Ο αθλητισμός μπήκε στη ζωή της Ειρήνης Πευκιανάκη από πολύ νωρίς ούσα ένα από τα πρώτα παιδιά που φοίτησαν στο Αθλητικό σχολείο του Ηρακλείου Κρήτης. Έκτοτε ο αθλητισμός έγινε τρόπος ζωή και παρότι εγκατέλειψε τον πρωταθλητισμό για περίπου 8 χρόνια το μικρόβιο δεν έφυγε ποτέ από μέσα της. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το running και οι επιδόσεις της είναι εντυπωσιακές. Στην Κρήτη κυριαρχεί στις γυναίκες βελτιώνοντας κάθε χρόνο το προσωπικό της ρεκόρ, ενώ φέτος στον Αυθεντικό Μαραθώνιο κατέκτησε την 8^η θέση στις γυναίκες «σπάζοντας» το φράγμα των 3 ωρών τερματίζοντας σε 2:58:59.

 

Σύμφωνα με την ίδια ο αθλητισμός, ο στίβος και τώρα πλέον το τρέξιμο μπήκαν φυσιολογικά στη ζωή της. Την δίδαξαν, την καθόρισαν την έκαναν τον άνθρωπο που είναι σήμερα. Ξετυλίγοντας το κουβάρι της αθλητικής της πορείας μιλώντας στο runbeat, η Ειρήνη Πευκιανάκη ξεκινά από την πρώτη της επαφή με τον αθλητισμό, το στίβο, το τρέξιμο… 

 «Ήμουν στην ΣΤ Δημοτικού όταν είχε έρθει η δασκάλα στην τάξη μας και μας είχε πει ότι όσα παιδιά ήθελαν μπορούσαν να πάνε στο Στάδιο Ελευθερίας να τρέξουν και όσοι ξεχωρίσουν θα μπορούν να πάνε στο αθλητικό γυμνάσιο. Έτσι πολύ απλά και χωρίς να το σκεφτώ σήκωσα το χέρι μου και είπα θα πάω κι εγώ μαζί με κάτι άλλες φιλενάδες μου. Δεν είχα κάποια επαφή με τον αθλητισμό. Ούτε οι γονείς μου είχαν. Έτσι μία εβδομάδα μετά πήγα στο Στάδιο Ελευθερίας και πήρα μέρος σε έναν αγώνα που νομίζω ότι ήταν 2-3 στροφές. Στον αγώνα συμμετείχαν παιδιά του δημοτικού, του γυμνασίου και του λυκείου. Τότε είχα βγει πρώτη και ερχόντουσαν οι προπονητές και με ρωτούσαν σε ποια τάξη του λυκείου πάω γιατί ήμουν ψηλό κορίτσι. Όταν τους έλεγα ότι πάω δημοτικό ενθουσιάζονταν», εξηγεί και προσθέτει: «Είχε έρθει και ο πρώτος μου προπονητής, ο Δραμουντάνης ο Γιώργος και μου είπε “εσύ παιδί μου θα έρθεις στον ΟΦΗ. Από σήμερα θα γραφτείς στον ΟΦΗ”. Κι έτσι ξεκίνησε η σταδιοδρομία μου στον αθλητισμό. Έτσι βρέθηκα και στον ΟΦΗ και στο αθλητικό σχολείο».

Από την πρώτη στιγμή ασχολήθηκε με τις μεσαίες αποστάσεις καθώς παρότι δοκίμασε και σε ύψος και μήκος, το τρέξιμο ήταν αυτό που της ταίριαζε περισσότερο. «Ο προπονητής μου ο κ. Δραμουντάνης με έβαλε κατευθείαν στις μεσαίες αποστάσεις. Πέρασα βέβαια και από μήκος και από ύψος. Κατέληξα όμως στις μεσαίες αποστάσεις σχεδόν αμέσως. Δε με ενθουσίασαν τα άλλα αγωνίσματα. Το κομμάτι του τρεξίματος το αγάπησα από την αρχή και οι προπονήσεις που έκανα ήταν μικρών και μεσαίων αποστάσεων. Έτρεχα 1.000-1.500 και αργότερα 2.000μ. Δε δοκίμασα καθόλου 400 ή μικρότερες αποστάσεις. Τότε έκανα δύο προπονήσεις. Δηλαδή σηκωνόμουν πολύ πρωί και πήγαινα στο Στάδιο Ελευθερίας με το σχολείο και κάναμε προπόνηση, μετά πήγαινα στο σχολείο για τα μαθήματα και το απόγευμα ξαναπήγαινα για να προπονηθώ με τον ΟΦΗ. Έκανα δύο προπονήσεις κάθε μέρα».

