Γεια χαρά σας φίλες και φίλοι μετά από καιρό… Μετά από καιρό γιατί ότι γράφω και θα γράφω εδώ στο αγαπημένο Runbeat θα προέρχεται μέσα από σκέψη, καθημερινούς διαλόγους, ερωτήσεις, συζητήσεις και προβληματισμούς που αφορούν ναι μεν το αγαπημένο μας τρέξιμο αλλά γενικότερα κατ επέκταση την ζωή μας.

Αντικείμενο αποτελεί το… «αίτημα» του γιου μου, ο οποίος είναι 7 χρόνων να ασχοληθεί με το καράτε… Τα σύγχρονα παιδιά όπως ξέρουμε έχουν πολλά περισσότερα ερεθίσματα από ότι εμείς όταν ήμασταν μικροί. Έχουμε τόσα πολλά πλέον γύρω μας οι σύγχρονοι γονείς που αναπόφευκτα θα δουν περισσότερο τηλεόραση, YouTube, ηλεκτρονικά παιχνίδια ώστε να απασχοληθούν, ενώ εμείς βιώσαμε στα παιδικά χρόνια, εγώ τουλάχιστον, την αγνή έννοια της γειτονιάς, της αλάνας και του παιχνιδιού!

 

Και πάμε στο συνεχές ερώτημα που δέχομαι συνεχώς: Θα ήθελες να δεις τον γιο σου δρομέα σαν εσένα; Θέλεις να πάρει τα βήματα σου, τα χνάρια σου; Η απάντηση είναι πάντα η εξής: Δεν είναι μονόδρομος ούτε προσωπική επιδίωξη ούτε αυτοσκοπός! Ναι θέλω όμως να τον δω αθλητή! Όπως έχω ξαναπεί ο αθλητισμός & το τρέξιμο με έσωσαν, μου έδωσαν αξίες, διαφορετικό τρόπο σκέψης, αγωνιστικότητα στις περιστάσεις τις δύσκολες στην ζωή μου, με έκαναν καλύτερο άνθρωπο!

Ο μικρός μου θα ήθελα να γίνει επομένως αθλητής σε αυτό που του αρέσει και όχι ο προσωπικός καθρέφτης μου! Να κάνει ότι του αρέσει, τρέξιμο, μπάσκετ, καράτε, οτιδήποτε τον εμπνεύσει, να το αγαπήσει και να περιμένει να το επαναλάβει με χαρά και την επόμενη μέρα. Μου αρκεί να γίνει ο αθλητισμός σταδιακά ένα κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής του έστω και μικρό! Είναι λάθος να περιμένουμε να δούμε τον εαυτό μας, ή ότι θέλαμε περισσότερο να πετύχουμε μέσα από τα παιδιά μας, στα παιδιά μας. Όμως θα νιώσω ολοκληρωμένος να αγαπήσει και να εμπνευστεί από αυτό που πραγματικά θα του αρέσει! Αυτό ονειρεύομαι επομένως συνεχώς. Να τον δω, να τον χειροκροτήσω και να συγκινηθώ βλέποντας τον να προσπαθεί να ανακαλύψει τα προσωπικά του όρια!! Ποιος δεν το έχει προσπαθήσει και δεν έχει ευεργετηθεί στην ζωή του πραγματικά.

Κάποτε στα 12 μου μπήκα στο γήπεδο με μια μπάλα του μπάσκετ αγκαλιά! Στα 15 άρχισε με κερδίζει ο στίβος και οι αποστάσεις γιατί εκεί αποδείχθηκε ότι ήταν το ταλέντο μου και πλέον ίσως έχω μπει στο στάδιο περισσότερο και από το σπίτι μου. Έτσι είναι η ζωή, απροσδόκητη, γεμάτη συγκυρίες! Τώρα η προίκα μας και η παρακαταθήκη μας είναι να μεταλαμπαδεύσουμε τις εμπειρίες μας, τις στιγμές μας, τα συναισθήματα μας και τα βιώματα μας στους συνανθρώπους μας, στα παιδιά μας, στους γύρω μας… Κάτι θα μείνει...

Στο επανιδείν