Νομίζω πως το καίριο ερώτημα σε μια συζήτηση για το τρέξιμο δεν είναι πότε το άρχισες, αλλά πότε το σταμάτησες...

Φυσικά κι αν κάποιος αποτελέσει το μαύρο πρόβατο και σπάσει την αλυσίδα της προαιώνιας ανάγκης του δίποδου να τρέχει, το τρέξιμο δε διακόπτεται, δε σταματά. Ο εκπρόσωπος της επόμενης γενιάς το έχει γραμμένο στο DNA του και θα το διαιωνίσει.

Είμαι ο Άγης Εμμανουήλ και τα τελευταία χρόνια έχω ανακαλύψει την υπερφυσική, χωρίς εισαγωγικά, δύναμη που μου απελευθερώνει το τρέξιμο. Παρ΄όλο που στις 14/11/2020 έκλεισα τα 51 συνεχίζω να πιστεύω σε στόχους δύσκολους όπως στα ... 19. Άλλωστε, έρευνα αποκάλυψε, πως ενώ χρειάζεσαι από τα 19 σου 8 χρόνια για να φτάσεις στον ταχύτερο χρόνο σε μαραθώνιο, η επιβράδυνση που θα σε φέρει στα επίπεδα της ταχύτητας που είχες στα 19, είναι μόνο....37 χρόνια, στα 64 δηλαδή. Αν συνυπολογίσω πως ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Χρόνης τερμάτισε Σπάρταθλον στα 68 και υπάρχει και 73χρονος από το εξωτερικό που επίσης το έχει κάνει, ένας δρομέας στα 51 του είναι τουλάχιστον "ποντικαράς, γκάου μπίου, ψάρακας ή νιάτο"...

Εκτός από την ανακάλυψη, πως όλοι κρύβουμε έναν Ζάτοπεκ μέσα μας, η οποία εκτός των άλλων με έκανε να τερματίσω 4 Υπερμαραθωνίους και δύο Μαραθώνιους (εικονικός ο ένας) τον τελευταίο χρόνο (10/11/2019-19/11/2020), ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα και για την έρευνα της ύπαρξης κυρίως με εμπειρικό τρόπο και πειραματιζόμενος με τον εαυτό μου, άλλωστε από την υπερβολή φτάνεις στη γνώση. Αν με ρωτούσε κάποιος με τι ασχολούμαι, πιο πολύ εξερευνητής θα αυτοπροσδιοριζόμουν παρά ηθοποιός που είναι το επάγγελμά μου. Είναι σαφώς θέμα χαρακτήρα η κοσμοθεωρία του καθενός και η δική μου λέει πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να μη δοκιμάσεις όσα περισότερα μπορείς από τους χυμούς της. Μέχρι τώρα λοιπόν, θα έλεγα πως έχω ζήσει μία ζωή ως και την εφηβεία μου, μία άλλη ως καλλιτέχνης/ηθοποιός-σκηνοθέτης, μία τρίτη ως ακτιβιστής και μία τελευταία (για την ώρα) αγαπώντας γυναίκες.

Το τρέξιμο έγινε η μακροβιότερη ενασχόλησή μου μιας και η πρώτη βαθειά εμπειρία που θυμάμαι σε σχέση με αυτό (φυσικά έτρεχα και πριν από αυτήν), ήταν στην πρώτη δημοτικού, σε έναν αγώνα ... 50 μέτρων. Τερμάτισα πρώτος και ένιωσα για πρώτη φορά αυτή την πρωτογενή και ανόθευτη δύναμη, η οποία όπως φαίνεται καθόρισε την ύπαρξή μου. Σαρανταπέντε χρόνια μετά δεν έχω σταματήσει να τρέχω. Πρόκειται για μια φυσική δύναμη η οποία αποκαλύπτεται όταν είμαστε παιδιά, και στις μέρες μας κρίνοντας απο την τρομακτική ανάπτυξη του δρομικού κινήματος, καλλιεργείται και συνεχίζεται σε όλες τις ηλικίες και στα δύο φύλα και σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.Υπάρχουν Βουσμάνοι οι οποίοι συντηρούν, μάλλον σαν έθιμο, το θεσμό του επίμονου κυνηγιού! Οι πρωτόγονοι πρόγονοί μας (homo sapiens), ανακάλυψαν αυτό τον τρόπο, όπου καταδίωκαν θηράματα όπως αντιλόπες, τρέχοντας έως και υπερμαραθώνιο για να τα εξουθενώσουν.  Υπάρχουν αγώνες ανάμεσα σε άλογα και ανθρώπους που οι νίκες είναι υπέρ μας και βέβαια, οι καλύτεροι δρομείς του πλανήτη, οι περίφημοι Ταραουμάρα του Μεξικού.Για αυτούς ο μαραθώνιος είναι ότι για εμάς ένα δεκαράκι. Ένας από τους σημαντικότερους υπερμαραθωνοδρόμους, ο Σκοτ Τζούρεκ ( τρεις φορές νικητής του «Σπάρταθλον» και όχι μόνο), γνώρισε την ήττα σε ένα ανεπανάληπτο 80άρι στα μέρη των φοβερών αυτών δρομέων.

