Ατίθασος και δραστήριος από μικρός, ο Γιάννης Νυφαντόπουλος ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο ότι θα ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Κάπου έπρεπε να εκτονώσει την ενεργητικότητά του. Ο στίβος, πάντως, δεν αποτέλεσε πρώτη του επιλογή καθώς του άρεσε πάρα πολύ τόσο το ποδόσφαιρο όσο και το μπάσκετ. Το πώς τελικά ασχολήθηκε με τον κλασικό αθλητισμό και έφτασε σήμερα να είναι ο κορυφαίος σπρίντερ της Ελλάδας είναι απόρροια του πείσματος ενός γυμναστή και συγκυριών.

«Τον στίβο τον ξεκίνησα από τη σχολική ηλικία από το γυμναστή μου στο σχολείο. Διέκρινε ότι ήμουν δραστήριο παιδί και προσπαθούσε να με τραβήξει προς το άθλημα. Πρόβαλλα σθεναρή αντίσταση, πάντως», εξομολογείται στο Runbeat.gr γελώντας και εξηγεί, «εκείνη την περίοδο πήγαινα ποδόσφαιρο, μπάσκετ, στίβο τα έκανα όλα μαζί και δεν ήθελα να μείνω σε ένα. Ήθελα συνεχώς να είμαι σε μία δραστηριότητα».

Ο γυμναστής του, όμως είχε ένα μεγάλο όπλο. Τη βαθμολογία στο σχολείο. Όσο έβλεπε τον Γιάννη Νυφαντόπουλο να αφιερώνει χρόνο και σε άλλα αθλήματα τόσο η βαθμολογία του χαμήλωνε στους ελέγχους του. «Μου πήγαινε πολύ κόντρα. Η συμπεριφορά του με ιντρίγκαρε και τελικά ήταν αυτό που με έπεισε να ασχοληθώ πιο σοβαρά με τον στίβο».

Ξεκινώντας τον στίβο, λοιπόν, ασχολήθηκε με τα 400μ. Η μοίρα, ωστόσο, έμελε να αλλάξει αυτή του την επιλογή και να τον στείλει στο 100άρι. «Είχα δυο τροχαία ατυχήματα μέσα σε έναν χρόνο. Στα 14 μου είχα ένα πολύ σοβαρό τροχαίο με οδηγό τον προπονητή μου, ο οποίος τελικά κατέληξε. Το δεύτερο τροχαίο ήρθε ένα χρόνο μετά με μηχανάκι που μου άφησε διάφορα για να το θυμάμαι: Σίδερα στα πόδια, τέσσερα χειρουργεία και γενικά αρκετές άσχημες αναμνήσεις».

Σε ηλικία 16 ετών, λοιπόν, έρχεται αντιμέτωπος με την πρόγνωση των γιατρών ότι δε θα μπορέσει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό. «Δεν μου είπαν ότι θα πρέπει να σταματήσω τον πρωταθλητισμό, αλλά εμμέσως πλην σαφώς αυτό εννοούσαν γιατί μου είχαν πει ότι δε θα μπορέσω να ξανατρέξω σε υψηλό επίπεδο. Πριν το ατύχημα στις μικρές ηλικίες είχα καταφέρει να είμαι σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο». Αυτή τη φορά, όμως οι γιατροί διαψεύστηκαν. «Δεν τους πήρα και πολύ στα σοβαρά γιατί δεν ήθελα να σταματήσω. Ίσα-ίσα που ανυπομονούσα να γυρίσω στο γήπεδο. Ευτυχώ για μένα βγήκαν λάθος και συνέχισα και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε».

Η μαγεία του να τρέχεις 100μ.

Το τροχαίο όχι μόνο δεν του στέρησε τον πρωταθλητισμό, αλλά του άνοιξε μία εντελώς καινούργια σελίδα στην αθλητική του καριέρα. «Μόλις γύρισα στο γήπεδο μετά από τα χειρουργεία και προσπάθησα να τρέξω (σ.σ. τα σίδερα συνέχισαν να υπάρχουν στο πόδι του για τα επόμενα δύο χρόνια) διαπίστωσα ότι στο βιράζ στη στροφή με ενοχλούσε πάρα πολύ το πόδι μου. Δεν μπορούσε ο αστράγαλός μου να δεχτεί αυτή την πίεση. Ο μετέπειτα προπονητής μου, ο Σπύρος ο Γκούρας, αφού απελπίστηκε που δεν μπορούσα να κάνω και πολλά μου είπε “βλέπεις τη γραμμούλα εκεί στην ευθεία; Ξεκίνα από εκεί και τρέξε”. Πήγα, έτρεξα το πρώτο μου κατοστάρι και δεν πίστευε το χρόνο που έκανα. Με έβαλε να επαναλάβω δύο-τρεις φορές και μου λέει, “ωραία βρήκαμε το νέο σου αγώνισμα”».

