Με αφορμή τα πολλά δημοσιεύματα και σχόλια των ημερών για το ντόπινγκ στο τρέξιμο, ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος θέλησε να τοποθετηθεί δημόσια.

Αιτία αποτέλεσαν τα ποικίλα σχόλια από τους ίδιους τους δρομείς.

 

Δημοσίευσε, λοιπόν, στη σελίδα που διατηρεί στα social media τα εξής:

«Περί Doping.

Δεν συνηθίζω να εκφράζω δημοσίως την προσωπική γνώμη για θέματα, γενικά… Ωστόσο στην προκειμένη, αυτό που με ώθησε δεν ήταν το κρούσμα του προηγούμενου 15ήμερου, τον οποίο βέβαια αθλητή γνωρίζω προσωπικά και δεν έχω καμία πρόθεση να κρίνω.

Την αφορμή να εκφράσω την γνώμη μου δημόσια, αποτέλεσε η αντίδραση της «κοινότητας» του τρεξίματος.

Θα περιγράψω όσα νιώθω ως λύπη παρόλο, που αυτή επιδερμικά και μόνο εκδηλώνεται ως τέτοια διότι περιλαμβάνει μεγάλη απογοήτευση και οργή.

Οφείλω να πάρω μια θέση για ένα θέμα το οποίο αποτελεί παγιωμένο πρόβλημα στον αθλητισμό. Μάλιστα το πρόβλημα είναι έντονο τόσο στον αγωνιστικό όσο και στον μαζικό λαϊκό αθλητισμό.

Το doping ή ακόμα καλύτερα, η χρήση αθέμιτων (και βέβαια απαγορευμένων) μέσων και μεθόδων…

Οφείλω να το κάνω για αμέτρητους λόγους. Ωστόσο ο κυριότερος είναι ο εξής απλός:

Τον υπηρετώ από τα μαθητικά μου χρόνια, ουσιαστικά «θυσιάζοντας» την νεότητά μου - όπως άλλωστε όλοι με ανάλογη πορεία.

Μέσα από δικές μας προσπάθειες, σηκώνεται κόσμος από τον καναπέ, ανεξάρτητου ηλικίας, μορφωτικού ή βιοτικού επιπέδου.

Παίρνει κουράγιο ο συναθλητής μας. Αποτελούμε πρότυπο για τα παιδιά μας, τους φίλους μας και τόσους ακόμα.

Όχι φίλες και φίλοι συναθλητές και συναθλούμενοι, δεν είναι συνώνυμο του αγωνιστικού αθλητισμού η χρήση απαγορευμένων ουσιών και μεθόδων.

Είναι θέμα επιλογής του ατόμου. Η επιλογή αυτή έχει να κάνει με αμέτρητους παράγοντες και συγκυρίες, όπως άλλωστε και η ζωή ενός ’’φυσιολογικού’’ παιδιού.

Η βιασύνη για ένα γρήγορο αποτέλεσμα, η κούραση, ο κορεσμός, τα απωθημένα, η υπέρμετρη ματαιοδοξία και οι εμμονές προσαρμόζουν ένα εύφορο έδαφος για χρήση απαγορευμένων ουσιών και μεθόδων. 

Θα σας δώσω δύο παραδείγματα:

 α) Μια ‘’φανταστική’’ ιστορία (οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και δεν έχει σχέση με το κρούσμα που αναφέρω παραπάνω).

 Είμαστε μια παρέα με 2 αθλητές παραμονή ενός αγώνα και περνάμε όμορφα συζητώντας. Έχουμε μοιραστεί ατελείωτες ώρες στην προπόνηση, έχουμε κοινά όνειρα, ανάλογους στόχους και προσδοκούμε να ‘’εκταμιεύσουμε ’’ όσα επενδύσαμε με αυταπάρνηση. Ουσιαστικά είμαστε στο ίδιο επίπεδο.

Στον αγώνα έχουμε μια διαφορά τελικά 2%-4% (είναι μεγάλη …). Και θα μου πείτε ότι αυτό είναι λογικό λόγω αντίληψης , γενετικών παραγόντων κλπ.

