Για κάθε συμμετέχοντα στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας υπάρχει ένας ισχυρός στόχος που τον συνοδεύει στα 42.195 μέτρα. Είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό τους. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που τρέχουν για να υμνήσουν τη ζωή. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Εβελίνα Σαρίκη, η οποία θα τρέξει έχοντας κερδίσει την υποτροφία «Βασιλική Εγγονοπούλου» που θέσπισαν ο Γεώργιος Ζιώγας και ο Δημήτρης Τζεφαλής. Η Βασιλική Εγγονοπούλου έφυγε από τη ζωή τον Απρίλιο του 2019 «χτυπημένη» από την επάρατο νόσο, όμως τα μηνύματα που είχε περάσει ήταν ισχυρά. Κατάφερε να πάρει μέρος και να τερματίσει στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας για δύο συνεχόμενες χρονιές, το 2017 και το 2018, κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών της. Η υποτροφία που θεσπίστηκε στη μνήμη της αφορά κοπέλες καρκινοπαθείς και κάπως έτσι βγήκε στο προσκήνιο η ιστορία της Εβελίνας Σαρίκη.

 

Η 28χρονη σήμερα Εβελίνα Σαρίκη αποτελεί άλλο ένα τρανό παράδειγμα του ότι στη ζωή μας τίποτα δεν είναι δεδομένο. Σπούδασε Media και Δημόσιες Σχέσεις στην Ουαλία και επέστρεψε το 2018 στην Ελλάδα με στόχο να «χτίσει» τη ζωή της στη Θεσσαλονίκη με τον σύντροφό της Γιάννη. Η μοίρα, όμως είχε άλλα σχέδια…

Περιγράφει στο «Runbeat» πως η ζωή της άλλαξε ξαφνικά… «Τον Ιανουάριο του 2018 όταν ήμουν στην Θεσσαλονίκη είχα αρχίσει να υποψιάζομαι ότι κάτι συμβαίνει στο σώμα μου. Είχα πολύ υψηλούς παλμούς στα καλά καθούμενα. Εκεί που καθόμουν ανέβαζα 150 παλμούς και είχα παρατηρήσει ότι είχαν πεταχτεί κάποιες φλέβες στην αριστερή μου πλευρά, στην πλευρά της καρδιάς δηλαδή. Γυρνάω στην Ουαλία και είχα πόνους στο στήθος και στην πλάτη και νόμιζα ότι είχα πάθει κάποια ψύξη. Τον Μάρτη ήρθα ξανά στην Ελλάδα και πήγα να κάνω εξετάσεις, όμως είχε λήξει το βιβλιάριο υγείας εκείνη την ημέρα και δεν έκανα τις εξετάσεις. Επέστρεψα στην Ουαλία και τον Μάιο μετακόμισα μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Εκεί επισκέφτηκα τον καρδιολόγο και μου λέει ότι είχε μαζέψει η καρδιά μου υγρό. Η καρδιά μου είχε μαζέψει υγρό εντέλει λόγω του όγκου, ο οποίος ήταν πολύ μεγάλος, είχε φτάσει 10 εκατοστά. Είχα λέμφωμα Non-Hodgkin και λόγω του θώρακα δεν μπορούσε να αφαιρεθεί με εγχείρηση».

