Οι σκέψεις πριν την εκκίνηση και η ζωή μέχρι να φτάσεις στην γραμμή του Μαραθωνίου των Ολυμπιακών Αγώνων
Χριστόφορος Μερούσης 18:55 06-08-2021
Υγεία και χαρά σε όλους και καλό κουράγιο…
Το παρόν γράφτηκε μετά από εύστοχη πάσα του φίλου Χρήστου Κώνστα όπου όντως το να αναλύσεις την χαρά αλλά και το ειδικό βάρος που έχει μια ολυμπιάδα αλλά και το τι μπορεί να σκέφτεται κάποιος που προετοιμάζεται για να πετύχει την συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς αγώνες, μέχρι να σταθεί στην εκκίνηση και να φτάσει στον πολυπόθητο τερματισμό του αγώνα του, είναι ίσως για σεμινάριο ανθρώπινης και αθλητικής ψυχολογίας!
Καταρχήν συγχαρητήρια έστω και με αυτόν τρόπο, ταπεινά, για την αξία τους στους σύγχρονους ήρωες μας που βρίσκονται στο Τόκιο! Όλοι παίρνουμε μια μηδαμινή και ελάχιστη γεύση βλέποντας το περιτύλιγμα αλλά από πίσω κρύβεται άπειρος μόχθος προσπάθεια και θυσίες. Το υπερπολύτιμο και μέγιστο αντάλλαγμα είναι η συμμετοχή πρώτα και μόνο στην μεγαλύτερη παγκόσμια γιορτή.
Ξεκινώντας την αθλητική μου διαδρομή αποτέλεσε το μεγαλύτερο μου όνειρο, μένοντας στον τόπο μου και έχοντας πλήρως στηρίξει αυτήν την απόφαση μου να παλέψω γι' αυτό το όνειρο μέχρι τέλους με τα οποία ρίσκα. Ακόμα θυμάμαι έντονα τα συναισθήματα πλησιάζοντας ο καιρός του ταξιδιού. Ο φόβος μην τραυματιστείς, ο φόβος κάποιας ίωσης, η ανησυχία γενικά μην πάει κάτι στραβά στην προπόνηση και στην καθημερινότητα και σου στερήσει την συμμετοχή στο όνειρο! Φτάνοντας στο Ρίο κατάλαβα απόλυτα ότι όσο και προετοιμασμένος να ένιωθα για συνθήκες υγρασίας, το κλίμα του νησιού ήταν τελείως διαφορετικό με της Βραζιλίας. Έντονες αυξομειώσεις, υπερβολική ζέστη, βροχή στην εκκίνηση, ζέστη και υγρασία στην διάρκεια. Μετά την ανακούφιση του να σταθείς υγιής στην εκκίνηση υπήρξε από πολλούς το μεγαλύτερο βάρος: Να καταφέρουν πρώτα να τερματίσουν. Με δύσκολες συνθήκες πολλοί εγκατέλειψαν, άλλοι δυσκολευτήκαν, εγώ προσωπικά όλο μου το ένστικτο της επιβίωσης ήταν να τερματίσω τον αγώνα της ζωής μου.
Η πιο δυνατή στιγμή του αγώνα που είδα και έγινε μπροστά μου σε μια προβλήτα περίπου 10 χλμ πριν τον τερματισμό ένας συναθλητής κούτσαινε από τις κράμπες μην μπορώντας να τρέξει. Ένας εθελοντής πήγε να τον βοηθήσει αλλά εκείνος ήθελε απεγνωσμένα να τερματίσει και όντως τερμάτισε με ένα πόδι στην ουσία! Αν δεν είναι αυτό μεγαλείο του αθλητισμού και της ανθρώπινης θέλησης και ψυχής, τότε τι είναι; Βλέπουμε όσους αγωνίζονται, όσους παίρνουν μετάλλια αλλά τίποτα δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο στον αθλητισμό. Κάποιοι αγωνίστηκαν σε Ολυμπιάδα, κάποιοι θα αγωνιστούν και κάποιοι δυστυχώς μπορεί να μην νιώσουν αυτή την ύψιστη τιμή και ευλογία. Εγώ το εύχομαι ολόψυχα γιατί όταν έχεις αφιερώσει την ζωή σου μόνο ευλογία είναι…
Στο επανιδείν φίλες και φίλοι, καλή συνέχεια στους ήρωες του Τόκιο 2020 και καλή δύναμη στην ταλαιπωρημένη χώρα μας…
