Η Κατερίνα Στεφανίδη αποφάσισε φέτος να μην κατέβει στον κλειστό στίβο κι έτσι θα είναι απούσα από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα που διεξάγεται 18-20/03 στο Βελιγράδι.

Παρόλα αυτά έχει πολλά να θυμάται από τις συμμετοχές της σε αντίστοιχες διοργανώσεις, ενώ δηλώνει ότι θα παρακολουθήσει με μεγάλο ενδιαφέρον και τη φετινή διοργάνωση.

Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια του επί κοντώ παραχώρησε μία συνέντευξη στο επίσημο σάιτ του ΣΕΓΑΣ και μιλά για τις μνήμες που έχει από τα Παγκόσμια πρωταθλήματα κλειστού στίβου που έχει αγωνιστεί, ενώ μοιράζεται τις προβλέψεις της για τη διοργάνωση που ξεκινά σε λίγες ημέρες στη Σερβία.

 

Αναλυτικά, το αφιέρωμα του ΣΕΓΑΣ στην Κατερίνα Στεφανίδη:

«Είναι από τις αθλήτριες που ζει κάθε διοργάνωση. Που απολαμβάνει κάθε συμμετοχή σαν να είναι η τελευταία. Που έχει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται μία μεγάλη αθλήτρια για να φτάσει ψηλά.

Η Κατερίνα Στεφανίδη αποτελεί μια από τις κορυφαίες αθλήτριες του επί κοντώ παγκοσμίως. Με την εξωστρέφεια και τον αυθορμητισμό της έχει καταφέρει να αποκτήσει πολλούς θαυμαστές σε στάδια όλου του κόσμου. Η διαδρομή της πλούσια και ουσιαστική. Μπορεί να είναι απούσα από το φετινό παγκόσμιο του Βελιγραδίου, ωστόσο αποτελεί από τους λίγους Έλληνες αθλητές και αθλήτριες με δύο μετάλλια στην κατοχή τους στην ιστορία του θεσμού. Δύο σταθμοί διαφορετικοί και συνάμα τόσο ίδιοι. Τρίτη το 2016 στο Πόρτλαντ με 4,80 μ., στην πρώτη χρονιά που σάρωσε έπειτα σε όλες τις διοργανώσεις. Τρίτη και δύο χρόνια αργότερα στο Μπέρμιγχαμ, σε μια διοργάνωση όπου ήταν το φαβορί για τη νίκη. Η «χρυσή» ολυμπιονίκης του 2016, από το Κολοράντο όπου ζει και γυμνάζεται στο δικό της προπονητήριο το οποίο έφτιαξε μαζί με τον προπονητή και σύζυγο της Μίτσελ Κρίερ, θυμάται όσα έζησε στις δύο διοργανώσεις. Παράλληλα κάνει προβλέψεις για τους αγώνες του Βελιγραδίου και δηλώνει έτοιμη να κάτσει απέναντι από την τηλεόραση να απολαύσει τη δράση και να πανηγυρίσει τις διακρίσεις της ελληνικής ομάδας.

-Μπέρμιγχαμ ή Πόρτλαντ;

Αν ήταν να επιλέξω ξανά θα διάλεγα Μπέρμιγχαμ, λόγω του αγωνιστικού χώρου, που ήταν σε τσιμέντο. Δύο διαφορετικοί αγώνες. Πηγαίνοντας στο Πόρτλαντ είχα πηδήσει 4,80 και 4,90 μ. μόνο μία φορά. Πηγαίνοντας στο Μπέρμιγχαμ είχα πηδήσει 4,80 μ. πολλές φορές. Διαφορετικές προσδοκίες. Ιδιαίτερή στιγμή για εμένα το Πόρτλαντ, κατέκτησα το πρώτο μετάλλιο σε Παγκόσμιο και το πρώτο που πήγαινα με προπονητή τον Μίτς. Ήταν σημαντική στιγμή για εμάς, ανατρέχουμε πολλές φορές πίσω και βλέπουμε βίντεο από εκείνη τη διοργάνωση, με την τεχνική που δουλεύαμε τότε, τα κοντάρια που έπιανα. Θα έλεγα πως ήταν ένας οδηγός για εμάς. Επίσης στο Πόρτλαντ ήταν η πρώτη μου φορά που έκανε 4,80 μ. σε οποιοδήποτε μεγάλο πρωτάθλημα.

-Τι θυμάσαι από τις δύο πόλεις;

Στο Πόρτλαντ δε θυμάμαι κάτι ιδιαίτερο. Ήμασταν ήδη στην Αμερική, γνωρίζαμε το μέρος, ξέραμε που να φάμε, είχαμε φίλους, αισθανόμουν σχεδόν σαν να ήμουν σπίτι μου.