Εγώ λοιπόν ανήκω σε αυτούς που δε σταμάτησαν να τρέχουν και ίσως είναι ο λόγος που δε σταμάτησα να σκέφτομαι όπως στα 19. Από την άλλη, ίσως επειδή επιμένω να σκέφτομαι όπως στα 19, αυτός να είναι και ο λόγος που εξακολουθώ να αθλούμαι και ειδικότερα να τρέχω. Τότε, σε εκείνη την τόσο μακρινή αλλά και ταυτόχρονα τόσο κοντινή ηλικία, το μόνο μου μέλημα ήταν να προλάβω να πιάσω θέση στο "μονό" που στηνόταν στο ιστορικό γηπεδάκι του Πολυδρόσου στην Ακακιών... Εκεί δεν υπήρχε το σύστημα "η τετράδα που χάνει δίνει τη θέση της στην επόμενη που περιμένει στον πάγκο". Στην κάτω μπασκέτα οι δύο τετράδες έπαιζαν από τις 5 με 6 το απόγευμα μέχρι να σβήσουν τα φώτα αυτόματα το βράδυ. Ποιος ξέρει πόσα χιλιόμετρα έγραφε το κοντέρ μου εκείνα τα τετράωρα. Εμένα που (δε) με βλέπετε ανήκω στη γενιά που όποιος είχε ύψος 1.81, 1.82, 1.84 ίσως και 1.85, όταν πήγαινε να βγάλει ταυτότητα, δήλωνε 1.83. Γιατί 1.83 ήταν το ύψος ενός από τους σύγχρονους έλληνες ημίθεους και ίνδαλμα όλων, του Νίκου Γκάλη. Δε θα επεκταθώ παραπάνω αυτή τη φορά, όμως θα κλείσω το θέμα αναφέροντας πως σε εκείνο το γήπεδο είχα πάρει ριμπάουντ από τον Κοκολάκη (γκουγκλάρετε)... Τριανταδύο χρόνια αργότερα, με την ίδια ζέση, ανταλλάσω πυροβολημένα μηνύματα με τον Παναγιώτη και τον Περικλή, προκειμένου να σχεδιάσουμε την επόμενη σκληρότερη προπόνηση, η οποία θα αποτελέσει ένα από τα σκαλοπάτια που θα μας οδηγήσει με τον καλύτερο τρόπο στην εκκίνηση του επόμενου Ούλτρα.

Μπάσκετ λοιπόν αλλά και μπόντι μπίλντινγκ. Ήταν η εποχή του "Ράμπο" και του "Εξολοθρευτή" κι έτσι η ζωή μου μετά το Λύκειο έως και τη θητεία μου 3-4 χρόνια μετά, ήταν 6 φορές την εβδομάδα Γυμναστήριο. Είχα φτιάξει άθελά μου ένα απίστευτο άλμα και ταυτόχρονα είχα "φουσκώσει", αν και τα πρότυπά μου δεν ήταν οι πρωταθλητές του γυμναστηρίου που φόρτωναν 20κιλα στις μπάρες. Θυμάμαι τη μετεφηβική εκείνη περίοδο όταν πρωτοαντίκρυσα όλους αυτούς, όπου ο καθένας τους είχε τη χαρακτηριστική του κραυγή όταν υπερπροσπαθούσε. Ένας ούρλιαζε "Γκυ!", άλλος"Ους!", Στον τότε κόσμο μου από διάφορους Γκυ και Ους, εγώ είχα πρότυπο τον Πωλ. Ο Πωλ ήταν επαναπατρισμένος ομογενής από Ν.Αφρική και μια φορά που είχε κολήσει ένας πάγκος και κανείς από τους μπονταίους δε μπόρεσε να ξεκολλήσει, με μια απότομη κίνηση μας έδειξε τι σημαίνει ολοκληρωμένος αθλητής. Πάγκο για στήθος σήκωνε τα 100 κιλά τριάντα φορές... Ο Πωλ ήταν δεκαθλητής , λίγα χρόνια μεγαλύτερός μου και μετά την προπόνηση τρέχσμε σε διαδρομή γύρω από το International Gym στα Σίδερα Χαλανδρίου, ένα συναγωνιστικό χιλιοπεντακοσάρι.[Δέκα και πλέον χρόνια μετά, με κάλεσε έπειτα από μία αναπάντεχη συνάντηση μας σε κάποιο μπαρ, για... Ράγκμπι σε μια αλάνα στη Γλυφάδα...] Ακόμα και τότε που τα κοντομάνικα ασφυκτιούσαν από το "μελαχροινοτόμαρο" κορμί μου, το οποίο αναπτυσσόταν μήνα με το μήνα όλο και πιο απειλητικά, το τρέξιμο δεν έβγαινε από τη ζωή μου.Αυτά γίνονταν 1986 με 1990. 