Αυτό ήταν! Τα 100μ. έγιναν το πάθος του και ουδέποτε σκέφτηκε να επιστρέψει στα 400μ. «Το μαγικό με τα 100μ. είναι ότι όλα γίνονται μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα. Πρέπει να είσαι γρήγορος, δυνατός και ταυτόχρονα χαλαρός. Με τους αντιπάλου σου δίπλα στην ίδια γραμμή. Σε εξιτάρει λίγο. Και η ταχύτητα καθώς τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Στο 400άρι -που μ’ αρέσει πάρα πολύ να το βλέπω, αλλά καθόλου να προπονούμαι γι’ αυτό- είναι εντυπωσιακό. Είναι δύσκολο το να μπορείς να κρατήσεις τόσο πολύ την παρατεταμένη σου ταχύτητα και να βγάζεις υψηλές επιδόσεις, αλλά το θεωρώ «υποδεέστερο» σε σχέση με το 100άρι σε θέμα έντασης και συναγωνισμού. Επειδή είμαι φύσει ανταγωνιστικός τύπος από μικρός με κέρδισαν τα σπριντ».

«Αφήνω τα πράγματα να εξελιχθούν»

Παρότι δηλώνει ανταγωνιστικός κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει όσον αφορά στους στόχους του. «Δε σκέφτηκα ποτέ πως θα ήθελα να είναι ή πως θα εξελιχθεί η πορεία μου ως αθλητής. Ήμουν ένα παιδί που δε σκεφτόμουν Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια πρωταθλήματα. Άφηνα τα πράγματα να εξελιχθούν και ό,τι ερχόταν. Να σκεφτείς ότι δεν ήξερα ποιος είχε το πανελλήνιο ρεκόρ στα 100μ. μέχρι και το 2011. Δεν ασχολιόμουν με αυτό. Σε κάθε αγώνα που κατέβαινα ήθελα να κερδίζω και να είμαι από τους διακριθέντες, αλλά δε σκέφτηκα ποτέ που μπορώ να φτάσω. Δεν ήθελα να βάζω όρια και ταβάνι. Δε σκεφτόμουν “θέλω να κερδίσω ολυμπιακό μετάλλιο ή πανελλήνιο πρωτάθλημα”. Αυτό που θέλω είναι κάθε χρονιά να βελτιώνομαι να ξεπερνάω τον εαυτό μου και όπου αυτό μπορεί να με πάει. Σίγουρα είναι πολύ μεγάλη τιμή για έναν αθλητή να καταφέρει να συμμετέχει σε μεγάλες διοργανώσεις με την Εθνική ομάδα, έχω καταφέρει αρκετές από αυτές. Εντάξει η Ολυμπιάδα θα ήταν το ιδανικό. Αλλά πιστεύω ότι όταν βάζεις ένα στόχο και προσπαθείς συνέχεια για αυτό πολλές φορές σου βγαίνει μπούμεραγκ. Ίσως σε δυσκολέψει στο τέλος περισσότερο. Η Ολυμπιάδα δεν είναι αυτοσκοπός για μένα».

Όπως όλοι οι αθλητές, έτσι και ο Γιάννης Νυφαντόπουλος πέρασε δύσκολα ειδικά στην 1^η καραντίνα, ενώ είχε ως συνέπεια και τον τραυματισμό του με την επάνοδό του στην αγωνιστική δράση. «Είναι τόσο περίεργη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε αυτή τη στιγμή και οι αθλητές και ο κόσμος», τονίζει στο runbeat.gr και προσθέτει: «Πέρυσι είχα φτάσει σε ένα σημείο να προπονούμαι στην Πρέβεζα στο Λούρο και να κάνω σε τσιμέντο ανηφόρες έξω από το σπίτι μου. Να κάνω βάρη με ό,τι έβρισκα παρέα με τα ανίψια μου και ξαφνικά γυρίσαμε στο γήπεδο ένα μήνα πριν το πανελλήνιο και κληθήκαμε να είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε. Όπως ήταν λογικό λίγο-πολύ όλοι μας βγάλαμε τραυματισμούς. Εμένα μου έκανε καλό η 2^η καραντίνα γιατί πήρα περισσότερο χρόνο ξεκούρασης. Βέβαια γυρίσαμε σχετικά γρήγορα γιατί έγινε ο κλειστός στίβος και είχαμε ως στόχο τη συμμετοχή στο Τορούν. Τώρα είμαι καλά. Στη 2η καραντίνα ήταν πιο έτοιμη και η πολιτεία και επέτρεψε σε κάποιους αθλητές να χρησιμοποιήσουμε τις αθλητικές εγκαταστάσεις».

