Η πιο εμβληματική μορφή της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας σίγησε για πάντα. Ο Γιάννης Διακογιάννης σε ηλικία 91 ετών άφησε την τελευταία του πνοή κάνοντας φτωχότερο το χώρο του αθλητικού ρεπορτάζ.

Υπήρξε σημείο αναφοράς στη δουλειά του έχοντας εργαστεί σε εφημερίδα, ραδιόφωνο και τηλεόραση, ενώ η χαρακτηριστική φωνή του συνόδεψε ορισμένες από τις σημαντικότερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού. 

 

Γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου του 1931 στη Αθήνα και πήγε στη Σχολή Καλπάκα στο Παγκράτι. Έχασε τον πατέρα του σε ηλικία 11 ετών από καρκίνο στον εγκέφαλο και η μητέρα του πούλησε το πιάνο της, με συνέπεια να το κόψει τα φτερά του στο χώρο της μουσικής, την οποία αγαπούσε περισσότερο και από τον αθλητισμό, όταν ήταν μικρός.

Με το ποδόσφαιρο άρχισε η τριβή στα μέσα της δεκαετίας του '40, όταν πήγε με έναν συγγενή του σε φιλικό του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ. Έπαιξε μπάσκετ στους Εφήβους της ομάδας της περιοχής, αλλά ήταν και αθλητής στίβου, κάνοντας 100μ., 200μ. και μήκος. Σε αγώνες μεταξύ ιδιωτικών σχολείων της εποχής είχε έρθει 2ος στα 100μ. και 1ος στα 300μ.

Σπούδασε αθλητική δημοσιογραφία στη Γαλλία, από όπου ήταν ο παππούς του. Έμεινε από το 1954 μέχρι το 1960 και συνεργάστηκε σε ερασιτεχνική βάση με την Equipe, ενώ έγινε και ανταποκριτής της Αθλητικής Ηχούς. Όταν επαναπατρίστηκε, συνέχισε στην "Ηχώ" και έπιασε δουλειά παράλληλα στην "Ελευθερία".

Το 1966 έκανε την πρώτη τηλεοπτική μετάδοση Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Ελλάδα, με μαγνητοσκοπημένη περιγραφή. Συνολικά κάλυψε όλα τα τουρνουά από το 1954 στην Ελβετία μέχρι το 1998 στη Γαλλία (το 1994 δεν ταξίδεψε στις ΗΠΑ λόγω διαφωνιών με την ΕΡΤ). H περιγραφή του στον απίθανο τελικό της Ιταλίας με τη Δυτική Γερμανία το 1982 θα μείνει στην ιστορία.

Από το Σεπτέμβριο του 1966 έως το 1983 ήταν ο βασικός παρουσιαστής της εβδομαδιαίας αθλητικής τηλεοπτικής εκπομπής "Αθλητική Κυριακή" (αρχικά "Αθλητικά Νέα").

Η φωνή του χαρακτήρισε ένα τόσο μεγάλο αριθμό αγώνων με αποτέλεσμα ο Λουκιανός Κηλαηδόνης να τον κάνει στίχο στο τραγούδι του «Το ματς».

Υπήρξε ακούραστος υπηρέτησης της αθλητικής δημοσιογραφίας, ενώ δε δίστασε να κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο με τα αγαπημένα γαλλικά τραγούδια του.

Υπήρξε δάσκαλος για τις επόμενες γενιές των δημοσιογράφων, ενώ έχει γράψει και αρκετά βιβλία, όπως το τετράτομο "100 Χρόνια Ποδόσφαιρο" (Μίλητος, 2006), το "60 Χρόνια Μουντιάλ" (Λιβάνης, 1990), το "Οι Μεγάλες Μορφές του Αθλητισμού" (Κάκτος, 1979) κ.α.

Υπήρξε νυμφευμένος με τη Βαρβάρα Δράκου, υιοθετώντας την κόρη της (από το γάμο με το δημοσιογράφο Οδυσσέα Ζούλα), την αείμνηστη Ρίκα Βαγιάνη. Κατά δήλωσή της, το επώνυμο προήλθε από τα ονόματα της μητέρας της και του Γιάννη Διακογιάννη, με τον οποίο είχε άριστη σχέση.

Συλλυπητήρια ανακοίνωση από τον ΣΕΓΑΣ

Ανακοίνωση εξέδωσε στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Γιάννη Διακογιάννη ο ΣΕΓΑΣ εκφράζοντας τα συλλυπητήρια στους οικείους του.

Η ανακοίνωση αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Η πρόεδρος και το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ με απέραντη θλίψη αποχαιρετούν τον Γιάννη Διακογιάννη, τον λάτρη του κλασικού αθλητισμού, τον διακεκριμένο αθλητικό συντάκτη, συγγραφέα, απαράμιλλο σχολιαστή αθλητικών μεταδόσεων στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, μοναδικό λόγω της γλαφυρότητας της φωνής και την ευρύτητα των γνώσεων που τον διέκρινε.

Ο Γιάννης Διακογιάννης θεωρείται ως ο κορυφαίος του είδους, λόγω των μεγάλων γνώσεών του στον κλασικό αθλητισμό και όπως δήλωνε είχε δύο αγάπες, τον στίβο και τη μουσική.

Καλό ταξίδι Γιάννη Διακογιάννη».