Πολύ νωρίτερα, το 1979 ένας γείτονας, βλέποντάς με να τρέχω στην πιλωτή πρότεινε στη μητέρα μου να με γράψει στον Πανελλήνιο. Ήταν πρώην αθλητής και στην πορεία έμαθα πως ο Γιώργος Μπιρμπίλης, κατείχε ακόμα το ρεκόρ του συλλόγου στα 110 εμπόδια και πως το 1968 είχε πάει στην Ολυμπιάδα του Μεξικό. Γράφτηκα λοιπόν στον ΠΓΣ και πήρα τα πρώτα στιβικά μαθήματα από το Θωμά Μακρή. Είχα καλή χημεία με τον κόουτς αλλά απογοητευόμουν, γιατί στους διασυλλογικούς αγώνες έτρεχα με μεγαλύτερούς μου. Εκείνοι γεννημένοι το '68 και το '67 και εγώ του ‘69 πάντα να βλέπω τις πλάτες τους.. Στις ημερίδες όμως μας άφηνε ελεύθερους να συμμετέχουμε σε όσα αγωνίσματα θέλαμε, αλλά όχι σε άλμα εις ύψος. Πιστεύω ακράδαντα πως αν ασχολιόμουν με το άλμα θα έκανα μεγάλα πράγματα, με το άλμα εις μήκος όμως. Εκείνο το βράδυ το ίδιο θεώρησε και ο μετέπειτα ομοσπονδιακός προπονητής, ο Οδυσσέας Παπατώλης. Στεκόμουν μαγεμένος μπροστά από το στρώμα και σκεφτόμουν τον εαυτό μου να παίρνει φορά, να οριζοντιώνεται και να αφήνεται έγκυρος στη βαρύτητα και στη μαλακή αγκαλιά του. Πήγα λοιπόν στον προπονητή, τότε προπονούσε τους έφηβους του ΠΓΣ, και του ζήτησα να κάνω μια προσπάθεια στο 1.50 που ήταν και το ύψος που ξεκινούσε ο αγώνας. Αυτός ξαφνιασμένος που ένας παις βρήκε το θάρρος να σπάσει το "πρωτόκολλο", μου έδωσε την άδεια, ενώ οι αθλητές του χασκογελούσαν περιμένοντας να φάω τα μούτρα μου... Ήμουν 1.50 τότε και παρ όλο που έριξα τον πήχη με την πτέρνα, ο Παπατώλης γύρισε και τους είπε με νόημα "αυτόν θα τον θυμηθείτε μια μέρα".

Ακόμα και αν και έχουν υπάρξει μέρες που ενδεχομένως έχουν επιβεβαιώσει τον Παπατώλη, για μένα η πιο αξιομνημόνευτη για κάποιο έργο μου δεν έχει έρθει. Η δίψα παραμένει ακόρεστη, όπως και τα δονκιχωτικά σχέδια πάνω στο τραπέζι που περιμένουν την υλοποίησή τους. Κάπως έτσι ένιωθα κι όταν αποφάσισα το 2014 να διοργανώσω τα "240 χιλιόμετρα για τον Αιγιαλό". Μία ακτιβιστική οικολογική και ανεξάρτητη δράση που οραματίστηκα εξ αιτίας ενός νόμου που ψηφίστηκε για την εμπορική εκμετάλλευση του ελληνικού Αιγιαλού... Η ολοκλήρωση αυτής της δράσης ήταν η αφορμή να εισαχθώ στον Υπερμαραθώνιο. Μέρος της ήταν και ένας Υπερμαραθώνιος 250 χιλιομέτρων (τελικά), σε πέντε μέρες, με ισάριθμες εκδηλώσεις στις πόλεις που σταματούσα για να διανυκτερεύσω. Ξεκίνησα 8/7/2014 από τις Κεχριές και τερμάτισα στις 12/7 στο Σχινιά. Έτρεχα 50 με 60 χιλιόμετρα καθημερινά με θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών, με πλήρη άγνοια κινδύνου,ελλιπέστατη προετοιμασία (μου είχε δώσει ένα πρόγραμμα ο δάσκαλος, ο Τάκης ο Σκουλής, όμως έκανα τα δικά μου, μέχρι και 45άρι στο γήπεδο Χαλανδρίου έκανα),αλλά με φουλ τα ρεζερβουάρ από ψυχική ενέργεια και ευφορία. Όταν τερμάτισα ένιωθα πως θα μπορούσα να το κάνω για ακόμα δέκα μέρες! Αυτή η δράση, αποτελεί ό,τι σημαντικότερο διέπραξα στη ζωή μου. Αλλά σήμερα, 7 χρόνια μετά, αποτελεί άλλο ένα χρήσιμο και τιμημένο κομμάτι της «διαδρομής» μου για όποιον επόμενο στόχο. Αυτή την άφθαρτη "εφηβικότητα", την παρατηρώ στα πρόσωπα όλων των ανθρώπων που δεν έχουν παψει να αθλούνται!

