοχή με την οποία οι νοικοκυρές καθάριζαν τις αράχνες και έριχνα αυτοσχέδια ακόντια στο παρκάκι. Ώσπου ήρθε ένα μεσημέρι να πάρει ψωμί από το φούρνο ο μετέπειτα προπονητής μου, ο Νίκος Παπαδουλάκης, ο οποίος ρώτησε τον μπαμπά, “ξέρετε το παιδί που ρίχνει ακόντιο απέναντι στο παρκάκι;” και του απάντησε ότι “είναι ο γιος μου”. Και τον ρώτησε “πως έμαθε να ρίχνει τόσο καλά το ακόντιο” και του απάντησε “Πηγαίνει κάθε χρόνο και παρακολουθεί την Σοφία Σακοράφα στα Βενιζέλεια και αποκρυπτογραφεί την τεχνική της”. Έτσι τόσο απλά ξεκίνησα τον ακοντισμό. Η σπουδαιότερη διάκρισή μου ήρθε τον Ιούνιο του 1986 όπου στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα παίδων που διεξήχθη στο ΟΑΚΑ είχα κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο με βολή στα 60.92μ. αγωνιζόμενος με τον Κύδων.

Θυμάμαι πριν την έναρξη του αγώνα κι ενώ είχαμε μπει στο στάδιο με πλησίασε ο έφορος του αγωνίσματος και μου λέει “εσύ τι γυρεύεις εδώ;”. Ήμουν ένα πολύ αδύνατο αγοράκι μετρίου αναστήματος οπότε ταίριαζα περισσότερο με τους σπρίντερ και λιγότερο με τους ρίπτες. Με χαρακτήριζε ίσως το γεγονός ότι πέραν του ότι ήμουν πολύ ευλύγιστος και άκρως εκρηκτικός ακοντιστής πρέπει να είχα και πολύ καλή τεχνική κατάρτιση. Αυτά είναι τα τρία στοιχεία που πρέπει να χαρακτηρίζουν έναν ακοντιστή. Η μεγάλη αγάπη στο πρόσωπο της Σοφίας (σ.σ. Σακοράφα) με επηρέασε.

Επίσης πολύ σπουδαία διάκριση για μένα είναι η κατάκτηση της 7^ης θέσεως στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα των ανδρών τον Ιούνιο του 1996. Ήμουν 26 χρόνων τότε και ήταν πολύ σημαντική αυτή η διάκριση γιατί τον Μάιο του 1995 είχα υποβληθεί σε μία χειρουργική επέμβαση μετά από ρήξη προσθίου χιαστού. Την επέμβαση την είχε πραγματοποιήσει ο εξαίρετος αθλίατρος χειρουργός ορθοπεδικός της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπολιτών και παλιός ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ και της Εθνικής ομάδας, ο Λάκης Νικολάου. Πραγματικά του χρωστώ τα πάντα. Βέβαια και η αποκατάσταση κρίθηκε πολύ προσεκτική από εμένα και τον εξαίρετο φυσιοθεραπευτή μου τον Γιώργο τον Χατζή».

Η πρώτη εκφώνηση και η συνέχεια…

Η ημέρα που πήρε για πρώτη φορά το μικρόφωνο σε αγώνες στίβου έχει μείνε ανεξίτηλα γραμμένη στη μνήμη του. «Ήταν στις 26 Σεπτεμβρίου του 1992 σε μία ημερίδα στίβου στο Στάδιο των Χανίων. Πλησίασα τον εκφωνητή, τον κ. Μάρκο Καλούδη και τον παρακάλεσα να μου δώσει το μικρόφωνο για να πω μερικά πράγματα για την Σοφία Σακοράφα διότι εκείνη την ημέρα συμπληρώνονταν 10 χρόνια από την ημέρα της επιτεύξεως του Παγκοσμίου ρεκόρ. Το μοναδικό ερώτημα του κ. Καλούδη προς εμένα ήταν εάν αυτά που θα πω τα έχω γράψει. Του είπα “όχι θα μιλήσει η ψυχή μου” και μου έδωσε το μικρόφωνο αφού με ρώτησε εάν είμαι σίγουρος. Με άκουσε ο κ. Καλούδης και μου είπε “Βαγγέλη θα σε κάνω εκφωνητή του στίβου γιατί αυτό το χάρισμα το έχεις από μικρή ηλικία”. Βεβαίως πρέπει να ειπωθεί ότι στην Δ’ Δημοτικού άκουσα για πρώτη φορά τους εκφωνητές της κρατικής ραδιοφωνίας στο δελτίο ειδήσεων. Όπως καταλαβαίνετε με καθήλωσε ολοκληρωτικά η υπέροχη και αλάνθαστη εκφώνηση, ο στόμφος της φωνής του, το χάιδεμα στις λέξεις εκεί που έπρεπε να δοθεί ένταση ή κάτι πιο απαλό, χρωμάτιζαν την πρόταση. Την επόμενη μέρα θυμάμαι πήγα στο σχολείο και είπα στη δασκάλα μου την Μαίρη Λαμπαθάκη να με βάλει να κάνω την ανάγνωση του κειμένου. Μου αρέσει να ακούω αυτό που διαβάζω της είπα. Με έβγαλε το διάβασα και την επόμενη μέρα μου το ζήτησε η ίδια, αλλά παρέα με ένα κοριτσάκι για να εναλλάσσονται οι φωνές. Ένιωσα υπερήφανος που διάβασα το κείμενο και κυρίως γιατί η δασκάλα μου το ξαναζήτησε».