Ως εδώ όλα καλά και ωραία… Ο/η δεύτερος/η αυτός/η αθλητής/τρια, απογοητεύεται και σταδιακά αφήνει τα αθλητικά του όνειρα πρώιμα.

Ο πρώτος/η αθλητής/α κάνει μια εξαιρετική επίδοση, σπάει ένα ρεκόρ όπου βαστούσε πολλά χρόνια.

Τελικά ο πρώτος/η αυτός μετά από κάποιο διάστημα, αποδεικνύεται ότι έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών και μεθόδων.

Πόσο ηθικό είναι αυτό προς τους/τις συναθλητές/τριες του πρωτίστως, προς την ιστορία του αθλήματος δευτερευόντως και έπειτα προς την κοινωνία?

 β) Βιωματικά δεδομένα (τα οποία ισχύουν για όλους με αντίστοιχο επίπεδο):

 Ναι, ο αγωνιστικός αθλητισμός ξεφεύγει κατά πολύ από το κανονικό και φυσιολογικό. Δεν έκανα απλά πιο γρήγορα τα 400αρια…

Έκανα 180 - 230χλμ / την εβδομάδα για μήνες επαναλαμβανόμενα.

Έκανα 10 x 2000, κάτι που άσχετα με τον ρυθμό σε διαλύει. Είχα να πάρω ρεπό μιας ολόκληρης ημέρας για πάνω από 10ετία (οκ, αυτό ήταν υπερβολικό), έτρεχα τις γιορτές/αργίες/σημαντικές προσωπικές στιγμές (πχ. tην ημέρα που γεννήθηκε η κόρη μου ή την ημέρα του γάμου μου κλπ.), έτρεχα όταν είχα τον πατέρα μου στο κρεβάτι άρρωστο, έτρεχα 2ωρα όταν ήμουν σε άσκηση σε καράβι σε ένα χώρο 40μ x 20μ (όχι σε διάδρομο - δεν είχαμε), φρόντιζα όταν είχα μεγάλο ταξίδι - υπερατλαντικό - να γυμναστώ ακόμα και στο 04:00 το πρωί και τόσα ακόμα ‘’όμορφα’’, αμέτρητα … Τόσο πολύ αγαπάω τον αθλητισμό. Γιατί να στερήσω από τον εαυτό μου την χαρά της επίτευξης όποιου στόχου με τις ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ?

Στο τέλος της ημέρας, αυτόν δεν μπορούμε να τον ξεγελάσουμε…

Δυστυχώς οι συνέπειες του doping υπονομεύουν όλα όσα πρεσβεύει και προάγει ο αθλητισμός όπως: αφοσίωση, υπομονή, επιμονή, αυτοβελτίωση, αυτοέλεγχος, αυτοπεποίθηση, πάθος, φιλοδοξίες, όνειρα, στόχοι και τόσα ακόμα.

Όσον αφορά την υγεία, οι όποιες συνέπειες ως επί το πλείστον αγγίζουν μόνο τον ίδιο την αθλητή (και την οικογένεια του), ωστόσο όσον αφορά την ηθική, οι συνέπειες έχουν πολύ μεγαλύτερες διατάσεις. Όσο μεγαλύτερες οι επιτυχίες του αθλητή, τόσο μεγαλύτερο το παραπάνω αντίκτυπο.

Η κατάλληλη παιδεία, είναι ένα ισχυρό όπλο ενάντια στην μάστιγα αυτή.

Η γνώση, η συνεχής ενημέρωση και ευαισθητοποίηση γύρω από τα θέματα που αφορούν το doping και όλους αυτούς τους αθέμιτους τρόπους μεγιστοποίησης απόδοσης , νομοτελειακά θα βοηθήσουν τους νέους αθλητές να απέχουν από τέτοιου είδους πρακτικές.

Κλείνοντας, μοιράζομαι το απόσπασμα ενός σχολίου από χρήστη στα SM, με το οποίο συμφωνώ.

“Όλες ανεξαιρέτως οι επιλογές έχουν συνέπειες. Όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Ο τρόπος που θα το διαχειριστεί κάποιος, δείχνει ποσό σέβεται τον ίδιο τον εαυτό του και αντίστοιχα τους συνανθρώπους του”».