Μια ζωή ο 88χρονος Παναγιώτης Δούσης, θυμάται τον εαυτό του να τρέχει. Ναι, 88χρονος, δεν είναι λάθος. Γεννημένος στις 23 Σεπτεμβρίου 1933, ετοιμάζεται να αγωνιστεί στα 5.000 μέτρα στο πλαίσιο του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας.

Ένας Καλαματιανός (από τη Σπερχογεία, πέντε χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα της Μεσσηνίας) που αποτελεί προσωποποίηση του αθλητικού (για προφανείς λόγους) αλλά και ιατρικού θαύματος, αφού από το 2014 τρέχει χωρίς στομάχι ! Μάλιστα πριν ένα χρόνο η περίπτωση του αποτέλεσε θέμα ιατρικού συνεδρίου που έγινε στον Καναδά. Και δεν ήταν η πρώτη φορά.

 

Ο Παναγιώτης Δούσης, διηγείται την ιστορία της ζωής του με απίστευτες λεπτομέρειες, μια ιστορία που θα μπορούσε να γίνει και σενάριο ταινίας:

«Στα 15 μου, το 1948, έρχεται ένας άνθρωπος από τη Θουρία και μας λέει: «Θα κάνουμε έναν αγώνα στις 2 Μαΐου του Αγιου-Θανάση». Πόλεμος, κατοχή, ξυπόλητος, μαζευτήκαμε περίπου 100 παιδιά, βγήκα πρώτος. Έρχεται ο προπονητής του Μεσσηνιακού, Θόδωρος Κοκκορόγιαννης, και μου λέει: «Θα πάμε Καλαμάτα, θα σε πάρουμε στο Μεσσηνιακό». Εγώ δεν ήξερα καν τι είναι ο Μεσσηνιακός και όταν με πήγε στο γήπεδο, τα έχασα. Πήγαινα στις προπονήσεις και μετά είχαν κανονίσει από το σύλλογο και πήγαινα σε ένα ζαχαροπλαστείο και έτρωγα μια γιαούρτη».

Αυτό γινόταν δύο φορές την εβδομάδα και τις υπόλοιπες μέρες ο μικρός Παναγιώτης, έκανε προπονήσεις κοντά στο χωριό του. Δεν σταμάτησε όμως να τρέχει σε αγώνες, όχι μόνο στην Μεσσηνία πλέον αλλά σε ολόκληρη τη χώρα: Μελιγαλάς, Άργος, Ναύπλιο, το 1949 έλαβε μέρος στον αγώνα για την Έξοδο του Μεσολογγίου και τερμάτισε 2ος στα 10 χλμ., από το Μοναστήρι έως τον Κήπο των Ηρώων. Το 1955 πήγε στρατιώτης, βεβαίως και εκεί διακρίθηκε, τον πήραν στην ΑΣΔΕΝ. Κάποια μέρα, σε μια προπόνηση τον είδε ο Τάκης Βεντίκος, προπονητής του Ολυμπιακού. Δεν άργησε βεβαίως να καταλάβει πως έχει μπροστά του ένα μεγάλο ταλέντο. Τον ζήτησε από τον Μεσσηνιακό, που όμως δεν τον έδωσε. Απολύθηκε από το Στρατό το 1957 και το 1959 μπήκε στη ΔΕΗ. Παντρεύτηκε, απέκτησε δυο κορίτσια, τέσσερα εγγόνια και έξι δισέγγονα, το 1988 πήρε σύνταξη αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να προπονείται και βεβαίως να συμμετέχει σε αγώνες. Και να κερδίζει. Το 2001 στους παγκόσμιους αγώνες στην Αυστραλία με συμμετοχή 180 χωρών και 289 αθλητές στην κατηγορία του, τερμάτισε 4ος στο μαραθώνιο.

 

Χωρίς στομάχι...

Πριν οκτώ χρόνια ο κ. Παναγιώτης που μέχρι τότε δεν ήξερε τί θα πει πυρετός και βήχας, πήγε για μια γαστροσκόπηση. Ο γιατρός του εντόπισε καρκίνο στο στομάχι. Αυτός, απέρριψε τις συστάσεις για χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες που υπόσχονταν να παρατείνουν τη ζωή του για δύο-τρία χρόνια. «Τι είναι ο καρκίνος; Θα τον βγάλω και θα περάσει», είπε στον εμβρόντητο γιατρό του ο 81χρονος Παναγιώτης Δούσης. Υπέγραψε λοιπόν και στις 27 Ιανουαρίου 2014, προχώρησε στην επέμβαση αφαίρεσης στομάχου. Έμεινε στο νοσοκομείο οκτώ μέρες (αντί για δύο μήνες που του έλεγαν πως απαιτείται), έτρεξε σε δύο μήνες (αντί σε ένα χρόνο) και στους τρεις μήνες και οκτώ μέρες, επέστρεψε στους αγώνες, κερδίζοντας τις πρωτιές στα 1.500 μ. και στα 5.000 μέτρα στην Κεφαλλονιά. Και αυτή η περίπτωση, να ζει άνθρωπος χωρίς στομάχι, και να τρέχει ακόμα, και να διακρίνεται, αποτελεί συχνά πυκνά θέμα στα παγκόσμια συνέδρια. «Όταν μου είπε ο γιατρός καρκίνο, σαν να μου είπε έχω γρίπη. Είπα μέσα μου δεν είναι τίποτα, θα περάσει. Άμα στο νου σου βάλεις ότι δεν μπορείς, τελείωσε…», λέει ο ίδιος.

Ο Παναγιώτης Δούσης ήταν ο πρώτος που έτρεξε μαραθώνιο από την Πελοπόννησο, το 1953. Θυμάται: «Ο Μεσσηνιακός μού είχε δώσει ένα ζευγάρι άσπρες ελβιέλες σκισμένες. Ο μεγάλος Κυριακίδης που είχε κερδίσει το 1946 στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, με ρώτησε πώς θα τρέξεις με σκισμένα παπούτσια; Και αποφάσισα να τα βγάλω. Συνηθισμένος ήμουν άλλωστε. Έτρεξα με τον άλλο μεγάλο αθλητή, τον Χρήστο Βαρτζάκη, ήταν 42 ετών κι εγώ 20, και με βοήθησε στα πρώτα χιλιόμετρα. Στην αθλητική μου πορεία κατέρριψα διάφορα ρεκόρ που είχε σημειώσει ο Βαρτζάκης». Μετράει πάνω από 200 μετάλλια και και 50 κύπελλα.

 

Δεν λείπει ποτέ από το μεγάλο ραντεβού της Αθήνας. Πλέον θα έχει και παρέα: «Φέτος θα τρέξω με τον Λευτέρη, τον δισέγγονο μου, επτά ετών, δεν τον πιάνει κανένας. Και του χρόνου θα τρέξω Μαραθώνιο. Μια φορά μόνο όταν έτρεχα Μαραθώνιο, έπεσα από τις τέσσερις ώρες. Τώρα, θα κάνω 5-5.30 ώρες, όχι παραπάνω. Και έχει ο Θεός...».