O Κώστας Γιαννηλέρ εξιστορεί μία εμπειρία του από ένα μαραθώνιο, που μπορεί να αποτελέσει σημαντικό παράδειγμα για πολλούς δρομείς. Ο έμπειρος δρομέας καταθέτει την προσωπική του εμπειρία από αγώνα που έλαβε μέρος πριν μερικά χρόνια και έκανε αρκετά λάθη, καταλήγοντας στο νοσοκομείο και δίνει σημαντικές συμβουλές μέσω της ιστορίας του.

 

Όταν πρόκειται να τρέξουμε ένα αγώνα δύσκολο, όπως ο μαραθώνιος, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, να έχουμε κάνει επαρκή προπόνηση και να ακούμε το σώμα μας χωρίς υπερβολές…

Ήταν το 2013, και είχα τρέξει χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, με άθλια παπούτσια, χωρίς ρολόι, αλλά με ένα κινητό με εγκατεστημένη την εφαρμογή Sports tracker, η οποία για κάποιο λόγο έπαψε να λειτουργεί γύρω στο 33 χλμ. Ο χρόνος μου 4:24:04… Παρά τα όσα τράβηξα (κράμπες, πόνους στα πόδια κλπ) δεν έβλεπα την ώρα να ξανατρέξω. Ενθουσιασμένος που τερμάτισα και ευχαριστημένος που ήμουν υγιής!!!

Την επόμενη χρονιά 2014, αποφάσισα να προετοιμαστώ, έχοντας βέβαια για μετρήσεις ένα ρολόι αγορασμένο από Lidl με ιμάντα για τους καρδιακούς παλμούς, αλλά έβλεπες τους σφυγμούς στιγμιαία, χωρίς δυνατότητα αποθήκευσης παρά μόνο μέγιστη, ελάχιστη και μέση τιμή. Στο κινητό επίσης είχα την ίδια εφαρμογή και μερικές άλλες ακόμη. Δοκιμάζοντας την πιο αξιόπιστη κατέληξα στην Sports tracker.

Οι προπονήσεις πήγαιναν καλά και όταν πήγαινα με 5:20, νόμιζα ότι πάω αργά! Στόχος μου ήταν να βελτιώσω τον χρόνο της προηγούμενης χρονιάς και να τρέξω τον Μαραθώνιο με μέσο pace 5:08-5:10. Στη διάρκεια των προπονήσεών μου χρησιμοποιούσα κυρίως ένα μικρό γήπεδο με άθλιο ταρτάν με 210μ μήκος ενός γύρου. Κάπου κάπου πήγαινα στον λόφο της Δεξαμενής στη Νίκαια, (για όσους ξέρουν) με αρκετές ανηφόρες. Πήγα και μερικές φορές στη διαδρομή του αγώνα, ξεκινώντας από Εθν. Άμυνα, αλλά μόνο μέχρι Πικέρμι και επιστροφή. Όλα πήγαινα όπως ήθελα! Οι χρόνοι μου έβγαιναν χωρίς κόπο, βοηθούντων και των mizuno wave rider 17, που πήρα ως δώρο από (σύζυγο και κόρη). Να πω ότι η προπόνηση για τον Μαραθώνιο είχε διάρκεια 16 εβδομάδες, με tempo, long run και μερικές διαλειματικές που 1-2 από αυτές δεν βγήκαν όπως θα ήθελα…

Οι μέρες για τον αγώνα πλησίαζαν κι εγώ ανυπομονούσα! Πήρα και 2-3 χάπια μαγνησίου, ηλεκτρολύτες σε υγρό, που αραίωνα και είχε και ωραία γεύση. Ήμουν έτοιμος λοιπόν να κατακτήσω τον στόχο μου.

Την ημέρα του αγώνα ξύπνησα πολύ νωρίς, ετοίμασα τα πάντα, ακόμη και το τί θα έβαζα μετά τον αγώνα. Ζώνη με τα χάπια, νερό με ηλεκτρολύτη και έφυγα για τη Συγγρού. Για την ακρίβεια με πήγαν. Στη διαδρομή για Μαραθώνα, γνώρισα έναν Έλληνα που ήρθε από Γερμανία για τον αγώνα. Τον ξενάγησα σχετικά με τις ανηφόρες και τις δυσκολίες του αγώνα και είδα ότι λίγο φοβήθηκε. Στο στάδιο του Μαραθώνα, πήγαινα από τουαλέτα σε τουαλέτα μέχρι να έρθει η ώρα του αγώνα. Και επιτέλους η στιγμή έφθασε!!! Η εφαρμογή στο κινητό προσπαθούσε να βρει δορυφόρο για να συνδεθεί το GPS, κι εγώ αγχώθηκα.

