Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του 38^ου Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας ήταν η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου, η οποία κατέκτησε την 3^η θέση στις γυναίκες κάνοντας τους πάντες να αναρωτιούνται ποιο είναι αυτό το κορίτσι…

 

Παρότι αθλήτρια μεσαίων αποστάσεων δεν είχε δοκιμάσει ξανά σε μαραθώνιο. Το τόλμησε φέτος για πρώτη χρονιά και το έκανε για πολλούς και συγκεκριμένους λόγους. Πίσω από την επιτυχία της κρύβεται μία απίστευτη προσπάθεια καθώς τα τελευταία δυόμισι χρόνια παλεύει και αυτή με τον καρκίνο. Μάλιστα ως το 35^ο χιλιόμετρου του 38^ου ΑΜΑ έτρεχε παρέα με την Σόνια Τσικίνη παίρνοντας δύναμη από τη δύναμή της. Είχαν συμφωνήσει να τερματίσουν μαζί καθώς η μία έδινε κουράγιο στην άλλη. Η Τσικίνη λύγισε στο 35^ο χιλιόμετρο και ζήτησε από την Βασιλική Κωνσταντινοπούλου να συνεχίσει χωρίς αυτή. Όταν έφτασε στον τερματισμό με το ρολόι να γράφει 2:51:39 δε θα μπορούσε παρά να αισθανθεί υπέροχα. Ο στόχος της είχε επιτευχθεί. Λίγα λεπτά αργότερα υποδέχτηκε και την Τσικίνη στο τερματισμό καθώς η τελευταία είχε πάρει τις ανάσες της και τερμάτισε στην 4^η θέση. Η αγκαλιά τους αποτυπώνει όλη την προσπάθεια, την πίστη, το πείσμα, την αγωνιστικότητα, τη δικαίωση!

Η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου ξεκίνησε να ασχολείται με τον αθλητισμό από τα 12 χρόνια της. Αγάπησε το στίβο και ασχολήθηκε με αυτόν με κάποια διαλείμματα λόγω των πανελληνίων και του πανεπιστημίου αργότερα καθώς είναι απόφοιτος ΤΕΦΑΑ.

Ως αθλήτρια είχε αρκετές διακρίσεις στα 5 και 10 χιλιόμετρα. Στα 5 χιλιόμετρα είναι πανελληνιονίκης και στα 10 είχε κατακτήσει την 3η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Γέννησε το γιο της πρόωρα με καισαρική πριν από δυόμισι χρόνια και δύο μήνες μετά τη γέννα μπήκε ξανά στο χειρουργείο λόγω του καρκίνου. Ο αθλητισμός και ο γιος της την κρατούν όρθια να παλεύει με την επάρατο νόσο. Το να τρέξει στον μαραθώνιο, όπως τονίζει μιλώντας στο runbeat.gr , ήταν ένα στοίχημα που είχε βάλει με τον εαυτό της…

«Είχα προετοιμαστεί για έναν καλό χρόνο για τα δικά μου δεδομένα», τονίζει αρχικά και προσθέτει: «Δυσκολεύτηκα στην προετοιμασία μου. Για την ακρίβεια δεν ήταν μία πλήρης προετοιμασία μαραθωνίου καθώς έβγαζα 80χλμ την εβδομάδα που για κάποιον που προετοιμάζεται για μαραθώνιο είναι λίγα, χρειάζεται τουλάχιστον τα διπλάσια. Οπότε πίστευα ότι θα κάνω κάτω από τρεις ώρες, αλλά γύρω στα 2:57-2:55 σε ιδανικές καιρικές συνθήκες. Το τόλμησα και βγήκε ένας πολύ καλός χρόνος (2:51:39) και μία πολύ καλή θέση».