-Μπήκες και σ’ ένα ρυθμό ζωής συγκεκριμένο από πολύ νωρίς δε σου έλειψαν πράγματα που έκαναν παιδιά της ηλικίας σου;

«Σ’ αυτή την ηλικία δεν ένιωθα ότι στερούμαι κάτι. Γιατί όλες μου οι φίλες ήταν από το χώρο του σχολείου οπότε τις έβλεπα στο σχολείο, κάναμε παρέα εκεί και κάναμε τα μαθήματά μας. Μετά πήγαινα στο σωματείο όπου επίσης έβλεπα κάποιες από τις φίλες μου οπότε η ζωή μου και η παρέες μου ήταν μέσα από αυτό το χώρο. Για μένα ήταν κάτι φυσιολογικά και πολύ όμορφο γιατί αυτός ήταν ο τρόπος ζωής μου. Δε στερήθηκα. Είχε γίνει για μένα τρόπος ζωής. Ίσως γιατί ήμουν μικρή, το αγάπησα δεν ξέρω το θεώρησα φυσιολογικό».

-Πότε ξεκίνησες να μετέχεις σε αγώνες;

«Από την πρώτη χρονιά ξεκίνησαν και οι αγώνες. Σε όλους τους αγώνες ήμουν πάντα μέσα στην τριάδα. Ποτέ δε θυμάμαι να μη είμαι στο βάθρο. Το θυμάμαι γιατί μου έδινε πάντα χαρά και γιατί όταν έφευγα από το σπίτι μου έλεγαν πάντα οι γονείς μου “θα πάρουμε σήμερα μετάλλιο ε;”. Το θεωρούσαν δεδομένο. Οι επιτυχίες έρχονταν χωρίς να κάνω κάτι παραπάνω από τα υπόλοιπα παιδιά».

-Φτάνοντας στο Λύκειο σκέφτηκες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τον αθλητισμό ή όχι;

«Μόλις τελείωσα το λύκειο έφυγα στο εξωτερικό για σπουδές και σταμάτησα τον πρωταθλητισμό. Υπήρχε ένα διάστημα μεγάλο, 7-8 χρόνια, που δεν ασχολιόμουν. Έχασα ουσιαστικά τα καλύτερα χρόνια μου στον αθλητισμό. Δεν είναι ότι σταμάτησα να αθλούμαι απλά δεν ασχολιόμουν συστηματικά όπως το έκανα ως τότε. Πήγαινα γυμναστήριο, έβγαινα στο δρόμο και έτρεχα, όμως για τον εαυτό μου για να διατηρώ μία φυσική κατάσταση».

-Μεγάλη απόφαση πως την πήρες;

«Θεώρησα ότι προτεραιότητα παίζουν οι σπουδές και τι θα κάνω μετά τον αθλητισμό. Βέβαια πάντα το αγαπούσα και πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχαν σκέψεις εάν συνέχιζα τι θα γινόταν ή μήπως δεν έπρεπε να σταματήσω. Όμως τώρα που το σκέφτομαι δε μετανιώνω. Σπούδασα μοντελίστ-πατρονίστ και σχέδιο μόδας. Δεν το μετανιώνω γιατί και τα χρόνια που έκανα αθλητισμό και αυτά που έκανα τις σπουδές μου ήμουν τόσο καλά και τόσο “γεμάτη” με αυτό που έκανα. Στο εξωτερικό έκατσα 1-2 χρόνια και μετά γύρισα, όμως υπήρχαν στο μεσοδιάστημα τόσα πράγματα που έκανα, τα οποία ένιωθα τόσο πλήρης και γεμάτη που αυτή τη στιγμή δε μετανιώνω που δε συνέχισα τον πρωταθλητισμό».

