Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Τορούν ολοκληρώθηκε χθες το βράδυ με την Ελλάδα να μετρά ένα χρυσό μετάλλιο και αρκετά καλή παρουσία των αθλητών και αθλητριών της.

Η διοργάνωση της Πολωνίας αποτέλεσε κυρίως μία αθλητική… ανάσα μετά από σχεδόν ένα χρόνο χωρίς επίσημους αγώνες στον κλασικό αθλητισμό. Παρά την πανδημία του covid-19, που περιόρισε αρκετά την αθλητική δραστηριότητα, οι περισσότεροι συμμετέχοντες στο Ευρωπαϊκό έδειξαν να βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση και παράλληλα διψασμένοι για δράση. Ακόμα και την έλλειψη της παρουσίας του κόσμου κάλυψαν οι ίδιοι οι αθλητές παίρνοντας θέση στις κερκίδες και δημιουργώντας κλίμα γηπέδου για όσους αγωνίζονταν. Γιατί όπως και να το κάνεις και ο αγωνιζόμενος χρειάζεται την ψυχολογική του ώθηση.

Από ελληνικής πλευράς τώρα, η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε τουλάχιστον ένα ακόμη μετάλλιο από την Βούλα Παπαχρήστου, όμως πάντα σ’ έναν αγώνα υπάρχουν και τα απρόοπτα. Η ίδια μετά την κατάληψη της 5^ης θέσης στο τριπλούν δήλωσε ότι μαθαίνει από τα λάθη της και προχωρά στρέφοντας πλέον όλο της το ενδιαφέρον στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Ο Μίλτος Τεντόγλου μας έβγαλε για μία ακόμη φορά ασπροπρόσωπους δείχνοντας σταθερότητα στην απόδοσή του. Παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει μία απίστευτη πίστη στον εαυτό του και η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο μήκος το πιστοποιεί.

Η ατάκα «ήταν ένας βαρετός αγώνας για εμένα» νομίζω αποτυπώνει απόλυτα την ψυχοσύνθεση αυτού του σπουδαίου αθλητή. Ο μικροτραυματισμός του στο γόνατο προβλημάτισε τόσο τον ίδιο όσο και τον προπονητή του και στόχος ήταν να κάνει ένα μεγάλο άλμα στο ξεκίνημα και να αφήσει τις υπόλοιπες προσπάθειές του για να μην επιβαρύνει το τραυματισμένο του πόδι. Αυτό ήταν το πλάνο, αυτό ακριβώς έκανε και ο Μίλτος Τεντόλγου… Δεν ξέρω εάν ακούγεται εύκολο σε κάποιου τα αυτιά, αλλά στα δικά μου ακούγεται σχεδόν εξωπραγματικό! Μιλάμε για μήκος, ένα αγώνισμα ιδιαίτερα τεχνικό και με μεγάλο ρίσκο για άκυρο. Κι όμως ο Τεντόγλου το κάνει να είναι εύκολο. Δοκίμασε να κάνει δύο ακόμη άλματα στον τελικό όταν είδε ότι οι αντίπαλοί του έδειξαν να απειλούν το 8.35μ. που είχε πετύχει με την πρώτη του προσπάθεια. Έτσι, ο τελικός του μήκους εξελίχθηκε σε έναν βαρετό αγώνα για τον σπουδαίο αυτό αθλητή γιατί όπως είπε «μου αρέσει να αγωνίζομαι και όχι να είμαι αδρανής. Στο σημερινό (σ.σ. την Παρασκευή) αγώνα βαρέθηκα γιατί δεν αγωνίστηκα όπως έπρεπε προκειμένου να προστατεύσω το τραυματισμένο μου πόδι».

Ακόμα χαμογελάω όταν τη θυμάμαι αυτή τη δήλωση, αυθόρμητη και αποστομωτική… Μακάρι να έχει την υγεία του και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι έχουμε να δούμε πολύ σπουδαία πράγματα από τον 23χρονο άλτη. Όσον αφορά στους υπόλοιπους Έλληνες αθλητές και αθλήτριες που αγωνίστηκαν στο Τορούν, οι περισσότεροι είτε ξεπέρασαν τον εαυτό τους είτε κινήθηκαν κοντά στο ατομικό τους ρεκόρ. Ο απολογισμός, λοιπόν, δεν μπορεί παρά να είναι απόλυτα θετικός.

Η αυλαία του Ευρωπαϊκού έπεσε χωρίς κάποιο μεγάλο ρεκόρ, αλλά αφήνοντας μία αισιόδοξη αίσθηση και πολλές υποσχέσεις ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο. Ο Μόντο Ντουμπλάντις έκλεψε τις εντυπώσεις στο επί κοντώ των ανδρών κυνηγώντας το Παγκόσμιο ρεκόρ, στο οποίο βρέθηκε πολύ κοντά και έδειξε ότι πολύ σύντομα μάλλον θα το καταρρίψει. Το άλλο πρόσωπο των αγώνων ήταν αναμφισβήτητα ο Γιάκομπ Ίνγκεμπρίγκτσεν, ο οποίος έδειξε ότι το μέλλον του ανήκει στις μεγάλες αποστάσεις κυριαρχώντας τόσο στα 1.500μ. όσο και στα 3.000μ. Φοβερή και η 19χρονη Βρετανίδα Κίλι Χόντγκινσον, η οποία νίκησε στα 800μ.