Η Ελισάβετ Πεσιρίδου δεν χρειάζεται συστάσεις για την αθλητική της υπόσταση. Από πολύ μικρή έδειξε το ταλέντο της στα εμπόδια συλλέγοντας μετάλλια σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες που αγωνίστηκε. Η συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο αποτελεί σταθμό στην έως τώρα καριέρα της, όπως και ο χρόνος που την έστειλε στη Βραζιλία καθώς το 12.93 που έγραψε το χρονόμετρο στην Πάτρα το 2016 αποτελεί την 3η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην Ελλάδα στα 100μ. εμπ. Γνωρίζοντάς την κανείς από κοντά διακρίνει έναν άνθρωπο δεκτικό, κοινωνικό, με χιούμορ και κυρίως έναν άνθρωπο που πηγάζει από μέσα του μία μοναδική θετική ενέργεια.

Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια των υψηλών εμποδίων μπήκε με ανορθόδοξο τρόπο στο χώρο του στίβου, όμως από τη στιγμή που πέρασε το πρώτο της εμπόδιο δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Έχει πει πολλές φορές ότι η ενασχόλησή της με τον κλασικό αθλητισμό ήταν επιλογή των γονιών της καθώς η ίδια αγαπούσε την ενόργανη γυμναστική. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε και την κουβέντα μας καθώς στα δικά μας αυτιά ακούστηκε περίεργο ως γεγονός.

«Μικρή έκανα ενόργανη. Η προπονήτριά μου όμως είπε στους γονείς μου μία μέρα, “ξέρετε η Ελισάβετ δεν κάνει για ενόργανη. Είναι ψηλή, είναι γρήγορη, έχει καλό άλμα και θεωρώ ότι θα ήταν καλύτερο να τη γράψετε στο στίβο”. Όταν μου το είπαν οι γονείς μου έβαλα τα κλάματα καθώς δεν ήθελα με τίποτα να σταματήσω την ενόργανη. Την άλλη μέρα πάω στην ενόργανη και μου λέει η προπονήτρια “σε παρακαλώ, σου έχω πει ότι δεν κάνεις”, πάλι έβαλα τα κλάματα. Σταματώ λοιπόν την ενόργανη και μου λέει ο μπαμπάς μου θα πας να δοκιμάσεις στίβο. Ξανά κλάμα εγώ να λέω ότι δε θέλω, αλλά επειδή γενικά ακούω τους γονείς μου, πήγα στο στίβο εκεί στην Κατερίνη. Είπα θα δοκιμάσω. Πήγα την πρώτη εβδομάδα, αλλά συνέχισα να μη θέλω και να κλαίω. Με είδε, ωστόσο, ένας προπονητής, ο πρώτος μου προπονητής, ο Νίκος Μαντζόλης. Ήμουν ένα λεπτό παιδάκι με πολύ ψηλά πόδια. Με πλησίασε, μου έβαλε ένα εμποδιάκι και μου λέει “μήπως μπορείς να το περάσεις να δω κάτι”; Τρέχω εγώ, το περνάω και μου άρεσε αυτή η διαδικασία. Μου λέει, “αύριο θα έρθεις και θα σου κάνω προπόνηση εγώ”. Πάω σπίτι, μιλάω με τους γονείς μου, πάω την επόμενη μέρα στην προπόνηση και αυτό ήταν, κόλλησα». Με το σωματότυπο που είχε την έβαλαν να δοκιμάσει και στο ύψος, όμως «έσπασα το χέρι μου και το μίσησα». Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκινά το ταξίδι της Ελισάβετ Πεσιρίδου στο χώρο του αθλητισμού.

-Τελικά πόση σημασία έχει ο προπονητής που θα βρεις στο δρόμο σου;

«Πάρα μα πάρα πολύ. Θεωρώ ότι εάν δεν ήταν ο κ. Νίκος και ήταν κάποιος άλλος δε θα συνέχιζα. Δηλαδή θα έκανα 2-3 χρόνια και θα σταματούσα. Ο κ. Νίκος με έβαζε να κάνω εμπόδια σε παιχνίδι γιατί ήμουν μικρούλα. Δε με έβαλε κατευθείαν στα βαθιά για να πω τέλος δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Με είχε με παιχνιδάκια και με έμαθε πάρα πολλά για τον αθλητισμό. Πιο πολύ ήταν δάσκαλος παρά προπονητής και θεωρώ ότι αυτό με βοήθησε πάρα πολύ».

