Με τις δύο ακοντίστριες που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον τη δεκαετία του 80 και σημείωσαν κορυφαίες επιδόσεις σε επίπεδο Ελλάδας και εξωτερικού ασχολείται στο τέταρτο κομμάτι του αφιερώματος για τα 40 χρόνια του Παγκοσμίου πρωταθλήματος ο ΣΕΓΑΣ.

Η Άννα Βερούλη και η Σοφία Σακοράφα έγραψαν τη δική τους μοναδική ιστορία στον ακοντισμό. Ο μεταξύ τους συναγωνισμός τις έκανε και τις δύο καλύτερες.

 

Τα όσα αναφέρει το τέταρτο κομμάτι του αφιερώματος του ΣΕΓΑΣ:

«Στο τέταρτο μέρος του αφιερώματος στα 40 χρόνια από την έναρξη του παγκοσμίου πρωταθλήματος, καταπιανόμαστε με τη μεγάλη μάχη του ακοντισμού το 1983, που έφερε και το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στη μεγάλη διοργάνωση από την Άννα Βερούλη.

Το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου εκπλήρωσε τους στόχους όσων εισηγήθηκαν την έναρξη του νέου θεσμού. Για πρώτη φορά σε αθλητικό γεγονός συγκεντρώθηκαν 153 χώρες, 32 περισσότερες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, ενώ διαπιστεύτηκαν 1.800 εκπρόσωποι του Τύπου.

Τις εφτά ημέρες των αγώνων πουλήθηκαν 422.402 εισιτήρια. Η τηλεθέαση καθημερινά άγγιζε το ένα δισεκατομμύριο παγκοσμίως! Για τους Έλληνες και τους Φινλανδούς, όμως, καμία μέρα δε μπορούσε να συγκριθεί με την 13η Αυγούστου. Λογικό, καθώς στις 7 το απόγευμα ξεκινούσε η μητέρα των μαχών: ο τελικός του ακοντισμού. 

Ο κλασικός αθλητισμός είναι το Νο 1 σπορ στη Φινλανδία και ο ακοντισμός το δημοφιλέστερο αγώνισμα. Μέχρι και το 1980 είχαν αναδείξει πέντε χρυσούς Ολυμπιονίκες ακοντιστές και είχαν κατακτήσει 15 μετάλλια. Διόλου τυχαίο ότι το ύψος του πύργου που δεσπόζει στο στάδιο του Ελσίνκι είναι 72,71 μέτρα, όσο η επίδοση που χάρισε στον Μάτι Γιάρβινεν τη νίκη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932.  Ωστόσο, ο ακοντισμός έτεινε να γίνει το εθνικό αγώνισμα και στην Ελλάδα. Περίπου ένα χρόνο πριν (11/9/1982) το «Σπύρος Λούης» κινδύνεψε να γκρεμιστεί από τους πανηγυρισμούς των Ελλήνων φιλάθλων, όταν είδαν το ακόντιο να φεύγει από τα χέρια της Άννας Βερούλη και να καρφώνεται στα 70.02. Χρυσό μετάλλιο για την Άννα στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και χάλκινο για τη Σοφία Σακοράφα, η οποία δεκαπέντε μέρες αργότερα εξαφάνισε το δικό της ακόντιο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στα Χανιά. Με 74.20 διέλυσε το παγκόσμιο ρεκόρ, 72.40, της Φινλανδής Τίνα Λίλακ.  Τα δύο χρυσά κορίτσια του ελληνικού αθλητισμού μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον το καλοκαίρι του 1983.