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας και το απωθημένο

Το όνειρό του να εκφωνήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας τον οδήγησε να κάνει ορθοφωνία, όμως ο στόχος του δεν επετεύχθη. «Έκανα ορθοφωνία ενάμισι χρόνο πριν την έναρξη των αγώνων στίβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας διότι ήλπιζα ότι κι εγώ μπορεί να είμαι ένας εκ των δύο ή τριών εκφωνητών που λεγόταν ότι μπορεί να υπάρχουν για να εναλλάσσονται οι φωνές πρωί-απόγευμα. Όμως τελικά οι εκφωνητές ήταν δύο. Ο ένας εκ των δύο είχε κλείσει τη θέση πολλούς μήνες νωρίτερα και ήταν ο Γιώργος Κωνσταντόπουλος μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Κλασικού Αθλητισμού, ένας άνθρωπος που και ο ΣΕΓΑΣ τον χρειαζόταν, ήταν αρεστή η παρουσία του. Ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε τα πάντα για τον διεθνή και ελληνικό στίβο και με τον οποίο είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ ενάμισι μήνα πριν τους Ολυμπιακούς καθώς στις 6 Ιουνίου 2004 στο Παγκρήτιο Στάδιο είχαμε συνεκφωνήσει το διεθνές μίτινγκ «Τσικλιτήρια» όπου είχαν σημειωθεί δύο Παγκόσμια ρεκόρ από την Σβετλάνα Θεοφάνοβα στο επί κοντώ που το είχα εκφωνήσει εγώ και την Σαμίτοβα στα 3.000μ. στιπλ».

Η συνεχής ενημέρωση και η επανάληψη είναι απαραίτητα

Ερωτηθείς εάν θυμάται τον αριθμό των αγώνων που έχει εκφωνήσει είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρει να πει έναν ακριβή αριθμό. «Αμέτρητους αγώνες έχω εκφωνήσει. Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβή αριθμό», λέει και εξηγεί πως για να πιάσει κανείς ένα μικρόφωνο και να περιγράφει αγώνες πρέπει πέραν της μνήμης να έχει και συνεχή ενημέρωση. «Σε ηλικία 16 χρόνων αγόρασα ένα βιβλίο το annual athletics που επιμελείται ως σήμερα ένας Βρετανός στατιστικολόγος ο Πίτερ Μάθιους. Έμεινα έκπληκτος με τόσα πράγματα που αναφέρετο στις σελίδες και σχεδόν κάθε μεσημέρι και κάθε βράδυ το διάβαζα. Από εκείνη την περίοδο έπαιρνα ένα εβδομαδιαίο αγγλικό περιοδικό του στίβου το athletics weekly. Κι εγώ και ο Δημήτρης ο Ηλιάκης που κι αυτός θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων παρουσιαστών στίβου σε πανελλήνιο επίπεδο και από τον οποίο έχω βοηθηθεί κι εγώ, δεν ξέρω εάν εγώ τον έχω βοηθήσει, αλλά εγώ οποιαδήποτε στιγμή χρειαζόμουνα οποιαδήποτε απορία κι αν είχα πριν την έναρξη κάποιοι μίτινγκ που μαζί πάντα τα παρουσιάζουμε, στο οποιοδήποτε ερώτημα του έθετα μου έδινε απάντηση. Επίσης έχω βοηθηθεί πάρα πολύ από τον στατιστικολόγο Χριστόφορος Ανδρουλιδάκης, μαθηματικός στο επάγγελμα. Εξαιρετικός και ο κ. Μανουσάκης από το Ρέθυμνο και άλλοι πολλοί που μου διαφεύγουν.