-Πότε ξαναμπήκε το μικρόβιο του πρωταθλητισμού;

«Ξαναμπήκε πριν μερικά χρόνια όταν άρχισα να κάνω πιο συστηματική προπόνηση από μόνη μου. Έκανα περίπου δύο χρόνια προπόνηση μόνη μου και μετά που άρχισαν να γίνονται διάφορα events και διάφοροι αγώνες είπα να συμμετέχω. Είχα τότε και μία φίλη μου γυμνάστρια που μου έλεγε κάθε τρεις και λίγο “έχει αγώνα εκεί, πάμε να τρέξουμε μαζί;”. Ο πρώτος μου αγώνας ήταν ο γύρος της Πανεπιστημιούπολης στις Βούτες. Ήταν μία απόσταση 12χλμ. Τον τερμάτισα άνετα και μετά όπου άκουγα για αγώνες πήγαινα.

Μετά ξεκινά η πρώτη μου επαφή με τους μαραθωνίους. Ο πρώτος μου μαραθώνιος ήταν το 2017. Έτρεξα στον Αυθεντικό στην Αθήνα. Πήγα χωρίς προπονητή, είχα κάνει μόνη μου την προετοιμασία και κατάφερα να τερματίσω πάρα πολύ καλά. Όταν τερμάτισα πήρα την απόφαση να βρω προπονητή και να ασχοληθώ πιο σοβαρά. Το 2018 ξεκίνησα συνεργασία με τον Μιχάλη Αφορδακό. Από το 2017 έως σήμερα έχω πάρει μέρος σε 8 μαραθωνίους. Είχα εξέλιξη. Το 2017 έτρεξα την αυθεντική διαδρομή σε 4:15 και στον τελευταίο σημείωσα το ατομικό μου ρεκόρ σε 2:58».

-Μεγάλη η εξέλιξη σε διάστημα τεσσάρων ετών… 

«Χρειάστηκε πολλή δουλειά για να τα καταφέρω. Τα αποτελέσματα άρχισα να τα βλέπω τα τελευταία δύο χρόνια. Πρόπερσι είχα τρέξει τον Μαραθώνιο της Κρήτης σε 3:11 και πέρυσι πήγα στο 3:07. Εκεί άρχισαν να δημιουργούνται προσδοκίες. Εκεί αποφασίσαμε με τον προπονητή μου ότι πρέπει να φορτσάρουμε. Το 3:07 είχε έρθει υπό δύσκολες συνθήκες καθώς η καινούργια διαδρομή του μαραθωνίου της Κρήτης ήταν πολύ πιο δύσκολη και παράλληλα έκανε πάρα πολύ ζέστη τη μέρα του αγώνα. Μετά λέμε “Ειρήνη πάμε να πέσουμε κάτω από τις 3 ώρες”».

-Δε σκέφτηκες να πας σε έναν πιο εύκολο μαραθώνιο να δεις τι χρόνο μπορείς να κάνεις;

«Σε αυτό το κομμάτι θέλω να πω ότι όταν έκανα τον μαραθώνιο της Κρήτης και έκανα το 3:07 μου έλεγαν οι συναθλητές μου ότι είμαι έτοιμη για το εξωτερικό. Και τους έλεγα “τι εννοείται;”. Και μου έλεγαν “Τώρα πας για κάτω από τρεις ώρες”. Και ρωτούσα “γιατί στο εξωτερικό;”. Η απάντηση ήταν ότι έχει πολύ καλές διαδρομές και θα μπορούσα να διαλέξω μία εύκολη για να πετύχω τον καλύτερό μου χρόνο. Η απάντησή μου σε όλους ήταν ότι “εγώ αυτό θέλω να το πετύχω στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας”. Μου έλεγαν “γιατί να βάλω τον εαυτό μου σε τέτοιο βαθμό δυσκολίας” και τους έλεγα ότι “είμαι τόσο πεισματάρα και το ήθελα τόσο πολύ”. Ήθελα το κάτω από τρεις ώρες πρώτα να έρθει στην Αθήνα και μετά να πάω στο εξωτερικό. Έτσι το είχα στο μυαλό μου. Είναι η διαδρομή από την οποία ξεκίνησαν όλα και θεωρούσα αδιανόητο να πάω στο εξωτερικό χωρίς να πετύχω το στόχο μου στην αυθεντική διαδρομή. Σας Ελληνίδα δεν το δεχόμουν. Για μένα ήταν το πιο εύκολο να πάω στο εξωτερικό».