Η νυν πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ είχε ξεκινήσει εντυπωσιακά τη σεζόν με τέσσερις αγώνες πάνω από τα 70 μέτρα. Εν τω μεταξύ, η Λίλακ στις 13 Ιουνίου πήρε πίσω το παγκόσμιο ρεκόρ με βολή στα 74.74 στο Τάμπερε, κι έριξε μακρύτερα από τα 72 μέτρα σε τέσσερα ακόμα μίτινγκ.Οι δυο τους αναμετρήθηκαν στο Ελσίνκι στις 6 Ιούλη, όπου η Τίνα επικράτησε της Σοφίας με 71.98 έναντι 69.48. Η Ελληνίδα έκανε άλλον έναν αγώνα στο Όσλο, τρεις μέρες αργότερα, έριξε 72.28 και σκαρφάλωσε στην τρίτη θέση στις παγκόσμιες λίστες πίσω από τη Λίλακ και τη Βρετανίδα Τέσα Σάντερσον (73.58).  

Η Άννα Βερούλη παρέμενε σιωπηλή μέχρι τα τέλη Ιουλίου, όταν στο μίτινγκ του Μονάχου έριξε 68.86 και ανέβηκε στην έβδομη θέση του κόσμου.Πριν από την αναχώρηση για το Ελσίνκι, οι τελευταίες ιατρικές εξετάσεις προκάλεσαν ανησυχία.  Η Βερούλη διαγνώστηκε με πρόβλημα στον αστράγαλο, αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν κάτι πολύ σοβαρό. Η Σακοράφα ένιωθε ενοχλήσεις σε παλιούς τραυματισμούς στη φτέρνα και στον ώμο. Εξετάστηκε από τον Κύπριο γιατρό Χάρη Αϊβαλιώτη, που έκανε διακοπές στο Αγκίστρι, ο οποίος της συνέστησε χαλαρή προπόνηση.  Όταν η εθνική ομάδα έφτασε στο Ελσίνκι, ο τοπικός Τύπος ασχολούνταν καθημερινά με τις Ελληνίδες ακοντίστριες και οι φίλαθλοι τις πολιορκούσαν για ένα αυτόγραφο.Το αθλητικό περιοδικό Спорт в СССР (δλδ. Τα Σπορ στη Σοβιετική Ένωση) πήρε την άποψη πέντε γνωστών ρεπόρτερ, των Ρομπέρ Παριεντέ (L’ Equipe – Γαλλία), Μέλβιν Γιότμαν (Athletics Weekly – Βρετανία), Έμπερχαρντ Μποκ (Deutsches Sportecho – Αν. Γερμανία), Γιαν Πόπερ (Der Tschechoslowakische Sport – Τσεχοσλοβακία) και Γεβγκένι Τσεν (легкая атлетика – Σοβ. Ένωση), σχετικά με τα φαβορί για κάθε αγώνισμα.  

Στον ακοντισμό τα προγνωστικά τους έφεραν πρώτη την Σακοράφα, δεύτερη την Λίλακ και τρίτη την Βερούλη.  Τα άσχημα μαντάτα για την ελληνική ομάδα ήρθαν στην προπόνηση της Τετάρτης (10/8). Οι ενοχλήσεις δεν εγκατέλειπαν τη Σακοράφα και οι Φινλανδοί γιατροί τής συνέστησαν να μην ρίξει ούτε με ένεση κορτιζόνης, καθώς περίπτωση υποτροπής θα σήμαινε πιθανότατα το τέλος της αθλητικής καριέρας της. Την επόμενη μέρα ανακοίνωσε την οριστική απόσυρσή της. 

«Με την Σοφία είμασταν το πιο ισχυρό δίδυμο στον κόσμο. Αν αγωνιζόμασταν και οι δύο πιθανότατα θα παίρναμε δύο μετάλλια. Ο τραυματισμός της ήταν απώλεια για την Ελλάδα και για τον αγώνα», μας λέει η Άννα Βερούλη. Μήνυμα συμπαράστασης στην άτυχη Σοφία έστειλε και η Λίλακ.  Οι ελπίδες της ελληνικής αποστολής ψαλιδίστηκαν, αλλά η αισιοδοξία για ένα μετάλλιοπολλαπλασιάστηκαν, όταν η Βερούλη έριξε 68.50 με ψιλόβροχο, τη δεύτερη επίδοση πίσω από το 69.16 της Λίλακ, στον προκριματικό της 12ης Αυγούστου.  Όπως μας περιγράφει η Άννα, «φύγαμε από την Αθήνα με 35 βαθμούς Κελσίου και όταν φτάσαμε στο Ελσίνκι είχε πολύ καλή θερμοκρασία, 26-27 βαθμούς. Στις προπονήσεις με πέντε βήματα έριχνα πάνω από 70 μέτρα και ήμουν αισιόδοξη ότι μπορούσα να κερδίσω». 