Όταν το 1992 μπήκα στην καλύτερη, κατ' εμέ αλλά και πολλούς άλλους, Δραματική σχολή του "Εμπρός", οι μέλλοντες δάσκαλοί μου, με προειδοποίησαν πως αν με έβλεπαν να σηκώνω ξανά βάρη θα με απέβαλλαν. Αν και είχα σταματήσει από το χειμώνα του 1990 το γυμναστήριο, ήταν εμφανέστατο πως οι μόνοι ρόλοι που θα μπορούσα να παίξω, ήταν ή του νταβατζή ήτου σωματοφύλακα. Ξεκίνησα γιόγκα και Τάι Τσι μήπως φέρω το... σασί μου στα προ γυμναστηρίου δεδομένα και που και που, πήγαινα με τον τότε κολλητό σε γύρους Αθήνας ή σε αγώνες του ΣΔΥΑ στον Άγιο Κοσμά. Το 1996 είδαμε τη διαφήμιση για το Χρυσό Μαραθώνιο, 100 χρόνια μετά από αυτόν του 1896- των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας- και αποφασίσαμε να λάβουμε μέρος. Μετά τον τερματισμό μου σε .. 5ώρες και 50', ξεκίνησε το νέο κεφάλαιο της ζωής μου. Για την ιστορία, πέρασα σε δύο ώρες τον ημιμαραθώνιο αλλά η προετοιμασία μόνο με τρεις προπονήσεις, από 15 χιλιόμετρα έκαστη, δεν ήταν αρκετή για να γλιτώσω από τραυματισμό στη λαγονοκνημιαία και έτσι να κάνω το δεύτερο μισό σε τετραπλάσιο σχεδόν χρόνο και κουτσαίνοντας... Ο δε κολλητός, που είχε έρθει στο ραντεβού κατευθείαν από τη βραδινή έξοδο με χνώτα να μυρίζουν ουίσκι μου έριξε μισή ώρα... Τίποτα φυσικά δε με προϊδέαζε πως 1/4 του αιώνα μετά, θα έγραφα σε σάιτ για το τρέξιμο ή θα έδινα συνεντεύξεις για το τρέξιμο και όχι για την εργασία μου. Από το 1996 έχω τρέξει σε 25 Μαραθωνίους (18 στην κλασική,με καλύτερο χρόνο 3 ώρες 31'  ) και από το 2014 σε 10 υπερμαραθωνίους (τους 8 τα τελευταία 2,5 χρόνια).