Ασφαλώς η μνήμη παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά η συνεχής ροή της ενημερώσεως παίζει καθοριστικό ρόλο. Συνεχώς ενημερώνομαι και θυμάμαι και τα παλαιότερα. Έχω χειρόγραφες σημειώσεις και κάνω πάμπολλες επαναλήψεις. Δεν είναι εύκολο να πιάσεις ένα μικρόφωνο. Αυτό πρέπει να ειπωθεί διότι στις μέρες μας θεωρείται πολύ εύκολο. Χρειάζεται το ταλέντο, η ενημέρωση, η χροιά της φωνής, ο τρόπος που εκφωνείς. Να είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει και θα είναι επαρκή τα στοιχεία που θα μεταφέρει στο κοινό».

Εκτός από εκφωνητής είναι και φίλαθλος

Παράλληλα ο Ευάγγελος Στούπης έχει παρακολουθήσει ως θεατής πολλούς αγώνες στίβου στο εξωτερικό. «Το 1994 είδα για πρώτη φορά μία ευρωπαϊκή διοργάνωση εκτός Ελλάδας, ήταν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Ελσίνκι. Εν συνεχεία το 1997 βρέθηκα στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αθήνας που εκφωνούσε ο αείμνηστος Δημήτριος Ρούνιος μαζί με την Μαρία Κατσανού και πραγματικά η φωνή του και ο τρόπος που εκφωνούσε ήταν εκπληκτικός. Μας καθήλωνε όλους. Το 1998 στο Ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης, το 1999 στο Παγκόσμιο της Σεβίλλης και το πιο μακρινό ταξίδι το έκανα στην Αυστραλία όπου παρακολούθησα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Όλο το δεκαήμερο των αγώνων στίβου δε χάσαμε δευτερόλεπτο εγώ και ο Ηλιάκης με τον οποίο είχα συνταξιδέψει και όχι μόνο σε αυτή τη διοργάνωση αλλά και σε αρκετές άλλες στο εξωτερικό. Όλα αυτά πηγάζουν δε θα έλεγα από την αγάπη, αλλά από την όμορφη τρέλα που έχουμε για το στίβο και τις παρουσιάσεις. Για να μην χάσεις μία μεγάλη στιγμή από την παρουσία ενός αθλητή μέσα στο στάδιο. Γιατί πάντα πηγαίναμε πρώτοι και φεύγαμε τελευταίοι».

Οι πιο δυνατές στιγμές του στα στάδια του κόσμου

Περιγράφοντας τις πιο δυνατές στιγμές που έχει ζήσει ως εκφωνητής, αλλά και ως θεατής στέκεται πρώτα από όλα «στην κατάρριψη του παγκοσμίου ρεκόρ της Σοφίας Σακοράφα γιατί πιο ψηλά από όλους βάζω τη Σοφία, το Σεπτέμβριο του 1982, αλλά και σαν παρουσιαστής εκφωνητής όταν παρουσίασα στο Στάδιο Γάλλου Ρεθύμνης τα διεθνή «Βαρδινογιάννεια» την 1^η Ιουλίου του 2001. Σε εκείνους τους αγώνες έγινε ένα παγκόσμιο ρεκόρ και μάλιστα σ’ ένα αγώνισμα που εγώ πολύ έχω αγαπήσει, τον ακοντισμό γυναικών. Το είχε καταρρίψει η Κουβανή Οσλέιντις Μενέντες με 71,54μ. Δεν περιμέναμε εκείνο το απόγευμα να καταρρίψει το Παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά κάτι σα να μου έλεγε, γιατί είχα παρακολουθήσει τη ραγδαία εξέλιξή της, ότι μπορεί να ρίξει καλά και έγινε. Είχα βρει τόσα πολλά στοιχεία γι’ αυτής και το φίλαθλο κοινό ικανοποιήθηκε για όσα έμαθε. Μοναδική στιγμή ήταν και όταν στο Στάδιο του Γάλλου αγωνίστηκε η Ρωσίδα επικοντίστρια Γελένα Ισιμπάγεβα. Δεν κατάφερε να υπερβεί τον πήχη και να καταρρίψει το Παγκόσμιο ρεκόρ, κάτι που έκανε στους Ολυμπιακούς της Αθήνας λίγες εβδομάδες αργότερα.

Ως θεατής η κορυφαία στιγμή που έχω παρακολουθήσει είναι το Παγκόσμιο ρεκόρ στα 400μ. που είχε σημειώσει στη Σεβίλλη το 1999 ο Μάικλ Τζόνσον. Πάντα η κατάρριψη ενός παγκοσμίου ρεκόρ θεωρείται ένα από τα πρώτιστα σημεία στην πλούσια αθλητική καριέρα ενός πρωταθλητή. Βεβαίως η κατάκτηση του Ολυμπιακού μεταλλίου είναι το κορυφαίο».