Την επόμενη μέρα στον τελικό στο Ολυμπιακό στάδιο δεν έπεφτε καρφίτσα. Παρά τη βροχή, την υγρασία και τους μόλις 6 βαθμούς Κελσίου, οι 54.700 φίλαθλοι δεν κουνήθηκαν από τη θέση τους. Ήταν ο αγώνας που όλοι περίμεναν και αποζημιώθηκαν από την εξέλιξή του…  Οι καιρικές συνθήκες και η εξέλιξη του τελικού στις πρώτες βολές προβλημάτισαν την Άννα. Ξεκίνησε με άκυρη προσπάθεια, ενώ η Λίλακ έριξε 67.34 και η Βρετανίδα (κυπριακής καταγωγής) Φατίμα Γουίτμπρεντ ακόμα μακρύτερα, 69.14!

Στην τρίτη θέση με το καλημέρα η Σάντερσον με 64.76.  «Η Γουίτμπερντ μας «πάγωσε». Ήταν εξαιρετική αθλήτρια, αλλά στον προκριματικό δεν είχε πιάσει καν το όριο (σ.σ.: 12η με 60.96). Όση εμπειρία κι αν έχεις, ένα σοκ το παθαίνεις, όταν βλέπεις τόσο μεγάλη βολή στο ξεκίνημα. Μας πήρε ώρα να συνέλθουμε.  Για να φανταστείς τι συνθήκες επικρατούσαν, χρησιμοποίησα τις εφεδρικές κάλτσες για γάντια! Από τότε έκανα προπονήσεις πάντα σε εξωτερικό χώρο, για να ήμουν έτοιμη, αν έβρισκα ξανά παρόμοιες συνθήκες.  Για όλες τις κοπέλες, αλλά πιο πολύ για εμάς που ερχόμασταν από ζεστές χώρες, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να αποδώσουμε. Έσφιξαν οι μύες μου, δεν μπορούσα να εκτελέσω σωστά τη φορά μου. Οι Ανατολικογερμανίδες, Κέμπε και Φέλκε, που τις υπολόγιζα πολύ, έριχναν εκτός τομέα» θυμάται η Άννα, που στη δεύτερη προσπάθειά της πέτυχε 61.74 και βρέθηκε όγδοη. 