Ο όγκος δεν είχε διαγνωστεί από την αρχή καθώς όπως εξηγεί, «ο καρδιολόγος μου είπε ότι πρέπει να πάω επειγόντος στο νοσοκομείο για κάποιες εξετάσεις.Την επόμενη μέρα πήγα στο «Παπαγεωργίου» στη Θεσσαλονίκη. Μου ξεκινάνε θεραπεία για την περικαρδίτιδα με κάποιο χάπι. Μπήκα Δευτέρα, την Τετάρτη μου κάνουν μία ακτινογραφία και βλέπουν τη σκιά. Ενημέρωσαν τον σύντροφό μου και την οικογένειά μου και προγραμμάτισαν μια αξονική μετά τα αποτελέσματα της οποίας μου είπαν κι εμένα τι συνέβαινε. Εκεί ξεκίνησε η όλη ιστορία. Εγώ μέχρι τότε ήμουν υγιέστατη. Δεν είχα προβλήματα υγείας. Μου ήταν πολύ δύσκολο να το δεχτώ. Ήταν μεγάλο σοκ γιατί είχα μόλις τελειώσει τις σπουδές μου, ήμουν 25 χρόνων και ξεκίναγα ουσιαστικά τη ζωή μου στη Θεσσαλονίκη και γενικότερα ένιωσα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν ήξερα τι είναι το λέμφωμα, δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είμαστε ενημερωμένοι για όλους τους καρκίνους παρά μόνο για τους πιο συχνούς. Μετά έμαθα ότι το λέμφωμα «χτυπά» κυρίως τις νεαρές γυναίκες. Το λέμφωμα γενικότερα δεν έχει να κάνει με την κληρονομικότητα δεν έχει να κάνει με τίποτα. Δεν ξέρουν ακόμα πως δημιουργείται».

Τις επόμενες 15 μέρες τις πέρασε εντός του νοσοκομείου για να υποβληθεί σε εξετάσεις και ένα απόγευμα βγήκε στο προαύλιο του νοσοκομείου όπου έκανε μία τόσο απλή, αλλά τόσο σημαντική διαπίστωση. «Ήταν σούρουπο και έβλεπα το ήλιο και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω μετά από πόσες μέρες έβλεπα τον ήλιο να δύει. Τότε συνειδητοποίησα πόσο λάθος κάνουμε να μην εκτιμούμε τα πιο απλά πράγματα».

Λίγες μέρες αργότερα έφυγε για την Αθήνα προκειμένου να νοσηλευτεί στον «Ευαγγελισμό», ένα νοσοκομείο που θεωρείται από τα καλύτερα στο κομμάτι του αίματος και παράλληλα για να είναι κοντά στην οικογένειά της καθώς ή ίδια γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πρωτεύουσα. «Έμεινα άλλες 15 μέρες στο νοσοκομείοκαι αυτός ο μήνας που πέρασε ήταν χαοτικός για εμένα. Λόγω και της κορτιζόνης που έπαιρνα -εξαιτίας του προβλήματος στην καρδιά- είχα χάσει κάθε μυ του σώματός μου. Κάποια στιγμή λειτουργούσα σαν ρομποτάκι. Μαθαίνω ότι έχω λέμφωμα και μου ανακοίνωσαν το σχήμα των θεραπειών που έπρεπε να ακολουθήσω. Ήταν από τα πιο βαριά σχήματα που μπορεί να κάνει ένας καρκινοπαθής καθώς έκανα εξαήμερες χημειοθεραπείες. Το λέμφωμα επειδή ήταν πολύ επικίνδυνο και ανά πάσα ώρα και στιγμή θα μπορούσε να «σκάσει» η καρδιά μου έπρεπε να ακολουθηθεί ένα πολύ επίπονο σχήμα θεραπειών. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, τις χημειοθεραπείες και ήταν ιδιαίτερα επίπονη αυτή η διαδικασία».