Ως αθλήτρια μεγάλων αποστάσεων είχε στο μυαλό της τον μαραθώνιο, αλλά μετά την περιπέτεια με την υγεία της έγινε ουσιαστικά μοναδική επιλογή. «Είμαι αθλήτρια στα 5 και 10 χιλιόμετρα, είχα κάνει και καμιά- δυο φορές ημιμαραθώνιο. Όσοι λοιπόν ασχολούμαστε με την αντοχή πιστεύω ότι ο μεγαλύτερος φόβος μας αλλά και στόχος μας είναι να κάνουμε μαραθώνιο μία φορά στη ζωή μας. Εγώ το επέλεξα γιατί δεν μπορούσα να βρω ξανά το γρήγορο ρυθμό μου μετά τη γέννηση του παιδιού μου και μετά το πρόβλημα υγείας που προέκυψε και ακόμα αντιμετωπίζω. Οπότε δεν μπορούσα να μπω στο γρήγορο ρυθμό που απαιτεί ένα δεκάρι ή ένα πεντάρι κι έτσι αποφάσισα ότι ήρθε η στιγμή -και για ψυχολογικού κυρίως λόγους -να δοκιμάσω στον μαραθώνιο. Η επιλογή του Αυθεντικού Μαραθωνίου έγινε καθαρά για μένα. Όχι γιατί ήθελα να στείλω κάποιο μήνυμα, αλλά για μένα γιατί κανένας δε γνώριζε το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζω. Είμαι καρκινοπαθής και δεν έχει λήξει ακόμα το πρόβλημά μου». Στήριγμα σε όλη αυτή την προσπάθεια, όπως επισημαίνει ήταν και είναι «ο άντρας μου κυρίως και ο γιος μας. Αυτοί με κάνουν να νιώθω πολύ δυνατή και ακόμα πιο δυνατή με κάνει να νιώθω το τρέξιμο. Έβαλα στον εαυτό μου κάτι πολύ δύσκολο και ήμουν πεπεισμένη ότι θα τα καταφέρω».

-Υποθέτω ότι η προετοιμασία θα ήταν δύσκολη…

«Δεν ήταν καθόλου εύκολο γιατί πολλές φορές χρειαζόταν να σταματήσω την προετοιμασία μου για να δω τι συμβαίνει με την υγεία μου γιατί είναι διαφορετικό να αντιμετωπίσεις τον καρκίνο οριστικά και διαφορετικό να τον βρίσκεις συνεχώς μπροστά σου. Σε πάει συνεχώς ένα βήμα πίσω. Μερικές φορές χρειαζόταν να μην κάνω προπόνηση για 2-3 μέρες συνεχόμενες για να μπορώ δω την εξέλιξή του. Το συγκεκριμένο είδος καρκίνου δεν επιδέχεται κάποια θεραπεία. Αντιμετωπίζεται με άλλο τρόπο, με πολλαπλά χειρουργεία και αφαίρεση των κακοηθειών. Είναι το είδος του καρκίνου τέτοιο, λέγεται μυελοειδές, που δεν αντιμετωπίζεται με κανένα είδος θεραπείας. Θα πρέπει να το παρακολουθώ συνεχώς και όποτε παρουσιάζεται να το αφαιρούμε».

-Δεν μπορώ να φανταστώ τα ψυχικά αποθέματα που πρέπει να έχεις για να τερματίσεις στον μαραθώνιο… Τι ήταν αυτό που σε κράτησε;

«Η Σόνια η Τσικίνη που κι εκείνη αντιμετωπίζει καρκίνο και πρόσφατα έκανε αφαίρεση του μαστού. Μέχρι το 35^ο χιλιόμετρο τρέχαμε μαζί. Ωστόσο, επειδή είναι πρόσφατα χειρουργημένη δεν άντεξε το ρυθμό και μου είπε “φύγε μόνη σου” παρότι είχαμε κανονίσει να τερματίσουμε μαζί. Άρχισα να ανεβάζω ρυθμό, ήμουν σε μία πολύ καλή μέρα, σκεφτόμουν ότι στο τερματισμό περιμένει ο γιος μου και τερμάτισα τρίτη. Δεν είχαμε τελικά μεγάλη διαφορά με την Τσικίνη. Πήρε τις ανάσες της και συνέχισε τερματίζοντας μετά από εμένα. Πριν λίγες μέρες κέρδισε και τον Μαραθώνιο στη Θεσσαλονίκη, είναι πολύ δυνατή».

Στον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης συμμετείχε και ο σύζυγός της, ο οποίος μάλιστα τερμάτισε δεύτερος! «Είναι οικογενειακή υπόθεση», μας λέει γελώντας και εξηγεί: «Ο ένας δίνει κουράγιο στον άλλο γιατί έτσι είναι ο μαραθώνιος. Δεν είναι στίβος που κοντράρεσαι, χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. Θέλεις δίπλα έναν άνθρωπο που ξέρεις ότι νιώθετε την ίδια κούραση. Ακόμα κι αν δεν τον γνωρίζεις σου δίνει κουράγιο και σε εμψυχώνει και σε ενθαρρύνει στο να συνεχίσετε».