-Άρα τερματίζοντας φέτος στον μαραθώνιο της Αθήνας ο στόχος είχε επιτευχθεί. Ποιο ήταν το συναίσθημα που κυριαρχούσε;

«Δεν περιγράφεται γιατί έπαιζα στα όρια. 2:58, 2:59, 3:01. Παίζαμε στα λεπτά… μετά το 30ό χιλιόμετρο κατάλαβα ότι μπορώ. Όταν κατάλαβα στο τελευταίο 1,5 χιλιόμετρο ότι είμαι καλά δεν περιγράφεται αυτό που ένιωσα. Μου έφυγε ο πόνος, η κούραση ήθελα πως και πώς να φύγει και το τελευταίο χιλιόμετρο να μπω στο στάδιο να δω τους δικούς μου ανθρώπους που με περίμεναν. Ήξερα ότι θα χαρούν με τη χαρά μου και αυτό μου έδινε πολύ κουράγιο για να συνεχίσω. Ήταν όλα μου τα συναισθήματα πολύ έντονα. Όταν τερμάτισα έκανα το σταυρό μου που τερμάτισα υγιής, που έκανα το χρόνο που ήθελα και στη διαδρομή που το ήθελα».

-Ήσουν πολύ κοντά στα μετάλλια…

«Δεν το σκεφτόμουν καθόλου αυτό. Γιατί εμένα ο στόχος μου δεν ήταν το μετάλλιο, ήταν ο χρόνος. Είχα κλειδώσει ότι θέλω να κάνω κάτω από τρεις ώρες. Ήξερα γιατί πήγα στον Αυθεντικό».

-Μετά από αυτό έχεις βάλει στόχο και το μετάλλιο;

«Πάντα μου αρέσει να κάνω υπέρβαση. Είμαι υπερβατικό άτομο. Μου αρέσει από αυτό που κάνω να πετυχαίνω πάντα κάτι καλύτερο. Δεν έχω βάλει συγκεκριμένο στόχο. Όμως ο στόχος που έχω μέσα μου και το έχω και ως άτομο γενικότερα είναι να ξεπερνάω τα όρια μου. Προσπαθώ κάθε φορά να δείχνω μία καλύτερη εκδοχή της Ειρήνης ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται και αυτό επιδιώκω. Μπορεί να συνεπάγεται μία καλύτερη θέση, μπορεί να συνεπάγεται ένας καλύτερος χρόνος, μπορεί να συνεπάγεται ένα καλύτερο ατομικό…». 

-Στην Κρήτη είσαι κυρίαρχος τα τελευταία χρόνια…

«Εμένα το κίνητρό μου δεν είναι ο ανταγωνισμός. Όταν πάνω σ’ έναν αγώνα δε σκέφτομαι ανταγωνιστικά. Πάντα πάω με πρωταρχικό στόχο να ξεπεράσω την Ειρήνη. Αν αυτό συνεπάγεται ότι θα πάρω μία καλύτερη θέση ή θα ανέβω σε ένα βάθρο αυτό είναι άλλο. Ο σκοπός που πάω να τρέξω σε έναν αγώνα είναι να ξεπεράσω τα όρια της Ειρήνης, συναγωνίζομαι την Ειρήνη. Δεν ανταγωνίζομαι στις συναθλήτριές μου. Αυτό μου δίνει δύναμη και παράλληλα διατηρεί καθαρό το μυαλό μου στο να μπορώ να μπαίνω σωστά και δομημένα σε έναν αγώνα».