-Πότε άρχισες να σκέφτεσαι ότι θα αφοσιωθείς στα εμπόδια και θα κάνεις πρωταθλητισμό;

«Στη Γ΄ Λυκείου. Μέχρι τότε πήγαινα με τον κ. Νίκο και κάναμε παιχνιδάκια, όμως με αυτά τα παιχνιδάκια εγώ έκανα πανελλήνιο ρεκόρ κορασίδων και γενικά είχα όλα τα πανελλήνια ρεκόρ της κατηγορίας μου. Είχα πάει σε κάποια παγκόσμια, κάποια ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε μικρότερες κατηγορίες όμως όταν είσαι 14-15 ετών δε καταλαβαίνεις εάν είσαι καλός ή κακός. Πας δεξιά, αριστερά, περνάς καλά… Δεν είχα καταλάβει ότι είμαι καλή. Για μένα ήταν ένα παιχνίδι. Τελείωσα τη Β’ Λυκείου και μου λέει ο προπονητής μου “ ή θα διαβάσεις ή θα αφήσεις κάποια πράγματα για να πάς παγκόσμιας γυμνασιάδα να διακριθείς. Είναι δική σου η απόφαση”. Έκατσα όλο το καλοκαίρι το σκέφτηκα και αποφάσισα να το προσπαθήσω γιατί ήταν μία πρόκληση για μένα. Θα άφηνα και τα μαθήματα και ήταν ό,τι καλύτερο».

-Οι γονείς σου δεν αντέδρασαν;

«Όταν τους είπα ότι μέχρι το Δεκέμβριο δε θα διαβάζω και θα αφοσιωθώ στην προετοιμασία μου για τη γυμνασιάδα με κοιτούσαν με το στόμα ανοικτό. Οι γονείς μου όμως είναι πολύ ανοικτοί άνθρωποι. Ό,τι και να τους πω ότι έχω επιλέξει, ακόμα κι αν μέσα τους δεν το στηρίζουν -που είμαι 100% σίγουρη ότι δε στηρίζουν κάποια πράγματα- δε θα το δείξουν. Θα το καταπιούν και θα πουν “ναι παιδί μου”. Το μόνο που μου είπαν ήταν “θα κάνεις αυτό που θέλεις αλλά από το Δεκέμβρη και μετά θα κάνεις ιδιαίτερα και θα προσπαθήσεις να καλύψεις το χαμένο έδαφος”. Εγώ έλεγα ναι, ναι από το Δεκέμβρη και μετά θα το δούμε. Έτσι πήγα στη παγκόσμια γυμνασιάδα όπου βγήκα 4^η. Πήγα πολύ καλά και επιστρέφοντας πίσω ήξερα ότι θα ακολουθήσω αυτό τον δρόμο. Έτσι άφησα τα υπόλοιπα στην άκρη και αφοσιώθηκα στον πρωταθλητισμό».

-Στον πρωταθλητισμό ήταν τα πράγματα όπως τα περίμενες;

«Όχι. Ούτε καν. Εγώ πίστευα πεταλούδες και λουλούδια. Έχει πάρα πολλά κακά ως προς την προπόνηση, αυτά που ζεις καθημερινά, αλλά όταν σου έρθει το ένα καλό ξεχνιούνται όλα τα υπόλοιπα. Εάν τα ζυγίσεις, τα κακά είναι πολύ περισσότερα από τα καλά, αλλά το καλό το ένα που θα έρθει τα σβήνει όλα. Σα να μην έχεις κάνει τίποτα, σα να μην έχεις πονέσει, σα να μην έχεις κλάψει. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό».

-Έχεις πει ποτέ φτάνει δεν πάει άλλο;

«Μια και δυο. Μπορεί να το λέω και κάθε μέρα. Πάρα μα πάρα πολλές φορές έχω φτάσει στο αμήν και στο όριο να πω εγώ θα σταματήσω, δε γίνεται. Δεν μπορώ άλλο, δεν μπορώ να κάνω άλλες αυτοθυσίες, θα σταματήσω, δεν αντέχω, θα, θα, θα…. Την άλλη μέρα είμαι πάλι στο γήπεδο να κάνω την προπόνηση όπως ξέρω εγώ».

-Μίλα μου λίγο γι’ αυτή τη μία στιγμή που τα σβήνει όλα αυτά…

«Δεν περιγράφεται. Μπορεί πολλά χρόνια να κουβαλάς βάρος, άγχος, στρες, αμφιβολία, να μην έχεις αυτοπεποίθηση και έρχεται μία στιγμή που δεν το περιμένεις. Δεν είναι ο αγώνας που το ξέρεις από πριν ότι θα τα καταφέρεις και θα τα πας τέλεια. Τερματίζεις, τα καταφέρνεις και απλά βάζεις τα κλάματα, σου φεύγει όλο το στρες, όλο το άγχος, είναι σα να είσαι 20 κιλά πιο αδύνατη. Σα να κουβαλούσες ένα τεράστιο φορτίο και ήρθαν και σου το πήραν. Πρέπει να το νιώσεις για να το καταλάβεις. Νομίζω ότι λέγεται απόλυτη ευτυχία».