Για να μπορέσει να κάνει όλα αυτά τα ταξίδια καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο πατέρας του. «Όταν ο μπαμπάς μου έριξε την πρόταση να συνεχίσω στο ζαχαροπλαστείο ήμουν λίγο διστακτικός γιατί η αλήθεια είναι ότι το επάγγελμα αυτό είναι πολύ δύσκολο. Σε καθημερινή βάση ο αρτοποιός πρέπει να βρίσκεται στον εργασιακό χώρο να προσφέρει τα πάντα και η προσωπική του ζωή είναι άκρως μηδενική. Του είπα “ναι αλλά δεν μπορώ να είμαι μόνος” και μου είπε “θα είμαι πλάι σου μέχρι το θάνατό μου”. Και όντως ο μπαμπάς μου ακόμα και τώρα που είναι 82 χρόνων κάθε πρωί κατεβαίνει νωρίς στο αρτοποιείο και μένει στο πόδι μου όταν εγώ θέλω να ταξιδέψω».

Η συνήθεια με τη σημαία που έγινε λατρεία

Πέραν της εκφώνησης ο Βαγγέλης Στούπης έχει άλλο ένα… πάθος και πάλι συνδεδεμένο με τον στίβο. «Πάντα όταν ταξιδεύω για να παρακολουθήσω κάποια διοργάνωση του στίβου βάζω και μία ελληνική σημαία στη βαλίτσα μου σκεπτόμενος ότι θα χρειαστεί να τη δώσω σε κάποιον Έλληνα αθλητή που θα διακριθεί. Πάντα ήξερα το πρόγραμμα, ήξερα που θα σταθώ, που περιμένουμε επιτυχία και χαρίζω τη σημαία στους πρωταθλητές μας. Είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα. Θυμάμαι το 2000 στο Σίδνεϊ έδωσα τη σημαία στην Μιρέλλα τη Μανιάνη που ήταν δεύτερη στον ακοντισμό. Το 2001 στο Παγκόσμιο του Έντμοντο είχα χαρίσει τη σημεία στον Κώστα Κεντέρη, πάλι στη Μανιάνη το 2002 στους Πανευρωπαϊκούς του Μονάχου και στο Παγκόσμιο στο Παρίσι το 2003 και η ροή συνεχίζεται».

Το μεγάλο απωθημένο και ο στόχος

Ο Ευάγγελος Στούπης έχει πετύχει πολλά και γενικά κυνηγά τους στόχους του. Υπάρχουν, ωστόσο, και πράγματα που δεν κατάφερε να πετύχει. «Το γεγονός ότι δεν κατάφερα να εκφωνήσω τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας παρότι το επιδίωξα έχει μείνει απωθημένο. Είχε υπερβεί το πρωτόκολλο ο τότε εκφωνητής κ. Κωνσταντόπουλος, το είχε κάνει θέμα και το Βήμα της Κυριακής. Όμως πραγματικά θαύμασα την Καλυψώ Δέρβου που ήταν αλάνθαστη».

Όσον αφορά στους στόχους που θέτει τονίζει: «Πρώτα από όλα θέλω να έχω την υγεία μου και αυτή η αίσθηση που νιώθω όταν εκφωνώ να παραταθεί με το πέρασμα των χρόνων. Να κρατάω το μικρόφωνο, να μην υπάρχει αλλοίωση της φωνής και να δίνω τα εύσημα στους διακριθέντες και μη αθλητές, πρωταθλητές, συμμετέχοντες στους αγώνες του στίβου είτε εντός του σταδίου, είτε σε αγώνες δημοσίας οδού, είτε σε μαραθωνίους, είτε σε ημιμαραθωνίους, είτε σε αγώνες βουνού.

Θα έλεγα και κάτι τελευταίο. Να μου δοθεί η ευκαιρία μια φορά στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας να είμαι στον τερματισμό και να περιμένω να παρουσιάσω όλους τους τερματίσαντες ή το μεγαλύτερο ποσοστό που θα τερματίσουν στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.

Είμαι πολύ σεμνός και ταπεινός άνθρωπος και δε μου αρέσει να επιζητώ κάτι που πραγματικά το λαχταρώ. Εάν η πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ, εάν κάποιο μέλος του Δ.Σ. ή από την Επιτροπή ανάπτυξης ή κάποιος από το ΣΕΓΑΣ κρίνει ότι μπορώ να φανώ αντάξιος των προσδοκιών τους και με καλέσουν βεβαίως θα δεχτώ και θα πάω. Θα είναι μοναδική αυτή η στιγμή και θα το ήθελα πάρα πολύ».