Για τον Παναγιώτη Καραΐσκο το 2021 αποτελεί μία χρονιά που του αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση... Από τη μία σημείωσε τους καλύτερους χρόνους που έχει σημειώσει ποτέ και από την άλλη έχασε το σημαντικότερο στόχο της χρονιάς γιατί νόσησε από covid 19. Ο μεγάλος άτυχος του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας κάνει τον απολογισμό του στο runbeat κρατώντας τα θετικά της χρονιάς που φεύγει και θέτοντας νέους ακόμη μεγαλύτερους στόχους για το 2022.

«Ήταν μία “γεμάτη” χρονιά άσχετα που είχαμε το θέμα με τον covid. Ήταν μία χρονιά με πολλή προπόνηση, αρκετούς αγώνες και σαν απολογισμό μπορώ να πω ότι ήταν πετυχημένη χρονιά», τονίζει αρχικά και εξηγεί: «Σίγουρα έχασα τον Αυθεντικό μαραθώνιο που ήταν ένας μεγάλος στόχος για μένα καθώς δεν είχε γίνει και πέρυσι, αλλά κέρδισα τον ημιμαραθώνιο για τρίτη συνεχόμενη χρονιά που αποτελούσε και πανελλήνιο πρωτάθλημα, έκανα ρεκόρ μαραθωνίου στη Σιένα με 2:17, πήρα για πρώτη φορά μετάλλιο στον ανώμαλο δρόμο και έκανα ατομικό ρεκόρ και στο 10άρι μου τερματίζοντας σε 30 λεπτά. Οπότε πήγαινα καλά και ήταν το αποκορύφωμα ο Μαραθώνιος της Αθήνας, όμως νόσησα και δε συμμετείχα».

 

Περιγράφοντας τα συναισθήματα που βίωσε μόλις συνειδητοποίησε ότι χάνει τον αγώνα για τον οποίο μόχθησε αρκετούς μήνες, λέει: «Ήταν πολύ στενάχωρο και πολύ δύσκολο γιατί πέρασα δύσκολα και με τον κορωνοϊό. Τις πρώτες πέντε μέρες ήταν τα συμπτώματα πάρα πολύ έντονα, δηλαδή δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, ήταν και η ψυχολογία που με έριχνε ακόμα περισσότερο γιατί έχασα τον αγώνα. Ήταν δύσκολο όλο αυτό». Με βάση τα παραπάνω, λοιπόν, «κλείνει η χρονιά με μία γλυκόπρικρη γεύση γιατί, ενώ είχα όλες τις επιτυχίες που είπα στην αρχή δε συμμετείχα στον Μαραθώνιο της Αθήνας με τον οποίο είμαι και συναισθηματικά δεμένος καθώς είναι ο αγώνας που ξεκίνησα το τρέξιμο το 2013 ως ερασιτέχνης».

Ο Παναγιώτης Καραΐσκος ήταν πιο έτοιμος από ποτέ για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο και ονειρευόταν τη στιγμή που θα «γράψει» το προσωπικό του ρεκόρ στη διαδρομή. Όμως όλα ανατράπηκαν λίγα 24ωρα πριν τον μεγάλο αγώνα και αυτό ήταν δύσκολο να το διαχειριστεί. «Ήξερα ότι ήμουν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση και τον περίμενα πως και πως, όπως όλοι μας γιατί πέρυσι ακυρώθηκε τελευταία στιγμή, οπότε ήξερα ακριβώς πως είμαι στην προπόνηση, ήξερα το πλάνο μου, το πώς θα πήγαινα και ποια τακτική θα ακολουθούσα και ξέραμε πάνω-κάτω με τον προπονητή μου το πώς θα πήγαινα στον αγώνα, εάν όλα πήγαιναν καλά γιατί ένας αγώνας μεγάλης απόστασης έχει πάντα και απρόοπτα. Είχα στόχο να κάνω ένα χρόνο κάτω από 2:20 και μπορούσα να τον κάνω στη φάση που ήμουν».