-Πόσο σημαντικό είναι να μπαίνεις σωστά και δομημένα σε έναν αγώνα;

«Για μένα είναι το παν. Και δεν το έμαθα τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια που κάνω μαραθωνίους, αλλά από πολύ μικρή ηλικία όταν ασχολήθηκα με τον αθλητισμό. Γι’ αυτό υπάρχει αυτός ο τρόπος σκέψης. Και σαν παιδί δεν έτρεχα ανταγωνιστικά. Δε μεγάλωσα έτσι. Είχα την τύχη να είμαι με πολύ καλούς δασκάλους τόσο μέσα στην οικογένειά μου όσο και στα στάδια. Κοιτούσα να περνάω όμορφα αγωνιζόμενη με τους άλλους και αυτό έχει γίνει βίωμά μου. Είναι ο τρόπος σκέψης μου, ο τρόπος ζωής μου έτσι, δεν μπορώ να σκεφτώ διαφορετικά. Γι’ αυτό είμαι πάρα πολύ ήρεμη στους αγώνες. Μπορεί να ακούγεται παράδοξο όμως δεν αγχώνομαι. Ούτε στο φετινό Αυθεντικό Μαραθώνιο που ήξερα ότι θα έτρεχα σε μία δύσκολη διαδρομή και έχοντας έναν υψηλό στόχο αγχώθηκα. Όταν λόγω της πανδημίας ακυρώθηκαν οι αγώνες το 2020 μπορεί να πει κανείς ότι η προετοιμασία μου πήγε χαμένη, όμως δεν πήγε γιατί έμεινε στο σώμα μου. Έκανα την πρώτη προετοιμασία ακυρώθηκε ο αγώνας, έκανα τη δεύτερη προετοιμασία ακυρώθηκε ο αγώνας είχα όμως τη γνώση και την αντίληψη να πω ότι ακυρώθηκαν οι αγώνες, όμως αυτό που κάνεις μένει. Θα έρθει η ώρα του αγώνα… ένα βήμα τη φορά, όχι άλματα. Έτσι έχω μάθει να λειτουργώ και αυτό μου δίνει ηρεμία μου δίνει γνώση, αυτό μου δίνει σωστή δόμηση όταν έρχομαι στη γραμμή εκκίνησης του αγώνα.

Με έχει βοηθήσει πολύ επίσης το ότι κάνω προπονήσεις μόνη μου. Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να τρέχω μόνη μου. Όχι ότι εάν βρεθώ σε παρέα δε θα τρέξω. Με την παρέα περνάει πιο ευχάριστα ο χρόνος. Όμως από τις 50 μου προπονήσεις στις 48 είμαι μόνη μου. Και αυτό μου δίνει απόλυτη αυτοσυγκέντρωση σε αυτό που κάνω. Μου δίνει απίστευτη ηρεμία και προσήλωση. Δυστυχώς δεν έχω τη δυνατότητα να έχω τον προπονητή μου εδώ καθώς εγώ κάνω προπονήσεις στο Ηράκλειο κι αυτός είναι στην Ιεράπετρα. Άρα τις προπονήσεις τις κάνω μόνη μου. Από τη μια αυτό μου δημιουργεί μεγαλύτερη ευθύνη γιατί θα πρέπει να βγαίνει ακριβώς όπως μου τις λέει και όπως πρέπει, άρα με κάνει να είμαι πιο υπεύθυνη και πιο σωστή από τη στιγμή που δεν τον έχω δίπλα μου. Από την άλλη έχουμε αποκτήσει τέτοια εμπιστοσύνη και σχέση μεταξύ μας που ό,τι μου πει θα το πάω πολύ πειθαρχημένα σαν να είναι εκεί».

-Πόσες προπονήσεις κάνεις;

«Ανάλογα την περίοδο και το στόχο που έχουμε βάλει. Η προετοιμασία Μαραθωνίου ξεκινάει περίπου τέσσερις μήνες πριν τον μαραθώνιο και όσο περνάνε οι μήνες πάει κλιμακωτά. Σε περίοδο προετοιμασίας Μαραθωνίου κάνω επτά προπονήσεις. Κάθε μέρα προπόνηση. Εγώ δεν κάνω πάρα πολλά χιλιόμετρα και θεωρώ ότι δε χρειάζεται να κάνω κιόλας παραπάνω. Δε δουλεύει στο σώμα μου. Επειδή έχουμε δοκιμάσει διάφορα προγράμματα, έχουμε προσθέσει, έχουμε αφαιρέσει, έχουμε αλλάξει τον τρόπο τρεξίματός μου, έχουμε βρει τι ταιριάζει στην Ειρήνη. Εμένα τα χιλιόμετρά μου είναι από 100 μέχρι 110. Δεν κάνω περισσότερα χιλιόμετρα».

