Η αυτοομιλία ή καλύτερα ο εσωτερικός μονόλογος, στον κόσμο της αντοχής είναι βασικά η ιδέα που λέει στον εαυτό σου, «Μπορείς να το κάνεις αυτό!» και σίγουρα θα οδηγήσει σε καλύτερα αποτελέσματα από το «είμαι χάλια και πρέπει να τα παρατήσω».

Φυσικά αυτή η εσωτερική συζήτηση είναι κάτι πολύ ευρύτερο και πιο διαφοροποιημένο φαινόμενο από το να λες απλώς στον εαυτό σου ότι μπορείς να το κάνεις. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, ξοδεύουμε περίπου το ένα τέταρτο των ωρών μας που είμαστε ξύπνιοι μιλώντας στον εαυτό μας, επομένως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι σκοποί αυτού του εσωτερικού μονολόγου μπορεί να ποικίλουν. Στον αθλητισμό, μία από τις βασικές διακρίσεις είναι μεταξύ της κινητήριας (μπορείτε να το κάνετε) και της εκπαιδευτικής (να έχετε το βλέμμα σας π.χ. σε μια μπάλα) αυτοομιλίας.

 

Αυτή η διάκριση βρίσκεται στο επίκεντρο μιας νέας μελέτης με επικεφαλής τον Johanne Nedergaard του Πανεπιστημίου Aarhus στη Δανία, που δημοσιεύτηκε στο Consciousness and Cognition, η οποία συγκρίνει την αυτοομιλία σε δρομείς και παίκτες μπάντμιντον. Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα ευρήματα αλλά ίσως το πιο σημαντικό είναι το εξής: αν είσαι σκληρά αυτοκριτικός, δεν είσαι ο μόνος.

Η μελέτη

Το πρώτο μέρος της μελέτης ήταν ένα ερωτηματολόγιο που συμπληρώθηκε από 165 δρομείς και 105 παίκτες μπάντμιντον, το οποίο περιελάμβανε την επιλογή σκέψεων από μια μακρά λίστα που αντιστοιχούσαν στην αυτοομιλία που βίωσαν ή χρησιμοποίησαν στον πιο πρόσφατο αγώνα ή προπόνησή τους. Σε αντίθεση με κάποιες από τις προηγούμενες έρευνες για την αυτοομιλία, δεν υπήρξε καμία παρέμβαση εδώ για να τους διδάξει πώς να το κάνουν καλύτερα. Αυτό ήταν απλώς μια παρατήρηση του αυθόρμητου εσωτερικού μονολόγου που χρησιμοποιούσαν οι αθλητές μόνοι τους. Σε επιβεβαίωση προηγούμενων μελετών περίπου το 85% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι χρησιμοποιούν αυτοομιλία.

Οι ερευνητές ήθελαν να καταλάβουν εάν ένας υπολογιστής θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη μηχανική μάθηση για να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ δρομέων και παικτών μπάντμιντον με βάση μόνο το περιεχόμενο της αυτοομιλίας τους. Ακολουθεί μια λίστα με μερικές από τις ερωτήσεις, που δείχνει ποιες ήταν χαρακτηριστικές των δρομέων (που εκτείνονται προς τα δεξιά) σε σύγκριση με τους παίκτες μπάντμιντον (στα αριστερά):

Τι σκέφτονται οι δρομείς

Είναι πολύ αστείο το γεγονός ότι η κυρίαρχη σκέψη μεταξύ των δρομέων είναι «Τι θα κάνω αργότερα σήμερα;» Αυτό υποδηλώνει ότι οι περισσότεροι από τους δρομείς ανταποκρίνονταν με βάση την πιο πρόσφατη προπόνησή τους, σε αντίθεση με έναν αγώνα όπου οι σκέψεις τους πιθανότατα θα περιπλανιόταν λιγότερο.

 

Τα επόμενα στη λίστα είναι τα: «Θέλω να τα παρατήσω», «Δεν μπορώ να συνεχίσω» και «Δεν πρόκειται να τα καταφέρω»—δηλαδή όλα τα συναισθήματα που πιθανότατα είναι γνωστά και σε εσάς καθώς τρέχετε. Αλλά το «αισθάνομαι δυνατός» και το «μπορώ να τα καταφέρω» έχουν σχεδόν ίση σημασία. Το τρέξιμο είναι μια ατέρμονη μάχη ανάμεσα στην αυτοπεποίθηση και την αυτοαμφισβήτηση, γι' αυτό και η κινητήρια αυτοομιλία έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει.

Τι σκέφτονται οι παίκτες Μπάντμιντον

Οι κυρίαρχες σκέψεις για τους παίκτες μπάντμιντον ήταν επίσης αρκετά αρνητικές: «Θα χάσω», «Πάλι το κάνω λάθος» και «Τι θα σκεφτούν οι άλλοι για την κακή απόδοσή μου;» Το μπάντμιντον είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, με ακριβώς τον ίδιο αριθμό νικητών με τους ηττημένους, επομένως είναι αξιοσημείωτο ότι το "Θα χάσω" είναι στην κορυφή της λίστας ενώ το «Θα κερδίσω» δεν εμφανίζεται καν προς τα πάνω. Υποδηλώνει ότι τείνουν να είναι πιο απαισιόδοξοι από όσο θα έπρεπε.