-Αυτή την απόλυτη ευτυχία την έχεις βιώσει πιο έντονα μετά τον αγώνα που είχες πιάσει το όριο για την Ολυμπιάδα του Ρίο ή όταν για παράδειγμα βρέθηκες πλέον στο Ρίο;

«Σίγουρα όταν έπιασα το όριο. Ήμουν καλά όλη τη χρονιά όμως δεν είχα τρέξει κοντά στο όριο. Η προπονήτριά μου, μου έλεγε “θα πιάσεις το όριο και θα πάμε στους Ολυμπιακούς” κι εγώ της έλεγα “τι λες με δουλεύεις”. Είχα κάνει πολύ σκληρή προπόνηση, όμως η Ολυμπιάδα ήταν σα σκέψη μόνο επειδή μου το είχε πει η προπονήτριά μου και όχι γιατί το πίστευα. Όταν μπήκα στα δοκιμαστικά και έκανα κάποιους αγώνες συνειδητοποίησα ότι όντως ήμουν καλά. Στην Πάτρα που έπιασα το όριο τερμάτισα και λέω “δεν μπορεί”. Δεν το πίστευα. Σα να ήταν όραμα. Με το που τερματίζω βλέπω το 12. Μέχρι τότε είχα τρέξει καλύτερο χρόνο 13.20 και είδα το 12 και αρχίζω να τσιρίζω. Δεν είδα ότι ήταν 12.93 και φώναζα, έκλαιγα. Στα βήματα του τερματισμού έκλαιγα ήδη. Δεν είδα πόσο έκανα. Ήμουν στα χαμένα, αλλά ήταν η καλύτερή μου στιγμή.

Πριν το Ρίο ήταν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα όπου τα πήγα κι εκεί ανέλπιστα καλά. Μετά ήρθε το Ρίο. Ήταν μία μοναδική εμπειρία, αλλά όταν γύρισα συνειδητοποίησα το βάρος που μου φόρτωσε αυτή η συμμετοχή. Έχω πάει σε πολλά παγκόσμια πρωταθλήματα, αλλά όταν μπαίνει το όνομα “Ολυμπιακοί Αγώνες” είναι σα να έχεις πάρει όλο το στάδιο στην πλάτη σου και το κουβαλάς από το άγχος. Ενώ είσαι σε μία διεθνή διοργάνωση με την ομάδα που είσαι και στις υπόλοιπες, το βάρος του ονόματος των Ολυμπιακών Αγώνων είναι τεράστιο. Μου κόπηκαν τα πόδια. Είναι το όνομα, το κύρος και εκείνη τη στιγμή σα να μην μπορείς να ανταπεξέλθεις. Σκεφτόμουν, “στέκομαι στην εκκίνηση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ουάου”! Αυτό ήταν το όνειρό μου, να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τώρα έφτασα και τα πόδια μου είναι κομμένα για να τρέξω…».

-Δεν το χάρηκες δηλαδή όσο θα ήθελες;

«Όχι. Τον αγώνα όχι δεν τον χάρηκα γιατί τα πόδια μου ήταν κομμένα. Ήταν το άγχος απίστευτο. Παρόλα αυτά έτρεξα καλά κάτι που δεν περίμενα καθώς με είχε καταβάλει το άγχος. Γενικά όταν δεν το περιμένω πηγαίνω καλά και όταν περιμένω να πάω καλά αυτό δε γίνεται. Να τώρα στον κλειστό στίβο περίμενα κάτι πολύ, πολύ καλύτερο από αυτό που έκανα όμως δεν ήρθε. Έτσι πάει σε εμάς. Σε όλα τα αγωνίσματα του στίβου. Εκεί που το περιμένεις δεν έρχεται. Θα έρθει όταν θέλει αυτό».

-Σίγουρα όμως θα πρέπει να υπάρχει και μία προεργασία…

«Τίποτα δεν έρχεται τυχαία».