 

Δόθηκε η εκκίνηση κι εγώ με την εφαρμογή του κινητού επιτέλους να δουλεύει ξεκίνησα από το 3ο Block. Τα πρώτα χιλιόμετρα πήγαιναν όπως τα σχεδίασα με το gps να δείχνει άλλοτε 5:08, άλλοτε 5:15 και άλλοτε 5:04.

Οι ανηφόρες άρχισαν κι εγώ δεν πτοήθηκα.

5ο χλμ σε 25:52 με pace 5:10

10o σε 52:32 με pace 5:11

15ο χλμ σε 1:17:34 με pace 5:10

Μέχρι τότε το μπουκάλι με νερό που είχα, το άλλαζα κάθε τόσο, έβγαζα το καπάκι και έβαζα άλλο καπάκι με βαλβίδα για να πίνω πιο εύκολα. Τί απογοήτευση όμως, το καπάκι δεν ταίριαζε απόλυτα και πίνοντας, το μισό έτρεχε επάνω μου και στα παπούτσια μου. Γύρω στο 18ο χλμ, αποφάσισα να πάρω ένα δισκίο μαγνησίου βάζοντάς στο μπουκάλι με το νερό… Ψάχνω λοιπόν στο τσεπάκι της θήκης και αισθάνομαι μια απογοήτευση και έναν θυμό πιο πολύ, πιστεύοντας ότι τα δισκία μου έπεσαν κάπου και έπρεπε να αρκεστώ στο νερό, τους ηλεκτρολύτες που υπήρχαν στον ανεφοδιασμό και σε κάποια τζελάκια που δεν είχα δοκιμάσει άλλη φορά. Είχα και κάποιες σταφίδες που πήρα μαζί μου βέβαια.

21,1 χλμ σε 1:51:08 με pace 5:30

Κατάλαβα ότι έπρεπε να κόψω λίγο στις ανηφόρες βλέποντας τον χρόνο. Την ανηφόρα στο Alex Pack την πέρασα σαν να ήταν ευθεία. Το ίδιο και την ανηφόρα στον ανισόπεδο του Σταυρού…

30ο χλμ 2:42:09 με pace 5:45

Πήρα την κατηφόρα και πέρασα την Αγ. Παρασκευή ενώ η κούραση άρχισε να κάνει την εμφάνισή της. Λογικό μετά από 33 χλμ.

35ο χλμ 3:11:46 με pace 5:45

Ο χρόνος μέχρι εκεί έδειχνε ότι πάω για ένα χρόνο κάτω από 3:50 ίσως και 3:48. Τρομερό! Πάνω από μισή ώρα γρηγορότερα από τον προηγούμενο χρόνο μου. Pace όμως 5:45! Πολύ μακριά από τον στόχο μου. Ίσως γιατί σε μια τροφοδοσία σταμάτησα λίγο να πιω σωστά το νερό.

Ήμουν μεταξύ 34-35 χλμ και τα πόδια μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. Η ψυχή μου όμως έλεγε όχι. Έφθασα στην Εθν. Άμυνα και έβλεπα την γέφυρα της Κατεχάκη. Εκεί, σκέφτηκα να περπατήσω λίγο για να ξεκουραστώ λίγο. Μέσα μου έλεγα όμως:

«Τι κάνεις; στη γέφυρα είναι η κόρη σου, που θα σε βλέπει και θα είναι υπερήφανη για σένα. Πώς θα νιώσει αν σε δει να περπατάς; Συνέχισε λοιπόν».

Και συνέχισα! Η εφαρμογή έδειχνε νομίζω 5:08 pace.

Το επόμενο που θυμάμαι είναι, ότι με πλησίασε ένας από τους εθελοντές, που δεν τον έβλεπα καν και άκουσα να μου λέει: «Θέλετε να σταματήσετε, γιατί δεν πάτε καλά. Θα συνεχίσω...», πρέπει να ψέλλισα. Έπειτα από λίγο ένοιωσα να με πιάνουν δυο άτομα από δεξιά και αριστερά.