-Η περυσινή χρονιά που δεν είχε πολλούς αγώνες λόγω του covid θεωρείς ότι βοήθησε στο να είσαι σε καλύτερη κατάσταση φέτος;

«Σίγουρα βοήθησε γιατί υπήρξε μεγαλύτερος όγκος στην προπόνηση και εμείς οι μαραθωνοδρόμοι το χρειαζόμαστε αυτό. Είναι κάτι που μας βοηθάει. Δηλαδή, τρίμηνες και δίμηνες προετοιμασίες δεν είναι αρκετές για να κάνουμε τον απαιτούμενο όγκο προπόνησης που θέλει ένας μαραθώνιος για να τρέξουμε στο επίπεδο που θέλουμε εμείς, δηλαδή να τρέξουμε κάτω από το 2:20 και να γίνουμε καλύτεροι. Χρειάζεται ο χρόνος προπόνησης, οπότε ναι βοήθησε το γεγονός ότι δεν είχε πολλούς αγώνες το 2020. Για παράδειγμα εγώ έκανα μία προετοιμασία τριών μηνών για την Αθήνα που ακυρώθηκε και μετά έκανα άλλους τρεις μήνες, τέσσερις στην ουσία για να πάω στην Σιένα και να βγάλω το 2:17. Ήταν καθαρά θέμα προπόνησης. Ήξερα ότι θα τρέξω έναν μαραθώνιο την άνοιξη και είχα επικεντρωθεί εκεί».

-Πως μπήκε στη ζωή σου το τρέξιμο

«Μπήκε τελείως τυχαία το 2013. Ένας φίλος μου που κάναμε ποδήλατο μαζί μου πρότεινε να τρέξουμε τον μαραθώνιο της Αθήνας χωρίς να ξέρω τι είναι μαραθώνιος τι είναι η απόσταση αυτή, χωρίς να ξέρω τίποτα. Του είπα ένα «ναι» και πήγα και έτρεξα.

Από μικρή ηλικία ασχολιόμουν με τον αθλητισμό και ήταν μία περίοδος της ζωής μου που έκανα αρκετή προπόνηση και γυμναστήριο και ποδήλατο και ποδόσφαιρο, αλλά δεν είχα καμία επαφή με το τρέξιμο. Δεν είχα ιδέα το τι δυσκολία έχει η διαδρομή, ότι έχει ανηφοροκατηφόρες, ότι είναι η διαδρομή που είναι. Απλά πήγα και το έτρεξα. Όταν τερμάτισα και κατάλαβα τι είχα κάνει, από τι δυσκολία είχα περάσει, έβαλα κατευθείαν τα κλάματα και λέω “θα ασχοληθώ με αυτό, θα το ξανακάνω και του χρόνο»». Συγκίνηση, δέος όλα αυτά τα ένιωσα τερματίζοντας στο Καλλιμάρμαρο».

-Πότε άρχισες να το βλέπεις πιο σοβαρά;

«Όταν τερμάτισα το 2013 , είπα θα το κάνω σίγουρα και του χρόνου με προπόνηση. Δεν ήξερα ποια είναι τα όριά μου και εάν θα μπορέσω να ασχοληθώ με αυτό. Οπότε το έκανα και το 2014 έχοντας για προπονητή τον Σταύρο Καρρέ, με τον οποίο συνεχίζω και θα είμαστε μαζί μέχρι να σταματήσω. Οπότε έτρεξα και το 2014 και τερμάτισα σε 2:47. Είναι σαν εθισμός αυτό το πράγμα. Δηλαδή τελείωνε ο μαραθώνιος της Αθήνας και έλεγα αμέσως άντε να ξαναέρθει του χρόνου να τρέξω. Ήρθε το 2015, έκανα πάλι ατομικό ρεκόρ κοντά στο 2:38, είχα μπει μέσα στην πρώτη 10άδα, 15άδα των Ελλήνων μαραθωνοδρόμων. Τότε τα καλοκαίρια δούλευα σεζόν στα νησιά και προσπαθούσα ένα μήνα πριν τον μαραθώνιο να μη δουλεύω για να μπορώ να προετοιμαστώ και να πάω όσο καλύτερα γίνεται. Μία χρονιά είχα μαζέψει κάποια λεφτά και είπα “θα αφοσιωθώ στον τρέξιμο να δω που μπορώ να φτάσω”. Ήταν η χρονιά που κατέκτησα το πρώτο μου μετάλλιο στον μαραθώνιο που έκανα το 2:28 το 2017. Από εκεί και πέρα μπήκα στην Εθνική ομάδα. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα… Όταν μπήκα στην Εθνική ομάδα ήμουν πλέον «επαγγελματίας». Χωρίς να ισχύει αυτό γιατί δε θεωρούμαστε επαγγελματίες. Βρήκα χορηγούς και ήταν πιο εύκολα τα πράγματα για να μπορώ να ασχολούμαι με το τρέξιμο. Δεν είχα κάποια έξοδα στο να αγοράσω παπούτσια, βιταμίνες κ.α.