Είτε ως ηθοποιός , είτε και ως ντι ντζέι, που υπήρξα σε μια ...υποζωή μου (μια πενταετία από το 2009 έως και το 2013), αλλά και όποτε έχω κληθεί να γράψω κάποιο κείμενο, μου αρέσει ο αυτοσχεδιασμός επειδή σου προσφέρει ελευθερία. Και "ελευθερία δεν είναι απλώς να φεύγεις, αλλά να μην ξέρεις, να μη θέλεις να ξέρεις που πηγαίνεις" όπως λέει και ο φίλος ο Τζακ ο Κέρουακ. Αυτό είναι που λάτρεψα και στο Ούλτρα του βουνού. Πέρυσι μετά από μια επιτυχημένη περιοδεία ανα την Ελλάδα με την παράσταση "Ρένα", η οποία ολοκληρώθηκε αρχές Αυγούστου, ζήτημα να είχα κάνει δέκα προπονήσεις όλο το καλοκαίρι. Εδώ πρέπει να παραδεχθώ πως δεν είναι ό,τι καλύτερο στα διαστήματα που λόγω εργασίας διακόπτω τις προπονήσεις να ξεκινάω τις πίτσες και τη σοκολάτα... Έτσι, εκτός από το ότι δεν προπονήθηκα για μεγάλο διάστημα, είχα δημιουργήσει στον... εσωτερικό μου "μάρσιπο" κι ένα "μωράκι" 7-8 κιλών! Το θέμα ήταν, πως για τρεις εβδομάδες δεν είχα τίποτα να κάνω, η σχέση μου ήταν στην "εντατική" και στην άκρη του Αυγούστου δέσποζε το Ursa Trail του Μετσόβου, αγώνας 100 χιλιομέτρων, που μου είχε περάσει από το μυαλό λίγους μήνες πριν να δοκίμασω να τρέξω.Το καλοκαίρι του 2014 στην προετοιμασία για τον Αιγιαλό , είχα γνωρίσει μέσω ενός συναδέλφου, το Λευτέρη τον Παρασκευά. Είχαμε τρέξει δύο φορές βουνό και το επόμενο ραντεβού ήταν για ένα νυχτερινό τριαντάρι στον Υμηττό. "Λευτέρη, θα το βγάλω; Έχω τρέξει ήδη 120 χιλιόμετρα αυτή την εβδομάδα...". "Ναι ρε, μην ανησυχείς...Φέρε φακό". Έφτασα στην Καισαριανή μεσάνυχτα, τέλος Μαΐου, με δρομικά παπούτσια και ένα φακό χειρός. Φυσικά μόλις τον είδαν τα μέλη της ομάδας Γκότζι Μπέρυ που θα έτρεχαν και αυτοί, ξεσκίστηκαν στα γέλια. Ήταν τόσο επώδυνη εκείνη η εμπειρία στην κορυφογραμμή του Υμηττού που ορκίστηκα να μην ξανατρέξω βουνό. Πέντε χρόνια αργότερα παρακαλούσα το διοργανωτή του Ούρσα να με δεχτεί στον αγώνα μιας και ήμουν εκπρόθεσμος. Ο εγκάρδιος Νίκος Καλοφύρης μου έκανε τη χάρη και με συμπεριέλαβε στη λίστα των συμμετεχόντων. Είχα 2 εβδομάδες(!) να προετοιμάσω τον εαυτό μου ώστε να απολαύσει τον πρώτο του ορεινό αγώνα. Αγόρασα παπούτσια για trail και μπατόν (φακό κεφαλής είχα πια από προηγούμενους υπερμαραθωνίους ασφάλτου...) και μία εβδομάδα πριν τον εκκίνηση πήγα στην Πάρνηθα με το Νίκο τον Παπαδόπουλο (τον πρώτο από τους τρεις Έλληνες ηθοποιούς που τρέχουμε υπεραποστάσεις, ο άλλος είναι ο Πάνος ο Βλάχος) και το Σπύρο τον Κοντογιώργη, εκλεκτά μέλη του δρομικού κινήματος, για ένα ημερήσιο 12αράκι. Αυτή τη φορά όμως... δεν είχα πάρει νερό...Είχα φύγει βιαστικά, όπως πάντα από το σπίτι, ξεχνώντας να γεμίσω ένα παγούρι και δε σταμάτησα να αγοράσω μπουκάλι, μιας και ένα δωδεκάρι θα το έβγαζα ...εύκολα και γρήγορα (θεωρούσα). Οι φίλοι μου μόλις με είδαν μόνο με τη ζώνη για το κινητό, με κοίταζαν λες και ήμουν ούφο. Ξεκινήσαμε λοιπόν με ...Σκαλάκια. Σήμερα ξέρω καλά τι σημαίνει Σκαλάκια...Πεντακόσια πενήντα μέτρα Υψομετρικής σε δύο χιλιόμετρα ανάβασης. Από τα πρώτα μέτρα είχα φρικάρει. Είχα τρέξει την προηγούμενη 15 άρι και την προπροηγούμενη τριαντάρι. Η προπόνηση εν τέλει βγήκε 5 ώρες σε 17 χιλιόμετρα κι εγώ μία εβδομάδα μετά στον αγώνα, έφαγα τα μούτρα μου λίγο πριν τη Βοβούσα, στην κατηφόρα προς Αρκουδόρεμα......Ο γιατρός με απέκλεισε παρ' όλες τις ψευτομαγκιές πως θα συνέχιζα γιατί το αριστερό μου γόνατο είχε γίνει τούμπανο.Είχα όμως προλάβει να "εισπνεύσω"το λυτρωτικό οξυγόνο της φύσης κι έτσι επαληθεύτηκε ο Νίκος, στην κατστροφική προ μίας εβδομάδας προπόνηση στην Πάρνηθα, ο οποίος μου είχε πει : "Τώρα φίλε, μετά από σήμερα θα ερωτευτείς το βουνό". Και ερωτεύτηκα...

Τώρα είμαι πάλι στα Σκαλάκια...Τρεις μηνες νωρίτερα έχω πάρει το αίμα μου πίσω στοΟυρσα 2020. Είναι Σάββατο 2/1/2021 και η "πέρα από τα όρια παρέα μου που νομίζει πως είναι εντός", έχει σχεδιάσει (αυτή τη φορά ο Παναγιώτης), για καλή αρχή του χρόνου: διπλά Σκαλάκια -ανάβαση Κυρά- Μπάφι από τείχος....Σύνολο 19-20 χλμ με 2 χιλιόμετρα υψομετρική σε περίπου 6 ώρες. Έχουμε ανέβει δεύτερη φορά, Παναγιώτης, Περικλής και Δημήτρης προπορεύονται κι εγώ παίρνω λίγες ανάσες πριν κατέβω επίσης δεύτερη φορά. Μου έχει βγει ένας τραυματισμός στο αριστερό γόνατο, από τέλη Νοέμβρη, έχω ελαχιστοποιήσει τις προπονήσεις λόγω και άλλων μικροτραυματισμών(;), ο μάρσιπος πάλι φιλοξενεί ένα πιτσοσοκολατομωρό 6 κιλών κι εκμυστηρεύομαι σε μια παρέα που ετοιμάζεται κι αυτή να κατέβει στη σύντομη κουβεντούλα μεταξύ ανασών και ενυδάτωσης, πως "έχω και υψοφοβία και ακροφοβία συν όλα τα προηγούμενα, χα χα χα!"