Μετά τίποτα! Ούτε φωνές, ούτε κούραση, ούτε αίσθηση χρόνου. Μόνο σκοτάδι. Το αμέσως επόμενο γεγονός που θυμάμαι είναι ότι ανέβαινα το σκαλάκι του ασθενοφόρου που ήρθε να με μαζέψει και έντονες κράμπες στα πόδια. Μπορούσα όμως να μιλάω και γενικά να είμαι με καλή σχετικά διάθεση. Απαντούσα στις ερωτήσεις του διασώστη και ζήτησα να με πάνε στον Ευαγγελισμό αντί για το Βαφοπούλειο που ήθελαν. Μου έδωσαν ένα τηλέφωνο και ειδοποίησα την κόρη μου να έρθει εκεί. Φαντάζομαι την τρομάρα που πήρα και τί αισθάνθηκε και ντρέπομαι που την έβαλα σε τέτοια διαδικασία. Όταν έφθασα στο νοσοκομείο, ήταν ήδη εκεί παίρνοντας το μετρό και η πρώτη της κουβέντα, που την θυμάμαι σαν τώρα, ήταν:

«Θα σε σκίσω..».

 

Στο νοσοκομείο έμαθα ότι έφεραν συνολικά εκεί 11 άτομα και μαζί και έναν κενυάτη. Όλοι μετά τις απαραίτητες εξετάσεις έφυγαν. Εγώ έμεινα τελευταίος.

Έτοιμος να φύγω βράδυ πια με το εξιτήριο στο χέρι και με σταματάει ο γιατρός, ο οποίος είχε εντολή να με κρατήσει με εισαγωγή στο νοσοκομείο, γιατί κάτι δεν άρεσε στον επικεφαλής γιατρό που είδε το καρδιογράφημα.

Έκατσα 5 μέρες μέσα κάνοντας όλες τις εξετάσεις από καρδιά, εγκέφαλο, πνεύμονες και άλλες, αλλά δεν έδειξαν τίποτα. Έμεινε να μου βάλουν ένα holder καρδιάς αλλά δεν είχαν διαθέσιμο. Επίσης τομογραφία εγκεφάλου αλλά δεν είχαν διαθέσιμο τομογράφο. Τελικά μια πρωία, ο γιατρός απεφάνθη: «Ρε παιδιά τι τον κρατάμε; ο άνθρωπος είναι αθλητής δεν το βλέπετε; Μαραθώνιο τρέχει. Θα του γράψουμε να κάνει έξω τις εξετάσεις».

Έτσι τελείωσε η περιπέτεια στο νοσοκομείο και όλα καλά. Από τότε έχω τρέξει άλλους 8 ημιμαραθωνίους, άλλους 5 μαραθωνίους και διάφορους άλλους αγώνες από 10 μέχρι 16 χλμ και όλα καλά.

Συμπέρασμα. Έκανα ότι βλακεία θα μπορούσε να κάνει ένας μαραθωνοδρόμος, που θέλει να τρέξει έναν μαραθώνιο. Θα τις απαριθμήσω μια και όποιος θέλει ας προσθέσει και εκείνος τις παρατηρήσεις του.

1. Έθεσα στόχο μη εφικτό, βασιζόμενος σε μετρήσεις μιας εφαρμογής στο κινητό

2. Δεν έβαλα ό,τι χρειαζόμουν σε ξεκάθαρες θέσεις ώστε να μην τα ψάχνω ή να τα χάνω. Τα δισκία μαγνησίου τα είχα στη τσέπη της ζώνης, αλλά χώθηκαν σε μια γωνία και δεν τα έβρισκα.

3. Στο χώρο του σταδίου πριν την εκκίνηση, αντί να κάτσω σε ένα μέρος και να χαλαρώσω,

δεν ξεκουράστηκα, αλλά έτρεχα δεξιά αριστερά να βρω τουαλέτα ελεύθερη (!!!), ή περπατούσα χαζεύοντας γύρω το πλήθος…

4. Δεν προγραμμάτισα πότε και τί θα πάρω από δισκία άλατος, μαγνησίου, ηλεκτρολύτες, τζελ υδατανθράκων και δεν τα πήρα ποτέ εκτός από νερό.