Έχοντας πλήρως επανέλθει μετά τον τραυματισμό του ο Πρεβεζάνος πρωταθλητής κατάφερε να πάρει μέρος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου όπου πήγε αρκετά καλά. «Άγγιξα το ατομικό μου ρεκόρ. Για ένα χιλιοστό δεν το ξεπέρασα. Ήθελα περισσότερες κούρσες γα να πω την αλήθεια για να είμαι πιο έτοιμος, αλλά δεν μπορούσαμε να βρούμε. Και τους αγώνες που βρήκα στο εξωτερικό έπεσαν πάω το Πανελλήνιο πρωτάθλημα οπότε επέλεξα να μην ταξιδέψω. Ουσιαστικά πήγα με μία κούρσα. Με βάση αυτό η εμφάνισή μου ήταν αξιοπρεπής, έτρεξα γρήγορα και με βοήθησε και στον ανοικτό, όπου πρωταρχικός μου στόχος είναι να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Θέλω να είμαι υγιής και στοχεύω πάντα σε ένα ατομικό ρεκόρ. Μετά είναι το Μπρούνο Τζάουλι στη Ρουμανία, είναι το Βαλκανικό και ό,τι προκύψει μετά από αυτό ανάλογα πως θα κυλήσει η χρονιά. Λόγω της Ολυμπιάδας η χρονιά τελειώνει πολύ νωρίς. Δεν υπάρχουν άλλοι αγώνες στην Ελλάδα μετά τις αρχές Ιουλίου και δεν μπορεί κάποιος να σταματήσει τόσο νωρίς. Θα κυνηγήσω κάποιους αγώνες στο εξωτερικό. Θα δω το ράνκινγκ σε τι κατάταξη θα βρίσκομαι. Τώρα υπολείπομαι 20 θέσεις για το Τόκιο και θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο δυνατό. Είμαι σε αρκετά καλή κατάσταση για την εποχή. Βοήθησε και ο κλειστός σε αυτό. Έφυγα με ταχύτητα από το χειμώνα. Πιστεύω ότι θα κάνω ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα και πιστεύω ότι το ατομικό ρεκόρ θα έρθει μέσα στη χρονιά. Δεν είναι μακριά».

Μπήκε με φόρα και στην πολιτική

Ο Γιάννης Νυφαντόπουλος, όμως δεν είναι μόνο αθλητής. Είναι και ένα άτομο που το ενδιαφέρει να παρακολουθεί τα κοινά και στόχος του είναι να προσφέρει στην κοινωνία τουλάχιστον στον χώρο του αθλητισμού, τον οποίο κατέχει καλά. Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές είχε θέσει υποψηφιότητα στην Πρέβεζα, όμως η παράταξη που υποστήριξε δεν κατάφερε να εκλεγεί. Αναφερόμενος σε αυτό το κομμάτι της ζωής του εξηγεί τους λόγους που τον ώθησαν προς αυτή την κατεύθυνση. «Θέλω να είμαι δραστήριος άνθρωπος, να ενημερώνομαι και να ασχολούμαι με τα κοινά στον τόπο μου κατά κύριο λόγο. Το χωριό μου το αγαπάω πάρα πολύ, είμαι δεμένος με αυτό και μου έγινε η πρόταση έτσι ώστε μετά τις εκλογές να έπαιρνα τη θέση του υπεύθυνου αθλητισμού γιατί μόνο εκεί θα μπορούσα να προσφέρω. Δεν είμαι πολιτικός να μπορώ να ρητορεύω. Επειδή ήταν μία θέση που θα ήθελα να έχω και μπορώ να προσφέρω στον τόπο μου δέχτηκα. Δεν εξελίχθηκε όπως το περιμέναμε. Έγινε καλό ντέρμπι κι εγώ ήμουν αρκετά ψηλά στις ψήφους, αλλά τελικά δεν ευδοκίμησε. Δε θα σταματήσω όμως. Προσπαθώ και τώρα που δεν έχω κάποια θέση να μιλάω, προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ γιατί το θεωρώ υποχρέωσή μου να βοηθήσω τον τόπο μου. Τουλάχιστον στον αθλητισμό που είναι ένα κομμάτι που γνωρίζω».