Στο Μπέρμιγχαμ διαφορετική εμπειρία. Είχε χιονίσει, κάτι που δεν συνηθίζεται και οι φορείς της πόλεις δεν ήταν προετοιμασμένοι. Θυμάμαι να είχαμε προβλήματα να φτάσουμε παντού. Τα ξενοδοχεία ήταν κοντά στην αρένα και η πρόβλεψη ήταν να μετακινούμαστε με τα πόδια. Οι περισσότεροι είχαμε μαζί ένα ζευγάρι παπούτσια, παντού είχε χιόνια και λάσπη και με τα ίδια παπούτσια έπρεπε να κάνουμε και το ζέσταμα μας. Θυμάμαι να είμαι σε ένα λεωφορείο με την Μόρις και άλλες αθλήτριες του επί κοντώ να γυρνάμε από το προπονητικό κέντρο. Ο δρόμος γλιστρούσε και είχε ανηφόρα το λεωφορείο πήγαινε προς τα πίσω κι εμείς αναρωτιόμασταν αν θα καταφέρει να την ανέβει. Κατά τα άλλα ο χρόνος πέρναγε στο ξενοδοχείο, με την ομάδα, με τους άλλους συναθλητές μας στο επί κοντώ, αλλά και στο στάδιο.

- Ποιες είναι οι καλύτερες αναμνήσεις από τις διοργανώσεις κλειστού;

Μου έχει μείνει μια απίστευτη πραγματικά εμπειρία που ήταν μάλιστα στο Βελιγράδι στο Ευρωπαϊκό Κλειστού, εκεί όπου θα γίνει η φετινή διοργάνωση. Είχαν έρθει πάρα πολλοί Έλληνες από τις Σέρρες, επικοντιστές με τον προπονητή τους, Σάββα Κεφαλίδη, αλλά και οι Σέρβοι που μας ήξεραν σαν αθλητές. Και στο τέλος του αγώνα, αφού κέρδισα, αλλά και στην απονομή φώναζαν μέσα στο στάδιο "Κατερίνα, Κατερίνα" πράγμα που με συγκινεί ακόμη και σήμερα όταν το σκέφτομαι. Ήταν πραγματικά μοναδικό.

-Έχεις κρατήσει στο μυαλό σου με κάθε λεπτομέρεια τους δύο τελικούς που κατέκτησες μετάλλιο;

Με κάθε λεπτομέρεια σίγουρα όχι, όμως έχω πολλές μνήμες και από τους δύο αγώνες. Το Πόρτλαντ ήταν το πρώτο πρωτάθλημα στο οποίο κατάφερα να κάνω αυτό που έκανα για καιρό στη συνέχεια. Πέρασα τα ύψη με την πρώτη, δεν είχα χαμένες προσπάθειες, χρησιμοποίησα ένα από τα μεγαλύτερα κοντάρια που έβαλα ποτέ μέχρι και σήμερα. Θυμάμαι να μπαίνω με τόση αυτοπεποίθηση που έλεγα στο φυσιοθεραπευτή της ομάδας, τον Γιάννη Δεφίγγο, πως είμαι έτοιμη να κάνω 5,00 μέτρα. Δε μου βγήκε και δε μου έχει βγει και μέχρι σήμερα, αλλά θεωρώ ότι τότε επειδή ήταν το ξεκίνημα της ανόδου μου είχα μια ασταμάτητη αυτοπεποίθηση, που κράτησε όλο το καλοκαίρι και ήταν και αυτή που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να νικήσω τους Ολυμπιακούς.

Το Μπέρμιχγαμ πολύ διαφορετικό, παρότι είχα ένα μεγάλο σερί νικών και είχα πηδήσει ψηλά, πήγαινα με έναν τραυματισμό. Και η αλήθεια είναι πως χειροτέρευε όσο πέρναγε ο καιρός. Εύχομαι κοιτώντας πίσω να είχα πάει νωρίτερα στον φυσιοθεραπευτή μου στην Αμερική, γιατί κατάφερε να μου λύσει το πρόβλημα πολύ γρήγορα. Αν το είχα κάνει τη σωστή στιγμή θα είχα αγωνιστεί σε καλύτερη κατάσταση στο Μπέρμιγχαμ και ίσως να είχα κάνει καλύτερη εμφάνιση. Στον ένα αγώνα πήγα χωρίς να είμαι το φαβορί, θεωρώντας ωστόσο πως μπορώ να κερδίσω, αλλά και χωρίς το άγχος, σε αντίθεση με το Μπέρμιγχαμ που προερχόμουν από σερί νικών και στην ουσία ήταν η πρώτη διοργάνωση στην οποία έχασα το χρυσό.

-Υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να έχει πάει καλύτερα σε εκείνους τους αγώνες;

Μετανιώνω που δεν πήγα νωρίτερα στο φυσιοθεραπευτή. Το σώμα μου όταν του δείξεις το σωστό επανέρχεται γρήγορα και επειδή ξέραμε πως ήταν μια τενοντίτιδα, θα το είχαμε φτιάξει νωρίτερα και ίσως το αποτέλεσμα στο Μπέρμιγχαμ να ήταν διαφορετικό. Στο Πόρτλαντ δε νομίζω πως θα μπορούσε να πάει κάτι καλύτερα. Εκεί χρησιμοποίησα ένα από τα μεγαλύτερα κοντάρια που έβαλα ποτέ, το οποίο βέβαια αποδείχθηκε στη συνέχεια πως έχει πρόβλημα στο λύγισμα και σταμάτησα να το χρησιμοποιώ.

-Γούρια υπήρχαν;

Γούρια δεν έχω. Μια από τις ικανότητες που πρέπει να έχεις για να φτάσεις και να μείνεις στην κορυφή είναι να είσαι προσαρμοστικός και ευέλικτος να ανταπεξέρχεσαι στις συνθήκες που προκύπτουν. Το κακό με τα γούρια είναι πως σε ρίχνουν σε παγίδες και χάνεις την ικανότητα να προσαρμοστείς σε αυτά που θα σου έρθουν σε έναν αγώνα.

-Σαν παιδί έβλεπες διοργανώσεις κλειστού; Θυμάσαι κάποιον αθλητή Έλληνα ή ξένο να σου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον;

Σίγουρα έχω δει πολλές διοργανώσεις κλειστού, καθώς οι γονείς μου έβλεπαν πάντα αγώνες. Θυμάμαι το μετάλλιο του Λάμπρου Παπακώστας, του Χάρη Παπαδιά και της Κατερίνας Κόφφα. Αυτές είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις μου από τα παιδικά χρόνια.

-Πόσο πιο έντονη είναι η επαφή με τον κόσμο σε μια διοργάνωση σάλας και πόσο καθοριστική μπορεί να είναι η παρουσία του στο τελικό αποτέλεσμα;

Η επαφή με τον κόσμο δεν έχει να κάνει ξεκάθαρα με το κλειστός ή ανοιχτός. Σε κάποια στάδια ανοιχτού το επί κοντώ είναι κοντά στον κόσμο, οπότε δε θα έλεγα πως ξεχωρίζω ανοιχτό ή κλειστό για την επαφή με τον κόσμο. Ξεχωρίζω όμως διάφορα μέρη, όπως είπα πριν για το Βελιγράδι όπου ήταν ένα μέρος σαν να αγωνιζόμουν στην Ελλάδα. Κάτι παρόμοιο αισθάνομαι όταν μετέχω σε αγώνες στην Αγγλία, γιατί το κοινό ξέρει στίβο αντιλαμβάνεται την εξέλιξη ενός αγώνα και πανηγυρίζει ανάλογα και αυτό το αισθάνεται ο αθλητής κι έχει μεγάλη σημασία. Άρα σημασία δεν έχει τόσο αν είναι κλειστός ή ανοιχτός, αλλά αν το κοινό γνωρίζει από στίβο ή αν η χώρα είναι κοντά στην κουλτούρα μας. Η επαφή με τον κόσμο επηρεάζει σίγουρα. Μου αρέσει πάρα πολύ να αισθάνομαι μέρος ενός μεγάλου αγώνα και την ίδια στιγμή να γίνονται πολλά πράγματα, να βάζω κοντάρι και δίπλα μου να τρέχουν 800 μ. και να εξελίσσεται ο τελικός του μήκους. Μου αρέσει όλη αυτή η ένταση μιας μεγάλης διοργάνωσης.