-Πόσο σημαντική είναι η περίοδος ξεκούρασης

«Για μένα είναι το πιο σημαντικό κομμάτι. Η περίοδος αποκατάστασης μετά από ένα μαραθώνιο είναι πάρα πολύ σημαντική. Το σώμα είναι καταπονημένο, φωνάζει για ξεκούραση. Πάντα έχω περίοδο αποκατάστασης, αλλά δεν είναι μεγάλη. Μπορεί να βάλω από μία εβδομάδα έως 10 μέρες που θα ξεκουραστώ και θα απολαύσω και θα κάνω όλα αυτά που δεν έκανα σε περίοδο προετοιμασίας. Τι μπορεί να είναι αυτό; Μπορεί να έχω στερηθεί κάποιες τροφές και να θέλω να τις φάω. Να θέλω να ξεκουραστώ περισσότερο. Να θέλω να περάσω χρόνο με την οικογένειά μου, με τους φίλους μου, να πιω έναν καφέ παραπάνω, να κοιμηθώ παραπάνω. Όλα αυτά είναι μέσα στο κομμάτι της αποκατάστασης. Δηλαδή πράγματα που μας γεμίζουν ψυχικά. Μετά κάνω μία συντήρηση χωρίς έντονες προπονήσεις μέχρι να βάλω νέο στόχο και να μπω σε περίοδο προετοιμασίας. Είναι όμως πολύ σημαντικό και η ξεκούραση μετά τις προπονήσεις. Πρέπει να ξεκουράζεσαι για να μπορείς να ανταποκρίνεσαι μετά. Είναι πολύ σημαντική η ξεκούραση την περίοδο των έντονων προπονήσεων και παίζουν ρόλο πολλά μικρά πραγματάκια. Όπως η σωστή αποθεραπεία, οι σωστές ασκήσεις , να πας σπίτι να ξεκουραστείς, να κοιμηθείς και να μην κάνεις άλλα πράγματα. Δηλαδή είναι πολλά μικρά πραγματάκια που φέρνουν το αποτέλεσμα. Δεν είναι μόνο η προπόνηση. Ούτε τα πολλά χιλιόμετρα. Είναι η προπόνηση, είναι η διατροφή, είναι η σωστή αποκατάσταση, είναι η αποθεραπεία, οι ασκησούλες που πρέπει να κάνεις σε καθημερινή βάση. Είναι όλο το πακέτο. Το πιο σημαντικό είναι να αισθάνεσαι καλά και όταν πας στην προπόνηση και όταν φεύγεις. Για μένα η προπόνηση είναι σωστή όταν πας και ξεκινάς με όρεξη, αλλά φεύγεις και με όρεξη. Ακόμα και όταν έχεις τελειώσει να αισθάνεσαι καλά. Είναι πολύ σημαντικό. Να μην βαρυγκωμώ, να μη λέω αύριο πως θα πάω ή πως θα ξυπνήσω ή πονάω εδώ. Λειτουργώ σαν αυθυποβολή. Λέω είμαι καλά. Δε γίνεται να πας στην προπόνηση και να μην κουραστείς, αλλά είμαι καλά».

-Πόσο σημαντική είναι η στήριξη από τους δικούς σου ανθρώπους;

«Είναι πάρα πολύ σημαντική. Είναι σημαντικό οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου να καταλάβουν το τι κάνεις. Ότι δεν πας απλά να κάνεις μία προπόνηση και γυρνάς σπίτι. Πρέπει να κατανοήσουν τους στόχους που έχεις βάλει. Εάν τους δώσεις να καταλάβουν ότι οι στόχοι σου είναι υψηλοί και αυτό που κάνεις είναι πολύ σημαντικό για σένα έτσι κι αυτοί θα μπορέσουν να λειτουργήσουν μαζί σου και να καταλάβουν τι θυσίες και τι πρέπει να κάνεις χωρίς να αγκομαχούν. Ευτυχώς εγώ έχω στήριξη. Πάντα είχα στήριξη. Ίσως γιατί βλέπουν και την προσπάθεια που κάνω γιατί εμένα οι προπονήσεις μου ποτέ δεν βγαίνανε με ξεκούραση. Όταν πάω για προπόνηση είμαι ήδη κουρασμένη από τη διάρκεια της ημέρας δεν είναι ότι καθόμουν σπίτι και σηκώθηκα να πάω προπόνηση. Όταν πάω στο στάδιο είμαι πάντα κουρασμένη, αλλά θα με δεις πάντα με το χαμόγελο. Πραγματικά βγαίνουν με κατάθεση ψυχής όλες οι προπονήσεις μου».