-Μια και ανέφερες τον κλειστό, φέτος είναι μία Ολυμπιακή χρονιά. Πως τα βλέπεις τα πράγματα;

«Στόχος είναι το Τόκιο. Θέλω να ξεκινήσω αγώνες από νωρίς το Μάη, κάπου μέσα του μήνα ώστε να έχω αρκετούς αγώνες στα πόδια μου. Σίγουρα κυνηγάω το όριο που είναι 12.84, αλλά δε θα αφήσω και το ράνκινγκ καθώς είμαι ήδη μέσα στη λίστα. Επειδή όμως ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει δε θα το αφήσω στην τύχη του. Θέλω να το κυνηγήσω από νωρίς. Έχουμε και ένα ευρωπαϊκό Κύπελλο, το πανελλήνιο πρωτάθλημα, κάποια μίτινγκ πιο πριν και ελπίζω όλα να πάνε καλά».

-Θα το χαρείς περισσότερο αυτή τη φορά;

«Θα χαρώ την κάθε στιγμή. Έχω μία παράδοση: Ο πρώτος μου αγώνας είναι πάντα στα Χανιά. Το έχω σαν γούρι. Δεν έχω ξεκινήσει ποτέ από αλλού τον ανοικτό στίβο. Εάν ξεκινήσω από κάπου αλλού νιώθω ότι δε θα πάει καλά η χρονιά μου. Θέλω να πιστεύω ότι θα γίνουν κανονικά τα Βενιζέλεια φέτος, διαφορετικά θα πάω να τρέξω μόνη μου (χαχαχαχα)».

-Σε επηρέασε όλη αυτή η ιστορία με τον covid 19;

«Όχι απλά πολύ, πάρα πολύ. Με επηρέασε πολύ τον περασμένο Μάρτιο που μείναμε εκτός και έπρεπε να κάνουμε στα τσιμέντα και στους δρόμους προπόνηση. Ήταν τραγικό. Επειδή αναβλήθηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες έκλεισαν τα στάδια. Δεν ξέρουν ότι εάν ένας πρωταθλητής μείνει ένα μήνα εκτός είναι σα να χάνει ένα έτος. Δε συνήλθα ποτέ για να τρέξω το καλοκαίρι. Κάποια παιδιά το έκαναν, εγώ δεν έφτασα ούτε στο 30% της φυσικής μου κατάστασης για να μπω σε αγώνες και με πήρε τόσο πολύ από κάτω. Σίγουρα σκεφτόμουν ότι όλοι κλείστηκαν μέσα στο σπίτι τους για το καλό της υγείας μας, αλλά και πάλι με επηρέασε πάρα πολύ. Ξεκίνησα προπονήσεις τον Αύγουστο και τον Οκτώβριο δε θα έλεγα ότι ήμουν στην καλύτερη κατάσταση».

-Σκεφτόσουν ότι η χρονιά χάθηκε, ότι δεν προλαβαίνεις;

«Στο μυαλό μου ήταν ότι ίσως να μην προλάβω τον κλειστό γιατί ήμουν σε κακή φυσική κατάσταση. Πρόλαβα βέβαια, αλλά όλο αυτό ήταν πολύ ψυχοφθόρο. Να κλείνεις τον πρωταθλητή στο σπίτι του, να μην τον αφήνεις να πάει στη δουλειά του, στα στάδια δηλαδή. Θα μου πεις ότι πολλοί αναγκάστηκαν να αφήσουν τη δουλειά τους και να κλειστούν σπίτι, αλλά για έναν πρωταθλητή που προετοιμάζεται για την Ολυμπιάδα το να τον αφήνεις εκτός προπόνησης είναι σα να τον αφήνεις χωρίς εφόδια. Είναι πολύ δύσκολο. Και δε λέω ότι έκλεισαν εμάς και οι άλλοι περνούσαν ωραία, αλλά είναι πολύ ψυχοφθόρο, ελπίζω να μην ξαναγίνει ποτέ. Τουλάχιστον τώρα το Νοέμβριο που έκλεισαν τα μαγαζιά, εμάς μας άφησαν να κάνουμε τη δουλειά μας. Τηρούμε όλα τα μέτρα και νομίζω έχουμε δείξει καλό πρόσωπο και δεν έχουμε κρούσματα».

-Να κλείσω όπως ξεκίνησα; Σου είπαν ποτέ οι γονείς σου “είδες που δεν ήθελες να ασχοληθείς με το στίβο”;

«Μου είπε μόνο ο μπαμπάς μου για πλάκα ότι το “είχα σκεφτεί εάν αρνιόσουν να σε έπιανα από το μαλλί και να σε πήγαινα. Εγώ το έβλεπα”. Η μαμά δεν έχει πει τίποτα. Οι γονείς μου δεν έχουν σχέση με τον αθλητισμό, αλλά έβλεπαν οι άλλοι το σωματότυπό μου και τους είχαν πείσει ότι πρέπει να ασχοληθώ με το στίβο».