-Υπάρχουν συμβουλές που μπορείς να δώσεις σε έναν αθλητή που πηγαίνει σε ένα κορυφαίο γεγονός ως φαβορί;

Η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω σε κάποιον που μετέχει ως φαβορί είναι να τον αντιμετωπίσει σαν έναν οποιοδήποτε αγώνα. Αν κάνει μήκος είναι ένας ακόμη αγώνας μήκους, αν κάνει επί κοντώ ας είναι ένας ακόμη αγώνα επί κοντώ, αν μιλάμε για 60 μ. ας είναι μία ακόμη κούρσα 60 μέτρων. Έχει μεγάλη σημασία να το αντιμετωπίσεις έτσι, γιατί δεν μπορείς να πεις αυτοί είναι Ολυμπιακοί ή Παγκόσμιο κι αν δεν πάω καλά τι θα γίνει; Η ζωή συνεχίζεται και η καριέρα σου συνεχίζεται με τα καλά και τα κακά της. Θα ήθελα να πω κυρίως στους νεαρότερους αθλητές, να μπουν και να το διασκεδάσουν κάτι που δεν είναι εύκολο. Ωστόσο όσο πιο κοντά μπορείς να φτάσεις στο να το διασκεδάσεις, τόσο πιο κοντά θα βρεθείς στον στόχο σου.

-Θα παρακολουθήσεις το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;

Σίγουρα θα το παρακολουθήσω μαζί με τον Μιτς και θα πανηγυρίσουμε τις προσπάθειες και τις επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών και σίγουρα των αθλητών του επί κοντώ, αφού το επί κοντώ είναι μια μεγάλη οικογένεια.

-Μία πρόβλεψη για το επί κοντώ;

Το επί κοντώ των Ανδρών είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, αφού έξι άλτες έχουν περάσει τα 5,90 μ. και δύο τα 6,00 μέτρα. Ανεξάρτητα από το αν ο Μόντο κάνει παγκόσμιο ρεκόρ, θεωρώ πως πίσω στα μετάλλια θα χρειαστούν μεγάλα άλματα ίσως και στα 6,00 μέτρα. Στις γυναίκες το επίπεδο φέτος είναι λίγο πεσμένο. Ήταν ήδη πεσμένο πριν τον αποκλεισμό των Ρωσίδων, αφού η Σιντόροβα ήταν η μόνη που είχε δείξει σε πολύ καλή κατάσταση. Τα κορίτσια από τις ΗΠΑ δεν είναι τόσο καλά, ενώ από την Ευρώπη μόνο η Σούτει έχει δείξει μια σταθερότητα. Θεωρώ πως το χρυσό μετάλλιο θα είναι στα 4,80 μ., ενώ δε θα μου κάνει εντύπωση αν το βάθρο κλείσει ακόμη και στα 4,65 μέτρα, ανάλογο του πως θα αντιδράσουν οι αθλήτριες. Σίγουρα θα είναι πιο πεσμένο από τα δύο προηγούμενα παγκόσμια, όπου το τρίτο μετάλλιο έκλεισε στο 4,80 μ. και το χρυσό στα 4,90 μ. και 4,95 μ. Παρόλα αυτά επειδή ο αγωνιστικός χώρος είναι υπερυψωμένος κάνει το διάδρομο ελαστικό θεωρώ που κάποιοι θα βοηθηθούν. Εκτιμώ πως τις τρεις αθλήτριες που έχουν αυτή τη στιγμή τις καλύτερες επιδόσεις τις βοηθάει ο υπερυψωμένος στίβος. Οπότε αν καταφέρουν να χρησιμοποιήσουν μεγαλύτερα κοντάρια και αν είναι προετοιμασμένες να έχουν μαζί τους μεγάλα κοντάρια, τότε ίσως δούμε κάτι καλύτερο από αυτό που περιέγραφα πριν.

-Μία πρόβλεψη για την ελληνική ομάδα;

Η ομάδα μας έχει τον Μίλτο Τεντόγλου έναν από τους κορυφαίους αθλητές της διοργάνωσης. Ο Μίλτος είναι ιδιαίτερα ικανός να καταφέρνει αυτό που χρειάζεται, όταν το χρειάζεται. Θωρώ πως είναι το μεγάλο φαβορί για το χρυσό, κάτι που φάνηκε στους αγώνες που προηγήθηκαν. Χαίρομαι που η ομάδα μεγάλωσε τις τελευταίες ημέρες με τη διαδικασία των προσκλήσεων γιατί είναι σημαντικό να δίνονται ευκαιρίες σε τέτοια πρωταθλήματα. Ελπίζω όσοι πάρουν μέρος στη διοργάνωση, ανεξάρτητα από το αν διεκδικούν μετάλλιο ή τη συμμετοχή να καταφέρουν να πετύχουν το στόχο τους και να κάνουν το καλύτερο δυνατό και όπως είπα και νωρίτερα να καταφέρουν να το διασκεδάσουν κατά τη διάρκεια των αγώνων. Καλή επιτυχία στην ελληνική ομάδα!»