-Τις κακές σκέψεις και την κούραση κατά τη διάρκεια ενός μαραθωνίου πως τα διαχειρίζεσαι;

«Ειδικά μετά το 25^ο χιλιόμετρο που αρχίζει το σώμα και καταπονείται, που αρχίζουν οι κράμπες και καραδοκούν, που αρχίζει το στομάχι και διαμαρτύρεται. Εκεί που μπαίνουν και οι αρνητικές σκέψεις. Εκεί είναι που πρέπει να γυρίσεις το διακόπτη. Αυτό δουλεύεται… Το ένιωσα και στο φετινό μαραθώνιο. Δεν ήταν όλα τέλεια. Μπορεί να ήταν τέλεια όσον αφορά στις συνθήκες του καιρού γιατί έκανε πολύ καλό, αλλά η διαδρομή δεν είναι καθόλου τέλεια. Από το 25^ο χιλιόμετρο και μετά είναι που σου βγαίνει η κούραση, σου βγαίνει η πίεση. Είναι εκεί που πρέπει να ανέβεις ένα σκαλί για να πετύχεις το στόχο σου, αλλά ευτυχώς έχω μάθει να το διαχειρίζομαι καλά. Με το που περνά μία αρνητική σκέψη πατώ το κουμπί και την κλείνω. Σκέφτομαι όλη την προετοιμασία που έχω κάνει, όλες τις στερήσεις που είχα για να φτάσω στον αγώνα και αυτά είναι που με κρατάνε και λέω “μπορείς”. Επίσης μία κουβέντα του κόσμου μπορεί να βοηθήσει αφάνταστα. Επίσης είναι η σκέψη ότι στον τερματισμό θα δεις αγαπημένα σου πρόσωπα. Είναι πολύ σημαντικό κίνητρο. Θα είναι εκεί να σε αγκαλιάσουν. Έχω μάθει να τα διαχειρίζομαι πάρα πολύ καλά».

-Έχεις θέσει τους στόχους της νέας χρονιάς;

«Ο στόχος να κατέβω κάτω από τις τρεις ώρες επετεύχθη στην Αθήνα φέτος. Τώρα πλέον ακόμα δεν έχω βάλει νέο στόχο. Με τον καινούργιο χρόνο θα βάλω νέους στόχους. Σίγουρα θα τρέξω έναν μαραθώνιο στο εξωτερικό. Θα είναι ο πρώτος μου καθώς κατάφερα να κατέβω κάτω από τις τρεις ώρες στον Αυθεντικό όπως ήθελα. Να είμαστε βέβαια καλά. Θα ξεκινήσω την προετοιμασία μου, θα δω πως θα βγει, πως θα εξελιχθεί και ανάλογα θα θέσω τους στόχους μου».

-Πόσους μαραθωνίους είναι ιδανικό να τρέξει κανείς το χρόνο;

«Εγώ κάνω κάθε χρόνο δύο μαραθωνίους. Συνήθως είναι ο Αυθεντικός και κάνω και έναν την άνοιξη. Κάποιοι τρέχουν ένα το χρόνο. Εμένα μου αρέσουν τα δύσκολα και οι δύσκολες διαδρομές. Και αυτό έχει φανεί από την πορεία μου. Τρίτο μαραθώνιο δε θα έβαζα. Είναι υπερβολή και δε θα έβγαινε η προετοιμασία μου. Για την Ειρήνη πάντα μιλάω. Αργότερα δε ξέρω εάν θα προκύψει κάτι άλλο. Είμαι ικανοποιημένη με τους δύο. Γιατί να ρισκάρεις να καταπονήσεις το σώμα σου;».