5. Δεν ενυδατώθηκα σωστά με το μπουκάλι μου να τρέχει έξω, ακόμη και όταν έτρεχα, και επειδή δεν άλλαξα το μπουκάλι μου πετώντας το καπάκι που δεν ταίριαζε.

6. Βασίστηκα σε μια εφαρμογή σε ένα κινητό που μια έπιανε και μια δεν έπιανε σήμα από δορυφόρο. Αποτέλεσμα όταν έπιανε σήμα, να δείχνει ότι πάω πολύ γρήγορα αναπληρώνοντας ό,τι δεν είχε καταγράψει. Άλλες πάλι φορές να δείχνει ότι πάω αργά, με αποτέλεσμα να επιταχύνω χωρίς λόγο.

7. Δεν προγραμμάτισα τα περάσματά μου, ώστε να ξέρω αν είμαι μέσα στο στόχο μου ακόμα και σε κάθε χιλιόμετρο.

8. Παρασύρθηκα ακολουθώντας άλλους δρομείς, ειδικά στο πρώτο μισό του αγώνα. Συνετέλεσε σ’αυτό και το ότι τοποθετήθηκα στο 3ο block, όπου οι δρομείς ήταν σαφώς πιο γρήγοροι από μένα.

9. Από την ώρα που ξύπνησα, μέχρι την ώρα που ξεκίνησε ο αγώνας, δεν έφαγα κάτι, εκτός από μερικές σταφίδες που είχα στην τσέπη μου… Δεν είχα λοιπόν εφοδιαστεί με “καύσιμα”.

10. Δεν σταμάτησα όταν ένιωσα την κούραση να με καταβάλει, λόγω εγωισμού…

Για όλους αυτούς, ίσως και άλλους λόγους, σας παροτρύνω να μην κάνετε τα ίδια λάθη. Προπάντων ακούστε το σώμα σας και δεν είναι ντροπή να περπατήσετε όταν χρειαστεί.

 

Η γιατρός, που μου έκανε το σπινθηρογράφημα, όταν πήγα να πάρω τα αποτελέσματα, μου είπε ότι το πρόβλημα τελικά, πρέπει να ήταν βιοχημικό (έλλειψη ηλεκτρολυτών, κακή ενυδάτωση) επειδή όλα τα άλλα ήταν καλά. Και σαν τελευταίο να ανφέρω οτι η μέτρηση της cpk (κρεατινική φωσφοκινάση) έδειξε μετά τον αγώνα 3500 με φυσιολογική τιμή 24-195. Είχε δηλαδή αρχίσει ήδη η ραβδομυόλυση, η οποία είναι εξεσημασμένη καταστροφή των σκελετικών μυϊκών κυττάρων… Χρειάστηκε να πίνω επί δύο μέρες 3 λίτρα νερό την ημέρα για να απομακρυνθούν από τους νεφρούς οι κρύσταλλοι που σχηματίζονται και να αποφύγω μια νεφρική ανεπάρκεια…. Άφησα τον οργανισμό μου χωρίς "καύσιμα". Με απλά λόγια, οι αποθήκες γλυκογόνου άδειασαν. Ο οργανισμός μου μη έχοντας ούτε λίπος να κάψει, άρχισε να καταναλώνει μυϊκό ιστό. Έτσι κάποια στιγμή αντιδρώντας σταμάτησε να λειτουργεί.

Σε 4 μήνες έτρεξα Ημιμαραθώνιο και τερμάτισα τελείως ξεκούραστος με χρόνο 1:47

Τις επόμενες χρονιές κατέβαζα τον χρόνο μου στον Μαραθώνιο σε 4:12, 4:08 και έσπασα τις 4 ώρες (3:58), τερματίζοντας με κυβίστηση(τούμπα) όπως υποσχέθηκα σε φίλους. Την επόμενη φορά έκανα 3:53:53.

Κάθε χρόνο όμως το έκανα με κατάλληλη προετοιμασία, προπόνηση, και λήψη των απαραίτητων υγρών, και στοιχείων για να τερματίσω υγιής. Το πάθημα μού έγινε μάθημα.

Προς Θεού λοιπόν, μην αμελήσετε την σωστή τροφοδοσία του οργανισμού σας. Πρώτα την υγεία και μετά όλα τα άλλα. Να είστε όλοι καλά!