"Λάθος άθλημα διάλεξες"μου πέταξε στα μούτρα ένας "Αντώνης Κρόμπας". Ο Αντώνης είναι συνάδελφος και φίλος και ο τύπος, εδώ στις απόκρυμνες κορυφές τις Αττικής είναι φτυστός με αυτόν, στο πιο αδύνατο και γεροδεμένο. Εγώ το παθαίνω αυτό όταν είμαι κουρασμένος. Συνειδητοποιώ κάτι που με ενοχλεί με χρονοκαθυστέρηση. Το καταλαβαίνω άμεσα με το στομάχι ,αλλά μέχρι να επικοινωνηθεί στον εγκέφαλο , ο ... Αντώνης έχει ξεκινήσει για το πάρκινγκ του τελεφερίκ και εγώ αναρωτιέμαι σα Σπύρος Παπαδόπουλος "Τι έγινε ρε παιδιά". "Λάθος άθλημα διάλεξα" θα μπορούσα να το πω εγώ στον εαυτό μου.Το έχω πει πάμπολλές φορές όταν πλησιάζω το ανεπίστροφο όριο της υπερκόπωσης που σου τελειώνει πρόωρα έναν αγώνα (Ευχίδειος, Αέθλιος), της αφυδάτωσης κλπ. Εσύ Αντωνάκη χωρίς το μου, σε έναν τύπο που έχει χειρότερο αριστερό πόδι από του Ντάνιελ Νταίη Λιούις στην ομώνυμη ταινία και που ανεβαίνει καζίνο (όχι για να παίξει) με υψοφοβία και ακροφοβία θα μπορούσες να πεις (και να μη σε παρεξηγήσω) έστω και αν αυτή η φράση μου τη δίνει στα νεύρα: "Καλή συνέχεια".Ο εγωισμός φίλε είναι το πιο ευαίσθητο σημείο του ανθρώπου, φαντάσου του υπερμαραθωνοδρόμου... Ό,τι επακολούθησε από εδώ και..κάτω είναι προϊόν μυθοπλασίας...

Ο τύπος ξεκίνησε την κάθοδο και η παρέα του τον πείραζε σε σχέση με το ρεκόρ του Διαλεχτού, ότι έτσι όπως ξεκινάς θα το σπάσεις... Ξεκίνησα κι εγώ στο κατόπι τους, κουτσαίνοντας λίγο στην αρχή, αλλά μετά άρχισα να πατάω δυναμικότερα. Μέχρι να αρχίσει το απότομο μονοπάτι ήμουν εύκολα πίσω του. Είχε καταλάβει πως ήθελα να του αποδείξω κάτι και πάτησε γκάζι στα πρώτα σκαλάκια. Ο τύπος ήταν κάτι παραπάνω από ένα μέσο δρομέα,γρήγορος και δυνατός, αλλά κι εγώ όταν τα βλέπω όλα κόκκινα δεν καταλαβαίνω από κούραση και πόνο. Ήδη τη δεύτερη άνοδο την έκανα πολύ πιο γρήγορα. Ήθελα να μειώσω λίγο την απόσταση από τους δικούς μου, αυτή που κέρδισαν λόγω της αργοπορίας μου στην πρώτη μας κατάβαση. Μεταξύ μας... ένα ποσοστό 15% το κατέβηκα στα τέσσερα και κωλοσούρτικα. Τώρα είχα πάψει να σκέφτομαι το πόδι και η δεύτερη κάθοδος δε με τρόμαζε. Ο τύπος ήταν λίγο πάνω από 1.75 και μάλον κάτω από 40, κατάλευκος με ξυρισμένο κεφάλι και αγέλαστος. Όσο κατηφόριζα και έβλεπα πως παραμένει σταθερή η διαφορά μας, τόσο περισσότερο έπαιρνε τη μορφή αντιλόπης στα μάτια μου. Εγώ ένιωθα σα λυκάνθρωπος και δούλευα στο μυαλό μου πως θα τον "κατασπαράξω". Είχαμε φάει το πρώτο χιλιόμετρο και ο ...συνάδελφος δεν είχε ιδέα πως τον είχα στο στόχαστρο. Ξαφνικά ακούω θόρυβο πίσω μου και μετά από λίγα δευτερόλεπτα, δύο ημίγυμνα αγόρια (;) με προσπέρασαν Σα σταματημένο.Έμοιαζαν να ξεβράστηκαν από κάποια τρύπα του χωροχρόνου από το Μεξικό στην Πάρνηθα.Ήταν απίστευτοι και ήμουν σίγουρος πως ο γλόμπος παρακάτω, θα καταλάβαινε(;) όταν θα έτρωγε τη σκόνη τους, πως δε θα έπρεπε να εκστομίζει τέτοιες αλαζονικές κουράδες, μιας και πάντα στη δρομική σου καριέρα θα βρεθεί κάποιος πιο γρήγορος από σένα. Είχαμε γύρω στα 300 μέτρα μέχρι το τέλος και ένιωθα πολύ καλά. Το μονοπάτι γινόταν πιο βατό και μου έδινε τη δυνατότητα να επιταχύνω. Άρχισα να μειώνω κι άλλο τη διαφορά και άρχισα να σιγουρεύομαι πως θα τον προλάβω. Προφανώς πλησίαζα στα όριά μου και πάντα σε τέτοιες περιστάσεις θα παρουσιαστεί ο αστάθμητος παράγοντας, που δεν είναι και τόσο αστάθμητος τελικά. Μία πέτρα μπερδεύτηκε στα παπούτσια μου, αναπήδησε και χτύπησε στο δεξί μου αστράγαλο. Ούρλιαξα από τον πόνο με αποτέλεσμα να με πάρει είδηση ο φίλος. Μόλις αντιλήφθηκε ποιος ήταν πίσω του ξαναπάτησε γκάζι αλλά ήταν πλέον αργά για να αυξήσει τη διαφορα στα τελευταία εκατό μέτρα. Σε ένα λεπτό είχαμε φτάσει στο τέρμα. Πέρασα από μπροστά του χαμογελώντας και κλείνοντάς του το μάτι. Ε, και ύστερα ξύπνησα...Πάντως όντως,τη δεύτερη κατάβαση την πήγα πολύ καλύτερα και αποφάσισα την επόμενη εβδομάδα να πάω σε δύο γιατρούς και να κάνω και μαγνητική να τελειώνω με το My left foot.