Στην τρίτη ανέβηκε ψηλότερα, στα 62.38 και απέκτησε το δικαίωμα να ρίξει τρεις ακόμα βολές.Όσο περνούσε η ώρα, με το στάδιο να γίνεται πολύ «βαρύ» από την υγρασία, οι περισσότερες ακοντίστριες αδυνατούσαν να βελτιωθούν, ακόμα και η Λίλακ, όχι, όμως, και η Άννα. Με την τέταρτη βολή πλασαρίστηκε πέμπτη με 63.08.  Στην επόμενη προσπάθειά της έστειλε το ακόντιο σε τροχιά μεταλλίου και τους Έλληνες φιλάθλους στα ουράνια. Ο ηλεκτρονικός πίνακας έγραψε 65.72, φέρνοντάς την στην τρίτη θέση.  Απέμενε πια ο τελευταίος γύρος βολών. Έλληνες, Βρετανοί και Φινλανδοί αγωνιούσαν…Λόγω ενοχλήσεων στη μέση, η Γουίτμπρεντ άφησε την τελευταία της προσπάθεια. Η Βερούλη προσπάθησε για κάτι καλύτερο, αλλά ήταν άκυρη. Η Λίλακ, όμως, δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Με μια περισσότερο δυναμική, παρά τεχνική, βολή, σημείωσε 70.82 και έβαλε φωτιά στην παγωμένη ατμόσφαιρα! Διέσχισε τρέχοντας το μισό στάδιο για να πανηγυρίσει, λησμονώντας, προφανώς, ότι απέμενε μια βολή για την Σάντερσον.Η Βρετανίδα τα έπαιξε όλα για όλα, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει ούτε τα 60 μέτρα. Χρυσό μετάλλιο για τη Λίλακ, αργυρό για τη Γουίτμπρεντ και χάλκινο για την Άννα Βερούλη, το πρώτο της Ελλάδας σε παγκόσμιο πρωτάθλημα!  Της ζητήσαμε να ανακαλέσει στη μνήμη της εκείνα τα βασανιστικά λεπτά:  «Είχα την αγωνία μου, γιατί η Τέσα ήταν πολύ έμπειρη και δεν είχα ρίξει τόσο μεγάλη βολή, ώστε να μην μπορεί να με ξεπεράσει. Τελικά η Λίλακ κέρδισε, αλλά στον ιστό ανέβηκε και η σημαία μας». 

Στον τελικό η Άννα Βερούλη δεν αγωνίστηκε απόλυτα υγιής. Αυτό το πρόβλημα που είχε στον αστράγαλο, το πήρε μαζί της στο Ελσίνκι:  «Δεν παραπονιόμουν ποτέ για ενοχλήσεις, δεν έψαχνα δικαιολογίες. Είχα υποστεί διάστρεμμα στα Βενιζέλεια, για αυτό αγωνίστηκα με το πόδι δεμένο. Μετά τον αγώνα, μας οδήγησαν στην αίθουσα αντιντόπινγκ και, όταν έλυσα το πόδι μου, φάνηκε ο αστράγαλός μου. Ήταν αφύσικα φουσκωμένος. Θυμάμαι τη γιατρό της Ρουμανίας να με κοιτάζω με θαυμασμό και να απορεί πώς κατάφερα να αγωνιστώ με το πόδι σε αυτήν την κατάσταση».  Αλήθεια, η ελληνική αποστολή πώς γιόρτασε το μετάλλιο; 

«Δεν κάναμε κάτι το ιδιαίτερο. Ποτέ δεν γιόρταζα, αυτή ήταν η δουλειά μου. Όταν κοπιάζεις για κάτι πολύ και το έχεις δει να συμβαίνει με τα μάτια της ψυχής σου, μετά, όταν πια το βλέπεις να πραγματοποιείται, δεν σε εκπλήσσει.  Πάντως είμασταν πραγματικά μια πολύ ωραία αποστολή και σταθήκαμε καλά. Θυμάμαι είχε έρθει για πρώτη φορά μαζί μας ο Κώστας Γεωργακόπουλος, 20άρης τότε και είχε πολύ ωραία παρουσία (σ.σ.: 13ος). Γυρνώντας πια στην Ελλάδα δε μας περίμενε κανείς, παρά μόνο οι γονείς μου. Ήταν Δεκαπενταύγουστος…». Πριν ακόμα σταματήσει τον αθλητισμό, η Άννα Βερούλη ασχολήθηκε με τα κοινά στο Δήμο Ηρακλείου Αττικής και αργότερα στην Υπερνομαρχία Αθηνών-Πειραιώς. Το 1990 πήρε την όγδοη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Σπλιτ, ενώ συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Στην τρίτη ολυμπιακή συμμετοχή της, ουσιαστικά έκλεισε την καριέρα της σε ηλικία 36 ετών. Εκεί, στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας, η Βούλα Πατουλίδου θα έγραφε μια άλλη ιστορική πρωτιά…

Πηγή: segas.gr