-Γενικά κάνεις σχέδια πάνω στον αθλητισμό;

«Είναι πολύ νωρίς για να θέσω τον επόμενο στόχο, αλλά σίγουρα θέλω να τρέξω σε μία πιο γρήγορη διαδρομή για να δω πως θα τα καταφέρω. Το να τερματίσω είναι πάντα ο αρχικός στόχος, αλλά θέλω να δω και το χρόνο που θα κάνω σε έναν πιο γρήγορο μαραθώνιο».

-Έχοντας περάσει την περιπέτεια της υγείας σου και μετέχοντας σε έναν μαραθώνιο πόσο εύκολο είναι να επανέλθεις;

«Μετά τη γέννηση με καισαρική του γιου μου, που ήρθε πρόωρα, μετά από δύο μήνες ξαναμπήκα χειρουργείο λόγω του καρκίνου. Έκανα δύο χειρουργεία μαζί και σε 40 μέρες έτρεξα πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν να τρέξω και να το ευχαριστηθώ. Όταν ξεκινάς μετά από ένα τέτοιο βίωμα δε σε ενδιαφέρουν ούτε οι χρόνοι ούτε οι θέσεις ούτε να διακριθείς. Τρέχεις για σένα για την ψυχολογία σου. Σε κάνει να νιώθεις δυνατή».

Η αλήθεια είναι ότι η περιπέτεια της υγείας της δεν έγινε γνωστή ακόμα και μετά την κατάκτηση της 3^ης θέσης στον 38^ο ΑΜΑ. Μάλιστα όπως τονίζει στο runbeat, «δε θα είχα μοιραστεί το πρόβλημά μου με κάποιον εάν σε αυτό τον μαραθώνιο δεν πήγαινα τόσο καλά και μία λεζάντα στη φωτογραφία μας με την Σόνια (σ.σ. Τσικίνη) που ήμασταν αγκαλιά στον τερματισμό και κλαίμε έλεγε ότι κι εγώ είμαι καρκινοπαθής. Δεν είναι ότι το κρύβω, αλλά είναι κάτι προσωπικό και οι δυσκολίες στη ζωή του ανθρώπου υπάρχουν είτε είναι μεγάλες είτε είναι μικρές. Ο καθένας τις βιώνει με τον εαυτό του γιατί στα δύσκολα πάντα είμαστε μόνοι μας. Οι δυσκολίες είναι αυτές που μας διαμορφώνουν το χαρακτήρα μας . Όχι ότι το έκρυβα, αλλά θεωρούσα ότι δεν υπήρχε λόγος να το μοιραστώ».

Το τρέξιμο για τον περισσότερο κόσμο αποτελεί μία πολύ καλή διέξοδο, αποτελεί μία ευκαιρία να αισθανθεί καλύτερα. Κάπως έτσι λειτουργεί και για την Βασιλική Κωνσταντινοπούλου. «Το τρέξιμο σου δίνει τη δυνατότητα να δεις τα πράγματα πιο φωτεινά. Εάν δεν είχα το τρέξιμο σίγουρα θα είχα την ψυχική δύναμη να το παλέψω λόγω του γιού μου. Όπως συμβαίνει με όλες τις μαμάδες, τα παιδιά σου δίνουν το θάρρος και το κουράγιο για να συνεχίσεις να παλεύεις. Είναι τελείως διαφορετικό όμως να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, κάτι που σε γεμίζει, κάτι που σε κάνει απλά να μη σκέφτεσαι γιατί το τρέξιμο σου αδειάζει το μυαλό, σε γεμίζει με ενδορφίνες που είναι η ορμόνη της ευτυχίας, οπότε εάν δεν είχα το τρέξιμο θα ήμουν τελείως διαφορετική». Καταλήγοντας θέλησε να πει «ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που είναι μαζί μου και με στηρίζουν, στον άνδρα μου, στο προπονητή μου τον κ. Αντώνη Στόικο και τον Γιώργο Βαβρίτσα που είναι χορηγός μου μέσα από το κατάστημα performance».