Επανέρχομαι λοιπόν στο αρχικό ερώτημα: "Πότε σταματά κάποιος το τρέξιμο"; Σίγουρα ένας λόγος να σταματήσεις είναι και ο εγωισμός. Υπερπροπόνηση, υπερπροσπάθεια, τραυματισμός και μετά ακολουθεί η δεύτερη φράση που μου τη σπάει: "όλα για κάποιο λόγο γίνονται..." . Για ...άλλο λόγο θα ρωτήσω τον αδερφό μου.Κάποτε μας ξεχώριζαν από το χρώμα των ματιών, γαλανομάτης ο τυχεράκιας και δυο χρόνια μικρότερός μου. Ενώ μέχρι και το Λύκειο είχαμε παράλληλη πάνω κάτω αθλητική δραστηριότητα, σταδιακά, τα επόμενα χρόνια ελάττωσε τις επισκέψεις του σε στίβους και γήπεδα , μέχρι που τις (εκ)μηδένισε. Για να έχω όμως σφαιρικότερη άποψη για ποιο λόγο δε συνέχισε, θα πρέπει να του τηλεφωνήσω και θα επανέλθω... (Μετά από 5') Το λοιπόν, δύο αδέρφια με ίδιο σωματότυπο και φυσική τάση προς τον αθλητισμό, ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους. Ο ένας , εγώ, γυμνάζομαι ακτάπαυστα σε όλη μου τη ζωή, και ο άλλος, ο αδελφός μου, ενώ έχει παίξει ποδοσφαιρο, έχει κάνει στίβο, γύρω στα 25 σταματά. Στην ερώτησή μου γιατί δε συνέχισε, η απάντηση ήταν, ότι λίγο η δουλειά ,πολύ η σχέση του, τα προβλήματα της καθημερινότητας, η έλλειψη παρέας... Κανένα πρόβλημα αδελφούλη, όμως... η Υγεία; Δε θα ήθελες να έχεις υγεία παρόμοια με των Ταραουμάρα, οι οποίοι δεν ξέρουν τι σημαίνει καρκίνος, καρδιοπάθειες, διαβήτης, φυσικά και τόσων δρομέων σε όλον τον πλανήτη; Προσπαθώ να κάνω ένα γρήγορο σκρολ ντάουν στην οθόνη του μυαλού μου με φίλους και φίλες που εκπροσωπούν όλες τις κατηγορίες και είδη αθλούμενων ώστε να βρω μια απάντηση στο τι είναι αυτό που πρέπει να εμφυσήσω στο παιδί μου ώστε να μη σταματήσει την ενασχόλησή του με το σώμα και να το διατηρήσει υγιές κι έτσι να του μένει να καλλιεργήσει μόνο το πνεύμα, που σημειωτέον κι αυτό μέσα στο σώμα κατοικοεδρεύει.....

Πάντως, ζηλεύω σε ανθρώπους όπως ο αδερφός μου, το ότι μυοσκελετικά είναι σε καλύτερη κατάσταση. Ο Διονύσης για παράδειγμα σηκώνεται με τη μία από τον καναπέ, ενώ εγώ για να το κατορθώσω, πρέπει να συγκλιθεί γιουρογκρουπ στο κορμί μου και να τα βρουν όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές: ισχία, γόνατα, μέσες... Να τα λέμε όλα...