Σε αυτό το δύσκολο κομμάτι της ζωής της είχε το στήριγμα που χρειαζόταν. «Ο σύντροφός μου έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο στο να καταφέρω να ξεπεράσω αυτό το κομμάτι. Με βοήθησε αφάνταστα παρότι ήμασταν μαζί μόλις τέσσερις μήνες, τον γνώριζα όμως αρκετά χρόνια. Ο Γιάννης μπήκε στη ζωή μου την πιο κατάλληλη στιγμή γιατί δεν ξέρω τι θα συνέβαινε εάν δεν υπήρχε. Έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία, στη δύναμη που μου έδινε, το μπουστάρισμα που μου έδινε για να παλέψω. Καθοριστική ήταν και η συμπαράσταση από την οικογένειά μου και τους φίλους μου και τους ευχαριστώ για την ανιδιοτελή αγάπη τους. Πρέπει να πω ότι παρότι αγόρασα περούκα δεν τη χρησιμοποίησα ποτέ. Κυκλοφορούσα καραφλή και δε μου άρεσε καθόλου ο τρόπος που οι άνθρωποι με κοίταζαν. Σαν μία μελλοθάνατη. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είμαστε εξοικειωμένοι με αυτό. Και θέλω να πω ότι εάν κάποιος γνωρίζει έναν άνθρωπο με καρκίνο δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να τον κοιτάει με αυτό το βλέμμα του ότι είναι ξεγραμμένος. Το να πεις απλά σε κάποιον ότι όλα θα πάνε καλά δεν μπορείς να φανταστείς τι δύναμη του δίνει. Δεν έβαλα περούκα γιατί δεχόμουν τον εαυτό μου όπως ήταν, δεχόμουν ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω τον καρκίνο».

Η αντίδραση του οργανισμού της Εβελίνας Σαρίκη στη θεραπεία ήταν εντυπωσιακή καθώς «είχα πάρα πολύ καλή ψυχολογία και από την πρώτη χημειοθεραπεία ο όγκος μίκρυνε πάρα πολύ. Ούτε οι γιατροί δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν αυτό. Από την πρώτη στιγμή είχα πει: δεν υπάρχει περίπτωση να μην σκοτώσω αυτό το πράγμα. Δεν υπάρχει περίπτωση να το αφήσω να με νικήσει. Εάν δεν είχα πει αυτό και με είχε πάρει από κάτω δεν ξέρω εάν η εξέλιξη θα ήταν η ίδια. Γι’ αυτό λέω πάντα ότι πρέπει να παλεύουμε. Οι χημειοθεραπείες ξεκίνησαν τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβρη έκανα την τελευταία θεραπεία. Ήταν ο γάμος της καλύτερής μου φίλης τότε, ήμουν κουμπάρα και είχα βάλει το τουρμπάνι στο κεφάλι μου και κανείς δεν κατάλαβε την περιπέτειά μου. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω πως χόρευα όλο το βράδυ. Η αγάπη που έλαβα και έδωσα ήταν η δύναμή μου σε εκείνο τον γάμο».

Μετά τη θεραπεία της οι εξετάσεις που ακολούθησαν έφεραν χαρμόσυνα νέα. «ήμουν πλέον υγιής, είχα ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας μου και επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη, όπου ξεκίνησα να περπατάω σιγά-σιγά. Κάποια στιγμή λέω στον σύντροφό μου “τον Νοέμβριο θα τρέξω στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας”. Μου λέει “εντάξει μαζί σου”».

Και κάπως έτσι μπήκε με ουσιαστικό τρόπο το τρέξιμο στη ζωή της Εβελίνας Σαρίκη. «Άρχισα να κάνω ενδυνάμωση, κάναμε ουσιαστικά μηδαμινή προπόνηση, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην τερματίσω σε αυτόν τον αγώνα. Η θέληση που είχα ήταν τεράστια, ήταν ένα στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω. Ο μοναδικός λόγος για να μην τερματίσω θα ήταν να με πάρει φορείο. Ήθελα τόσο πολύ να το κάνω αυτό που σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν αυτά που είχα περάσει για να φτάσω να τρέχω ένα χρόνο μετά σε μαραθώνιο. Έτρεχα και έκλαιγα στη διαδρομή. Όταν τερμάτισα η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη που ήθελα να φωνάξω σε όλους ότι εγώ πριν ένα χρόνο έκανα χημειοθεραπείες και τώρα είμαι εδώ.

