Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη παραχώρησε στο επίσημο σάιτ του ΣΕΓΑΣ ο Αλφέο Ζανέτε, ο οποίος έτρεξε στον πρώτο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας πριν 40 χρόνια και φέτος αποφάσισε να επαναλάβει το εγχείρημα.

Ο Ιταλός φιλέλληλας που έχει σπουδάσει Στατιστική στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβα μιλά για τη μοναδική εμπειρία του πριν 40 χρόνια και εκφράζει την άποψή του ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του ΑΜΑ είναι η δυσκολία του.

Αξίζει κανείς να διαβάσει τα όσα είπε στον ΣΕΓΑΣ. Αναλυτικά το κείμενο:

 

«Ο Αλφέο Ζανέτε είναι μια κινητή εγκυκλοπαίδεια. Ένας φιλέλληνας -άριστος γνώστης της ελληνικής ιστορίας-, ο οποίος είχε αγωνιστεί πριν από 40 χρόνια στο 1o Μαραθώνιο της Αθήνας. Φέτος, δήλωσε για δεύτερη φορά συμμετοχή για να γιορτάσει την επέτειο των 40 χρόνων από τον πρώτο αγώνα του.

Ο Αλφέο Ζανέτε, o οποίος έχει σπουδάσει Στατιστική στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβα και πήρε το πτυχίο του έπειτα από δύο χρόνια έρευνας δίπλα στον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας Μάριο Ντράγκι, θα αγωνιστεί για δεύτερη φορά στον Μαραθώνιο της Αθήνας, έπειτα από 40 χρόνια. Έχει εργαστεί σε υψηλά πόστα διαφόρων σημαντικών εταιρειών της Ιταλίας και ήταν ένας από τους δρομείς που συμμετείχαν στον 1ο Μαραθώνιο της Αθήνας. Ο Ιταλός δρομέας θέλει να δώσει εορταστικό χαρακτήρα σε αυτή την επετειακή συμμετοχή του και έρχεται στην Αθήνα για να μάς θυμίσει ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο.

Με αφορμή την επετειακή συμμετοχή του μοιράστηκε τις αναμνήσεις του από τον 1ο Μαραθώνιο της Αθήνας και τις συγκινήσεις που τού προκάλεσε και για τον στόχο του στο φετινό Μαραθώνιο. Τότε, ήταν νέος μπαμπάς και σήμερα είναι παππούς τριών εγγονιών.

“Επέλεξα να τρέξω τον πρώτο μαραθώνιό μου στην Αθήνα και όχι σε κάποιο άλλο μέρος επειδή, όπως όλοι γνωρίζουν, αυτός ο μαραθώνιος είναι μοναδικός, ο Αυθεντικός όπως λέτε στην Ελλάδα. Η διοργάνωση δεν θα μπορούσε να επιλέξει καλύτερο ορισμό.

Είναι σαν να τρέχεις πίσω στον χρόνο στον θρύλο του Φειδιππίδη μετά τη νικηφόρα μάχη εναντίον των Περσών, σαν να βρίσκεσαι στις ρίζες της αρχαίας Ελλάδας που ήταν το λίκνο του πολιτισμού μας. Επίσης, είχα και προσωπικούς λόγους που επέλεξαν να τρέξω πριν από 40 χρόνια αυτόν τον Μαραθώνιο. Το μικρό μου όνομα έχει ελληνική προέλευση, αν και στην Ιταλία, όπου ζω δεν είναι διαδεδομένο. Ανάγεται στον μύθο της αιώνιας αγάπης του Αλφειού για την Αρετούσα.

Επιπλέον, το 1983 είναι το έτος γέννησης της κόρης μου που έχει και αυτή ελληνικό όνομα, τη λένε Ειρήνη”.

Ο κ. Αλφέο θυμάται μέχρι σήμερα ότι η αυξημένη θερμοκρασία, δυσκόλεψε πολύ την προσπάθεια των δρομέων και τόνισε ότι το μεγάλο προτέρημα του αγώνα είναι η αυξημένη δυσκολία του.

“Θυμάμαι ότι σε εκείνον τον αγώνα ο καιρός ήταν πολύ ζεστός (32-33 βαθμοί Κελσίου).