Παιδιά δεν έχω. Έχω έναν τρίχρωμο γάτο , 4,5 ετών,το Μίκη ή Χάδη, στειρωμένο και εδώ και ένα χρόνο και υπέρβαρο. Από το Σεπτέμβρη προστέθηκε στην παρέα και ένας τιγρέ κανελί αλανιάρης, τον οποίο βρήκα κάτω από τις ρόδες του αυτοκινήτου να με συνεχίζει να με περιμένει παιχνιδιάρικα και βαριεστημένα, τρεισήμισι ώρες από όταν τον άφησα πίσω μου προκειμένου να κάνω την προπόνησή μου στην Πάρνηθα. Είχε ωριμάσει στο μυαλό μου κάμποσους μήνες πριν να φέρω θηλυκή παρέα στο Μίκη και το ότι ο μικρός με περίμενε τόση ώρα να επιστρέψω θεώρησα πως ήταν σημάδι κι ότι ήρθε η στιγμή. Όπως θα καταλάβατε μέσα στη βιασύνη να τον αρπάξω και να τον βάλω στο αυτοκίνητο έκανα λάθος και η δούλη του Θεού Τρέιλ αποδείχθηκε με μια δεύτερη και πιο ψύχραιμη ματιά πως ήταν δούλος... Ο Μίκη είχε σταματήσει το τρέξιμο, την άθληση δηλαδή, πριν την έλευση του Τρέιλ. Αδιαφορούσε πλήρως για την κατάληξη που θα είχε το αγαπημένο του μπαλλάκι όταν του το πετούσα. Προσπερνούσε χωρίς να κάνει δεύτερη σκέψη για αναρρίχηση, το στρώμα που τοποθέτησα όρθιο στο διάδρομο ώστε να του προσφέρει την ψευδαίσθηση του δένδρου. Ο Τρέιλ από την άλλη, εδώ και τέσσερεις μήνες δεν έχει σταματήσει να μπηστάει στους τοίχους και να σπινιάρει στα χαλιά και στα πατώματα. Ακριβώς όπως ο Μίκη πριν 4 χρόνια. Θυμάμαι μια ...προπόνηση με επιτόπια άλματα που του είχα κάνει, 2 x 7 σετ σε βιβλιοθηκούλα ύψους πάνω από 1.30. Ο Μίκη και ο Τρέιλ είναι εφ όρου ζωής σε καραντίνα αλλά όχι από δική τους επιλογή. Είναι λίγο δύσκολο από μια ηλικία και μετά να ανανεώνουν το ενδιαφέρον τους για χαρά της ζωής, σε αυτο το Κωσταλέξη που τους έχω "καταδικάσει", σε αυτό τον τεχνητό "Παράδεισο" και από πάνω τους κόβω και τα απαυτά τους, πάντα για το καλό τους...

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως για να μη σταματήσεις το τρέξιμο είτε είσαι δίποδο είτε τετράποδο πρέπει να σου έχει έχει γίνει ανάγκη, να είναι κάτι σαν το πρώτο γεύμα της ημέρας. Άρα μιλάμε για παιδεία πριν την κοινωνικοποίηση στο σχολείο. Διαχρονικά θέματα. Όταν μαθαίνεις από παιδί να απελευθερώνεις την υπερφυσική αυτή δύναμη που διαθέτεις, υπάρχει καλύτερο εφοπδιο να αντιμετωπίσεις τη ζωή; Το τρέξιμο δε, είναι το μόνο άθλημα που ένας 64 χρονος μπορεί να ανταγωνιστεί και να κερδίσει έναν 19 χρονο...Ποιος δε θέλει να έχει τα θετικά της υπερφυσικής αυτής δύναμης που κοστίζει λιγότερο κι από ένα φυστίκι του Σούπερ Γκούφη;

Ο Τρέιλ 4 μήνες μετά, παρασύρει τον Μίκη καθημερινά να συντρέξουν και να παίξουν κυνηγητό, οπότε το μόνο που μένει είναι να επανασυνδέσω τον αδερφό μου, παίρνοντάς τον μαζί μου για μια προπόνηση, ώστε βα επανασυνδεθεί με την παιδική και εφηβική του ηλικία, τότε που όλα ήταν ίσιωμα.

Ο Ντίμπσι Ντίμον στο "Born to Run" τη Βίβλο για το τρέξιμο, του Κρίστοφερ ΜακΝτούγκαλ, το λέει ως εξής: "Δε σταματάς να τρέχεις επειδή γερνάς. Γερνάς επειδή σταματάς να τρέχεις"...Το έχει γράψει κι ο Μαρκέζ με μια αλλαγή στο κεντρικό ρήμα "Δε σταματάς να ερωτεύεσαι επειδή γερνάς. Γερνάς επειδή σταματάς να ερωτεύεσαι". Τρέξιμο είναι κι ο έρωτας, αλλά και το τρέξιμο είναι έρωτας...

Άγης Εμμανουήλ

Ακτιβιστής-Υπερμαραθωνοδρόμος-Εκφωνητής-Ηθοποιός