Ό,τι πρόβλημα και να έχει ο καθένας μας αντιμετωπίζεται. Αυτό είναι το δικό μου μήνυμα. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι δεν το έχω ζήσει αυτό. Ίσως είναι η ψυχολογία μου, είναι η άμυνα του οργανισμού μου… Θεωρώ ότι η ψυχολογία παίζει καθοριστικό ρόλο σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Επίσης δε θεωρώ ότι κάποιος που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα πρέπει να το κρατήσει κρυφό. Όσο περισσότερο μιλάμε τόσο καλύτερο για εμάς.

Το σώμα σου μπορεί κάποιες φορές να σου λέει “δεν μπορώ”, όμως εάν το μυαλό σου σού λέει “μπορείς”, τότε όλα μπορούν να γίνουν. Δε μπα να σου βάλουν ότι φάρμακα θες στο σώμα σου, που εννοείται ότι παίζουν καθοριστικό ρόλο, εάν το μυαλό σου δεν πει “εγώ θα το νικήσω ότι και να γίνει” τίποτε δε γίνεται».

Πριν ο καρκίνος μπει στη ζωή της ασχολούνταν με τον αθλητισμό, αλλά σε πολύ ερασιτεχνικό επίπεδο. Έτρεχε στην Ουαλία όποτε είχε χρόνο, έτρεξε το 2018 σε έναν βραδινό αγώνα 5.000μ. σκυταλοδρομίας που είχε διεξαχθεί για φιλανθρωπικό σκοπό, έκανε αθλητισμό ως παιδί, όμως δεν είχε σκεφτεί ποτέ να γίνει δρομέας. Έτρεξε τα 2019 στον Αυθεντικό Μαραθώνιο όχι για τον χρόνο, αλλά για τη ζωή. Και συνέχισε να τρέχει και μετά τον Μαραθώνιο για την ίδια όμως, για την υγεία της.

Και μετά διάβασε στο διαδίκτυο για την υποτροφία στη μνήμη της Βασιλικής Εγγονοπούλου και της ήρθαν όλες οι μνήμες της δικής της περιπέτειες. Κάτι ράγισε μέσα της. «Έγραψα ένα κείμενο με την ιστορία μου και την έστειλα με email. Όσα έγραφα ήταν μέσα από την καρδιά μου. Εγώ δεν την ήξερα την Βασιλική Εγγονοπούλου. Θέλω όμως μέσα από τη δική μου ιστορία να εμπνεύσω και άλλο κόσμο, να δώσω κουράγιο σε όποιο περνά κάτι αντίστοιχο με αυτό που πέρασα κι εγώ. Έστω και έναν άνθρωπο να καταφέρω να βοηθήσω θα είμαι ευχαριστημένη. Αυτό που αντιλήφθηκα πολύ γρήγορα είναι ότι ήταν πολύ αγαπητή και δεν είναι τυχαίο που θέλουν να τιμήσουν τη μνήμη της μέσα από αυτή την υποτροφία.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν με επέλεξαν γιατί και σε αυτό τον Μαραθώνιο τρέχω για έναν πάρα πολύ σημαντικό σκοπό. Στον πρώτο Μαραθώνιο έτρεξα για εμένα, τώρα τρέχω και για την Βασιλική Εγγονοπούλου και για τα μηνύματα που ήθελε να περάσει και τα οποία με αντιπροσωπεύουν. Ο κόσμος κάθεται και στεναχωριέται για πράγματα που ναι μεν τα νιώθει πολύ σημαντικά εκείνη την ώρα, όμως δεν είναι. Το θέμα είναι εσύ τι θα κάνεις για τη ζωή σου. Να προσέχεις, η πρόληψη είναι το άλφα και το ωμέγα. Δεν πρέπει να περιμένεις να σου συμβεί κάτι. Καλό είναι κάθε χρόνο να κάνουμε έναν προληπτικό έλεγχο. Και νομίζω ότι θα πρέπει να μιλάμε. Να μην ντρεπόμαστε για το οτιδήποτε».