Αν και η Έλλη Στάη δίνει το «παρών» στους αγώνες του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας εδώ και 15 χρόνια, το όνομά της απουσίαζε από τους καταλόγους των εγγραφών. Είχε επιλέξει να τρέχει με ψευδώνυμο, καθώς ήθελε να χαρεί τον αγώνα χωρίς οι τηλεοπτικές κάμερες και ο φωτογραφικός φακός να είναι στραμμένοι πάνω της.

Φέτος, η καταξιωμένη δημοσιογράφος αποφάσισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στη διαδρομή των 10 χλμ. χωρίς να κρατήσει μυστική την ταυτότητά της, καθώς, όπως λέει, έχει πλέον ατονήσει το ενδιαφέρον για τους επωνύμους που συμμετέχουν στον αγώνα και οι περισσότεροι δρομείς, ακόμη κι εκείνοι που είναι αναγνωρίσιμοι, τρέχουν επειδή τους αρέσει κι όχι για την προβολή τους.

 

«Στόχος μου είναι να απολαύσω τον αγώνα με άνεση και χωρίς να διακινδυνεύσω να τραυματιστώ. Δεν κυνηγάω, όπως τα πρώτα χρόνια, κάποια συγκεκριμένη επίδοση. Ο καλύτερος χρόνος μου ήταν τα 58 λεπτά. Τώρα η σταθερή μου επίδοση κυμαίνεται μεταξύ 59 λεπτών και μίας ώρας», λέει η Έλλη Στάη μιλώντας στην ομάδα Τύπου του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας.

Η ενασχόλησή της με το τρέξιμο ξεκίνησε σε μια περίοδο που βίωνε έντονο στρες, οπότε και η προπονήτρια της τής πρότεινε να προσθέσει στη ρουτίνα της και τον συγκεκριμένο τρόπο άσκησης. Οι αντοχές της έδειξαν πως αν είχε ασχοληθεί με το τρέξιμο από την εφηβεία της, η Ελλάδα θα είχε σήμερα μια πολύ καλή δρομέα, σύμφωνα με τη γυμνάστρια της.

«Δεν είναι ποτέ αργά να ξεκινήσει κάποιος το τρέξιμο», πιστεύει η Έλλη Στάη. «Θα μπορούσα να έχω αρχίσει από την ηλικία των 25 ετών, αλλά δεν συνέβη, διότι ίσως τότε η διοργάνωση δεν ήταν όπως σήμερα, το δρομικό κίνημα δεν είχε ενταχθεί στο σκεπτικό μας, κάναμε άλλο τρόπο ζωής, είχαμε άλλες προτεραιότητες. Σήμερα, όμως, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα περάσει ημέρα χωρίς να ασκηθώ. Στην προπόνησή μου περιλαμβάνονται πιλάτες, trx, βάρη, κολύμπι και τρεις φορές την εβδομάδα τρέξιμο 3-4 χλμ. στον Εθνικό Κήπο και το Ζάππειο».

Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, ενόψει του αγώνα έχει αυξήσει τις δρομικές προπονήσεις της, συντροφιά με τέσσερις φίλους της – δύο άνδρες και δύο γυναίκες – και ένα ζευγάρι γυμναστών.

«Μου αρέσει πολύ η ομαδικότητα. Δίνει μια άλλου τύπου ευεξία. Παράλληλα, το ότι είμαστε μια παρέα μας δίνεται η ευκαιρία να ακολουθούμε ένα δικό μας τελετουργικό, το οποίο τηρούμε με προσήλωση: συναντιόμαστε πριν τον αγώνα, μετά τον τερματισμό περιμένουμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο να φτάσει ο πρώτος Μαραθωνοδρόμος, ανεβαίνουμε στο Κολωνάκι για καφέ…», λέει η Έλλη Στάη, η οποία έχει τρέξει και στο Παρίσι. «Ήταν καταπληκτική εμπειρία, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τον τερματισμό στο Παναθηναϊκό Στάδιο», συνεχίζει.

 

Ποιο μήνυμα στέλνει σε όσους δεν έχουν αποφασίσει ακόμη να σηκωθούν από τον καναπέ και διστάζουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε έναν αγώνα δρόμου; «Αξίζει να προσπαθήσουν. Το τρέξιμο προσφέρει ψυχοσωματική ευεξία. Κάθε σώμα έχει τις δικές του αντοχές, κι ακόμη και γυμνασμένοι άνθρωποι λαχανιάζουν και δεν μπορούν στην αρχή να ανταποκριθούν στις απαιτούμενες αναπνοές. Αν, όμως, ξεκινήσουν χωρίς τον στόχο του χρόνου, σιγά σιγά το σώμα εθίζεται και ειδικά τα 5 χλμ αποδεικνύονται μια διαδρομή στην οποία μπορεί να ανταποκριθεί η πλειοψηφία», καταλήγει η Έλλη Στάη.