«Η αντιμετώπιση που υπάρχει στον αθλητισμό δεν του αρμόζει»

Και τη ζωή του μετά τον πρωταθλητισμό εξάλλου τον σκέφτεται κοντά στον αθλητισμό είτε επιστρέψει στην Πρέβεζα είτε μείνει στην Αθήνα. Μέχρι τότε, όμως έχει ακόμα αγωνιστικά χρόνια αν και όπως λέει, «βιολογικά ναι. Είναι ανάλογα τι θα συναντήσουμε. Πως θα κλείσουν οι χρονιές, να είμαστε καλά, να είμαστε σε υψηλό επίπεδο για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Γιατί κακά τα ψέματα είναι αρκετά κοστοβόρο το να κάνεις πρωταθλητισμό σε υψηλό επίπεδο. Οι πόροι έχουν μειωθεί κατά πολύ. Ουσιαστικά βασιζόμαστε στους χορηγούς μας, στην ομάδα μας και στην Ομοσπονδία. Βλέπω όμως ότι υπάρχει μία αντιμετώπιση, ειδικά στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, η οποία δεν του αρμόζει. Δυστυχώς κάθε χρόνο δυσκολεύουν οι συνθήκες για να συνεχίσει ένας αθλητής τον πρωταθλητισμό υψηλού επιπέδου. Ο ΣΕΓΑΣ είναι σε ένα μεταβατικό στάδιο μετά τις εκλογές. Υπήρξε και μία πολύ μεγάλη απώλεια, ο θάνατος του Βασίλη του Σεβαστή. Τώρα με την πολιτεία δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται και γιατί υπάρχει αυτή η αντιμετώπιση. Η δουλειά η δική μας είναι να βρισκόμαστε μέσα στο γήπεδο να κάνουμε προπόνηση και να μην ασχολούμαστε με αυτά. Και προσπαθούμε με όσα παιδιά είμαι εγώ κοντά να μην ασχολούμαστε και να μην ψάχνουμε το τι και γιατί υπάρχει αυτή η κόντρα. Προσπαθούμε να είμαστε στο γήπεδο, να δουλεύουμε σκληρά, αλλά βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ανταποδοτικότητα».

Και το μεγάλο ερωτηματικό είναι κατά πόσο μπορεί κάποιος να κάνει πρωταθλητισμό χωρίς πόρους παρά τη θέληση. «Γι’ αυτό όπως βλέπεις κι εσύ μειώνεται ο αριθμός αυτών που κάνουν πρωταθλητισμό. Γιατί οικονομικά είναι πολύ δύσκολο να το σηκώσεις αυτό. Εγώ είμαι για προετοιμασία τρεις εβδομάδες στο Ηράκλειο και οι αθλητές που βλέπω σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια είναι κατά πολύ μειωμένοι. Ίσως φταίει και ο Κορωνοϊός».

Το Ηράκλειο, πάντως αποτελεί μόνιμο σταθμό τα τελευταία χρόνια για τον Γιάννη Νυφαντόπουλο καθώς όπως λέει, «έρχομαι κάθε χρόνο τα τελευταία πολλά χρόνια γιατί υπάρχουν οι εγκαταστάσεις. Επίσης έχω ό,τι θέλω όσον αφορά στην αποκατάστασή μου. Οι δύο φυσιοθεραπευτές μου είναι εδώ, ο Λευτέρης ο Παπαδάκης και ο Μάριος ο Σηφάκης. Με βοηθάνε πάρα πολύ και στην πρόληψη και στην αποκατάσταση. Έτσι δεν υπάρχει λόγος να βγω στο εξωτερικό. Ο καιρός είναι απίστευτος, οι εγκαταστάσεις είναι πολύ καλές. Στο εξωτερικό βρίσκεσαι με πολύ υψηλού επιπέδου αθλητές, αλλά εγώ προτιμώ την Κρήτη».

Ντεμπούτο αύριο στο Παγκρήτιο

Αύριο Σάββατο ο Γιάννης Νυφαντόπουλος θα κάνει το ντεμπού του στον ανοικτό στίβο συμμετέχοντας στο Διασυλλογικό πρωτάθλημα της Κρήτης. Μάλιστα θα αγωνιστεί στο Ηράκλειο εκπροσωπώντας τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στο δυναμικό του οποίου ανήκει τα τελευταία 11 χρόνια.