Επειδή, ήταν ο πρώτος Μαραθώνιος, οι συμμετέχοντες ήταν πολύ λιγότεροι από ό,τι είναι σήμερα. Δεν υπήρχαν οι Αφρικανοί δρομείς που πλέον κυριαρχούν στην παγκόσμια σκηνή. Λόγω του ζεστού καιρού, πολλοί δρομείς δεν ολοκλήρωσαν τον αγώνα αυτό.

Η διοργάνωση ήταν τέλεια. Οι Έλληνες μας υποστήριζαν με μεγάλο ενθουσιασμό κατά τη διάρκεια του αγώνα, μάς έδιναν νερό και μας ενθάρρυναν. Οι λέξεις “Μπράβο, μπράβο” ηχούν ακόμα στα αυτιά μου.

Συμφωνώ με όσους λένε ότι ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι δύσκολος. Υπάρχουν ανηφόρες και κατηφόρες που σου κόβουν τον ρυθμό και τα πόδια, αλλά ταυτόχρονα είναι μια μεγάλη πρόκληση για τους δρομείς. Αυτό είναι το προσόν και όχι το μειονέκτημα του Μαραθωνίου. Όσο πιο δύσκολος είναι ένας Μαραθώνιος, τόσο μεγαλύτερη είναι η ικανοποίηση όταν περνάς τη γραμμή του τερματισμού”.

Το 1983, δάκρυσε όταν μπήκε στο Καλλιμάρμαρο. “Είναι σχεδόν αδύνατο να περιγράψω την τεράστια συγκίνηση που ένιωσα όταν έφτασα στο Παναθηναϊκό στάδιο. Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι είχα δάκρυα στα μάτια μου. Μπορώ να φανταστώ ότι αντίστοιχο ήταν και το συναίσθημα των άλλων δρομέων που τερμάτισαν τον αγώνα.

Αυτή τη φορά η συγκίνηση θα είναι πολύ μεγαλύτερη επειδή δεν είναι εύκολο να τρέξω 42 χιλιόμετρα έπειτα από 40 χρόνια. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο θα φορέσω ένα εξατομικευμένο μπλουζάκι με μια φωτογραφία μου τραβηγμένη κατά τη διάρκεια του Μαραθωνίου του 1983 με την επιγραφή: “40 χρόνια μετά: τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο”. Ας το ελπίσουμε.

Είναι τρομερό να σκέφτεσαι ότι έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε, 40 χρόνια που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί. Σχεδόν μια ολόκληρη ζωή, μια μακρά διαδρομή όπως ο μαραθώνιος. Κατά τη διάρκειά της η κοινωνία και ο τρόπος της ζωής μας έχουν αλλάξει βαθιά. Σήμερα, ζούμε σε έναν άλλο κόσμο. Από έναν πραγματικό κόσμο κάναμε μια μετάβαση σε έναν εικονικό κόσμο, φυλακισμένοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά όλα παραμένουν ίδια όταν συμμετέχουμε σε μια αθλητική διοργάνωση.

Ο αθλητισμός βοηθάει στο ν’ ανακαλύψει κάποιος μια διέξοδο στην καθημερινότητά του. Το Ολυμπιακό πνεύμα και οι αξίες του πρέπει να βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο της ζωής μας. Εννοώ τον σεβασμό, το πάθος, την αφοσίωση, την πειθαρχία. Αυτές είναι αιώνιες αξίες, το μάθημα που πρέπει να αντλήσουμε από το παρελθόν για να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές. Όταν αναφέρομαι στο μέλλον σκέφτομαι τα θαυμάσια εγγόνια μου Αντρέ, Λουίς και Ζοέλ”.

Ο Αλφέο Ζανέτε τονίζει ότι ακόμα και στο μοναχικό αγώνισμα του Μαραθωνίου δεν φτάνεις στον τερματισμό, χωρίς βοήθεια και υποστήριξη.

“Ο στόχος μου είναι να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία για να ευχαριστήσω εκείνους που υπήρξαν σημαντικοί για την καριέρα μου. Το σκεπτικό είναι ότι ποτέ δεν τρέχεις τον μαραθώνιο μόνος σου, αλλά η βοήθεια και η συνδρομή των άλλων δρομέων και του κοινού είναι καθοριστική για την απόδοση. Το ελληνικό κοινό ήταν υπέροχο μαζί μου”».