Από το 2017 που μπήκα στην Εθνική ομάδα δε δουλεύω. Έχω βοήθεια από το σύλλογό μου τον Πανελλήνιο, από τους χορηγούς μου και έχω αφοσιωθεί στην προπόνηση. Δε γίνεται να αγωνίζεσαι σε αυτό το επίπεδο και να δουλεύεις παράλληλα».

Τη δεδομένη στιγμή δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του χωρίς να τρέχει, αλλά γνωρίζει ότι «όλα έχουν ημερομηνία λήξης. Δε θα μπορώ πάντα να είμαι στο επίπεδο που είμαι τώρα. Κάποια στιγμή είτε για ψυχολογικούς, είτε για βιοποριστικούς, είτε για σωματικού λόγους θα σταματήσω να είμαι σε αυτό το επίπεδο. Δε θα σταματήσω, όμως ποτέ να τρέχω. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην τρέχω. Θα τρέχω ερασιτεχνικά».

-Τι είναι αυτό που σε κέρδισε στο τρέξιμο

«Το τρέξιμο ήρθε σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Ήμουν λίγο προβληματισμένος και γενικά ψαχνόμουνα γιατί δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να κάνω. Να πάω να δουλέψω, δεν ήμουν σίγουρος εάν μου άρεσε η δουλειά που έκαναν, ήμουν σε μία σχέση δεν ήμουν καλά… Ήταν όλα στη ζωή μου περίεργα. Όταν έτρεξα στον μαραθώνιο την πρώτη φορά ένιωσα μία ανακούφιση, πήρα κάποιες αποφάσεις και άλλαξα και σαν άνθρωπος. Έγινε ένα κλικ μέσα μου και είπα εάν νιώθω έτσι με μία φορά που έτρεξα πως θα είναι να τρέχω κάθε μέρα. Οπότε με κέρδισε αυτό το πράγμα.

 Ήταν η στιγμή, ήταν το τάιμινγκ που μπήκε στη ζωή μου το τρέξιμο που το έκανε τόσο σημαντικό για μένα. Ήταν σε μία ώριμη ηλικία που ήξερα τι ήθελα. Παλιά έλεγα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Και όντως τα τρία πρώτα χρόνια που έτρεχα έπαιζα παράλληλα και ποδόσφαιρο τις Κυριακές. Μετά που έφτασα στο επίπεδο που είμαι το σταμάτησα γιατί δεν μπορούν να συνδυαστούν».

-Ποια είναι τα πλάνα σου για τη νέα χρονιά;

«Προπονούμαι κανονικά και είμαι σε καλό επίπεδο τώρα μετά την περιπέτεια με τον κορωνοϊό. Τον πρώτο μήνα ήμουν αρκετά ταλαιπωρημένος μυϊκά. Δεν ξέρω εάν ήταν από τον κορωνοϊό ή από το γεγονός ότι έκατσα 12 μέρες στο κρεβάτι χωρίς να κάνω κάτι. Χρειάστηκε ένα διάστημα τριών εβδομάδων για να νιώσω όχι 100% καλά, αλλά καλά.

Θα κάνω προπόνηση για να φτάσω στο επίπεδο που ήμουν. Έχω κανονίσει να φύγω για Κύπρο μετά τις γιορτές για ένα μήνα και θα δούμε πως θα πάνε τα πράγματα γιατί δεν ξέρουμε εάν θα γίνουν αγώνες ή όχι. Σίγουρα θα βρω κάποιον μαραθώνιο να τρέξω στο εξωτερικό την άνοιξη με στόχο ένα νέο ατομικό ρεκόρ. Αυτός είναι ο στόχος μου και από εκεί και πέρα ό,τι καλό έρθει.

Εγώ κάνω δύο μαραθωνίους, έναν της Αθήνας που είναι και το Πανελλήνιο πρωτάθλημα και έναν την άνοιξη που είναι έξι μήνες μετά περίπου. Δεν προλαβαίνεις να κάνες σωστή προετοιμασία για τρεις. Για μένα το πιο σημαντικό είναι να κάνεις σωστή αποκατάσταση. Έχουμε δει πολλούς αθλητές να κάνουν πολλούς μαραθωνίους, αλλά πιστεύω ότι δεν τους δουλεύουν στο 100%. Επιλέγουν που θα τα δώσουν όλα. Δύο με τρεις - ανάλογα τον αθλητή-είναι το όριο πιστεύω».