Γενικότερα, η αυτοομιλία των παικτών μπάντμιντον επικεντρώνεται περισσότερο στον έλεγχο της ανησυχίας και του άγχους και σε διαδικαστικά στοιχεία όπως «Συγκεντρώσου» και «Χαλάρωσε». Ακόμη και χωρίς ειδική προπόνηση, τα μοτίβα αυτοομιλίας των δρομέων και των παικτών μπάντμιντον συνάδουν με τη διάκριση μεταξύ παρακινητικής και εκπαιδευτικής αυτοομιλίας.

Οι ιδιαίτερες σκέψεις των Μαραθωνοδρόμων

Το δεύτερο μέρος της μελέτης περιλάμβανε ένα άλλο ερωτηματολόγιο, αυτή τη φορά με 291 μαραθωνοδρόμους, για να διερευνήσει τις αποχρώσεις του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποιούσαν την αυτοομιλία. Ένα ερώτημα ήταν πόσο διέφερε η αυτοσυζήτηση όταν πιέζονταν σε μια δύσκολη προπόνηση ή αγώνα έναντι μιας χαλαρής προπόνησης ή συμμετοχής σε αγώνα χωρίς ιδιαίτερο κινητρο-στόχο. Το κύριο εύρημα; Όσο πιο σκληρά πιέζετε, τόσο πιο πιθανό είναι η αυτοομιλία σας να είναι πιο σύντομη, πιο θετική, πιο επαναλαμβανόμενη και πιο εστιασμένη στο έργο του τρεξίματος.

Αναζήτησαν επίσης τη σύνδεση μεταξύ της αυτοομιλίας και των καλύτερων ατομικών επιδόσεων σε ημιμαραθώνιο και μαραθώνιο, χρησιμοποιώντας τους χρόνους ως «καθρέπτη» για το επίπεδο ικανότητας. (Αυτή η αναγωγή ίσως είναι προβληματική καθώς είναι απολύτως δυνατό να είσαι έμπειρος και αργός ή άπειρος και γρήγορος, αλλά ισχύει σε γενικές γραμμές σε επίπεδο πληθυσμού.) Έχει γίνει πολλή έρευνα όλα αυτά τα χρόνια που διερευνά τις διαφορές μεταξύ αρχάριων και έμπειρων .Η γενική άποψη είναι ότι οι αρχάριοι επωφελούνται περισσότερο από την αυτοομιλία παρά οι προχωρημένοι. 

 

Σίγουρα, υπήρχαν σαφείς διαφορές μεταξύ ταχύτερων και πιο αργών δρομέων. Είναι ενδιαφέρον ότι οι πιο αργοί αθλητές έτειναν να χρησιμοποιούν πιο σύντομη, πιο θετική και πιο επαναλαμβανόμενη αυτοομιλία—ακριβώς το ίδιο μοτίβο που, στο συνολικό δείγμα, χαρακτήριζε πιο σκληρές προσπάθειες παρά ευκολότερες προσπάθειες. Η ερμηνεία του Nedergaard είναι ότι οι πιο έμπειροι δρομείς είναι σε θέση να εκτελούν την προπόνηση τους (ιδιαίτερα όταν πρόκειται για easy runs) χωρίς να χρειάζεται να επιστρατεύσουν εσωτερικές συζητήσεις ενώ οι αρχάριοι δρομείς πρέπει να χρησιμοποιούν το «βαρύ πυροβολικό» της αυτοομιλίας σχεδόν όλη την ώρα για να ανταπεξέλθουν ακόμη και στις ευκολότερες προπονήσεις.

Μια μελέτη όπως αυτή δεν μπορεί να μας πει εάν η αλλαγή αυτών των μοτίβων αυτοομιλίας θα οδηγούσε σε καλύτερες επιδόσεις (αν και αρκετές προηγούμενες μελέτες υποδηλώνουν ότι πράγματι ισχύει). Αλλά επιβεβαιώνει αυτό που υποστηρίζει ο Nedergaard, ότι «οι τεχνικές αυτοομιλίας πρέπει να είναι προσαρμοσμένες στην κατάσταση: είτε είστε σε αγώνες είτε προπονείστε, είτε είστε έμπειρος ή αρχάριος, είτε κάνετε αθλήματα αντοχής ή οποιοδήποτε άλλο».

Εάν βρίσκεστε στη μέση ενός αγώνα και σκέφτεστε «θέλω να τα παρατήσω» και «δεν μπορώ να συνεχίσω», αυτό μάλλον δεν είναι καλό. Εάν μπορείτε να καταλάβετε πώς να αλλάξετε αυτόν τον αρνητικό εσωτερικό μονόλογο, θα πρέπει να το κάνετε. Στο μεταξύ βέβαια και μέχρι να το πετύχετε μπορείτε να παρηγορηθείτε από το γεγονός ότι όλοι γύρω σας σκέφτονται πιθανώς το ίδιο πράγμα.